ITPP2/4512-529/15/EB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2015 r. (data wpływu 22 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego na podstawie współczynnika proporcji w związku budową kompleksu sportowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 sierpnia 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego na podstawie współczynnika proporcji w związku budową kompleksu sportowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Klub jest stowarzyszeniem kultury fizycznej, organizacją pożytku publicznego. Oprócz prowadzenia działalności pożytku publicznego prowadzi także działalność gospodarczą. Celem działalności Klubu jest: krzewienie kultury fizycznej i sportu wśród społeczeństwa, a w szczególności młodzieży oraz tworzenie możliwie najlepszych warunków dla uprawiania sportu, stosownie do zaistniałych warunków i społecznych potrzeb. Działalność statutowa Klubu nie jest działalnością gospodarczą i prowadzona jest nieodpłatnie. Klub osiąga swoje cele m.in. poprzez prowadzenie sekcji sportowych, organizację treningów, szkoleń oraz obozów sportowych dla zawodników, zapewnienie opieki medycznej, prowadzenie działalności gospodarczej oraz pożytku publicznego. W związku z prowadzoną działalnością w Klubie występuje sprzedaż opodatkowana i zwolniona, co wiąże się z koniecznością stosowania proporcji bazowej przy wyliczaniu kwoty należnej do urzędy skarbowego z tytułu podatku VAT. Działalność gospodarcza prowadzona jest w rozmiarach służących realizacji celów statutowych, a wypracowany dochód w całości jest przeznaczony na działalność statutową. Zgodnie ze statutem Klubu przedmiotem działalności może być np. działalność obiektów sportowych, promocja imprez, prowadzenie hoteli i restauracji oraz innych placówek gastronomicznych, wynajem i dzierżawa pomieszczeń i maszyn, itp. Działalność obiektów sportowych (PKD 93.11.Z) jest działalnością pożytku publicznego, jak i w niektórych przypadkach działalnością gospodarczą. W lipcu 2014 r., na podstawie umowy użyczenia zawartej z Miastem, Klub objął w bezpłatne użyczenie nieruchomość gruntową niezabudowaną. Klub chce zbudować tam kompleks sportowy zawierający m.in. korty tenisowe, tory łucznicze, boiska wraz z pomieszczeniami gospodarczymi oraz biurowymi. Wraz z rozpoczętymi pracami zaczęły napływać faktury między innymi za wytyczenie działek, karty informacyjne. W przyszłości zaczną napływać faktury za typowe materiały budowlane niezbędne do wybudowania obiektu sportowego, usługi budowlane, itp. Faktury, które zaczęły napływać zawierają podatek VAT. Klub planuje, że obiekt będzie służył działalności pożytku publicznego na użytek jego członków oraz działalności gospodarczej, ale cały wypracowany zysk przeznaczony będzie na cele statutowe. Niestety Klub nie jest w stanie jasno sprecyzować jaka część obiektu będzie podlegała tylko i wyłącznie działalności pożytku publicznego, a jaka działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za prawidłowe można uznać odliczenie podatku naliczonego w sposób proporcjonalny z faktur dotyczących dostarczenia towarów lub wykonania usług ściśle związanych z kompleksem sportowym i jego budową.

Zdaniem Wnioskodawcy, odliczanie proporcjonalne podatku naliczonego jest słuszne i zgodne ze statutem ze względu na ujęcie w nim działalności gospodarczej oraz jej zakresu. Klub nie może jasno stwierdzić jaka część kompleksu będzie działała tylko i wyłącznie na potrzeby jej członków bezpłatnie, a jaka część będzie przeznaczona na działalność gospodarczą odpłatną. W związku z tym, że Klub prowadzi działalność gospodarczą prowadzi sprzedaż zarówno opodatkowaną jak i zwolnioną. Zatem co roku wyliczana jest nowa proporcja bazowa, a rok poprzedni zostaje skorygowany. Odpłatne udostępnianie obiektu sportowego będzie zaliczane do działalności gospodarczej Klubu, a co za tym idzie, będzie opodatkowane podatkiem VAT. Prowadzenie obiektów sportowych, czy wynajem pomieszczeń, mieści się w określonej statutem działalności gospodarczej Klubu. Cały wypracowany zysk będzie przeznaczony na działalność statutową. Jeśli przeważająca część kompleksu będzie wykorzystywana na działalność pożytku publicznego, proporcja bazowa znacznie zmniejszy się, a więc zawsze będzie to proporcjonalne do przeznaczenia obiektu. Nie powinna zatem występować obawa o nieprawidłowy podział działalności obiektu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przywołane przepisy stanowią implementację art. 167 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE z dnia 11 grudnia 2006 r. Nr L 347 str. 1, z późn. zm.) zgodnie z którym prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika (art. 168 lit. a Dyrektywy).

Według art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak wskazano najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi podatku VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług. Jeśli jednak dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Wskazać należy również, że zgodnie z art. 86 ust. 7b ustawy, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Ww. przepis stanowi implementację art. 168a Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie ust. 1 tego artykułu, w przypadku nieruchomości stanowiącej część majątku przedsiębiorstwa danego podatnika i wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności, jak i do celów prywatnych podatnika, czy też ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, VAT od wydatków związanych z taką nieruchomością podlega odliczeniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 167, 168, 169 i 179 wyłącznie do wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została wykorzystana do celów działalności prowadzonej przez podatnika.

Definicja pojęcia "wytworzenia nieruchomości" zawarta jest w art. 2 pkt 14a ustawy, zgodnie z którym ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o wytworzeniu nieruchomości - rozumie się przez to wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Cytowany przepis art. 86 ust. 7b ustawy, wprowadza szczególny tryb obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym ponoszonych nakładów) w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością. Niniejsza regulacja ma zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej działalności. Obejmuje ona sytuacje, w których nieruchomość ma przeznaczenie mieszane, to znaczy jest wykorzystywana w działalności, jak i na inne cele.

Zatem powyższy przepis nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość zostanie lub została wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte regulacją ustawy o podatku od towarów i usług, zatem odliczenie podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami stanowiłoby nieuprawnione rozszerzenie zakresu stosowania ustawy na sferę pozostającą poza zakresem jej regulacji.

Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż prowadzona działalność, i jest zgodny z normą prawną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że w odniesieniu do podatku naliczonego przypisanego działalności gospodarczej podatnika (na podstawie art. 86 ust. 7b ustawy) istnieje konieczność ustalenia, z jaką działalnością gospodarczą podatnika (opodatkowaną, czy zwolnioną, czy zarówno opodatkowaną i zwolnioną) ten podatek jest związany. Jeżeli podatek ten (wyliczony na podstawie art. 86 ust. 7b ustawy) jest związany ze sprzedażą zarówno opodatkowaną, jak i zwolnioną zastosowanie znajdzie dodatkowo art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 cyt. ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to - zgodnie z art. 90 ust. 2 cyt. artykułu - podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. (art. 90 ust. 3 ustawy).

Szczegółowy sposób wyliczenia wskazanej proporcji zawarty został w dalszych przepisach art. 90, od ust. 4 do 10 powołanej ustawy.

Zatem w liczniku proporcji ustalonej wg art. 90 ust. 3 ustawy, uwzględnia się roczny obrót z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tzn. wartość transakcji, które dają podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast, uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwotę z licznika), oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie uwzględnia się ich w proporcji określonej w art. 90 ust. 3).

Analiza przywołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, iż w odniesieniu do podatku naliczonego, wyliczonego na podstawie art. 86 ust. 7b ustawy, a tym samym związanego z działalnością objętą ustawą (tekst jedn.: działalnością opodatkowaną oraz zwolnioną), przy założeniu, że istnieje obiektywna możliwość wyodrębnienia części kwot związanych ze sprzedażą wyłącznie opodatkowaną, podatnik ma prawo do odliczenia tego podatku na zasadzie tzw. bezpośredniej alokacji, na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy.

W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku wskazać należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do podatnika. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi. Jednakże należy podkreślić, że wyłącznie podatnik znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

Natomiast w przypadku braku możliwości wyodrębnienia części kwot związanych ze sprzedażą wyłącznie opodatkowaną, rozliczenie podatku następuje przy pomocy współczynnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 2 i następnych. Przy czym należy brać pod uwagę wyłącznie czynności podlegające opodatkowaniu (opodatkowane i zwolnione od podatku), tak więc współczynnik ten może być odnoszony tylko do podatku naliczonego od zakupów przypisanych tym czynnościom.

Reasumując, rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej, a także czynności zwolnionych od podatku. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Należy wskazać, że stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu w sprawie Portugal Telecom SGPS SA (C 496/11 z dnia 26 września 2012 r.) TSUE zauważył, że jeżeli towary i usługi są wykorzystywane przez podmiot w celu dokonywania jednocześnie transakcji gospodarczych dających prawo do odliczenia i transakcji gospodarczych niedających prawa do odliczenia odliczenie jest dopuszczalne jedynie w części VAT, który jest proporcjonalny do kwoty przypadającej na pierwsze transakcje i krajowy organ podatkowy może przewidzieć jedną z metod ustalania prawa do odliczenia wymienionych w rzeczonym art. 17 ust. 5 VI dyrektywy. Jeżeli towary i usługi są jednocześnie wykorzystywane do działalności gospodarczej i działalności niegospodarczej, art. 17 ust. 5 VI dyrektywy nie znajduje zastosowania, a metody odliczenia i podziału są określane przez państwa członkowskie, które przy wykonywaniu tego prawa powinny uwzględniać cel i systematykę VI dyrektywy i w tym celu przewidzieć metodę obliczania rzeczywiście odzwierciedlającą część wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z tych dwóch rodzajów działalności.

Jak wynika z okoliczności sprawy, wydatki ponoszone przez Klub na budowę kompleksu sportowego będą wykorzystywane do działalności opodatkowanej i zwolnionej od podatku a także niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym oznacza to, że będą wykorzystywane do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Podkreślić należy, że zamiar wykorzystywania inwestycji do działalności gospodarczej musi być obiektywny (np. C-280/10 pkt 37, C-263/11), a podejmowane przez Klub czynności opodatkowane muszą zachować charakter działalności gospodarczej, tj. zachować charakter ciągły (nie mogą to być czynności o charakterze sporadycznym) nakierowany na stałe czerpanie zysków. Jak zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lipca 2010 r. sygn. akt I FSK 572/10 "Orzecznictwo ETS wielokrotnie wskazywało, że wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny, pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi (zob. orzeczenie w sprawie C-291/92 "podatnik jest uprawniony do odliczenia od podatku przypadającego do zapłaty kwoty podatku VAT należnego lub do zapłaty od danej rzeczy, pod warunkiem, iż jest ona wykorzystywana na potrzeby transakcji opodatkowanych", podobnie w sprawie C-302/93 "jeżeli podatnik świadczy usługi na rzecz innego podatnika, który korzysta z nich do celów transakcji zwolnionej, temu ostatniemu nie przysługuje prawo do odliczenia zapłaconego VAT naliczonego" oraz w sprawie C-4/94 "w sytuacji, gdy podatnik świadczy usługi na rzecz innego podatnika, który wykorzystuje je w związku z transakcją zwolnioną, temu ostatniemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku zapłaconego przy nabyciu tych usług, nawet jeśli docelowym efektem transakcji ma być przeprowadzenie transakcji opodatkowanej").

Natomiast w wyroku z dnia 6 października 2009 r. w sprawie C-267/08, w którym TSUE stwierdził m.in.: "(...) po pierwsze, że podstawą opodatkowania usług jest wszystko to, co zostało otrzymane jako świadczenie wzajemne za wyświadczoną usługę, a tym samym świadczenie usług jest opodatkowane jedynie wtedy, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. (...) Po drugie, należy wyjaśnić, że w ramach art. 4 ust. 2 szóstej dyrektywy VAT pojęcie "wykorzystywanie" odnosi się, zgodnie z wymogami zasady neutralności wspólnego systemu podatku VAT, do wszelkich czynności, niezależnie od ich formy prawnej, które służą stałemu czerpaniu zysków z danego dobra (zob. podobnie wyroki: z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C 77/01 EDM, Zb.Orz.s. I 4295, pkt 48; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C 8/03 BBL, Zb.Orz.s. I 10157, pkt 36." - pkt 19 i 20 wyroku.

Z opisu sprawy wynika, że Klub jest stowarzyszeniem kultury fizycznej, organizacją pożytku publicznego. Oprócz prowadzenia działalności pożytku publicznego prowadzi także działalność gospodarczą. Działalność statutowa Klubu nie jest działalnością gospodarczą i prowadzona jest nieodpłatnie. W związku z prowadzoną działalnością w Klubie występuje sprzedaż opodatkowana i zwolniona. Działalność gospodarcza prowadzona jest w rozmiarach służących realizacji celów statutowych, a wypracowany dochód w całości jest przeznaczony na działalność statutową. W lipcu 2014 r., na podstawie umowy użyczenia zawartej z Miastem, Klub objął w bezpłatne użyczenie nieruchomość gruntową niezabudowaną. Klub chce zbudować na niej kompleks sportowy zawierający m.in. korty tenisowe, tory łucznicze, boiska wraz z pomieszczeniami gospodarczymi oraz biurowymi. Klub planuje, że obiekt będzie służył działalności pożytku publicznego na użytek jego członków oraz działalności gospodarczej, ale cały wypracowany zysk przeznaczony będzie na cele statutowe. Niestety nie jest w stanie jasno sprecyzować jaka część obiektu będzie podlegała tylko i wyłącznie działalności pożytku publicznego, a jaka działalności gospodarczej.

Wątpliwości Klubu dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z planowaną budową kompleksu sportowego i zakresu tego prawa.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku, gdy kompleks sportowy wykorzystywany będzie zarówno do czynności podlegających opodatkowaniu, jak i czynności niepodlegających ustawie o podatku od towarów i usług, zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 7b ustawy. W celu określenia kwoty podatku naliczonego związanego z czynnościami podlegającymi przepisom ustawy Klub będzie obowiązany do określenia udziału procentowego, w jakim kompleks wykorzystywany będzie do celów działalności gospodarczej. W związku z tym, że ani przepisy ustawy, ani przepisy wykonawcze do niej nie zawierają zapisu dotyczącego sposobu wyliczenia tych części, można przyjąć różne rozwiązania. Podkreślić należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy a wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego będzie należał wyłącznie do Klubu. Przy czym będzie on obowiązany do przyjęcia przy odliczeniu podatku naliczonego obiektywnego kryterium zapewniającego, że obliczenie proporcji pomiędzy działalnością gospodarczą a działalnością niemającą charakteru gospodarczego będzie obiektywnie odzwierciedlało część wydatków faktycznie przypadającą odpowiednio na każdy z tych rodzajów działalności (vide: wyrok TSUE w sprawie C-511/10 - pkt 23 i 24). Jednakże należy podkreślić, że wyłącznie Klub znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce będzie w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

W odniesieniu do tak wyodrębnionej kwoty podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą Klub, będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem - jak wynika z treści wniosku - kompleks sportowy będzie wykorzystywany do sprzedaży mieszanej, tj. opodatkowanej i zwolnionej.

Wobec powyższego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Klubu, że w stosunku do ww. zakupów, wykorzystywanych zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku i niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem, będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w oparciu o proporcję "bazową", którą stosuje w odniesieniu do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej. Proporcję tę należy bowiem stosować wyłącznie do tej części podatku naliczonego, która będzie związana z działalnością gospodarczą Klubu, tj. z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionymi od tego podatku.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.