L.dz. S.C.VIII.5010/94/91 - (bez tytułu).

Ministerstwo Sprawiedliwości w piśmie z dnia 10 czerwca 1991 r. L.dz. S.C. VIII. 5010/94/91 zajęło następujące stanowisko w zakresie wnoszenia do spółki wkładów pieniężnych - bądź niepieniężnych (aportów)

I.Zgodnie z treścią przepisu art. 36 § 1 i 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego każdy z małżonków może wykonywać samodzielnie zarząd majątkiem wspólnym, przy czym do dokonania czynności przekraczających zwykły zarząd potrzebna jest zgoda drugiego małżonka, wyrażona w formie wymaganej dla danej czynności. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu należy zaliczyć niewątpliwie zawarcie umowy spółki prawa handlowego przez jednego z małżonków, jeżeli na pokrycie objętych w spółce udziałów czy akcji przeznaczone zostają pieniądze lub rzeczy, które objęte są wspólnością ustawową. W takim przypadku drugi z małżonków powinien wyrazić zgodę na dokonanie tej czynności i to w formie aktu notarialnego, czyli w formie wymaganej do zawarcia umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej. Zgoda współmałżonka może być dokonana w każdym czasie (tzn. przed zawarciem umowy) jednocześnie z zawieraną umową lub też w drodze potwierdzenia umowy. Jednakże potwierdzenie umowy spółki przez małżonka, którego zgoda jest wymagana do ważności umowy, powinno nastąpić przed rejestracją spółki przez sąd.

Należy podkreślić, że ani notariusz sporządzający umowę spółki, ani sąd rejestrujący spółkę nie są zobowiązani do ustalenia z jakiego majątku pochodzą wkłady do kapitału zakładowego (akcyjnego) danej spółki. Byłoby jednak wskazane, aby notariusz zamieszczał w treści umowy spółki, w której bierze udział tylko jeden z małżonków, pouczenie o skutkach wynikających z przepisów art. art. 36 i 38 kro.

II.Nadmienić natomiast należy, iż wystawienie weksla nie stanowi czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu. Taka interpretacja wynika nie tylko ze zobowiązania wekslowego mającego charakter bezwarunkowy, samodzielny i abstrakcyjny, ale również z przepisu art. 41 § 1 i 3 kro, z którego wynika, iż dług może być zaciągnięty tylko przez jednego z małżonków.