PB I - 3/4117/IN-52/USO/2005/AA - Ulga rehabilitacyjna

Pytanie podatnika

Dotyczy wydatków związanych z odliczeniem kostki brukowej na wyłożenie podjazdu w ramach ulgi na rehabilitację.

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 4 lipca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Opocznie Nr U.S.I.415/7/05/int. wydane w dniu 28 czerwca 2005 r., odmawia zmianyw/w postanowienia.

W dniu 5 kwietnia 2005 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Opocznie z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Wątpliwości Pana powstały na tle następującego stanu faktycznego;

Jest Pan osobą niepełnosprawną o znacznym stopniu niepełnosprawności, która ma charakter trwały (porusza się Pan wyłącznie przy pomocy wózka inwalidzkiego). W bieżącym roku chciałby Pan wyłożyć kostką brukowo - betonową dojazd do windy, do bramy i furtki w miejsce zniszczonej po zimie starej ponad 20 - letniej nawierzchni betonowej.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdził Pan, że przysługuje Panu odliczenie w/w wydatku gdyż, cyt. "prace te przyczynią się do likwidacji barier architektoniczno-transportowych inwalidy".

Organ podatkowy pierwszej instancji w postanowieniu z dnia 28 czerwca 2005 r. Nr US I-415/7/05/int. nie podzielił poglądu wyrażonego w złożonym przez Pana wniosku.

Na powyższe postanowienie, w dniu 4 lipca 2005 r., wniósł Pan, za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Opocznie, zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, w którym podtrzymuje Pan swoje stanowisko.

Pana zdaniem "likwidacja barier architektonicznych w komunikowaniu się i technicznych to także umożliwienie niepełnosprawnemu z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności i poruszającemu się na wózku inwalidzkim dojazd do lekarza oraz możliwość komunikowania się ze światem zewnętrznym. Bariery architektoniczne to wszelkie utrudnienia występujące w budynku i jego najbliższej okolicy, które ze względu na rozwiązania techniczne, konstrukcyjne lub warunki użytkowania utrudniają lub uniemożliwiają swobodę ruchu osobom niepełnosprawnym."

Po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego jeżeli uzna, że zażalenie podatnika zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku (...) stanowi dochód (...) po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Dokonując analizy przedstawionego stanu faktycznego należy zaznaczyć, że w doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, iż przy stosowaniu przepisów, wprowadzających odstępstwo od zasady powszechności, pełności i równości opodatkowania, a do takich należy omawiany przepis art. 26 ust. 7a pkt 1, powinna mieć zastosowanie ścisła wykładnia gramatyczna.

I tak zgodnie z powołanym wyżej przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne, które podlegają odliczeniu od dochodu uważa się wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Poza wskazaniem, że odliczeniem objęte są wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, ustawodawca nie określił ich katalogu. W każdym przypadku decydujące powinny być więc potrzeby danego podatnika wynikające z jego niepełnosprawności.

Przy rozpatrywaniu przedmiotowego zagadnienia decydujące znaczenie ma jednak fakt, iż podjazd nie jest częścią budynku mieszkalnego a odrębnym od niego obiektem.

Zgodnie bowiem z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) - Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm., obiekty takie jak drogi, aleje, podjazdy czy dojazdy są odrębnymi od budynków obiektami klasyfikowanymi jako "obiekty inżynierii lądowej i wodnej".

Tym samym ułożenie kostki brukowo-betonowej nie może być uznane za spełniające warunki do zastosowania omawianej ulgi.

Do wydatków uzasadniających skorzystanie z omawianej ulgi można by zaliczyć na przykład wydatki na poszerzenie drzwi czy też likwidację progów, gdyż dotyczyłyby one budynku mieszkalnego bądź lokalu mieszkalnego.

Stąd należy uznać, że kostka brukowa ułożona na podjeździe przy budynku mieszkalnym, mimo, że bez wątpienia spełnia zadania związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych przez osobę niepełnosprawną, nie stanowi jednak części składowej tego budynku. Natomiast ustawodawca w cytowanym wyżej przepisie wyraźnie stwierdza, że odliczeniu podlegają wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań i budynków mieszkalnych.

Należy również dodać, iż argument, na który się Pan powołuje we wniosku, że podstawą do nabycia prawa do odliczenia jest fakt, iż cyt. "prace te przyczynią się do likwidacji barier architektoniczno-transportowych inwalidy", nie znajduje umocowania w przepisie art. 26 ust. 7a pkt 1.

W złożonym zażaleniu wnosi Pan o pozytywne jego rozpatrzenie, bądź w przypadku ponownego negatywnego rozstrzygnięcia, o udzielenie interpretacji czy koszty poniesione na budowę podjazdu z windy do samochodu i na ulicę można odliczyć w ramach ulgi budowlanej. W tej części, zgodnie z przepisami regulującymi udzielanie informacji o stosowaniu przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach, pismo będzie przedmiotem odrębnej interpretacji udzielonej przez organ podatkowy pierwszej instancji.