ITPP2/443-791/08/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2008 r. (data wpływu 8 września 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 listopada 2008 r. (data wpływu 24 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży dowodów rzeczowych - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2008 r. złożono wniosek, uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży dowodów rzeczowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 25 października 2007 r., na przejściu granicznym pomiędzy Litwą a Polską, zatrzymano dwie cysterny o poj. około 30.000 litrów każda, napełnione olejem napędowym. Podczas sprawdzania listów przewozowych okazało się, że czeska firma, która według dokumentu SAD miała być odbiorcą towaru, takiego zamówienia nie składała. W prowadzonym przez Prokuraturę śledztwie zabezpieczono przedmiotowy olej napędowy jako dowód rzeczowy. Z uwagi na to, że zabezpieczony towar przez długie przechowywanie narażony jest na utratę swoich właściwości, postanowieniem zlecono komornikowi sądowemu jego sprzedaż w oparciu o art. 232 Kodeksu postępowania karnego. Komornik sądowy wstrzymuje się ze sprzedażą zabezpieczonych dowodów rzeczowych, żądając wypowiedzenia się w kwestii opodatkowania tej transakcji. W związku z tym Prokuratura zwróciła się z wnioskiem w wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w przypadku sprzedaży w trybie art. 232 § 1 Kodeksu postępowania karnego, zabezpieczonego dowodu rzeczowego, należy odprowadzić podatek od towarów i usług, a jeżeli tak, to kto i w jakiej wysokości ten podatek odprowadza.

Zdaniem Wnioskodawcy od takiej transakcji nie odprowadza się podatku od towarów i usług. Przedmiotem transakcji pozostaje bowiem dowód rzeczowy zabezpieczony w postępowaniu przygotowawczym, który pomimo sprzedaży nie zmienia swojego statusu, czyli nadal jest to dowód rzeczowy. Z uwagi "na szczególne okoliczności" opisane w art. 232 § 1 Kodeksu postępowania karnego z przedmiotu stricte materialnego, został przekształcony w przedmiot wartościowy określony w złotówkach (lub innej walucie). W sensie prawno-karnym przedmiot ten nie został zbyty, tak jak to rozumie prawo cywilne, a nadto fatycznie z tej sprzedaży nikt nie odnosi zysku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 18 ustawy organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zlecił komornikowi sądowemu sprzedaż dowodów rzeczowych zabezpieczonych w toku prowadzonego śledztwa. Komornik sądowy działa z nakazu organu sprawiedliwości w celu zabezpieczenia roszczeń odszkodowawczych lub kary grzywny.

W art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług opisano katalog zamknięty czynności, które uznać można za dostawę towarów, a co za tym idzie katalog czynności związanych z przewłaszczeniem towarów podlegających opodatkowaniu. Co do zasady zakładają one istnienie dwóch stron stosunku prawnego, np w odniesieniu do umowy czy nakazu organu władzy publicznej. W opisywanym przypadku taka sytuacja nie występuje. Nie jest możliwe na obecnym etapie określenie jeden ze stron stosunku prawnego.

Ponadto stwierdzić należy, że komornicy sądowi występują w ustawie o podatku od towarów i usług tylko jako płatnicy podatku, w przypadku towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. W omawianej sprawie nie jest znany właściciel towaru, który byłby dłużnikiem. Biorąc pod uwagę powyższe fakty, stwierdzić należy, że opisana sprzedaż przez komornika sądowego dowodów rzeczowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.