ITPP3/4512-188/15-4/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu 17 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 25 czerwca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności uznania dokonanej dostawy za wewnątrzwspólnotową, w sytuacji gdy miała ona miejsce poza terytorium kraju - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności uznania dokonanej dostawy za wewnątrzwspólnotową, w sytuacji gdy miała ona miejsce poza terytorium kraju.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Głównym przedmiotem działalności spółki jawnej (dalej jako "Spółka") jest produkcja urządzeń do wytwarzania styropianu. Urządzenia te są sprzedawane w kraju i za granicą. Spółka dokonuje sprzedaży w całości opodatkowanej, nie występuje sprzedaż zwolniona.

Spółka podpisała kontrakt z firmą francuską na wykonanie urządzeń. Jedno z urządzeń (owijarkę) kupiła od polskiej firmy z G. Po przystosowaniu do potrzeb zamawiającego kontrahenta, miało być dostarczone do Francji. Firma z G., będąca również podatnikiem VAT, urządzenie zamówiła w firmie znajdującej się we Włoszech. Ostatecznie ustalono, że skoro urządzenie znajduje się we Włoszech, to Spółka zorganizuje transport bezpośrednio z Włoch do Francji a przeróbek dokona na miejscu (we Francji) i tak też się stało. Urządzenie nigdy nie znalazło się fizycznie na terytorium Polski.

Firma z G. otrzymała od sprzedającego wszystkie dane łącznie z NIP-em UE i wykazała WNT. Spółce wystawiła natomiast fakturę VAT i naliczyła 23% VAT. Spółka wykazała WDT w Polsce. Miała prawo rozporządzać towarem i dostarczyła go do miejsca przeznaczenia w związku z organizacją transportu (posiada potwierdzenie dostarczenia urządzenia do firmy francuskiej).

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie.

Czy Spółka dobrze postąpiła wykazując WDT w Polsce.

Zdaniem Spółki, skoro miała prawo rozporządzać towarem i dostarczyła go do miejsca przeznaczenia w związku z organizacją transportu, powinna wykazać WDT (posiada potwierdzenie dostarczenia urządzenia do firmy francuskiej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach (art. 7 ust. 8 ustawy).

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się - co do zasady - terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (pkt 3 ww. artykułu).

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W tym miejscu podkreślić należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane - na tle przepisów o miejscu świadczenia - za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

(...).

Jak stanowi art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka podpisała kontrakt z firmą francuską na wykonanie urządzeń. Jedno z urządzeń (owijarkę) kupiła od polskiej firmy z G. Po przystosowaniu do potrzeb zamawiającego kontrahenta, miało być dostarczone do Francji. Firma z G., będąca również podatnikiem VAT, urządzenie zamówiła w firmie znajdującej się we Włoszech. Ostatecznie ustalono, że skoro urządzenie znajduje się we Włoszech to Spółka zorganizuje transport bezpośrednio z Włoch do Francji a przeróbek dokona na miejscu (we Francji) i tak też się stało. Urządzenie nigdy nie znalazło się fizycznie na terytorium Polski. Spółka wykazała WDT w Polsce. Miała prawo rozporządzać towarem i dostarczyła go do miejsca przeznaczenia w związku z organizacją transportu (posiada potwierdzenie dostarczenia urządzenia do firmy francuskiej).

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą zasadności uznania dokonanej dostawy za wewnątrzwspólnotową, w sytuacji gdy miała ona miejsce poza terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić, że brak było podstaw faktycznych do rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na gruncie sytuacji opisanej we wniosku. Jak przesądza art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Skoro urządzenie opisane we wniosku (owijarka) nigdy nie znalazło się fizycznie na terytorium Polski, to nie mogło być również wywiezione z Polski. Tym samym nie została spełniona najważniejsze przesłanka faktyczna WDT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.