PD-01.3120.8.15.2011.GK - Stawka podatku od nieruchomości dla miejsc postojowych w garażu podziemnym.

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. złożonego przez ... S.A. z siedzibą w Krakowie i uzupełnionego w dniu 25 lipca 2011 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy polegające na tym że, znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy miejsca postojowe w garażu podziemnym stanowiącym odrębny przedmiot własności usytuowanym w budynku mieszkalnym należy opodatkować według stawki jak dla budynków mieszkalnych, w świetle przedstawione stanu faktycznego, jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. ... S.A. z siedzibą w Krakowie złożyło wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.).

Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny wedle którego, ... w zamian za długi nabyło od dewelopera nieruchomości tj.:

* 3 lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym wielorodzinnym

* 3 miejsca postojowe w garażu podziemnym usytuowanym w tym budynku mieszkalnym, przy czym wszystkie miejsca postojowe w tym garażu mają założona jedną księgę wieczystą, w której są odnotowywani aktualni właściciele.

W powyższych nieruchomościach nie jest prowadzona żadna działalność ani nie są wynajmowane.

W związku z powyższym stanem faktycznym Wnioskodawca zwrócił się o interpretację przepisów art. 1a i art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) poprzez odpowiedź na pytanie, według jakiej stawki podatku od nieruchomości winny być opodatkowane powyższe miejsca postojowe w budynku mieszkalnym?

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w przedmiotowej sprawie, przywołując art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który wymienia pięć rodzajów budynków, ustalając dla każdego z nich maksymalną stawkę podatku. Są to budynki:

Według Wnioskodawcy zarówno w doktrynie prawa podatkowego, jak i w orzecznictwie, za budynek mieszkalny przyjęło się uważać całość pomieszczeń mieszczących się w bryle budynku, związanych z szeroko pojęta funkcją zamieszkania. Dlatego opodatkowanie podatkiem od nieruchomości znajdującego się w posiadaniu przedsiębiorcy budynku mieszkalnego lub części takiego budynku z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzeniem działalność gospodarczej dotyczy tylko takiego budynku mieszkalnego lub jego części, które są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej (art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). O ile więc przedsiębiorca nie wykorzystuje danego garażu ani budynku w działalności gospodarczej powinien płacić podatek od nieruchomości od całego budynku według stawki przeznaczonej dla budynków mieszkalnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka przywołuje:

* pismo Ministra Finansów z dnia 11 marca 2005 r. znak LK-833/PP/05/ST-52, Biuletyn Skarbowy nr 2/2005,

* wyrok WSA z dnia 28 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 346/09,

* wyrok NSA z dnia 22 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 460/08.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm. - dalej u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.). Stawki podatku od nieruchomości ustala rada gminy w drodze uchwały i zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.o.l. nie mogą przekroczyć określonego pułapu w podziale na stawki przewidziane między innymi dla budynków lub ich części:

* mieszkalnych,

* związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej,

* pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.

Z przytoczonego powyżej przepisu art. 2 ust. 1 u.p.o.l. wynika, że przedmiotem opodatkowania są budynki lub ich części. Pojęcia "budynki lub ich części" ustawodawca konsekwentnie używa także w powoływanych wyżej przepisach dotyczących określenia podstawy opodatkowania (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.) oraz podziału na konkretne rodzaje stawek (art. 5 ust. 1 u.p.o.l.). Dokonując wykładni logicznej tych przepisów organ podatkowy dochodzi do wniosku, że w art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w istocie wymienione zostały dwa odrębne przedmioty opodatkowania tj. "budynki" (traktowane jako całość) oraz "części budynków". Oznacza to, że "część budynku" może stanowić odrębny przedmiot opodatkowania w sytuacji gdy, ta część jest prawnie wyodrębniona z budynku i stanowi odrębny przedmiot własności. Takie rozumienie przepisu dotyczącego przedmiotu opodatkowania zbieżne jest chociażby z definicją nieruchomości zawartą w art. 46 § :1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą "nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności."

Wnioskodawca wskazuje wprost, że garaż podziemny jest samodzielnym wyodrębnionym lokalem z odrębną księgą wieczysta.

W związku z powyższym należy uznać, że prawna odrębność lokali mieszkalnych oraz lokali niemieszkalnych w tym garażu stanowiącego odrębny od lokalu mieszkalnego przedmiot własności upoważnia do odrębnego potraktowania lokalu i garażu z prawnopodatkowego punktu widzenia.

W opinii organu podatkowego wyodrębniony lokal - garaż podziemny, nie może być potraktowany jako pełniący funkcję mieszkalną. Fakt, że garaż podziemny stanowi część budynku mieszkalnego nie świadczy w jakikolwiek sposób o jego funkcji mieszkalnej. Należy bowiem wskazać, że według poglądów doktryny i orzecznictwa za kryterium decydujące o zakwalifikowaniu danej nieruchomości do kategorii budynków mieszkalnych uznaje się faktyczne przeznaczenie danego budynku i jego wykorzystanie na cele mieszkalne. Skoro bowiem ustawodawca rozdzieli! przedmiot opodatkowania wskazując na sposób wykorzystania budynku lub jego części, to określeniu sposobu wykorzystania budynku lub jego części należy nadać jurydyczne znaczenie.

Zgodnie z § 3 pkt 9 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690) przez mieszkanie rozumie się zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego, natomiast pomieszczeniem mieszkalnym są pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego (§ 9 pkt 10 tego aktu). Wyodrębnione komórki lokatorskie, lokale użytkowe oraz garaże nie mogą być zatem uznane za lokale mieszkalne i na potrzeby podatku od nieruchomości należy zaliczyć je do lokali użytkowych.

Także wykładnia celowościowa związana z możliwością zbywania poszczególnych wyodrębnionych lokali niemieszkalnych przemawia za prawidłowością stanowiska organu podatkowego. Nie jest bowiem wykluczona sytuacja, że przedmiotem umowy np. sprzedaży, może być wyodrębniony lokal niemieszkalny, a na skutek takiej umowy korzystającym z lokalu niemieszkalnego stałaby się osoba obca, nie mająca żadnego związku z samym budynkiem mieszkalnym i jego lokalami o charakterze mieszkaniowym. Przyjęcie stanowiska zaprezentowanego przez Wnioskodawcę prowadziłoby do niedopuszczalnej sytuacji, w której podatek od nieruchomości w stawce przewidzianej dla budynków mieszkalnych byłby płacony przez podatnika będącego wyłącznie właścicielem lub posiadaczem samego lokalu niemieszkalnego.

Odnosząc się do wskazywanego przez Wnioskodawcę wyroku NSA z 22 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 460/08 należy wskazać, że wnioski z niego płynące spotkały się z krytyką doktryny (Grzegorz Dudar - "Opodatkowanie budynków mieszkalnych znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy - glosa do wyroku NSA z 22 lipca 2009 r. (sygn. akt II FSK 460/08), opubl. w "Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych Nr 10 (104) październik 2009 r.). Z glosy do cytowanego wyroku wynika jednoznacznie, że "w sytuacji wyodrębnienia lokali w budynku mieszkalnym opodatkowaniu podlegają poszczególne lokale (mieszkalne, użytkowe," garaże) oraz części wspólne takiego budynku, a nie cały budynek. Przyjąć należy, iż w takiej sytuacji jedynie lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi są opodatkowane według stawek właściwych dla budynków i lokali mieszkalnych, natomiast pozostałe lokale niemieszkalne powinny być opodatkowane według stawek przewidzianych dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (jeżeli znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy) lub według stawek pozostałych.'"

Należy podkreślić, że za budynki związane z działalnością gospodarczą należy uznać wszelkie budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy z wyjątkiem budynków mieszkalnych (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.). Z tego wynika, że w sytuacji gdy przedsiębiorca posiada budynki lub ich części i nie są to budynki lub ich części mieszkalne to zastosowanie znajdzie stawka jak dla związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym organ podatkowy stoi na stanowisku, że wyodrębnione lokale niemieszkalne w szczególności garaże znajdujące się w budynku zakwalifikowanym jako mieszkalny i będące własnością przedsiębiorcy powinny być opodatkowane według stawki jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stanowisko takie znajduje także odzwierciedlenie w bieżącym orzecznictwie sądów administracyjnych np.: wyrok WSA w Warszawie z 5 sierpnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 313/11, z 4 sierpnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 368/11, z 14 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 23/11, z 7 lipca 2011 r. sygn. III SA/Wa 214/11, z 30 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 10/11, z 16 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3228/10, z 13 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3254/10 i sygn. akt III SA/Wa 3255/10, z dnia 13 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2652/10), z dnia 4 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2192/10, z dnia 26 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1958/10, z dnia 9 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2114/10, sygn. akt III SA/Wa 2115/10, sygn. akt III SA/Wa 2116/10, sygn. akt Ul SA/Wa 2117/10, wyrok WSA w Szczecinie z 27 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 522/11, wyrok WSA w Poznaniu z 15 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Po 811/10, wyrok WSA w Białymstoku: z 11 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Bk 12/08, z 23 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Bk 407/07.

W związku z tym, stanowisko przedstawione we wniosku według którego miejsca postojowe w garażu podziemnym stanowiącym odrębny przedmiot własności usytuowanym w budynku mieszkalnym należy opodatkować według stawki jak dla budynków mieszkalnych, jest nieprawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.