PD-01.3120.8.3.2014.GK - Stawki podatku od nieruchomości.

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 31 stycznia 2014 r. (data doręczenia) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku gdy lokal mieszkalny będzie siedzibą firmy, a jednocześnie nie będzie zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej zasadne jest opodatkowanie tego lokalu podatkiem od nieruchomości z zastosowaniem stawki jak dla budynków mieszkalnych (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l.), w świetle przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2014 r. do Izby Skarbowej w Katowicach wpłynął wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawidłowości zastosowania stawki podatku od nieruchomości oraz zakwalifikowania pewnych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej jako koszty uzyskania przychodu. Pismem z dnia 18 stycznia 2014 r. (data wpływu do urzędu 31 stycznia 2014 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach przekazał na podstawie art. 170 § 1 w zw. z art. 14j § 1 Ordynacji podatkowej wniosek Prezydentowi Miasta Krakowa - jako organowi właściwemu w zakresie podatku od nieruchomości. Postanowieniem z dnia 17 marca 2014 r. wezwano o uzupełnienie braków wniosku i braki zostały uzupełnione.

Wnioskodawczyni przestawiła stan faktyczny, zgodnie z którym od dnia 2 października 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą pod adresem: ul. (...) Kraków, który to adres jest jednocześnie miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni. Prowadzona działalność gospodarcza polega na przygotowywaniu do druku publikacji książkowych. Wiąże się ona z pracą na papierowych wydrukach oraz na elektronicznych plikach w komputerze, a także z nadzorowaniem podwykonawców i prowadzeniem związanej z tym dokumentacji formie elektronicznej i papierowej. Pomimo prowadzenia biura we własnym mieszkaniu, zachowuje ono funkcje lokalu mieszkalnego. Czynności związane z prowadzeniem firmy są wykonywane w różnych nadających się do tego pomieszczeniach w mieszkaniu (głównie w dwóch wyposażonych w odpowiednie meble) oraz poza nim (np. w podróży lub u kontrahentów), korzystając z laptopa, tabletu czy smartfonu. Mimo wprowadzenia części wyposażenia mieszkania do ewidencji środków trwałych i uwzględnienia ich jako kosztów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie zaadoptowała lokalu ani jego części sposób wyłączny dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej ani też nie zmieniła sposobu jego użytkowania - ze względu na wykonywany zawód oraz styl życia biurko i półki z książkami są nieodłącznym elementem wyposażenia mieszkania. Zdaniem Wnioskodawczyni nie da się wskazać dokładnej powierzchni mieszkania, w której odbywałaby się w sposób wyłączny prowadzana działalność gospodarcza.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zwróciła się o interpretację przepisów prawa podatkowego poprzez odpowiedź na pytanie czy w opisanej sytuacji podatek od nieruchomości powinien być naliczany według zasad właściwych dla lokali mieszkalnych przy jednoczesnym pozostawieniu możliwości odliczania części kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania jako kosztów uzyskania przychodu i czy ta część może zostać określona na podstawie własnej deklaracji wynikającej z oceny podatnika?

W stanowisku dotyczącym oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawczyni uznała, że w opisanej sytuacji podatek od nieruchomości może być naliczany według zasad właściwych dla lokali mieszkalnych przy jednoczesnym pozostawieniu możliwości odliczania części kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania jako kosztów uzyskania przychodu, przy czym koszty te odpowiadają w przybliżeniu stosunkowi powierzchni pomieszczeń najczęściej wykorzystywanych na prowadzenie działalności do powierzchni całego lokalu, tj. około 30%.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

Podstawę opodatkowania dla budynków stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

W art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ustawodawca przewidział różną wysokość stawek podatku między innymi dla:

* budynków lub ich części mieszkalnych a także dla

* budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Jak podaje Wnioskodawczyni lokal będący przedmiotem opodatkowania jest lokalem mieszkalnym. Co do zasady powinien być zatem opodatkowany według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. Konieczność opodatkowania lokalu mieszkalnego stawką wyższą przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. zaistniałaby w sytuacji gdy lokal byłby zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej.

Przy czym pojęcie budynków lub ich części "zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej" rozumie się inaczej niż pojęcie budynków lub ich części "związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej" (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK 667/09, LEX nr 550099, wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 268/11, LEX nr 920025, wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 września 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 297/10, LEX nr 749388 czy wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1771/10, LEX nr 1217203).

Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 1 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 164/11 (LEX nr 821364) wprost wynika, że "Ażeby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, musi być zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy. To samo odnosi się do części budynku mieszkalnego zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej."

Z tego wynika, że budynek lub jego część "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej" to taki w którym faktycznie jest prowadzona działalność gospodarcza. Nie wystarczy więc sam fakt posiadania takiego budynku lub jego części przez przedsiębiorcę (jak w przypadku przesłanki "związania z prowadzoną działalnością gospodarczą").

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego żadna część lokalu mieszkalnego nie jest faktycznie wyodrębniona od reszty i zajęta tylko i wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej. Opisany we wniosku lokal w całości nie traci funkcji mieszalnych tylko przez to, że w pewnych momentach prowadzone są tam czynności w ramach działalności gospodarczej. Jednak wykonywanie tych czynności w opisanym lokalu (w ramach prowadzenia działalności gospodarczej), w zakresie opisanym we wniosku, nie można uznać za wypełniające zakres pojęcia "zajęte na działalność gospodarczą" w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., chociażby ze względu na fakt, iż jak podaje Wnioskodawczyni cały czas lokal pełni także rolę typowego lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym za prawidłowe należy uznać opodatkowanie tego lokalu w całości podatkiem od nieruchomości z zastosowaniem stawki jak dla budynków mieszkalnych.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.