ITPP2/443-716/12/EK - Brak obowiązku opodatkowania wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta oraz sposobu ich dokumentowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 23 lipca 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta oraz sposobu ich dokumentowania - jest prawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 23 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta oraz sposobu ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie obsługi prawnej osób fizycznych i osób prawnych. Za świadczone usługi otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. W imieniu i na rzecz kontrahentów ponosi Pani wydatki, takie jak: opłaty skarbowe od pełnomocnictw, opłaty sądowe, opłaty kancelaryjne, w tym za wydanie odpisów wyroków sądowych, a także inne należne opłaty publicznoprawne. Wydatki te nie są skalkulowane w cenie usługi świadczonej na rzecz klientów. Do przedmiotowych wydatków nie dolicza Pani własnej marży. Wynikają one z pisemnych lub ustnych umów, zawartych z klientami, w których są oni informowani, że uiszczenie przez Panią wydatków nie stanowi części usługi prawnej. Poniesienie wydatków dokumentowane jest przelewami, dokonywanymi z Pani konta bankowego na konta sądów, urzędów miejskich lub dowodami wpłaty wystawianymi przez pracownika kasy danego sądu. Są one ujmowane przez Panią w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako koszty na podstawie poleceń przelewu z konta bankowego lub dowodów wpłaty wystawianych przez pracownika kasy danego sądu. Obciąża Pani klienta wydatkami poniesionymi w danym miesiącu na jego rzecz i w jego imieniu, na podstawie noty obciążeniowej (noty księgowej), ostatniego dnia każdego miesiąca kalendarzowego. W miesiącu wystawienia noty obciążeniowej (noty księgowej), kwota wskazana w niej równa poniesionym wydatkom w imieniu i na rzecz klienta, ujmowana jest w księdze przychodów i rozchodów jako przychody. Klienci dokonują zwrotu wydatków na rachunek bankowy lub gotówką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrócone przez kontrahentów na Pani rachunek bankowy lub gotówką wydatki, które zostały opłacone w ich imieniu i na ich rzecz, z tytułu należnych w danym postępowaniu opłat skarbowych od pełnomocnictw, opłat sądowych, opłat kancelaryjnych, w tym za wydanie odpisów wyroków sądowych, a także innych należnych opłat publicznoprawnych, winny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 23% i udokumentowane fakturami VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku oraz jego uzupełnieniu, poniesione wydatki, takie jak: opłaty skarbowe od pełnomocnictw, opłaty sądowe, opłaty kancelaryjne oraz inne należności publicznoprawne, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z czym nie ma obowiązku dokumentowania ich fakturami VAT.

Po powołaniu treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdziła Pani, iż przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie, zarówno działanie jak i zaniechanie. Podkreśliła, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego odbiorcą jest bezpośredni konsument odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Natomiast z tytułu ponoszenia ww. wydatków nie osiąga Pani żadnej korzyści.

Po powołaniu treści art. 29 ust. 1 ww. ustawy podniosła Pani, że w myśl tego przepisu, kwota zwrotu poniesionych w imieniu kontrahentów wydatków, nie stanowi elementu konstrukcyjnego kwoty należnej z tytułu sprzedaży usługi prawnej. Stwierdziła, iż umowy zawierane z klientami, a także ustalenia ustne, nie przewidują wynagrodzenia za regulowanie w ich imieniu i na ich rzecz ww. wydatków. Wskazała, że w związku z uiszczanymi wydatkami występuje w charakterze pełnomocnika, a nie bezpośredniego beneficjenta. Natomiast w umowach pisemnych i ustaleniach ustnych klienci są informowani, że uiszczenie przez pełnomocnika wydatków nie stanowi części usługi prawnej, a wydatki podlegają zwrotowi. Pani zdaniem, wobec powyższego, zwrot poniesionych na rzecz klientów wydatków nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Na podstawie ust. 2a powyższego artykułu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 30 ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Stosownie do brzmienia art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1 z późn. zm.), podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c, i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Według regulacji art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie obsługi prawnej. Za świadczone usługi otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. W imieniu i na rzecz kontrahentów ponosi Pani wydatki, takie jak: opłaty skarbowe od pełnomocnictw, opłaty sądowe, opłaty kancelaryjne, w tym za wydanie odpisów wyroków sądowych, a także inne należne opłaty publicznoprawne. Wydatki te nie są skalkulowane w cenie świadczonej usługi i nie dolicza Pani do nich marży. Poniesienie wydatków dokumentowane jest przelewami, dokonywanymi z Pani konta bankowego na konta sądów, urzędów miejskich lub dowodami wpłaty wystawianymi przez pracownika kasy danego sądu. Obciąża Pani klienta poniesionymi w danym miesiącu na jego rzecz i w jego imieniu wydatkami, na podstawie noty obciążeniowej (noty księgowej), ostatniego dnia każdego miesiąca kalendarzowego. Klienci dokonują zwrotu poniesionych przez Panią wydatków na rachunek bankowy lub gotówką.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro wydatki, o których mowa we wniosku, ponosi Pani w imieniu i na rzecz kontrahentów, to nie świadczy Pani na ich rzecz dodatkowych usług zwiększających podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej przez Panią usługi prawnej. W związku z tym nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego fakt otrzymania zwrotu ww. wydatków może Pani udokumentować innym dokumentem niż faktura VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.