ŁUS-II-2-423/154/06/JB - Budynek używany będący przedmiotem leasingu a indywidualna stawka amortyzacji.

Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego użytkowanego na podstawie umowy leasingu finansowego w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2006 r. (data wpływu 30 sierpnia 2006 r.) Spółka wystąpiła z pytaniem: czy jako korzystająca z leasingu finansowego, którego przedmiotem jest budynek używany, można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji na okres nie krótszy niż 10 lat, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 przy zachowaniu warunku określonego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r.? Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła w 2006 r. umowę leasingu finansowego, której przedmiotem jest budynek wybudowany w latach osiemdziesiątych XX wieku. Umowa zawarta została na okres 120 miesięcy, tj. 10 lat. i zawiera postanowienie, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający. Jednostka stoi na stanowisku, iż będący przedmiotem umowy leasingu budynek może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnie określonych stawek amortyzacyjnych według stawki 10 % w skali roku.

Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi informuje, że zasady amortyzacji regulują przepisy art. 16a-16i ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Dokonując odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotu leasingu finansowego stosuje się te same przepisy dotyczące amortyzacji jak dla własnych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Korzystający, który zgodnie z postanowieniem zawartej umowy leasingu dokonuje odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy może zastosować metodę amortyzacji, która jest przewidziana w ww. ustawie dla danego rodzaju środka trwałego.

Stosownie do art. 16ł ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, przekazanych do używania na podstawie umów leasingu innych niż wymienione w art. 16ł ust. 1, dokonują odpowiednio finansujący lub korzystający na zasadach określonych w art. 16h-16k i art. 16m, z uwzględnieniem przepisów rozdziału 4a. Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Stosownie do art. 16j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy prawidłowe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % dla budynku, z którego Spółka (na podstawie umowy leasingu finansowego) korzystać będzie przez okres 10 lat. Jednak na podatniku zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy ciąży obowiązek wykazania, że budynek ten był używany przez okres co najmniej 5 lat.

Uznając stanowisko podatnika za prawidłowe tutejszy organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia. Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.