PB3/MD-995-722-141/99 - Opłaty z tytułu importu urządzeń reprograficznych.

(...) Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 z późn. zm.) producenci i importerzy magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń, czystych nośników służących do utrwalania przy użyciu tych urządzeń utworów w zakresie własnego użytku osobistego oraz urządzeń reprograficznych są obowiązani do opłat na rzecz twórców, artystów wykonawców oraz producentów fonogramów i wideogramów, w wysokości nie wyższej niż 3 % kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.

Wysokość opłat, zasady pobierania i podziału zostały uregulowane w przepisach rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 5 grudnia 1995 r. w sprawie wysokości, szczegółowych zasad pobierania i odprowadzania opłat od czystych nośników i urządzeń służących do utrwalania utworów dla własnego użytku osobistego oraz wskazania organizacji zbiorowego zarządzania, właściwych do ich pobierania (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 5).

Stosownie do przepisów tego rozporządzenia producenci i importerzy urządzeń reprograficznych obowiązani są do uiszczania opłat w wysokości 1 % ceny sprzedaży netto tych urządzeń, bez uwzględnienia podatku od towarów i usług, na rachunek Stowarzyszenia Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych.

Zobowiązanie producentów, importerów do uiszczania tych opłat jest zobowiązaniem o charakterze cywilnoprawnym, wywodzącym się wprost z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, i powstaje wskutek zrealizowania określonego stanu faktycznego, tj. sprzedaży tych urządzeń i nośników.

Dla celów podatkowych uiszczane opłaty nie są traktowane jako wydatki na nabycie autorskiego prawa majątkowego, nadającego się do gospodarczego wykorzystania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, kwalifikowanego do wartości niematerialnych i prawnych.

Producenci i importerzy czystych nośników i urządzeń służących do utrwalania utworów sami nie zwielokrotniają utworów, a jedynie stwarzają warunki do ich potencjalnego przegrywania (kopiowania) przez inne osoby dla własnego użytku osobistego.

Powyższe opłaty pobierają organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, które następnie dokonują podziału i wypłat kwot uprawnionym podmiotom, tj. twórcom, artystom, producentom fonogramów i wideogramów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z definicji tej wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskaniem przychodów.

Z przepisu tego wynika również generalna zasada, że dla celów podatku dochodowego podstawową okolicznością zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest moment ich poniesienia, chyba że inne przepisy wyraźnie wskazują na odmienny sposób rozliczenia tych kosztów, np. poprzez odpisy amortyzacyjne czy też uwzględnienie postanowienia art. 15 ust. 4 lub art. 16 ust. 1 ustawy.

Opłaty, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, uzależnione są od ceny sprzedaży netto tych urządzeń - występuje zatem w tym przypadku związek ponoszonych opłat i osiąganych przychodów.

Wobec powyższego uiszczane przez producentów i importerów opłaty od czystych nośników i urządzeń służących do utrwalania utworów dla własnego użytku osobistego oraz urządzeń reprograficznych są bezpośrednio, w momencie ich poniesienia, zliczane do kosztów uzyskania przychodów.