LK-2443/LP/02/AP - Definicje odwołujące się do prawa budowlanego.

Definicje, zawarte w art. 1a pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych odwołują się bezpośrednio do prawa budowlanego. Pojęcia zawarte w tych przepisach, które nie zostały zdefiniowane na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy interpretować zgodnie z ich rozumieniem w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. nr 106, poz. 1126 ze zm.) oraz aktach wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy, w szczególności w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.).

Definicja budynku z art. 1a ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zawiera pojęcia: "trwałego związania z gruntem" i "fundamentów".

Ustawa - Prawo budowlane - posługuje się pojęciem fundamentu oraz trwałego związania z gruntem, bez jego zdefiniowania.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi w Głównym Urzędzie Nadzoru Budowlanego, element konstrukcji budowlanej, w jej najniższej części, mający za zadanie przekazanie ciężaru budowli na grunt jest fundamentem np. ława, stop fundamentowy (wymienione w § 3 pkt 24 lit. b) ww. rozporządzenia). Pod pojęciem fundamentów należy rozumieć każdy ich rodzaj.

Pojęcie "trwałego związania z gruntem" oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunt), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Obiektu budowlanego, w którym dolna płaszczyzna fundamentu znajduje się na poziomie terenu, a jego przeniesienie lub rozebranie nie wiąże się z wykonywaniem robót ziemnych, nie można uznać za trwale związanego z gruntem.

Obiektu budowlanego, który jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, ale nie jest trwale związany z gruntem, nie można uznać za budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane.

Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wyłącza z zakresu przedmiotów opodatkowania, jakimi są grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedmioty opodatkowania, które nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Niemożność prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, występuje w przypadku sytuacji określonej w art. 68 ustawy - Prawo budowlane tzn. stanu technicznego budynku bezpośrednio grożącego zawaleniem. Stan ten może dotyczyć całości lub części budynku przeznaczonego na pobyt ludzi i musi powodować potrzebę opróżnienia budynku. Ponadto, właściwy organ (administracji architektoniczno-budowlanej lub nadzoru budowlanego) powinien stwierdzić, w formie decyzji, brak możliwości prowadzenia na nieruchomości lub jej części działalności gospodarczej z powyższych względów.

W przepisie wskazano, że wyłączenie dotyczy przedmiotów opodatkowania, które zarówno nie są, jak również nie mogą być w przyszłości wykorzystywane na działalność gospodarczą. Nie można więc w tym przypadku brać pod uwagę sytuacji, gdy budynek nie może być wykorzystywany ze względów technicznych, które są zależne od podatnika lub tymczasowo uniemożliwiają prowadzenie działalności gospodarczej np. wydano decyzję nakazującą rozbiórkę obiektu wybudowanego bez wymaganego zezwolenia, nastąpiła awaria lub remont budynku.

Art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zawiera definicję powierzchni użytkowej budynku, zgodnie z którą jest to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnacje uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Kondygnacja, zgodnie z § 3 pkt 16-18 ww. rozporządzenia jest to pozioma naziemna lub podziemna część budynku, zawarta między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu znajdującego się nad tą częścią, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą wysokość w świetle większą niż 1,90 m, przy czym za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia gazowa.

Kondygnacja może być:

- naziemna - kondygnacja, której nie mniej niż połowa wysokości w świetle, co najmniej z jednej strony budynku, znajduje się powyżej poziomu projektowanego lub urządzonego terenu, a także każda usytuowana nad nią kondygnacja,

- podziemna - kondygnacja, której więcej niż połowa wysokości w świetle, ze wszystkich stron budynku, znajduje się poniżej poziomu przylegającego do niego, projektowanego lub urządzonego terenu, a także każda usytuowana pod nią kondygnacja.

Z powyższego wynika, że części budynków takie jak poddasza (poddasza użytkowe), strychy, piwnice, sutereny są kondygnacją (jeżeli mają wysokość w świetle powyżej 1,90 m).

Art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że opodatkowana jest powierzchnia użytkowa budynku lub jego części. Jeżeli pomieszczenie lub jego część oraz część kondygnacji posiada w świetle wysokość od 1,40 m do 2,20 m, zalicza się ją do powierzchni użytkowej w 50%. Pomieszczenie o wysokości w świetle mniejszej niż 1,40 m pomija się.

Pomieszczenia takie jak poddasza i strychy podlegają więc opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, jeśli ich wysokość w świetle wynosi co najmniej 1,40 m.

Przedmiotem opodatkowania w podatku od nieruchomości są, zgodnie z art. 2 ust. 1, nieruchomości lub obiekty budowlane jakimi są: grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Pojęcie obiektu budowlanego, obejmuje zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, budynki wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowle stanowiące całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekty małej architektury.

Tymczasowy obiekt budowlany jest to obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe (art. 3 pkt 5 ww. ustawy).

Definicja obiektu budowlanego nie wyróżnia jako czwartej kategorii tymczasowego obiektu budowlanego. W związku z tym, obiekt taki należy zakwalifikować, w zależności od jego charakteru, jako budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury w rozumieniu Prawa budowlanego.

Jeśli tymczasowy obiekt budowlany jest budynkiem lub budowlą związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest opodatkowany, zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W wypadku, gdy organ podatkowy ma wątpliwości co do zakwalifikowania obiektu budowlanego może, w razie potrzeby, na podstawie art. 198 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.) przeprowadzić oględziny, a jeżeli w sprawie są wymagane wiadomości specjalne, to zgodnie z art. 197 § 1 powołanej ustawy może powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii. (...)