ITPP3/4512-289/16/AP - Brak opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2016 r. (data wpływu dnia 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 3 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 3 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2013 r. otrzymała Pani na podstawie aktu notarialnego w darowiźnie udział w gruncie - działce budowlanej od ojca. W tym samym akcie udział ten wniosła Pani do majątku wspólnego małżonków, gdyż z mężem i rodzicami podjęła Pani decyzję o wybudowaniu domu jednorodzinnego dwulokalowego w celu zamieszkania w nim. Po wybudowaniu tego budynku uznała Pani, iż nie spełnia on oczekiwań funkcjonalnych. Ponadto uległa zmianie Pani sytuacja finansowa oraz popadła Pani w konflikt z rodzicami. Spowodowało to podjęcie decyzji o wyodrębnieniu w nim 4 odrębnych lokali i ich sprzedaż jako mieszkania. W chwili obecnej dokonała Pani sprzedaży 3/4 udziału w nieruchomości, tj. trzech lokali mieszkalnych. Jednocześnie poinformowała Pani, że małżonek prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług ogólnobudowlanych.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 3 sierpnia 2016 r. wskazała Pani, że:

* nie prowadzi działalności gospodarczej i nie korzystała ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług,

* budynek został wybudowany w 2015 r.,

* nie posiadała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących usług budowlanych związanych z budową tego budynku,

* wybudowany budynek nie był wykorzystywany do celów działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu,

* budynek nie stanowił przedmiotu najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, sprzedaż 3/4 udziałów w nieruchomości (trzech lokali mieszkalnych) dokonana została w ramach pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, spowoduje powstanie obowiązku w zakresie podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W Pani ocenie sprzedaż części majątku wchodzącego w skład ustawowej wspólności majątkowej małżonków, który powstał w wyniku wspólnego wysiłku małżonków nie ma znamion działalności gospodarczej. W Pani przekonaniu wyprzedaż własnego majątku nie powinna być utożsamiana z działalnością gospodarczą, a tym samym nie powinna Pani być utożsamiana z podatnikiem podatku od towarów i usług, zaś czynności te nie powinny stanowić przedmiotu opodatkowania tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1 z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot - w odniesieniu do konkretnej czynności - działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy lokali mieszkalnych, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Przyjęcie, że Wnioskodawca sprzedając 3 lokale mieszkalne działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, aby jego aktywność dotycząca sprzedaży lokali mieszkalnych wyodrębnionych w wybudowanym w 2015 r. budynku była porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawcy nie towarzyszył przy budowie domu jednorodzinnego zamiar odsprzedaży, bowiem - jak wskazano - Wnioskodawca podjął wraz z mężem i rodzicami decyzję o budowie tego budynku, z myślą o zamieszkaniu w nim. Ponadto Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących usług budowlanych, związanych z budową tego budynku a wybudowany budynek nie był wykorzystywany do celów działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu. Budynek nie stanowił przedmiotu najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Wnioskodawca, dokonując zbycia opisanych we wniosku 3 lokali mieszkalnych niewykorzystywanych do celów prowadzenia działalności gospodarczej, wykonuje zatem czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, by planowana przez niego sprzedaż ww. mieszkań - w okolicznościach przedstawionych we wniosku - przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie przedmiotowych lokali mieszkalnych nie stanowi działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tego mieszkania, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy uznać, że w ocenie tut. organu nie stwierdzono aktywności Wnioskodawcy w planowanym zbyciu przedmiotowych lokali mieszkalnych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności - zatem Wnioskodawcy nie można w tej konkretnej sytuacji uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, dokonując sprzedaży przedmiotowego mieszkania, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż 3 lokali mieszkalnych wyodrębnionych z wybudowanego przez Wnioskodawcę domu jednorodzinnego dwulokalowego nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.