ITPP2/4512-1176/15/AJ - VAT w zakresie podstawy opodatkowania czynności, za które pobierane są opłaty egzekucyjne.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 1 marca 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności, za które pobierane są opłaty egzekucyjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 1 marca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności, za które pobierane są opłaty egzekucyjne

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Działając w imieniu własnym, na podstawie art. 14b ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zwraca się Pan z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego.

Interpretacją ogólną z dnia 9 czerwca 2015 r. nr PT1.050.1.2015.LJU.19 Minister Finansów uchylił interpretację ogólną z dnia 30 lipca 2004 r. nr PP10-812-802/04/MR/1556PP (Dz. Urz. Min. Finansów z 10 sierpnia 2004 r., Nr 10, poz. 93) stwierdzając, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) oraz zgodnie z orzecznictwem sądowym, a zwłaszcza w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), komornik sądowy - wykonując w szczególności czynności egzekucyjne - prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług działając w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Ponadto Minister Finansów stwierdził, że do tych czynności nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ww. ustawy, a zatem wykonywanie czynności egzekucyjnych przez komornika sądowego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych. Wymieniona interpretacja stwierdza także, że obowiązujące dotychczas zwolnienie komorników sądowych z obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu wykonywanych czynności egzekucyjnych za wynagrodzeniem obowiązywało do końca miesiąca września 2015 r. W związku z powyższym od dnia 1 października 2015 r. komornicy sądowi są czynnymi podatnikami VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT, a opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają opłaty stosunkowe i stałe wymienione w przepisach art. 43 do art. 58 uoksie, bowiem zgodnie z wymienioną interpretacją Ministra Finansów i zaleceniami Krajowej Rady Komorniczej opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają przede wszystkim opłaty.

W związku z powyższym, na podstawie wyżej przytoczonych przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, zwraca się Pan z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w powyższym stanie faktycznym, pytając:

Czy właściwym jest obliczanie należnego podatku VAT metodą "od sta".

Zdaniem Wnioskodawcy, interpretacją ogólną z dnia 9 czerwca 2015 r. nr PT1.050.1.2015.LJU.19 Minister Finansów uchylił interpretację ogólną z dnia 30 lipca 2004 r. nr PP10-812-802/04/MR/1556PP (Dz. Urz. Min. Finansów z 10 sierpnia 2004 r., Nr 10, poz. 93) stwierdzając, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) oraz zgodnie z orzecznictwem sądowym, a zwłaszcza w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), komornik sądowy - wykonując w szczególności czynności egzekucyjne - prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług działając w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Ponadto Minister Finansów stwierdził, że do tych czynności nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ww. ustawy, a zatem wykonywanie czynności egzekucyjnych przez komornika sądowego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych. Wymieniona interpretacja stwierdza także, że obowiązujące dotychczas zwolnienie komorników sądowych z obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu wykonywanych czynności egzekucyjnych za wynagrodzeniem obowiązywało do końca miesiąca września 2015 r. W związku z powyższym od dnia 1 października 2015 r. komornicy sądowi są czynnymi podatnikami VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT, a opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają opłaty stosunkowe i stałe wymienione w przepisach art. 43 do art. 58 uoksie, bowiem zgodnie z wymienioną interpretacją Ministra Finansów i zaleceniami Krajowej Rady Komorniczej opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają przede wszystkim opłaty.

Polski ustawodawca w treści ustawy o komornikach sądowych i egzekucji enumeratywnie określił procentowe kwoty opłat egzekucyjnych należnych komornikom za wykonane czynności. W związku z tym wymaga wyjaśnienia przyjęcie metodologii wyliczania kwotowej wartości podatku od towarów i usług za wykonane czynności egzekucyjne. W systemie podatku od towarów i usług jest to określenie podstawy opodatkowania dla prawidłowego wyliczenia podatku, który zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi bezpośredni dochód budżetu państwa. Ponieważ z dniem 1 stycznia 2014 r. uchylony został art. 29 ustawy i zastąpił go przepis art. 29a, nastąpiła pełna implementacja postanowień dyrektywy 2006/112/WE oraz większa czytelność zasad ustalania podstawy opodatkowania. Przepis art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług określa, iż podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca ma otrzymać z tytułu sprzedaży towarów i usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Kwestię opodatkowania wyjaśnia sędzia NSA J. Zubrzycki cyt: "Artykuł 29a ust. 1 ustawy stanowi implementację art. 73 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Jak widać art. 29a ust. 1 ustawy stanowi ścisłe odwzorowanie przepisu art. 73 dyrektywy 2006/112/WE w zakresie określenia podstawy opodatkowania. Podstawa opodatkowania nie obejmuje samego podatku od towarów i usług, o czym stanowi art. 29a ust. 6 pkt 1." (patrz: J. Zubrzycki, Leksykon VAT, tom I, Unimex Wrocław 2015, str. 1000).

Wynika z tego, że podstawę opodatkowania dla opłat egzekucyjnych stanowi kwota opłaty.

Dlatego też, za błędny należy uznać pogląd nakazujący obliczanie należnego podatku od towarów i usług metodą "w stu" albowiem prowadzi to do sytuacji, w której podatek odprowadzany jest w niżej wysokości ponieważ jest on obliczany od mniejszej kwoty (nie od całej opłaty stosunkowej).

Powołany przepis art. 29a ust. 6 pkt 1 określa, iż podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem samej kwoty podatków. W związku z tym należy zwrócić uwagę na uchwałę Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 marca 1996 r. sygn. akt W 13/95, stwierdzającą, iż znaczenie zwrotów językowych należy - stosownie do uznanej dyrektywy wykładni operatywnej - ustalać zgodnie z regułami składni naturalnego języka potocznego (patrz: J. Wróblewski, Rozumienie prawa i jego wykładnia, Ossolineum 1990, s. 80). Koresponduje z tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 1994 r. sygn. akt SA/Po 565/94 stwierdzający, że cyt.: "niedopuszczalne jest odwoływanie się do innych reguł wykładni niż reguły językowe w sytuacji, gdy reguły językowe wskazują jedno określone znaczenie. Dopiero przy braku jednoznaczności po odwołaniu się do reguł języka prawnego i języka prawniczego, powstaje możliwość, a nawet konieczność odwołania się do reguł funkcjonalnych wykładni". Należy też zauważyć, że ustawodawca jednoznacznie określił w treści ustawy o komornikach sądowych i egzekucji opłaty egzekucyjne jako maksymalne wynagrodzenie komornika sądowego mające charakter publicznoprawny. Tym samym użyte, także z woli ustawodawcy, określenie "opłaty" w treści cytowanego przepisu art. 29a ust. 6 pkt 1 w pełni koresponduje z treścią przepisu art. 43 i następnych ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Przypomnieć też należy, że egzekucja kosztów egzekucyjnych obejmujących wydatki, opłaty i należności podatkowe ma charakter adhezyjny w stosunku do roszczenia głównego, ich wyegzekwowanie nie może nastąpić w odrębnym postępowaniu, niezależnym od postępowania głównego, w którym egzekucji podlegało roszczenie wierzyciela stwierdzone tytułem wykonawczym. Fakt ten ma decydujące znaczenie i przesądza o konieczności ustalania przez komornika sądowego kwoty należnych mu opłat egzekucyjnych wraz z naliczonym podatkiem od towarów i usług.

Istotę podatku od towarów i usług oddaje art. 1 ust. 2 dyrektywy VAT. Przepis ten stanowi, że zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem. VAT, obliczony od ceny towaru lub usługi według stawki, która ma zastosowanie do takiego towaru lub usługi, jest wymagalny od każdej transakcji, po odjęciu kwoty podatku poniesionego bezpośrednio w różnych składnikach kosztów. Wspólny system VAT stosuje się aż do etapu sprzedaży detalicznej włącznie. Z dyrektywy VAT wynika, że podatek od towarów i usług jest podatkiem obciążającym konsumpcję, którą można zdefiniować jako wykorzystanie towarów i usług do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Istnieje wyjątek od tej zasady dotyczący podatników prowadzących działalność gospodarczą zwolnioną z podatku - tacy podatnicy zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług traktowani są w sposób analogiczny do konsumentów.

Podatek od towarów i usług, obciążając konsumpcję powinien być neutralny dla "nie konsumentów", czyli podatników. Zasada neutralności stanowi bowiem fundament systemu VAT. Powinna być zatem uwzględniona w procesie wykładni przepisów o podatku od towarów i usług. W przypadku możliwości różnorakiej interpretacji przepisu, zasadniczo za właściwą należy uznać tę, która najpełniej urzeczywistnia zasadę neutralności (zob. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT, Legalis 2014). Neutralność jest najbardziej charakterystyczną cechą podatku od towarów i usług, ponieważ zapewnia podatnikowi - niebędącemu ostatecznym konsumentem towaru lub usługi - uniknięcie obciążenia kosztem podatku. Z zasadą neutralności podatku wiąże się zasada opodatkowania konsumpcji, według której podatek od towarów i usług powinien obciążać konsumenta. Z tego też między innymi względu został wprowadzony system odliczeń, umożliwiający uniknięcie tego obciążenia przez osoby (podatników VAT), które biorą udział w procesie dostarczenia towaru lub usługi ostatecznemu konsumentowi. I to właśnie ten konsument, który otrzymuje towar bądź usługę, jest podmiotem, na którym powinien spoczywać ekonomiczny ciężar podatku. Dlatego też, co do zasady, konsument nie może odzyskać kwoty podatku (z wyjątkami określonymi expressis verbis w ustawie, zob. T. Michalik, VAT. Komentarz 2015, Legalis). Biorąc pod uwagę powyższe zasady konstrukcyjne podatku od towarów i usług należy przyjąć, że zakładając możliwość opodatkowania czynności egzekucyjnych komorników sądowych - ewentualny podatek musi być doliczony do wysokości opłaty egzekucyjnej, określonej zgodnie z przepisami ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, nie może zaś obciążać komorników sądowych. Przywołany przepis art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nawiązuje do art. 73 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stanowiącego, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77 dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Przepis art. 78 przywołanej dyrektywy stanowi natomiast, że do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy: podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT (lit. a) oraz koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy (lit. b). Z przywołanej regulacji wynika zatem, że - zakładając w ogóle dopuszczalność opodatkowania czynności egzekucyjnych - do podstawy opodatkowania nie wlicza się podatku od towaru i usług, a zatem podstawą opodatkowania jest wyłącznie kwota należna, czyli zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług "wszystko, co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał".

Argumentując dalej, podkreślać należy cechy konstrukcyjne systemu podatku od wartości dodanej w Unii Europejskiej. Już Pierwsza Dyrektywa (67/227/EWG) Rady z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych, tworząca podwaliny pod konstrukcję całego systemu przewidywała w art. 2 akapit 2, że każda transakcja będzie podlegała podatkowi od towarów i usług obliczonemu od ceny towarów lub usług według stawki jaka ma zastosowanie do takich towarów i usług, po odjęciu kwoty podatku od towarów i usług poniesionego bezpośrednio w składnikach kosztów. Zacytowany przepis jasno więc wskazuje, że modelowym sposobem obliczania należnego podatku ma być - w założeniu ustawodawcy unijnego - zastosowanie metody "od sta". Należy podkreślić, że przepis art. 1 ust. 2 obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, powtarza zacytowaną treść art. 2 Pierwszej Dyrektywy niemal dosłownie. Tym samym nie budzi najmniejszych wątpliwości, że omawiane zasadny konstrukcyjne podatku od towarów i usług powinny być respektowane przy interpretacji ustawy o podatku od towarów i usług jako aktu implementującego przepisy Dyrektywy 112 do polskiego porządku prawnego.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w szeregu wyroków stworzył linię orzeczniczą wskazującą na istnienie systemu odliczeń, którego celem jest zupełne uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT podlegającego zapłacie bądź zapłaconego w ramach wykonywanej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system VAT gwarantuje w konsekwencji pełną neutralność w zakresie opodatkowania jakiejkolwiek działalności gospodarczej, bez względu na cel bądź rezultaty takiej działalności, pod warunkiem że podlega ona co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT (wyrok z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-32/03 Fini H. Tezę tę Trybunał Sprawiedliwości powtórzył także w niedawnym wyroku z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie C-204/13 Heinz Malburg). W tym miejscu godzi się odwołać do rodzimych orzeczeń oraz stanowiska doktryny prawnopodatkowej, wyrażonej m.in. przez sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego Janusza Zubrzyckiego w jego Leksykonie VAT: "zasada neutralności VAT dla podatnika tego podatku wyrażą się w tym, że poprzez realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego, podatnik nie ponosi faktycznie ciężaru tego podatku. Oznacza, że podatek od towarów i usług nie powinien obciążać podatników uczestniczących w obrocie towarami i usługami, którzy nie są ostatecznymi odbiorcami, gdyż ciężarem tego podatku powinien być obciążony ostateczny beneficjent, czyli korzystający będący ostatecznym ogniwem tego obrotu. Z tego względu VAT częstokroć nazywa się podatkiem od konsumpcji." Tożsame stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku V CSK 44/07 stwierdzając, że VAT jest podatkiem konsumpcyjnym, w ostatecznym bowiem rozrachunku jedynym podmiotem, który nie może dokonać żadnego odliczenia (pomniejszenia) ciężaru opodatkowania jest ostateczny nabywca towaru lub usługi (konsument). Dalej zaś uznał on, że przerzucanie ciężaru opodatkowania VAT na sprzedającego, jako podatnika tego podatku byłoby jego zdaniem sprzeczne z prawem unijnym.

W świetle powyższych rozważań nie ulega wątpliwości, że aprobowanie stanowiska Ministra Finansów, uznającego zasadność obliczania podatku VAT metodą "w stu" będzie stanowiło naruszenie podstawowych zasad dla systemu podatku od wartości dodanej w Unii Europejskiej, tj. zasady neutralności opodatkowania konsumpcji. Uznanie bowiem, że podatek od towarów i usług należny od usług komorników sądowych zawiera się w opłatach ustalonych w art. 49 uoksie, spowoduje, że cały ciężar ekonomiczny zostanie przerzucony na organy egzekucyjne, w efekcie obciążenie majątkowe poniosą podatnicy a nie konsumenci.

Kolejną kwestią wymagającą przedstawienia w kontekście "skargi dłużnika", w zakresie prawidłowości obliczania podatku VAT metodą "od sta", jest sposób określenia przez ustawodawcę metody obliczenia dochodu komornika wskazany w art. 63 ust. 4 uoksie. Z przepisu tego wynika, iż dochodem komornika są pobrane i ściągnięte w danym miesiącu opłaty egzekucyjne oraz zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy pomniejszone o koszty prowadzenia działalności egzekucyjnej. Sposób ustalenia dochodu komornika jasno nawiązuje więc do naczelnej zasady podatków dochodowych, zgodnie z którą opodatkowaniu podlega dochód rozumiany jako kwota osiągniętych przychodów pomniejszona o koszty ich uzyskania. W związku z zawartym w art. 28 uoksie odesłaniem, zgodnie z którym do komorników stosuje się przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, warto zwrócić uwagę na treść art. 14 ust. 1 zd. 2 "ustawy o PIT". Tenże przepis jasno stanowi, że u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług za przychód ze sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Korelując powyższe z wspomnianą regulacją art. 64 ust. 2 uoksie, przyjęcie, że podatek miałby być liczony metodą "w stu" w kwocie pobranych przez komorników opłat egzekucyjnych powodowałby, że dochodem komorników byłyby kwoty mniejsze niż określone "pobrane i ściągnięte opłaty egzekucyjne oraz zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy".

Punktem wyjścia do dalszych rozważań może być stanowisko zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 2007 r. (V CSK 44/07). Wynika z niego, że odpowiedzi na pytanie czy do opłaty, której wysokość została ustalona w drodze aktu normatywnego, należy poszukiwać w samym akcie, analizując, czy prawodawca uwzględnił podatek od towarów i usług w ustalonej przez siebie opłacie. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że dotychczas działalność komorników sądowych nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższy stan wynikał z wydanej w dniu 30 lipca 2004 r. interpretacji ogólnej Ministra Finansów, w której uznał, iż komornicy sądowy w zakresie prowadzonej działalności egzekucyjnej podlegają zwolnieniu od podatku jako podmioty wykonujące czynności władzy publicznej. Mimo braku zmiany rozwiązań ustawowych regulujących zawód komornika sądowego Minister Finansów w dniu 9 czerwca 2015 r. zmienił swoje stanowisko i uznał że komornicy sądowi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, konsekwencją powyższego ustalenia musi być konstatacja, że unormowania zawarte w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji w zakresie opłat nie obejmują podatku od towarów i usług. Skoro dotychczas przyjmowano, że działalność sądowych organów egzekucyjnych nie podlega opodatkowaniu VAT-em, to niewątpliwie racjonalnie działający ustawodawca, któremu znany był ten fakt, nie uwzględnił podatku w ustalonych przez siebie opłatach. Świadczy o tym zresztą historia nowelizacji przepisów tej ustawy normujących wysokość opłata egzekucyjnych. Otóż od daty jej uchwalenia wysokość opłat egzekucyjnych ulegała stałemu obniżeniu, przy czym jak wynikało z uzasadnień poszczególnych nowelizacji, ich celem było dostosowanie wysokości tych opłat do rzeczywistych nakładów pracy komorników. Zatem ustawodawca ustalając wysokość opłat dokonywał kalkulacji ich wysokości, uwzględniając wszystkie obciążenia, które zobowiązany był ponieść komornik, takie jak określone np. w art. 24, 25, 28, 34, 35, 36 uoksie. Skoro zaś ustawodawca działający jako organ ustalający wysokość wynagrodzenia komornika za świadczone przez niego usługi działał ze świadomością, że opłaty pobierane przez komornika, mające za zadanie sfinansować cały system egzekucji sądowej w Polsce, nie są obciążone podatkiem od towarów i usług, oczywiście nie mógł uwzględnić go przy ich ustalaniu. Powyższe argumenty wskazują, że opłaty egzekucyjne mają charakter sztywny i że ustawodawca nie uwzględnił w tej opłacie ewentualnego obciążenia podatkiem od towarów i usług. Tymczasem podatek ten jest cenotwórczy, powinien on stanowić element kalkulacyjny wynagrodzenia za zbywany towar lub usługę. Jak już wyżej to wykazano jest również podatkiem konsumpcyjnym. Za poglądem o dopuszczalności doliczenia podatku do opłaty określonej w ustawie przemawia to, że ich funkcją jest zapewnienie ciągłości działalności egzekucyjnej prowadzonej przez komornika, postąpienie w sposób przeciwny prowadziłoby do pozbawiania komornika znacznej części dochodu której mógłby się rozsądnie spodziewać. Dodatkowo, przy kształtowaniu wysokości opłat, ustawodawca uwzględnił to, że nie każda sprawa egzekucyjna musi się bilansować (co zostało potwierdzone w wielu orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego). Bilansowanie kosztów tej działalności oraz przychodów osiąganych przez komornika powinno mieć miejsce w odniesieniu do ogółu prowadzonych przez niego spraw. Stąd też ustalając w sposób zryczałtowany wysokość opłat ustawodawca musiał ukształtować ich wysokość w taki sposób, by była możliwa do utrzymania równowaga pomiędzy przychodami a kosztami działalności komornika. Tymczasem wprowadzenie kolejnego czynnika wpływającego na tę równowagę w postaci podatku od towarów i usług miałoby odbyć się nie w drodze ingerencji ustawodawcy lecz poprzez działalność Ministra Finansów (opartą zresztą na bezkrytycznym, przyjęciu orzeczeń TSUE nie pogłębioną żadną ich analizą, choćby w zakresie statusu komornika w poszczególnych krajach członkowskich), tym samym poziom wydatków organów egzekucyjnych zostałby ukształtowany przez czynnik, którego pod uwagę nie brał ustawodawca. Na powyższe zagadnienie zwraca również uwagę prof. dr hab. Andrzej Marciniak w swoim artykule zamieszczonym na łamach "Przeglądu Prawa Egzekucyjnego", który stwierdza, że: "Normatywny problem finansowania działalności egzekucyjnej komornika polega na takim systemie ukształtowania stawek opłat egzekucyjnych i zasad ich pobierania, które wykluczą deficytowość czy też nieopłacalność tej działalności. Jest to niezbędne ze względu na potrzebę ochrony interesu publicznego i wypełnieniu przez państwo jego egzekucyjnych zadań." Dalej autor niniejszego opracowania wskazuje na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 grudnia 2003 r. (K 5/02), które potwierdza powyższą tezę, albowiem Trybunał wskazał, że: "zarzut naruszenia przewidzianej w art. 64 ust. 2 Konstytucji ochrony praw majątkowych mógłby być (...) uzasadniony w sytuacji, gdyby założeniem ustawodawcy - założeniem normatywnym, a nie wynikającym tylko z sytuacji faktycznej - była konieczność ponoszenia kosztów działalności egzekucyjnej z własnego majątku komornika, i to majątku który nie pochodzi z opłat egzekucyjnych w innych sprawach (...). Należy podkreślić, iż nie chodzi tu o sferę faktów (tzn. ustalenie faktyczne, że w przypadku niektórych kancelarii tak jest) ale o sferę norm (tzn. założenie ustawodawcy, że tak ma być). O sprzeczności z konstytucją możnaby mówić dopiero wtedy, gdyby wskazano, że przy określonych średnich kosztach postępowania egzekucyjnego i określonym statystycznie poziomie ściągalności opłat egzekucyjnych prognoza ustawodawcy co do wpływu komorników okazała się oczywiście błędna i prowadziła do tego, że wykonywanie tego zawodu w ustawowych warunkach jest z założenie deficytowe, a zatem nieopłacalne." Komentator dalej wskazuje: "Jeśli wziąć pod uwagę powyższe, w pełni uprawnione jest twierdzenie, że przyjęty w obowiązującej ustawie o komornikach sądowych i egzekucji system stawek opłat egzekucyjnych w powiązaniu z innymi wskaźnikami fiskalizmu tych opłat został ukształtowany w sposób wykluczający deficytowość (...). W systemie tym w zakresie opłat egzekucyjnych nie uwzględniono jednak podatku od towarów i usług, gdyż według obowiązujących w tej materii dotychczasowych zasad działalność komorników sądowych nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem (...). W związku z tym przyjęcie stanowiska o konieczności odliczania kwot tego podatku od uzyskanych opłat egzekucyjnych prowadziłoby do znacznej dekompozycji dotychczasowego systemu finansowania egzekucji sądowej przyjętego w ustawie, (...), głównie ze względu na znaczącą wysokość stawki podatku VAT." Jak wynika z powyższego, przyjęcie że opłaty stosunkowe mają charakter normatywny (bezsporne), wiąże się z następującymi konsekwencjami: po pierwsze taki charakter opłat wyklucza możliwość odstąpienia od ich pobierania, jak również możliwość swobodnego kształtowania ich między komornikiem a stronami postępowania egzekucyjnego. Po wtóre wolą ustawodawcy jedynie sąd uzyskał prawo do kształtowania wysokości tych opłat (art. 49 ust. 7-10 uoksie), co za tym idzie nie jest dopuszczalnie pozaustawowe obniżanie bądź podwyższanie wysokości tych opłata poza tym jednym wyjątkiem.

Wracając do orzeczenia Sądu Najwyższego (V CSK 44/07), należy wskazać, że sąd orzekając o możliwości doliczenia podatku VAT do opłaty za użytkowanie wieczyste stwierdził, że mimo tego, że opłata ta jest opłatą o sztywno określonej konstrukcji jako procent od ceny bądź wartości nieruchomości, to po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dopuszczalnym jest podwyższenie tej opłaty o podatek od towarów i usług. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, iż z przepisów normujących zasady ustalania opłaty rocznej wynika, że nie jest wliczana do niej kwota podatku od towarów i usług. Tymczasem z konstrukcji tego podatku wynika, że nie obciąża ona podatnika lecz konsumenta, tym samym przesądzają o możliwości obliczenia należnego podatku metodą "od sta".

Reasumując powyższe rozważania, należy stwierdzić, że ustawodawca ustalając wysokość opłat egzekucyjnych nie przewidywał obciążenia ich podatkiem VAT. Tym samym opłaty egzekucyjne określone w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji nie zawierają go, w związku z tym przyjmując, że komornik jest podatnikiem podatku konsumpcyjnego należy przesądzić o możliwości doliczania go do opłat stosunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Należy mieć na uwadze, że, co do zasady, w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na świadczoną przez komornika w tym zakresie usługę może się składać szereg czynności wykonywanych w ramach takiego postępowania, np. (w zależności od prowadzonego postępowania) poszukiwanie majątku dłużnika, zajmowanie nieruchomości i rzeczy ruchomych, sprzedaż zajętych nieruchomości i rzeczy ruchomych, opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, usunięcie oporu dłużnika. Do świadczenia usług przez komornika sądowego będzie również dochodziło w sytuacji wykonywania przez niego pewnych czynności poza postępowaniem egzekucyjnym.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Użyta na potrzeby podatku od towarów i usług definicja "działalności gospodarczej" jest tożsama z definicją zawartą w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a przed dniem 1 stycznia 2007 r. w art. 4 ust. 2 Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1, z późn. zm.).

Analizując zakres pojęcia "działalność gospodarcza" TSUE wskazywał, że jest ono bardzo szerokie i zawiera wszelkie usługi świadczone przez wolne zawody, oraz ma charakter obiektywny w tym znaczeniu, że działalność gospodarcza jest rozpatrywana per se bez względu na jej cele lub skutki (wyrok w sprawie 235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Holandii, pkt 8).

W ww. wyroku TSUE rozważał zagadnienie, czy notariusze i komornicy w Holandii prowadzą działalność, którą rządzą normalne reguły ekonomiczne, a tym samym, czy można uznać ją za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku od wartości dodanej. W pkt 10 tego wyroku zauważył, że: "W świetle neutralnego charakteru pojęcia "działalność gospodarcza", fakt, iż działalność notariuszy i komorników polega na wykonywaniu obowiązków przyznanych i regulowanych przez prawo w interesie publicznym, jest nieistotny. Co więcej, artykuł 6 szóstej dyrektywy przewiduje wyraźnie, że niektóre czynności wykonywane z mocy prawa podlegają systemowi VAT." Dodatkowo TSUE wskazał, że wszystkie usługi świadczone za wynagrodzeniem przez przedstawicieli wolnych zawodów lub zawodów uważanych za takie, co do zasady, podlegają podatkowi od wartości dodanej (pkt 11).

Ponadto w wyroku tym TSUE stwierdził, że skoro notariusze i komornicy w Holandii prowadzą niezależną działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług podmiotom trzecim, za co otrzymują płatności na własną rzecz, to muszą być oni uznani za podatników dla celów VAT, w rozumieniu artykułu 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy (pkt 15). Jednocześnie TSUE odniósł się do kwestii wyłączenia spod opodatkowania VAT na podstawie art. 4 ust. 5 szóstej dyrektywy (ustanawiającego wyłączenia spod reżimu VAT podmiotów prawa publicznego) czynności wykonywanych przez notariuszy i komorników wskazując, że nawet jeśli przy wykonywaniu urzędowych czynności notariusze i komornicy realizują uprawnienia władzy publicznej, nie oznacza to, że mogą korzystać z powyższego wyłączenia. Powodem jest fakt, że prowadzą tę działalność nie jako podmiot rządzący się prawem publicznym, ponieważ nie są częścią administracji publicznej, ale w formie niezależnej działalności gospodarczej prowadzonej w ramach wykonywania wolnego zawodu (pkt 22). W wyroku tym TSUE analizując, czy do czynności wykonywanych przez notariuszy i komorników ma zastosowanie art. 4 ust. 4 szóstej dyrektywy wyłączający z systemu VAT osoby związane z pracodawcą umową o pracę lub innym stosunkiem prawnym tworzącym relację pracodawca-pracownik zauważył, że "notariusze i komornicy nie są związani z władzami publicznymi jako pracownicy ponieważ nie są włączeni do administracji publicznej. Prowadzą działalność na własny rachunek i własną odpowiedzialność; mogą swobodnie, chociaż podlegają pewnym ograniczeniom prawnym, ustalać w jaki sposób będą wykonywać swoją pracę i sami otrzymują środki, z których pochodzą ich dochody. Fakt, iż podlegają kontroli dyscyplinarnej władz publicznych (podobna sytuacja występuje także w przypadku innych zawodów regulowanych) oraz że ich wynagrodzenie jest ustalane przez prawo nie stanowi wystarczających podstaw do uznania ich za osoby związane więzami prawnymi z pracodawcą w rozumieniu artykułu 4 (4)." (pkt 14).

Należy dodatkowo wskazać, że kwestia wyłączenia spod opodatkowania czynności wykonywanych przez komorników sądowych była ponownie przedmiotem rozważań TSUE w sprawie C-456/07 Karol Mihal przeciwko Danovy Urad Kosice V, który w postanowieniu z dnia 21 maja 2008 r., stwierdził, że: "Działalność wykonywana przez jednostkę, taka jak działalność komornika sądowego, nie jest zwolniona z podatku od wartości dodanej z tego tylko powodu, że polega ona na dokonywaniu aktów należących do prerogatyw władzy publicznej. Gdyby nawet w ramach wykonywania jego funkcji, komornik sądowy dokonywał takich aktów, to w rozumieniu przepisów, takich jak te w sprawie przed sądem krajowym, wykonuje on działalność nie w formie podmiotu prawa publicznego, jako że nie jest włączony w strukturę administracji publicznej, lecz w formie samodzielnej działalności gospodarczej, wykonywanej w ramach wolnego zawodu, a w związku z tym nie przysługuje mu zwolnienie przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku."

Przenosząc powyższe tezy wynikające z wyroków TSUE na sytuację działających w Polsce komorników sądowych, należy wskazać, że ich działalność reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1376 z późn. zm.).

Z treści art. 1 tej ustawy wynika, że komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów (art. 2 ust. 1 ustawy o komornikach).

Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa, o czym stanowi ust. 2 tego artykułu.

W świetle ust. 3 tego artykułu, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

Według art. 3a cyt. ustawy, komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2.

W rozdziale 7 u.o.k.s.i.e, zatytułowanym "Opłaty egzekucyjne", zawierającym art. 43-60, ustawodawca zawarł regulacje dotyczące opłat należnych komornikom za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie oraz wysokości tych opłat. Część z tych opłat ma charakter opłat stałych, a część stosunkowych.

Natomiast wysokość opłat za czynności niebędące czynnościami egzekucyjnymi uregulowana jest w powołanym wcześniej rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za czynności komorników niebędące czynnościami egzekucyjnymi

Przy uwzględnieniu wskazanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że wykonywana przez komornika działalność ma charakter zarobkowej działalności gospodarczej, charakteryzuje się samodzielnością finansową, jak również pewnego rodzaju konkurencyjnością, właściwą dla gospodarki rynkowej.

W konsekwencji, komornik sądowy - wykonując w szczególności czynności egzekucyjne - prowadzi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działając w charakterze podatnika w rozumieniu ust. 1 ww. artykułu. Ponadto, do czynności wykonywanych przez komorników sądowych nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 tej ustawy.

Wątpliwości Pana dotyczą kwestii, czy zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania pobieranych opłat jest kwota wyliczonej opłaty, czy też kwota podatku powinna być wydzielona z kwoty opłaty egzekucyjnej.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

To, czy otrzymana przez podatnika zapłata pokrywa jedynie koszty dostarczonych towarów lub wyświadczonych usług, czy też zapewnia podatnikowi zysk, pozostaje bez znaczenia dla potrzeb określenia podstawy opodatkowania w świetle regulacji dotyczących podatku. Zatem w przypadku usług świadczonych przez komorników sądowych, dla których są oni podatnikami, podstawą opodatkowania będą wszelkie kwoty (wynagrodzenie) otrzymane w zamian za świadczone usługi, przede wszystkim opłaty egzekucyjne, o których mowa w art. 43-60 ustawy o komornikach, czy też kwoty otrzymane na podstawie art. 63 tej ustawy, tytułem zastępstwa komornika, pomniejszone o kwotę podatku.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku,

Artykuł 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r. poz. 915) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści ust. 2 tego artykułu, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej niż rzeczywista wartość danych towarów lub usług. Taka sytuacja nie różni się niczym od normalnej sprzedaży towaru z zyskiem. Podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o podatek należny, i nie ma znaczenia, że podatnik w danej chwili sprzedaje towar, bądź usługę, za cenę znacznie niższą.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji, przy uwzględnieniu tez wynikających z orzeczeń TSUE, prowadzi do stwierdzenia, ze wykonuje Pan działalność nie w formie podmiotu prawa publicznego, ponieważ nie jest częścią administracji publicznej, lecz w formie samodzielnej działalności gospodarczej. Tym samym brak jest podstaw, aby utożsamiać pełnienie funkcji komornika, w myśl postanowień ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, jako funkcjonariusza publicznego z działalnością podmiotu publicznego, który działa w charakterze władzy publicznej. Wykonywane przez Pana jako komornika sądowego czynności, w szczególności czynności egzekucyjne, z tytułu których - na podstawie art. 43 ww. ustawy - pobiera opłaty egzekucyjne, uznać należy za świadczenie usług za wynagrodzeniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych. Zatem wykonując czynności egzekucyjne prowadzi Pan działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w ust. 1 powołanego artykułu.

Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności, o których mowa we wniosku jest pobierana przez Pana opłata egzekucyjna, w związku z realizacją czynności służbowych na rzecz wierzyciela lub dłużnika, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota otrzymanego wynagrodzenia za wyświadczone usługi zawiera więc już podatek należny. Zatem, aby ustalić podstawę opodatkowania powinien Pan odjąć od otrzymanej kwoty wartość podatku należnego, obliczonego metodą "w stu".

Za prawidłowością podjętego rozstrzygnięcia przemawia orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w szczególności tezy wynikające z wyroku z dnia 7 listopada 2013 r. w sparwach połączonych Corina-Hrisi Tulică przeciwko Agenţia Naţională de Administrare Fiscală - Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor (C-249/12) i Călin Ion Plavoşin przeciwko Direcţia Generală a Finanţelor Publice Timiş - Serviciul Soluţionare Contestaţii i Activitatea de Inspecţie Fiscală - Serviciul de Inspecţie Fiscală Timiş (C-250/12). W wyroku tym Trybunała stwierdził, że przepisy unijne należy interpretować w ten sposób, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już podatek od wartości dodanej.

Należy podkreślić, że na niniejsze rozstrzygnięcie nie może mieć wpływu powołany przez Pana wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2007 r. sygn. akt CSK 44/07, w którym rozstrzygnięto kwestie, czy czynność oddania gruntów w użytkowanie wieczyste jest usługą czy dostawą towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat z tytułu oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Przedstawiony w nim stan faktyczny wskazuje, że w przypadku opłat pobieranych z tytułu oddania nieruchomości w wieczyste użytkowanie zmiana - w tym uwzględniają wysokość podatku od towarów i usług - wysokości opłaty jest możliwa poprzez zmianę umowy lub zmianę wysokości opłaty na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Niezależnie od powyższego należy wskazać na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt III ZS 10/15, który uchylił uchwałę Krajowej Rady Komorniczej nr 1460/V z dnia 15 września 2015 r., będącą niejako odpowiedzią na wydaną w dniu 9 czerwca 2015 r. przez Ministra Finansów interpretację ogólną nr PT1.050.1.2015.LJU.19. W swej uchwale Krajowa Rada Komornicza stwierdziła wprost, że stawki opłat egzekucyjnych nie obejmują kwot podatku od towarów i usług. W powołanym wyroku Sąd podkreślił, że nie jest uprawniony do oceny zgodności z prawem wydanej przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej, jednocześnie stwierdzając, że samorząd komorniczy ma prawo do wyrażania opinii lub krytycznych uwag w ważnych dla komorników sprawach. Sąd uznał jednak, że stanowczość sformułowań użytych w zaskarżonej uchwale oraz fakt, że jest ona sprzeczna z legalną interpretacją ogólną, prowadzi do jej niezgodności z prawem i konieczności jej uchylenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.