PD.I.423/1/3/2006 - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu świadczeń urlopowych wypłacanych pracownikom.

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, wypłaconych pracownikom świadczeń urlopowych jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głogowie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że stan zatrudnienia w Spółce z dniem 1 stycznia 2006 r. przekroczył 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zarząd Spółki, za zgodą pracowników, postanowił, że w Spółce nie będzie tworzony fundusz świadczeń socjalnych, przy czym stosowne postanowienie zawarto w regulaminie wynagradzania. Jednakże Spółka zamierza wypłacać pracownikom świadczenia urlopowe. W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka uważa, że biorąc pod uwagę fakultatywność tworzenia i kształtowania odpisów na fundusz zawartą w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wypłacone świadczenia urlopowe będą stanowiły koszt uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że zajęte przez Spółkę stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe co znajduje potwierdzenie w przytoczonych niżej przepisach prawa podatkowego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 cytowanej ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego przepisu wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem tylko wtedy, gdy możliwość wypłat takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 3 powołanej ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, pracodawcy spoza sfery budżetowej zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, mogą tworzyć Fundusz lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, jeżeli nie utworzą ZFŚS.

Wyżej wymieniony przepis nie ma zastosowania do pracodawców zatrudniających wg stanu na dzień 1 stycznia danego roku podatkowego, co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Ci pracodawcy zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy - tworzą Fundusz lub zgodnie z art. 4 tej ustawy mogą zrezygnować z tworzenia ZFŚS.

Powołany we wniosku przepis art. 4 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie zawiera regulacji pozwalającej na wypłatę świadczenie urlopowego w przypadku rezygnacji z tworzenia ZFŚS. Przepis ten stanowi, że pracodawcy, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, mogą zawierać w regulaminie wynagradzania postanowienia o rezygnacji z tworzenia funduszu oraz o ustalaniu innej niż przewiduje ustawa wysokości odpisów na fundusz.

Reasumując, zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jednostka zatrudniająca więcej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty ma prawo wyboru pomiędzy tworzeniem funduszu lub rezygnacją z jego tworzenia. Jednak pracodawca taki nie może, w myśl powołanej ustawy, podejmując decyzję o rezygnacji z tworzenia funduszu wybrać alternatywę w postaci wypłaty świadczeń urlopowych. Świadczenia urlopowe wypłacane przez takiego pracodawcę nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie przedstawionego powyżej stanu faktycznego i prawnego należy stwierdzić, iż Spółka nie może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, wypłaconych pracownikom świadczeń urlopowych.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.