ITPP3/4441-20/14/15-S/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1104/14 - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.), uzupełnionym w dniu 14 marca 2014 r. (data wpływu 27 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania kaucji otrzymanej od nabywcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lutego 2014 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 marca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania kaucji otrzymanej od nabywcy.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka - Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

Regeneracja polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy, lecz niższą cenę.

Producenci wielu części zamiennych stosują skomplikowane procesy produkcji obwarowane wieloma patentami i tajnikami produkcji. Dlatego też starają się oni kontrolować obieg części zamiennych i żądają od nabywców przekazania im części zamiennych, wymontowanych lub zużytych o tych samych cechach. Podatnik zajmuje się dostawą (sprzedażą) zarówno nowych, jak i regenerowanych części zamiennych. Spółka zajmuje się również regeneracją (procesem technologicznym) części zamiennych. Podatnik nabywa zużyte części zamienne od zakładów usługowych i serwisów mechanicznych, przeprowadzających remonty, naprawy i przeglądy pojazdów mechanicznych oraz urządzeń. Podatnik nabywa też zużyte części zamienne od specjalizujących się w skupie i sprzedaży zużytych części zamiennych przedsiębiorców. Kierując się zasadami powszechnie stosowanymi przez producentów oraz dystrybutorów, na rynku części zamiennych, podatnik (Spółka...), realizując dostawy części zamiennych fabrycznie nowych, jak też regenerowanych, żąda od swoich odbiorców (nabywców) dostawy w określonych terminach zużytych części zamiennych.

W celu zabezpieczenia dokonania przekazania części zużytych, Podatnik wyznacza i otrzymuje od nabywców kaucje. Tym samym, nabywca zmuszony jest do dostarczenia Podatnikowi w określonym okresie czasu zużytych części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. Tym samym kontrakt dostawy pomiędzy podatnikiem a nabywcą składa się z kilku etapów:

Dostawca (Podatnik) w fakturze dokumentującej transakcję określa nazwę części zamiennej, jej określenie katalogowe, ilość oraz cenę jednostkową i wartość dostawy. Dodatkowo, aby przymusić nabywcę do przekazywania podatnikowi zużytych części zamiennych, żąda od nabywcy, oprócz zapłaty za towar, także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji. Transakcja nabycia zawiera więc dwa elementy:

1. Należność z tytułu dostawy obliczana według schematu: nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru;

2. Kwota kaucji należna od dostawy: nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.

Nabywca przekazuje Podatnikowi (dostawcy), w określonym terminie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym opisie katalogowym i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Podatnikowi (dostawcy), to kaucja wniesiona przez nabywcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Podatnik dokonuje rozliczenia z nabywcą ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono podatnikowi. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz Podatnika - spółki....

Spółka ustala należny VAT od dostawy towarów wymienionych w fakturze VAT, dla których określona jest cena jednostkowa, a także wartość dostawy (netto) oraz kwotę należnego VAT i wartość towaru obejmującą VAT (kwota brutto). Jednakże Spółka określa dostawcy również jednostkowe kaucje oraz kwotę łączną z tytułu należnej kaucji. Sumę kaucji nabywca wpłaca na rachunek Spółki razem z wartością dostawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota kaucji otrzymanej od nabywcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też nie stanowi ani dostawy towarów, ani usługi, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku, na tle ww. pytania, wyjaśniono, że zagadnienie wskazane jako wątpliwość Spółki dotyczy objęcia przepisami ustawy o VAT wpływu na rachunek Spółki kwoty stanowiącej kaucję wpłaconą przez nabywcę towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, kaucja nie stanowi usługi ani dostawy towarów w rozumieniu przepisów o VAT, a przepadek kaucji stanowi przychód z pozostałych przychodów, nie podlegający opodatkowaniu VAT.

Kaucja - wg Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 1996 r.) - jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Ani Kodeks cywilny, ani żadna ustawa podatkowa nie zawiera legalnej definicji kaucji. Istotą kaucji jest co do zasady jej zwrotny charakter.

Wnioskodawca uważa, że ma prawo stosować zasady dotyczące kaucji zarówno jako nabywca, jak i sprzedawca w transakcjach dostaw i nabyć transgranicznych. W przypadku dostaw oraz nabyć wewnątrzwspólnotowych z udziałem krajów UE, nie ma żadnych ograniczeń prawnych w stosowaniu takich warunków dostaw.

Według Wnioskodawcy, w niektórych krajach uwarunkowania prawne mogą się różnić od uwarunkowań polskich, ale mimo tego zasady rozliczania transakcji według prawa bilansowego oraz według prawa podatkowego obowiązującego w Polsce muszą być realizowane według przedstawionego powyżej schematu.

W przypadku transakcji transgranicznych pomiędzy Spółką a podmiotami ulokowanymi w krajach spoza UE, mogą być stosowane przepisy specyficzne tych krajów. Jednakże ujęcie transakcji w księgach Spółki pozostanie zgodne ze schematami uniwersalnymi.

Kaucja jako przychody z działalności finansowej, w sytuacji jej przepadku na rzecz podatnika, nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usługi "w związku z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 5a" ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, naliczona oraz wpłacona kwota sumy kaucji nie podlega opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, "jako dostawę towaru przekazanie towarów do rozporządzenia jak właściciel lub wydanie towaru". W transakcji powodującej powstanie wątpliwości Spółka dokonuje dostawy towarów i opodatkowuje ją zgodnie z przepisami. Ten element transakcji, zdecydowanie pod względem faktycznym oraz prawnym różni się od wyznaczenia i otrzymania kaucji.

Zdaniem Wnioskodawcy, naliczenie oraz otrzymanie kaucji nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu właściwych przepisów ustawy VAT.

Rozstrzygnięcie czy kaucja stanowi jakikolwiek rodzaj usług powinno dać jednoznaczną odpowiedź na pytanie Spółki. Prawo prywatne nie obejmuje definicji legalnej kaucji. Prawo podatkowe reguluje natomiast pojęcie kaucji w ustawie o VAT w odniesieniu do zabezpieczenia poprawności rozliczenia zwrotów nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (art. 105a, 105c), a także w odniesieniu do kwot wartości opakowań zwrotnych (art. 29a).

Definicja potoczna kaucji to np. definicja zawarta w słownikach. Kaucja - wg Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 1996 r.) - jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Zatem naliczenie (określenie wysokości) oraz pobranie kaucji nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Tym samym, kaucja nie może stanowić podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 18 kwietnia 2008 r. nr IP-PP2-443-350/08-3/KCH.

W okoliczności, gdy kaucja, z racji niewykonania przez nabywcę towaru zabezpieczonego nią obowiązku, przepada na rzecz Spółki, subsumpcja stanu prawnego ma jednak inny wymiar. W dalszym jednak ciągu kaucja stanowiąca wpływ Spółki nie zmienia faktycznego charakteru i nie stanowi ani dostawy towaru, ani świadczenia usług. Zgodnie z art. 29a. ust. 1 ustawy o VAT, do podstawy opodatkowania włącza się wszystkie kwoty zapłaty. Ponieważ przepadająca kaucja nie jest związana z dostawą albo świadczeniem usługi Spółka musiałaby uznać przepadająca kwotę kaucji za samodzielną podstawę opodatkowania. Ponieważ nie ma możliwości uznania kwoty kaucji za dostawę towaru nie można wprost zastosować stawek VAT właściwych dla dostaw towarów. Jednakże przepadek kaucji nie stanowi także świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z zasadami ogólnymi VAT usługa musi stanowić świadczenie, czego nie da się uznać w odniesieniu do przepadku kaucji. W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przepadek kaucji nie stanowi także usługi i nie podlega opodatkowaniu VAT.

W dniu 22 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPP3/443-101/14/AT stwierdzając, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2014 r. jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem zawartym w ww. interpretacji indywidualnej - po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa - Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 13 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1104/14, uchylił interpretację.

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że kwotą należną w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest kaucja, która podlega zwrotowi po wykonaniu umowy. W przekonaniu Sądu, w przedmiotowej sprawie wpłacana kaucja jest kwotą, jaką Wnioskodawca otrzymuje tytułem zabezpieczenia swoich interesów umownych, w zakresie zrealizowania zobowiązania jej kontrahentów - nabywców towarów (nowych, jak i regenerowanych części) do dostarczenia w określonej umownie ilości i czasie zużytych części, a nie jako zapłata za świadczenie. Sąd ponadto uznał, że kaucja nie jest elementem cenotwórczym. Stwierdzenie takie przeczy opisanemu we wniosku stanowi faktycznemu, z którego wynika, że kwota z tytułu dostawy jest należnością odrębną od kwoty kaucji i podlega rozliczeniu we wskazanym w umowie okresie czasu w zależności od ilości dostarczonych zużytych części zamiennych. Podkreślił jednocześnie, że samo uiszczenie kaucji nie stanowi zapłaty w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowiącą podstawę opodatkowania. Dopiero w sytuacji braku dostarczenia Wnioskodawcy przez Jego kontrahenta odpowiedniej ilości części zamiennych otrzymana kaucja przepada na Jego rzecz w kwocie proporcjonalnej do ilości dostarczonych, zużytych części.

Sąd zwrócił uwagę na okoliczność przyjęcia przez organ wydający interpretację, że kwota otrzymanej przez Wnioskodawcę kaucji (w całości) stanowi zapłatę w ramach wzajemnych zobowiązań jako element cenotwórczy wzajemnych rozliczeń i wchodzi do podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, czym nie uwzględnił podstawowej roli jaką pełni kaucja w przedstawionym stanie faktycznym, tj. zabezpieczenia zobowiązania dostarczenia zużytych części przez nabywcę towaru i która w sytuacji spełnienia tego zobowiązania podlega zwrotowi. Według Sądu, jedynie tę część otrzymanej przez Wnioskodawcę kaucji, która rozliczona w późniejszym okresie podlega przepadkowi w związku z brakiem przekazania na rzecz Wnioskodawcy zużytych części należy traktować jako wynagrodzenie tytułem dokonanej dostawy. W tym aspekcie Sąd zwrócił uwagę, że organ przedstawiając w interpretacji swoje stanowisko wraz z uzasadnieniem prawnym nie dokonał jednoznacznego rozróżnienia kwoty otrzymanej kaucji przez Wnioskodawcę na część podlegającą zwrotowi w sytuacji spełnienia świadczenia przez nabywcę towaru i część podlegającą przepadkowi w sytuacji nie spełnienia świadczenia przyjmując, że kwota kaucji otrzymanej od nabywcy stanowi zapłatę w ramach wzajemnie zobowiązującej do dostawy umowy.

Ponadto organ udzielający interpretacji indywidualnej przyjmując, że opisana we wniosku kaucja podlega opodatkowaniu jako element zapłaty w ramach wzajemnych zobowiązań między kontrahentami nie uwzględnił specyfiki kaucji, spełniającej przede wszystkim funkcję gwarancyjną, podlegającą zwrotowi i nie stanowiącej w takiej sytuacji elementu zapłaty.

W dniu 19 maja 2015 r. wpłynęło do tutejszego organu orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku opatrzone klauzulą prawomocności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1104/14, jak również stan faktyczny przedstawiony we wniosku - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisu art. 29a ustawy, w myśl ust. 1 tego przepisu, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na mocy art. 29a ust. 11 ustawy, do podstawy opodatkowania nie wlicza się wartości opakowania, jeżeli podatnik dokonał dostawy towaru w opakowaniu zwrotnym, pobierając kaucję za to opakowanie lub określając taką kaucję w umowie dotyczącej dostawy towaru.

W przypadku niezwrócenia przez nabywcę opakowania, o którym mowa w ust. 11, podstawę opodatkowania podwyższa się o wartość tego opakowania (...), o czym stanowi art. 29a ust. 12 ustawy.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. ustalenie czy kaucja podlega opodatkowaniu VAT wymaga zatem analizy czy będzie ona stanowić zapłatę z tytułu którejkolwiek z czynności określonych w art. 5 ustawy o VAT. Zbadania wymaga jednocześnie, czy kaucja ta wniesiona była w związku z rozliczaniem pomiędzy stronami transakcji opakowań.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia "kaucji". W związku z tym, w celu ustalenia konsekwencji podatkowych pobierania i przekazywania kaucji przez Wnioskodawcę należy posłużyć się definicją językową przedmiotowego pojęcia. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego - http://www.sjp.pl) - "kaucja" jest to: "suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja".

Cechą charakterystyczną kaucji jest więc to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji, ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że ustanowiona jest ona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji.

W złożonym wniosku poinformowano, że Spółka prowadzi szeroko rozumianą działalność m.in. w zakresie produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych oraz regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany. Regeneracja polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy, lecz niższą cenę. Wnioskodawca zajmuje się dostawą (sprzedażą) zarówno nowych, jak i regenerowanych części zamiennych. Spółka zajmuje się również regeneracją (procesem technologicznym) części zamiennych. Nabywa zużyte części zamienne od zakładów usługowych i serwisów mechanicznych, przeprowadzających remonty, naprawy i przeglądy pojazdów mechanicznych oraz urządzeń. Wnioskodawca nabywa też zużyte części zamienne od specjalizujących się w skupie i sprzedaży zużytych części zamiennych przedsiębiorców. Kierując się zasadami powszechnie stosowanymi przez producentów oraz dystrybutorów, na rynku części zamiennych, Wnioskodawca, realizując dostawy części zamiennych fabrycznie nowych, jak też regenerowanych, żąda od swoich odbiorców (nabywców) dostawy w określonych terminach zużytych części zamiennych. W celu zabezpieczenia dokonania przekazania części zużytych, wyznacza i otrzymuje od nabywców kaucje. Tym samym, nabywca zmuszony jest do dostarczenia Wnioskodawcy w określonym okresie czasu zużytych części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. Wnioskodawca w fakturze dokumentującej transakcję określa nazwę części zamiennej, jej określenie katalogowe, ilość oraz cenę jednostkową i wartość dostawy. Dodatkowo, aby przymusić nabywcę do przekazywania podatnikowi zużytych części zamiennych, żąda od nabywcy, oprócz zapłaty za towar, także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji. Transakcja nabycia zawiera więc dwa elementy:

1. Należność z tytułu dostawy obliczana według schematu: nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru;

2. Kwota kaucji należna od dostawy: nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.

Nabywca przekazuje Podatnikowi (dostawcy), w określonym terminie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym opisie katalogowym i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Podatnikowi (dostawcy), to kaucja wniesiona przez nabywcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Na tle powyższego opisu sprawy zaznaczyć należy, że organ, uwzględniając uwagi wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, stwierdza, że specyfika kaucji ma spełniać przede wszystkim funkcję gwarancyjną, podlegającą zwrotowi i nie stanowiącej w takiej sytuacji elementu zapłaty. W okolicznościach przedmiotowej sprawy zasadne jest jednoznaczne rozróżnienie kwoty otrzymanej kaucji przez Wnioskodawcę na część podlegającą zwrotowi w sytuacji spełnienia świadczenia przez nabywcę towaru i część podlegającą przepadkowi w sytuacji nie spełnienia świadczenia. W tej ostatniej sytuacji uznać należy, że kwota kaucji otrzymanej od nabywcy i zatrzymana następnie w związku z niewywiązaniem się przez kontrahenta z jego obowiązków wobec Wnioskodawcy (tu: niespełnienia stosownego świadczenia - dostarczenia zużytych części) stanowi wynagrodzenie tytułem dokonanej dostawy. Dlatego też stwierdzić należy, że nie sposób podzielić poglądu Wnioskodawcy w kwestii uznania, iż przepadek kaucji nie podlega opodatkowaniu VAT.

Natomiast w pozostałym zakresie (tu: gdy kaucja nie przepada) jako słuszne uznać należy stwierdzenia Wnioskodawcy sprowadzające się do tego, że kaucja nie stanowi usługi ani dostawy towarów w rozumieniu przepisów o VAT. W tym zakresie kaucja nie podlega opodatkowaniu VAT.

Reasumując, pomimo potwierdzenia części poglądów Wnioskodawcy, z uwagi na stwierdzenia w przedmiocie braku obowiązku opodatkowania VAT w sytuacji przepadku kaucji (tu: gdy występuje dostawa towaru) stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z sentencją rozstrzygnięcia, uznano za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.