PD-01.3120.8.5.2011.GK - Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w przypadku nowo wybudowanego budynku.

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku 7- dnia 22 marca 2011 r. złożonego przez ... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w Krakowie o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego

uznaję, że stanowisko Strony polegające na tym, że obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w stosunku do części powierzchni nowo wybudowanego budynku przeznaczonej do zagospodarowania i wykończenia w sytuacji, gdy w stosunku do całego budynku uzyskano w 2010 r. pozwolenie na użytkowanie, nie powstanie od 1 stycznia 2011 r., nie jest prawidłowe.

W dniu 22 marca 2011 r. ... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w Krakowie wniosła do Prezydenta Miasta Krakowa wniosek o indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Postanowieniem z dnia 30 maja 2011 r. (doręczonym w dniu 25 marca 2011 r.) organ podatkowy wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku poprzez przedłożenie oryginałów dokumentów z których wynika umocowanie osoby podpisanej na wniosku do reprezentowania podatnika, a w dniu 7 czerwca 2011 r. braki zostały uzupełnione.

We wniosku z dnia 22 marca 2011 r. Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny wedle którego, jest właścicielem budynku biurowego składającego się z dwunastu kondygnacji naziemnych oraz dwóch kondygnacji podziemnych przeznaczonych na miejsca parkingowe. Budynek przeznaczony jest na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na wynajmie powierzchni biurowej oraz w niewielkiej części (połowa kondygnacji parteru) powierzchni usługowo-handlowej.

Budynek został oddany do użytkowania 11 marca 2010 r. na podstawie decyzji nr 147/10 Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie Powiat Grodzki. W uzasadnieniu decyzji PINB zapisano "Ponadto do wykonania zostały aranżacje wnętrz w lokalu handlowo-usługowym na parterze oraz w lokalach biurowych od 1 do 11 piętra, które zgodnie z projektem budowlanym stanowią otwarte przestrzenie użytkowe do indywidualnego wykończenia" (do wniosku załączono kopię decyzji PINB). Charakter budynku, jego architektura i specyfika techniczna uniemożliwiały przygotowanie powierzchni najmu (powierzchni przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej) bez zawartych umów z Najemcami i określeniem przez nich potrzeb i wymagań.

Brak wykończenia powierzchni najmu stwierdzony przez PINB w decyzji obejmuje: brak ścian działowych i drzwi wewnętrznych, brak sufitów, brak instalacji wentylacji, ogrzewania, klimatyzacji, oświetlenia oraz instalacji elektrycznej i teletechnicznej. Powierzchnia budynku w tym stanie nie nadaje się do jakiegokolwiek użytkowania i nie może być przeznaczona do prowadzenia działalności gospodarczej bez poniesienia dodatkowych nakładów inwestycyjnych sięgających kilkunastu milionów złotych. Dla celów zagospodarowania poszczególnych pięter pozostawiono na elewacji budynku zewnętrzną windę budowlaną (do wniosku dołączono zdjęcia opisanej powierzchni i windy).

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 1a ust. 4 i 5, art. 4 pkt 1 ust. 2 oraz pkt 2, art. 5 pkt 1 ust. 2b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w przedmiotowej sprawie, zgodnie z którym art. 5 pkt 1 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi o podatku od budynków lub ich części, czyli dopuszcza możliwość uznania budynku za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej np. poprzez przygotowaną powierzchnię użytkową pozwalającą na takie wykorzystanie. Tym samym w części, w której powierzchnia nie jest przygotowana do prowadzenie takiej działalności, a zdaniem Wnioskodawcy właściwie trudno ją uznać za powierzchnię użytkową, gdyż nie jest gotowa do użytkowania, przepis ten nie powinien mieć zastosowania.

Artykuł 1a ust. 5 stanowi, że powierzchnię należy mierzyć po wewnętrznej długości ścian z pominięciem pomieszczeń przeznaczonych na komunikację, co w przypadku braku zagospodarowania powierzchni tj. wybudowania ścian wewnętrznych, nie jest możliwe. Ten sam artykuł w ust. 4 odwołuje się do przepisów stanowiących o prowadzeniu działalności gospodarczej. Działalność taka na powierzchni niezagospodarowanej w budynku bez między innymi: oświetlenia, rozprowadzenia energii elektrycznej, wentylacji, ogrzewania nie może być prowadzona faktycznie i nie jest to możliwe ze względu na przepisy prawa.

Z tego Wnioskodawca wywiódł, że podatek od nieruchomości na dzień 1 stycznia 2011 r. powinien uwzględniać wszystkie powierzchnie biurowe i handlowo-usługowe zagospodarowane (wykończone) zarówno te, które zostały objęte przez najemców jak i puste, powierzchnie wspólne, pomieszczenia techniczne, garaże oraz pomieszczenia gospodarcze. Nie powinien uwzględniać "surowych" powierzchni przeznaczonych dopiero do zagospodarowania i wykończenia.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Natomiast według ust. 2 cytowanego przepisu jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.

Jak stwierdza sam Wnioskodawca w stanie faktycznym w stosunku do przedmiotowego budynku w dniu 11 marca 2010 r. została wydana decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Dlatego zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości powstał od 1 stycznia 2011 r.

Organ podatkowy stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy w opisanym stanie faktycznym powstał w stosunku do całej powierzchni budynku. Przede wszystkim należy podkreślić, że decyzja w sprawie pozwolenia na użytkowanie odnosiła się do całego budynku. Wskazane w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji pozostałe do wykonania aranżacje wnętrz nie stanowiły dla organu nadzoru budowlanego przeszkody do wydania pozytywnej decyzji w sprawie pozwolenia na użytkowanie całego budynku. Zaistniała zatem przesłanka pozwalająca stwierdzić, że obowiązek podatkowy powstał, a nie ma powodów do wyłączania jakiejkolwiek powierzchni z opodatkowania.

Odnośnie twierdzeń zawartych we wniosku, organ podatkowy nie zgadza się z przedstawioną tam interpretacją powierzchni użytkowej, którą Wnioskodawca usiłuje powiązać z walorami użyteczności budynku. Zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych za powierzchnię użytkową budynku lub jego części należy rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Natomiast za budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się budynek będący w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Odnośnie wykazania, że budynek nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, przyjmuje się, że muszą to być trwałe przeszkody uniemożliwiające wykorzystywanie w ten sposób budynku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że budynek jest nowy, a sporna powierzchnia ma być zagospodarowana przez najemcę według jego własnych potrzeb. Taka konstrukcja zakłada zatem, że powierzchnia najmu może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej a już na pewno nie można mówić o trwałej przeszkodzie w postaci względów technicznych. Podkreślenia wymaga również fakt, że przedmiotowa powierzchnia budynku może być przedmiotem najmu, a po podpisaniu stosownej umowy najemca dokonuje aranżacji pomieszczeń, jak również możliwa jest sytuacja, że Wnioskodawca przekazuje potencjalnemu najemcy pomieszczenia w celu aranżacji, a umowa najmu jest podpisywana później. Nie ma to jednak znaczenia w kontekście powstania obowiązku podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości. Co do zasady bowiem ta część budynku jest w posiadaniu przedsiębiorcy (Wnioskodawcy) dlatego należy uznać, że jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Także uwarunkowania dotyczące szczegółowych profilów danej działalności gospodarczej nie mają znaczenia w kontekście podatku od nieruchomości. Nie ma bowiem przeszkód aby teoretycznie wynająć niezagospodarowaną powierzchnię budynku, a kwestia potrzeb infrastrukturalnych najemcy jest w tym przypadku kwestią wtórną.

Należy podkreślić, że zdaniem organu podatkowego przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych są w tym zakresie na tyle jasne i uniwersalne, że normy zawarte w ustawie obejmują sytuację przedstawioną w stanie faktycznym i nie pozostawiają wątpliwości co do obowiązku opodatkowania także niezagospodarowanych powierzchni według stawki jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Reasumując, należy jeszcze raz stwierdzić, iż organ podatkowy stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w przypadku nowo wybudowanego budynku dla którego uzyskano pozwolenie na użytkowanie w 2010 r., a którego część jest niezagospodarowaną i pozostawiona do aranżacji przyszłym najemcom, powstaje od 1 stycznia 2011 r. i odnosi się do powierzchni całego budynku, także powierzchni przeznaczonej do aranżacji.

Stanowisko Wnioskodawcy zaprezentowane we wniosku należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia tego wezwania.