ITPP2/443-74/14/EB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 16 stycznia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 20 lutego 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia podatku przy sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym (k.m....) - jest prawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 lutego 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia podatku przy sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym (k.m....).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W toku postępowania egzekucyjnego dnia 19 grudnia 2011 r. dokonano zajęcia nieruchomości dłużnika Pana K. P: prawa wieczystego użytkowania gruntu i własności budynku stanowiącego odrębną nieruchomość, położonej w miejscowości P., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Dnia 28 listopada 2012 r. Urząd Skarbowy w M. złożył oświadczenie, że dłużnik nie jest płatnikiem w tym Urzędzie, nie jest w posiadaniu informacji, czy dłużnik odliczył podatek przy nabyciu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku stanowiącego odrębną nieruchomość. W dniach 20 grudnia 2012 r. oraz 26 września 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. złożył oświadczenia, że dłużnik figuruje w rejestrze podatników, z dniem 9 maja 2012 r. zgłosił zawieszenie działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą Sklep Wielobranżowy oraz zgłosił wykonywanie działalności gospodarczej pod adresami: ul. R., ul. K., ul. P., ul. C. w miejscowości I. Ponadto oświadczył, że dłużnik na dzień 18 września 2013 r. jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, zgłosił obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od dnia 1 lutego 1995 r. oraz że w dniu 18 grudnia 2012 r. pozyskał z Urzędu Miasta I. kserokopię faktury VAT z dnia 26 czerwca 2008 r., dokumentującej sprzedaż na rzecz dłużnika prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków, o wartości 151.200,00 zł (sprzedaż zwolniona od podatku na podstawie § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów). Urząd poinformował, że w aktach podatkowych nie znajdują się żadne faktury, które dokumentowałyby poniesione nakłady inwestycje związane z tą nieruchomością. Zgodnie z odpowiedzią z ZUS z dnia 3 września 2013 r. dłużnik zgłoszony jest do ubezpieczeń jako osoba bezrobotna niepobierająca zasiłku. Przedmiotowa nieruchomość oznaczona jest numerami działek: 143/1, 143/2, 143/3, 143/4, 143/5, 143/6, 143/7, 143/8, 143/9, 143/10, 143/11, o łącznej powierzchni 0,1491 ha, w ewidencji gruntów działki 143/1, 143/2, 143/3, 143/4, 143/5, 143/6, 143/8, 143/9, 143/10, 143/11 oznaczone są symbolem BI - inne tereny zabudowane, natomiast działka 143/7 oznaczona jest symbolem DR - drogi. Dojazd do przedmiotowej nieruchomości stanowi droga gruntowa. Budynek rekreacyjny jest piętrowy, murowany, bez podpiwniczenia, o łącznej powierzchni ok. 180 m². Domki letniskowe (7 sztuk) są trwale związane z gruntem i posiadają murowane ściany zewnętrze. W Pana ocenie, nieruchomość została nabyta w celu najmu osobom trzecim. Działka nr 143/7 zabudowana jest domkiem letniskowym, murowanym trwale związanym z gruntem, a więc budynkiem w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Domki letniskowe trwale związane z gruntem są budynkami w rozumieniu przepisów ww. ustawy. Pierwszy domek o pow. 23,81 m² położony jest na działce 143/10, drugi o pow. 23,04 m² - na działce nr 143/9, trzeci o pow. 23,08 m² - na działce 143/5, czwarty o pow. 23,38 m² - na działce nr 143/3, piąty o pow. 22,83 m² - na działce nr 143/2, szósty o pow. 22,94 m² - na działce 143/11, siódmy o pow. 12,81 m² - na działce nr 143/7. Budynek rekreacyjny położony jest na działce nr 143/8. Dwie działki, tj. nr 143/4 i 143/6 są niezabudowane, posadowione są na nich dwa domki drewniane nietrwale związane z gruntem, stanowiące ruchomości. Ponadto na działce nr 143/1 znajduje się betonowa płyta rekreacyjna. Zgodnie z informacją uzyskaną od Wójta, działki nr: 143/1, 143/2, 143/4, 143/5, 143/6, 143/7, 143/8, 143/9, 143/10, 143/11, nie zostały objęte planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Wobec powyższego ww. działki nie stanowią terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* Czy przy sprzedaży w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym zajętego prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz "budynku" stanowiącego odrębną własność, komornik sądowy, jako płatnik podatku od towarów i usług, będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku od towarów i usług.

* W przypadku odpowiedzi twierdzącej, w jakiej wysokości należy naliczyć podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazującego w pozycji 61 wniosku art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług, przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w drodze licytacji nie powstaje obowiązek naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższy przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., nadanym art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1608), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. poz. 1722).

W myśl § 3 ust. 1 pkt ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywał przepis § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 247, z późn. zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Analiza przepisów obu rozporządzeń wskazuje, że w obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r. § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia znajdowało się bezpośrednie odniesienie do czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, natomiast w § 3 ust. 1 pkt 4 obecnie obowiązującego rozporządzenia brak jest takiego zapisu. Z uzasadnienia do rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2013 r. wynika, że na zmianę przepisu dotyczącego zwolnienia od podatku w odniesieniu do prawa użytkowania wieczystego miał wpływ fakt, że grunty spełniają definicję towarów w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy a oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, jak i zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, jest zrównane z dostawą towarów. Zatem zarówno zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów na cele rolnicze, jak i oddanie takich gruntów w użytkowanie wieczyste, objęte są regulacją art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z treści powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli) lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt, bądź go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę lub najem, bowiem zarówno sprzedaż, dzierżawa, czy najem są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ww. ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Na podstawie ust. 11 cyt. artykułu, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013., poz. 1409, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

Przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane);

W myśl natomiast art. 3 pkt 3a cytowanej ustawy - przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. obowiązuje art. 29a ustawy, wprowadzony art. 1 pkt 24 ustawy z dnia z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35, z późn. zm.).

Zgodnie z ustępem 1 tego artykułu, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29a ust. 8 ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w toku postępowania egzekucyjnego dokonano zajęcia nieruchomości dłużnika, położonej w miejscowości P. Urząd Skarbowy w I. oświadczył m.in., że: dłużnik zgłosił w tym Urzędzie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od dnia 1 lutego 1995 r., pozyskał z Urzędu Miasta w I. kserokopię faktury VAT z dnia 26 czerwca 2008 r., dokumentującej sprzedaż na rzecz dłużnika prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków, w aktach podatkowych nie znajdują się żadne faktury, które dokumentowałyby poniesione przez podatnika od 2008 r. nakłady inwestycje. Przedmiotowa nieruchomość oznaczona jest numerami działek: 143/1, 143/2, 143/3, 143/4, 143/5, 143/6, 143/7, 143/8, 143/9, 143/10, 143/11, o łącznej powierzchni 0,1491 ha. Stanowią one tereny rekreacyjno-wypoczynkowe i są zabudowane budynkiem rekreacyjnym oraz domkami letniskowymi związanymi trwale z gruntem. Domki letniskowe trwale związane z gruntem są budynkami w rozumieniu przepisów ww. ustawy. Położone są na działkach nr: 143/10, 143/9, 143/5, 143/3, 143/2, 143/11, 143/7. Budynek rekreacyjny położony jest na działce nr 143/8. Dwie działki są niezabudowane, tj. nr 143/4 i 143/6, posadowione są na nich dwa domki drewniane nietrwale związane z gruntem, stanowiące ruchomości. Na działce nr 143/1 znajduje się betonowa płyta rekreacyjna. Zgodnie z informacją uzyskaną od Wójta, działki nr: 143/1, 143/2, 143/4, 143/5, 143/6, 143/7, 143/8, 143/9, 143/10, 143/11 nie zostały objęte planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Wobec powyższego ww. działki nie stanowią terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że nieruchomość składająca się z budynku rekreacyjnego, 7 domków letniskowych oraz prawa użytkowania gruntu nie jest majątkiem osobistym dłużnika, lecz majątkiem przeznaczonym na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem sprzedaż licytacyjną nieruchomości dłużnika - jako odpłatną dostawę towarów - należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Planowana sprzedaż licytacyjna budynku murowanego oraz 7 domków letniskowych będzie jednak podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż zostanie dokonana po pierwszym zasiedleniu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy (sprzedaż dokonana przez Urząd Miasta w dniu 26 czerwca 2008 r. na rzecz dłużnika) oraz po upływie dwóch lat od tego zasiedlenia.

Biorąc pod uwagę powyższe, zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym ww. budynki są posadowione - przy uwzględnieniu treści art. 29a ust. 8 ustawy - będzie również podlegało zwolnieniu od podatku.

W odniesieniu do działki nr 143/1 należy stwierdzić, że znajdującej się na niej betonowej płyty rekreacyjnej nie można uznać za budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, zatem działka ta stanowi grunt niezabudowany. W związku z powyższym oraz z uwagi na okoliczności przedstawione we wniosku planowana sprzedaż licytacyjna prawa użytkowania wieczystego ww. działki oraz dwóch pozostałych niezabudowanych działek nr 143/4 i 143/6, które - jak wskazał Pan we wniosku ¬- nie są terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, będzie podlegać zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.