ITPP2/4512-4/16/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniach 24 lutego i 21 marca 2016 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności dostawy "mediów" refakturowanych na najemców lokali użytkowych na podstawie rozliczeń otrzymanych od wspólnot mieszkaniowych - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 24 lutego i 21 marca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności dostawy "mediów" refakturowanych na najemców lokali użytkowych na podstawie rozliczeń otrzymanych od wspólnot mieszkaniowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zakład w miejscowości O. jest jednostką organizacyjną Gminy O. (samorządowym zakładem budżetowym), która nie posiada osobowości prawnej. Zadaniem Zakładu jest wykonywanie zadań o charakterze użyteczności publicznej polegających na administrowaniu zasobem lokalowym i nieruchomościami Gminy, tj. gminnymi lokalami mieszkalnymi, użytkowymi i garażami. Gminne lokale mieszkalne, użytkowe i garaże położone są w budynkach będących w 100% własnością Gminy oraz w budynkach wspólnot mieszkaniowych, w których Gmina jest jednym ze współwłaścicieli.

Ze wszystkimi najemcami gminnych lokali mieszkalnych, użytkowych i garaży zawarte są umowy najmu pomiędzy Gminą reprezentowaną przez Prezydenta, w imieniu którego działa na podstawie pełnomocnictwa Dyrektor Zakładu zwany "wynajmującym", a tymi najemcami. Wynajmujący dostarcza do tych lokali usługi niezbędne do korzystania z danego lokalu. W umowach o najem lokali Wynajmujący określił w oddzielnej pozycji kwotę czynszu i w oddzielnej pozycji kwoty opłat za poszczególne usługi dotyczące mediów. Wytwórcy tych usług nie zawierają umów na dostarczenie swoich usług bezpośrednio z ich odbiorcami. Umowy na dostawy mediów i innych usług do budynków stanowiących w 100% własność Gminy zawarte zostały przez Wynajmującego, tj. przez Gminę reprezentowaną przez Zakład. Najemcy poszczególnych lokali w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych w przedmiocie dostawy mediów również nie mają umów zawartych bezpośrednio z ich dostawcami. Umowy takie zawierane są przez dostawców ze Wspólnotami Mieszkaniowymi. Wspólnoty Mieszkaniowe, z uwagi na okoliczność, że nie są podatnikiem podatku od towarów i usług, wystawiają na rzecz Zakładu, jako pełniącego we Wspólnotach w imieniu Gminy obowiązki właściciela, rachunki - tytułem zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną i dostawy mediów w części dotyczącej gminnych lokali mieszkalnych i użytkowych.

Na mocy zawartych umów najemcy gminnych lokali mieszkalnych, użytkowych i garaży zobowiązani są do opłacania miesięcznego czynszu najmu, ustalanego jako iloczyn powierzchni lokalu i stawki za 1 m², przez uprawnione organy miasta O., w oparciu o przepisy w tym zakresie stanowiące. Z umowy najmu lokali mieszkalnych wynika również, że najemcy zobowiązani są do uiszczania dodatkowych, zaliczkowych opłat zawierających VAT za wodę, odbiór ścieków, wywóz nieczystości, c.o., c.w., itp., zwane dalej opłatami za media, ponieważ nie posiadają zawartych umów o ich dostawę bezpośrednio z ich dostawcą. Zaś z umowy najmu lokali użytkowych wynika, że najemcy zobowiązani są do uiszczania dodatkowych, zaliczkowych opłat za wodę, odbiór ścieków, c.o., c.w., itp., zwane dalej opłatami za media. Za ww. opłaty zaliczkowe wystawiane są przez Wynajmującego faktury z doliczeniem VAT w okresach miesięcznych. Umowy najmu z najemcami gminnych lokali użytkowych, zarówno w budynkach wspólnot mieszkaniowych, jak i w budynkach będących w 100% własnością Gminy, zawierają następujący zapis dotyczący opłat, jakie najemcy są zobowiązani uiszczać wynajmującemu: "§ 2

1. Z tytułu najmu lokalu Najemca płacić będzie Wynajmującemu:

1. Czynsz najmu w wysokości:

* .......m² x........zł/m²=.......zł

* Razem kwota netto:...........zł

2. Koszty wyłożone przez Wynajmującego za:

* zimną wodę i ścieki - miesięczne zaliczki, rozliczane co kwartał w oparciu o wskazania wodomierza lokalowego/głównego, po otrzymaniu stosownego rozliczenia od Zarządcy Nieruchomości.

* podgrzanie wody zimnej - miesięczne zaliczki rozliczane co kwartał w oparciu o wskazania wodomierza lokalowego/głównego, po otrzymaniu stosownego rozliczenia od Zarządcy Nieruchomości.

* energię elektryczną - miesięczne zaliczki wyliczone proporcjonalnie do powierzchni zajmowanego lokalu rozliczane przez Wynajmującego po otrzymaniu stosownego rozliczenia od Zarządcy Nieruchomości.

* opłata za c.o. - miesięczne zaliczki wyliczone proporcjonalnie do powierzchni zajmowanego lokalu rozliczane przez Wynajmującego po otrzymaniu stosownego rozliczenia od Zarządcy Nieruchomości.

2. Za opłaty wskazane w ust. 1 niniejszej umowy, będą wystawiane przez Wynajmującego faktury z doliczeniem podatku VAT w okresach miesięcznych.

3. Niezależnie od ww. opłat Najemca zobowiązany jest do uiszczania opłat za odczyt urządzeń pomiarowych i dokonanie rozliczenia mediów i usług w kwocie ustalonej przez Wynajmującego, Wspólnotę mieszkaniową lub Zarządcę nieruchomości plus podatek VAT.

4. Najemca zobowiązany jest do złożenia Wynajmującemu oświadczenia o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w terminie 7 dni od dnia objęcia lokalu we władanie oraz w przypadku zmiany danych będących podstawą jej ustalenia, a także do wnoszenia Wynajmującemu, w okresach miesięcznych, opłat za odbiór odpadów komunalnych powstających w zajmowanym lokalu użytkowym, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami wydanymi przez organy Gminy uprawnione do ich wydania."

Należny Wynajmującemu czynsz z tytułu najmu lokali mieszkalnych podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, natomiast czynsz należny z tytułu najmu lokali użytkowych podlega opodatkowaniu stawką 23%. Otrzymywane zaliczkowe opłaty za media dotyczące lokali gminnych są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu tych lokali, tj. w przypadku lokali mieszkalnych korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast w przypadku lokali użytkowych stawką podstawową w wysokości 23%, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy. Na powyższy opis stanu faktycznego Zakład posiada interpretację indywidualną z dnia 26 sierpnia 2011 r. Zakład (samorządowy zakład budżetowy) otrzymał również interpretację indywidualną z dnia 23 września 2013 r. w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obciążania najemców lokali użytkowych opłatami za gospodarowanie odpadami komunalnymi. W świetle powyższej interpretacji, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi pobierana przez Zakład od najemców lokali użytkowych w imieniu Gminy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu, tj. według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zakład, w imieniu Gminy, zawarł stosowne umowy z dostawcami mediów i usług do lokali użytkowych położonych w budynkach gminnych. Na podstawie otrzymywanych od dostawców obciążeniowych faktur VAT, odlicza wykazany w nich podatek naliczony. Natomiast umowy na dostawę mediów i usług do budynków wspólnot mieszkaniowych zostały zawarte bezpośrednio przez wspólnoty mieszkaniowe. W związku z powyższym na dostarczone media i usługi do lokali gminnych w budynkach wspólnot mieszkaniowych Zakład otrzymuje rachunki obciążeniowe od wspólnot, które nie działają w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, gdyż nie dokonują sprzedaży w rozumieniu art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zakład jako podatnik podatku od towarów i usług, wystawia dla wszystkich najemców lokali użytkowych faktury zgodnie z zawartymi umowami najmu, w których obciąża najemców oprócz mediów kwotą czynszu. Najemcy lokali użytkowych 100% gminnych obciążani są fakturami co miesiąc w formie zaliczek na podstawie otrzymanych faktur od bezpośrednich dostawców mediów i usług. W przypadku najemców lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych Zakład wystawia co miesiąc faktury VAT z tytułu zużycia mediów i usług, w których zaliczkowo obciąża najemców kwotą brutto wynikającą z rachunków otrzymanych od wspólnot mieszkaniowych. W celu ustalenia jednostkowej ceny netto, z wartości brutto zostaje wydzielony podatek właściwy dla danego rodzaju usługi. Powyższy sposób obciążania w sytuacji otrzymywania rachunków i braku możliwości odliczania podatku naliczonego powoduje, że należność Zakładu jest niższa od poniesionych na ten cel wydatków o kwotę podatku należnego wynikającego z wystawionych najemcom lokali użytkowych we wspólnotach mieszkaniowych faktur VAT.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie.

Co powinno stanowić podstawę opodatkowania w przypadku obciążenia najemców lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych kosztami z tytułu zużycia mediów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku i uzupełnieniu do wniosku, podstawą opodatkowania w przypadku obciążenia najemców lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych kosztami z tytułu zużycia mediów i usług powinna być kwota całkowita wynikająca z otrzymanych rachunków od wspólnot mieszkaniowych.

Czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz jej członków (właścicieli lokali użytkowych) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a wspólnota mieszkaniowa nie działa w tym zakresie w charakterze podatnika. Tym samym brak jest podstaw do wystawienia przez wspólnotę mieszkaniową faktur VAT dokumentujących wysokość zaliczki obejmującej koszty wspólne nieruchomości oraz wysokość przypadających na lokal mediów. Umowy na dostawę mediów i usług do budynków wspólnot mieszkaniowych zawierane są bezpośrednio przez wspólnoty mieszkaniowe. W związku z powyższym na dostarczone media i usługi do lokali gminnych w budynkach wspólnot mieszkaniowych Zakład otrzymuje rachunki obciążeniowe od wspólnot mieszkaniowych. Zakład, jako podatnik podatku od towarów i usług, wystawia dla wszystkich najemców lokali użytkowych faktury VAT zgodnie z zawartymi umowami najmu, w których obciąża najemców oprócz mediów kwotą czynszu. Najemcy lokali użytkowych 100% gminnych obciążani są fakturami co miesiąc w formie zaliczek na podstawie otrzymanych faktur od bezpośrednich dostawców mediów i usług. W przypadku najemców lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych, Zakład wystawia co miesiąc faktury VAT z tytułu zużycia mediów i usług, w których zaliczkowo obciąża najemców kwotą brutto wynikającą z rachunków otrzymanych od wspólnot mieszkaniowych. W celu ustalenia jednostkowej ceny netto, z wartości brutto zostaje wydzielony podatek właściwy dla danego rodzaju usługi. W ocenie Zakładu, wspólnota nie dokonuje sprzedaży towarów i usług, lecz rozdziela opłaty zapłacone dostawcom mediów na poszczególnych użytkowników lokali. Użytkownikiem lokali wynajętych nie jest właściciel lecz najemca. Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne i ustawą z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków, wspólnota nie może sprzedawać wymienionych usług, gdyż nie posiada licencji przedsiębiorstwa dostarczającego energię, czy przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, posiadającego zezwolenie na prowadzenie takiej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, póżn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

W myśl art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Powołany przepis wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym między właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE.L Nr 145, s. 1, późn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Należy wskazać, że TSUE w wyroku w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady, należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące czynności udostępniania nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tekst jedn.: danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę.

Natomiast w przypadku, gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę, usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem, bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy, bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zaznaczyć należy, że okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku TSUE w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wskazane dostawy towarów i świadczenie usług były refakturowane, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał i wskazane zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy refakturowania (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

W podobnym duchu wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt. I FSK 944/15.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy należy rozstrzygnąć zatem czy koszty, o których mowa w opisie stanu faktycznego (pobierane przez Zakład od najemców lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych opłaty z tytułu dostawy zimnej wody, odprowadzania ścieków, energii elektrycznej, centralnego ogrzewania oraz usługi podgrzania wody zimnej) są kosztami, które mogą stanowić przedmiot odrębnej sprzedaży.

Przenosząc powołane przepisy prawa oraz wnioski płynące z ww. wyroku TSUE na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że skoro z zawartych umów najmu lokali użytkowych wynika, że strony tych umów ustaliły odrębne rozliczenia dotyczące odpłatności z tytułu czynszu najmu oraz odpłatności za media (zimną wodę, odprowadzanie ścieków, energie elektryczną, centralne ogrzewanie oraz podgrzanie zimnej wody), które Zakład nabywa od wspólnot mieszkaniowych mających zawarte umowy z dostawcami mediów, to świadczenia te powinny być uważane za odrębne od usługi najmu, przy założeniu, że - jak wynika z opisanego stanu faktycznego - najemca ma możliwość decydowania o wielkości ich zużycia. Odrębne rozliczanie zużycia mediów następuje w oparciu o wskazania liczników wodomierzy, czy proporcjonalnie do powierzchni zajmowanego lokalu użytkowego.

Skoro - na co wskazuje treść wniosku - wszystko co stanowi zapłatę, którą Zakład powinien otrzymać od najemców lokali użytkowych za dostawę mediów i świadczenie usługi podgrzania zimnej wody regulują zawarte z nimi umowy, to podstawą opodatkowania dla tych czynności są tak określone kwoty, pomniejszone o podatek.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie zawiera oceny prawidłowości wystawionych faktur, gdyż w tym zakresie nie zadano pytania.

Ponadto informuje się, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.