LK-300/LP/02/IP - Przeniesienie obowiązku podatkowego w podatku rolnym.

Odpowiadając na pismo z dnia 6 lutego 2002 r. znak (...) w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatku rolnym - Ministerstwo Finansów wyjaśnia:

Podatnikami podatku rolnego, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 ze zm.) są: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są właścicielami albo samoistnymi posiadaczami gruntów wchodzących w skład gospodarstw rolnych bądź posiadają, na podstawie zawartej umowy albo innego tytułu prawnego, a także bezumownie, grunty wchodzące w skład gospodarstw rolnych stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy.

W myśl pkt 2 powołanego przepisu przeniesienie obowiązku podatkowego na ww. podmioty ma miejsce wówczas, gdy posiadają one - na podstawie zawartej umowy albo innego tytułu prawnego, a także bezumownie - grunty wchodzące w skład gospodarstw rolnych stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy.

Ponadto, jak stanowi art. 3 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli grunty wchodzące w skład gospodarstwa rolnego zostały w całości lub w części wydzierżawione, na podstawie umowy zawartej stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników - obowiązek podatkowy od tych gruntów ciąży na dzierżawcy.

Za umowę zawartą stosownie do przepisów ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników uważa się umowę spełniającą warunki określone w art. 28 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.). W myśl tego przepisu uznaje się, że emeryt lub rencista zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej, jeżeli ani on, ani jego małżonek nie jest właścicielem (współwłaścicielem) lub posiadaczem gospodarstwa rolnego i nie prowadzi działu specjalnego, nie licząc gruntów wydzierżawionych, na podstawie umowy pisemnej zawartej co najmniej na 10 lat i zgłoszonej do ewidencji gruntów i budynków, osobie niebędącej: małżonkiem emeryta lub rencisty, jego zstępnym lub pasierbem, osobą pozostającą z emerytem lub rencistą we wspólnym gospodarstwie domowym, jak też małżonkiem tych osób.

Powyższe oznacza, iż z wyjątkiem umów, spełniających ww. warunki, pozostałe umowy dzierżawy gruntów gospodarstwa rolnego zawarte pomiędzy osobami fizycznymi, nawet jeżeli skutkują ubezpieczeniem dzierżawcy w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego lub otrzymywaniem zasiłku rodzinnego z KRUS, nie przenoszą obowiązku podatkowego w podatku rolnym z właściciela tych gruntów na dzierżawcę.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) w ewidencji wykazuje się dane dotyczące osób i jednostek organizacyjnych, które władają gruntami na podstawie umów dzierżawy, zgłoszonych do ewidencji stosownie do powołanego art. 28 ust. 4 pkt 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zatem przesłanką do przeniesienia obowiązku podatkowego na dzierżawcę jest zawiadomienie o zmianach wprowadzonych do ewidencji gruntów. Zgodnie bowiem z § 49 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia o dokonanych zmianach w danych ewidencyjnych starosta zawiadamia organy podatkowe - w wypadku zmian danych mających znaczenie dla wymiaru podatków: od nieruchomości, rolnego i leśnego. Jeżeli natomiast z tego zawiadomienia nie wynika rodzaj zawartej umowy dzierżawy, dodatkowym potwierdzeniem faktu, iż umowa dzierżawy została zawarta stosownie do przepisów art. 28 ust. 4 pkt 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, może być zaświadczenie wydane przez właściwą terytorialnie Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Możliwe jest również zwrócenie się do starosty o uzupełnienie zawiadomienia o zmianach w tym zakresie.

Należy zauważyć ponadto, iż zgodnie z wyrażoną w art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) zasadą dążenia do prawdy obiektywnej organ podatkowy zobligowany jest w toku postępowania do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co nakłada na niego podejmowanie wielu czynności dowodowych z własnej inicjatywy. Zgodnie z art. 180 § 1 wyżej powołanej ustawy jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.