PB 3-2718/BO-722-236/98 - Świadczenia na rzecz pracownika

Odpowiadając na pismo (...) dotyczące wydatków poniesionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, Ministerstwo Finansów uprzejmie wyjaśnia:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482, z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zatrudniony pracownik na pewno ma bezpośredni wpływ na osiągnięcie przychodów przez pracodawcę, zatem koszty ponoszone w sposób bezpośredni bądź pośredni na rzecz pracownika są kosztem uzyskania przychodów. Nie można wprowadzać pozaustawowego podziału na wydatki o charakterze "osobistym" i inne, tak jak proponuje tamtejsza Izba Skarbowa, ponieważ wynagrodzenie za pracę również ma charakter "osobisty".

Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy tylko niektórych postaci świadczeń na rzecz pracownika, należy przyjąć, że wszelkie postacie tych wydatków faktycznie poniesionych na rzecz pracownika będą kosztem uzyskania przychodów pracodawcy, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

Przykładem jest przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 powołanej ustawy, wykluczający możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zatem gdyby wydatek pracodawcy na rzecz pracownika miał charakter "działalności socjalnej" - zgodnie z definicją zawartą w odrębnej ustawie - nie stanowiłby kosztów uzyskania przychodów.

(...)