ITPP2/443-794/13/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2013 r. (data wpływu 6 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym dnia 17 września 2013 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności dostawy nieruchomości niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2013 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 17 września 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności dostawy nieruchomości niezabudowanej.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W celu prowadzenia gospodarstwa rolnego nabył Pan od Agencji Mienia Wojskowego nieruchomość, oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jako tereny rolne i leśne. Nieruchomość położona jest w miejscowości B., gmina K. Nabycie nieruchomości nastąpiło ze zwolnieniem od podatku od towarów i usług. Znaczną część nieruchomości nadal wykorzystuje Pan do prowadzenia działalności rolniczej.

Po nabyciu, w 2011 r. Rada Gminy K. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Uchwała Rady Gminy w tym zakresie uwzględnia między innymi Pana wniosek wskazujący oczekiwania co do przeznaczenia nieruchomości.

Doprowadził Pan do wydzielenia z własnej nieruchomości mniejszej działki gruntu, na której nie ma żadnych zabudowań. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, na przedmiotowym gruncie dopuszczone jest wznoszenie budynków mieszkalnych, natomiast zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, wydzielona nieruchomość zakwalifikowana jest jako las i posiada symbol "LS IV".

Zamierza Pan sprzedać wydzieloną działkę gruntu. W przyszłości dopuszcza możliwość wydzielenia i sprzedaży innych części nieruchomości należących do gospodarstwa rolnego. Sprzedaż wydzielonej nieruchomości gruntowej nastąpi na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której jest Pan jedynym udziałowcem. Następnie spółka wybuduje na działce budynki mieszkalne i będzie oferować je swoim klientom. Spółka, która zakupi działkę gruntu od Pana, została założona w 2011 r. w celu realizacji inwestycji deweloperskiej na działce.

Pana aktywność zawodowa polega wyłącznie na prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Nie prowadzi Pan żadnej innej działalności gospodarczej, w szczególności nie zajmuje się zawodowo i w sposób zorganizowany obrotem nieruchomościami. Przedmiotową nieruchomość gruntową nabył 29 marca 2006 r. i nie była ona przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedając wydzieloną działkę gruntu będzie Pan działał jako podatnik podatku od towarów i usług, czy jako osoba fizyczna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedając wydzieloną działkę gruntu nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Wskazał Pan, że zamierza sprzedać część swojego majątku prywatnego, nabytego w celu prowadzenia działalności rolniczej, a nie w celu odsprzedaży. Samo wydzielenie działki gruntu, w Pana ocenie, bez dokonania żadnych innych czynności przygotowujących ją do sprzedaży, czy działań marketingowych, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podkreślił Pan, że nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej, poza prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Zaakcentował, że w podobnej sprawie do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 15 września 2011 r., wydanym w połączonych sprawach sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Wskazał Pan, że organy podatkowe związane są stanowiskiem Trybunału wyrażonym w tym orzeczeniu, zgodnie z zasadami bezpośredniego stosowania oraz prymatu prawa Unii Europejskiej nad prawem polskim.

Zgodnie z wyżej powołanym orzeczeniem, osoba fizyczna, która w ramach zarządu majątkiem prywatnym dokonuje dostawy nieruchomości, nie angażując środków wykorzystywanych zwykle przez osoby zajmujące się zawodowo obrotem nieruchomościami, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Odnosząc powyższe uwagi do przedstawionego we wniosku zdarzenia stwierdził Pan, że nie wykonywał ani nie wykona w przyszłości żadnych czynności, które zwykle podejmują podatnicy prowadzący działalność w zakresie obrotu nieruchomościami. W szczególności nie angażuje się w aktywne poszukiwanie nabywcy, ponieważ będzie nim spółka, której jest jedynym udziałowcem. Jednym z dwóch przykładów działań charakterystycznych dla handlowca - Pana zdaniem - jest prowadzenie aktywnych działań marketingowych, co w niniejszej sprawie ewidentnie nie ma miejsca. Działania takie są prowadzone wyłącznie przez spółkę w celu pozyskania klientów na budynki mieszkalne, które zamierza ona wybudować.

Wskazał Pan, że wziął udział w opracowywaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednakże zdecydował, że nie rozpocznie działalności gospodarczej w zakresie budownictwa mieszkaniowego, lecz założył spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która prowadzi działalność deweloperską. Tym samym sprzedaż działki gruntu nie będzie miała charakteru działalności gospodarczej, ponieważ przenosząc na spółkę własność działki wykonywał Pan jedynie przysługujące prawo własności nieruchomości. Uczestnictwo w opracowywaniu tego planu miało jedynie na celu zwiększenie wartości posiadanego już majątku, który został zakupiony w celu prowadzenia działalności rolniczej.

Ponadto stwierdził Pan, że również wydzielenie z gospodarstwa rolnego działki gruntu przeznaczonej do sprzedaży stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności, ponieważ bez tej czynności sprzedaż części nieruchomości nie byłaby możliwa. Podział ten nie może być traktowany jako działalnie charakterystyczne jedynie dla handlowca, ponieważ również osoby nieprowadzące działalności gospodarczej dokonują takiego podziału w celu pozyskania środków pieniężnych na cele osobiste, z jednoczesnym zachowaniem prawa do korzystania z pozostałej części nieruchomości. Na poparcie powyższego powołał się Pan na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2012 r. sygn. akt I FSK 2170/11, którego fragment zacytował.

Ponadto, w Pana ocenie, Europejski Trybunał Sprawiedliwości w powołanym wcześniej wyroku stwierdził wyraźnie, że incydentalną dostawę nieruchomości dokonaną przez osobę, która nie prowadzi działalności gospodarczej, można zakwalifikować jako działalność gospodarczą jedynie wówczas, gdyby Polska skorzystała z opcji przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stwierdził Pan, że Polska nie skorzystała z takiej możliwości, a przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowią jedynie powtórzenie treści art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy Rady i nie ma w nich mowy o transakcjach incydentalnych, o których mowa w art. 12 ust. 1 Dyrektywy.

Następnie wskazał Pan, że z dniem 1 kwietnia 2013 r., z treści art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wykreślony został fragment, zgodnie z którym, przed nowelizacją, opodatkowaniu podlegały również czynności dokonane jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy. W konsekwencji, na gruncie polskiego podatku od towarów i usług, czynności okazjonalne, o których mowa w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady Nr 2006/112/WE, w ogóle nie podlegają opodatkowaniu. Stwierdził, że również przed nowelizacją istniała jednolita linia orzecznictwa sądów administracyjnych, zgodnie z którą Polska nie skorzystała z możliwości opodatkowania transakcji okazjonalnych, o których mowa w powołanym wcześniej art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady. Na poparcie swojego stanowiska odwołał się do następujących wyroków: z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1289/10; z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10; z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1656/11; z dnia 10 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 13/11; z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 110/11 i I FSK 1654/11, 30 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1684/11, z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 478/11 oraz z dnia 21 września 2012 r. I FSK 1842/12. Wskazał, że opcja opodatkowania czynności okazjonalnych nie jest wykorzystywana w aktualnym stanie prawnym, w którym opodatkowaniu nie podlegają już czynności dokonane jednorazowo.

Podsumowując stwierdził Pan, że skoro nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, to okazjonalna sprzedaż nieruchomości na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której jest jedynym udziałowcem, nie mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 tego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. "Teren budowlany" to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Z przytoczonych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że 29 marca 2006 r. nabył Pan nieruchomość gruntową celem prowadzenia na niej gospodarstwa rolnego. W 2011 r. Rada Gminy podjęła uchwałę o zmianie przeznaczenia tego gruntu na przeznaczony pod zabudowę, co uwzględniało, między innymi, Pana wniosek dotyczący zmiany przeznaczenia gruntu. Z posiadanej nieruchomości wydzielił Pan działkę gruntu, którą zamierza sprzedać spółce z ograniczoną odpowiedzialnością założonej w 2011 r., której jest jedynym udziałowcem. Nie wyklucza Pan sprzedaży innych gruntów, również tej spółce.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na pytania prejudycjalne postawione w tym temacie Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, nie może mieć wpływu na to, ze dziala on jako podatnik. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Działania takie jak: uzbrojenie terenu, podziała działek, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, udział w opracowywaniu plany zagospodarowania przestrzennego, nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym - podkreślił Trybunał.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, że planowana sprzedaż działki gruntu będzie działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ podjęte przez Pana czynności wykraczają poza zakres zarządu majątkiem osobistym. W związku z tym dokonując tej dostawy będzie działał Pan w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Podjęte przez Pana działania: złożenie wniosku o zmianę przeznaczenia gruntu, wydzielenie z niego jednej działki gruntu, która ma być przedmiotem przyszłej dostawy oraz zamiar dokonywania kolejnych transakcji, których przedmiotem będą działki gruntu - wbrew Pana twierdzeniom - nie są charakterystyczne dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wykraczają one poza zakres zarządu majątkiem osobistym. Wiążą się z zaangażowaniem środków podobnych do tych, które są wykorzystywane przez podatników, a w szczególności tych występujących profesjonalnie w obrocie nieruchomościami. Trudno uznać, że złożenie wniosku zawierającego oczekiwania co do przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego za przejaw rozporządzania majątkiem osobistym. Sytuacje, w których właściciele występują z wnioskami o zmianę przeznaczenia gruntu zdarzają się incydentalnie, choć przepisy prawa dopuszczają składanie takich wniosków. Właściciele gruntu występują z takimi wnioskami w celu przygotowania posiadanych nieruchomości gruntowych do realizacji celów osobistych (np. budowa domu), lub gdy zamierzają przygotować grunt do sprzedaży, a zmiana przeznaczenia ma wpłynąć na zwiększenie konkurencyjności ich oferty na rynku. Składając wniosek - jak sam Pan wskazał - zamierzał zwiększyć wartość posiadanego majątku prywatnego. Natomiast brak podjęcia działań marketingowych z Pana strony (np. uzbrojenia terenu, ogłoszenia w prasie, radio, czy telewizji zamiaru sprzedaży), jest całkowicie uzasadniony, ponieważ nabywca jest znany i to on poniesie koszty związane z przygotowaniem zakupionego gruntu do przeprowadzenia procesu budowlanego i sprzedaży jego efektu końcowego, Powyższe oznacza, że dostawa gruntu nie wymaga tego by wystąpił szereg kolejno po sobie następujących czynności, które zmierzają do zawarcia umowy sprzedaży gruntu.

Jednocześnie wskazać należy, że powołane przez Pana orzeczenie TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministerstwu Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Ministerstwu Finansów (C-181/10), które było przedmiotem analizy tut. organu, w niniejszej sprawie nie może mieć wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie interesującej Pana kwestii. Podyktowane jest to tym, że powołane orzeczenie - choć ma wpływ na aktualną linię orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych - zapadło na gruncie odmiennego stanu faktycznego, aniżeli przedstawiony przez Pana. Strony skarżące powołanych orzeczeń nie dokonywały czynności charakterystycznych dla podmiotów występujących w obrocie nieruchomościami, w szczególności nie składały wniosków odnośnie przeznaczenia gruntów, nie znały - jak jest w Pana przypadku - przyszłych nabywców, co niewątpliwie miało wpływ na uzasadnienie przesłanek jakimi kierował się Trybunał wydając rozstrzygnięcie. Skarżący ograniczyli się jedynie do podziału gruntu.

Uzasadniając zasadność własnego stanowiska w sprawie będącej przedmiotem zapytania, powołał się Pan na treść kilku orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. W przypadku niektórych z nich (pięciu powołanych wyroków) należy stwierdzić, że potwierdzają one to, że dokonana przez tut. organ ocena Pana stanowiska jest prawidłowa. W wyrokach tych sąd wskazał, że osoby sprzedające grunt występowały w charakterze podatnika, a samą sprzedaż należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu. Z treści wyroków na pierwszy plan wysuwa się to, że w każdym z nich czynności podejmowane przez sprzedających uznano za takie, które przekraczają zwykły zarząd majątkiem osobistym (np. podział gruntu, wykorzystywanie gruntu do prowadzenia działalności gospodarczej, ogłoszenia o sprzedaży w prasie, radio, czy też przekwalifikowanie i uzbrojenie gruntu oraz ponoszenie kosztów z tym związanych) i charakteryzują podmioty profesjonalnie występujące w obrocie nieruchomościami.

Natomiast pozostałe orzeczenia NSA powołane przez Pana, w których sąd uznał, że zbywcy gruntów nie występują w charakterze podatników, zapadły na tle stanów faktycznych innych niż przedstawiony przez Pana. I tak:

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1289/10 z dnia 7 października 2011 r., skarżąca dokonała jedynie podziału gruntu,

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 13/11 z dnia 10 listopada 2011 r., skarżąca dokonała jedynie podziału gruntu, który odziedziczyła,

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 110/11 z dnia 16 listopada 2011 r., sprzedająca dokonała jedynie podziału gruntu, który zakupiła w celu budowy domu; budowę rozpoczęła, a środki ze sprzedaży gruntu przeznaczy na jej dokończenie,

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1684/11 z dnia 30 listopada 2011 r., skarżący dokonał jedynie podziału gruntu, a środki uzyskane ze sprzedaży chciał przeznaczyć na zapewnienie "bytu rodzinie",

* w sprawie rozstrzygniętej wyrkiem I FSK 1842/11 z dnia 21 września 2012 r., zbywający grunt nie dokonywał żadnych czynności - nabył 2 działki w celu budowy domu; dom wybudował, a środki ze sprzedaży jednej z tych działek chciał przeznaczyć na jego remont.

Powyższe oznacza, że orzeczenia te nie mogą mieć wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.