ITPP2/443-653/08/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2008 r. (data wpływu 24 lipca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2008 r. (data wpływu 5 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lipca 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 1999 r. nabył (wraz z małżonką) udział (50%) w nieruchomości rolnej położonej w N., Gmina K., do swojego majątku prywatnego. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na własny rachunek i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Nabycie wymienionej nieruchomości w żaden sposób nie było związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Część gruntu (8 ha z 17,5 ha) uchwałą z dnia 30 stycznia 2007 r. Rady Miejskiej została przekształcona z nieruchomości rolnej w nieruchomość z prawem do zabudowy (budownictwo jednorodzinne). Następnie została podzielona na działki budowlane zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W 2008 r. Wnioskodawca ma zamiar sprzedać część posiadanych działek.

Pismem z dnia 29 września 2008 r. Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony we wniosku stan faktyczny o następujące informacje. Przedmiotowe grunty nie wiążą się w żaden sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą, natomiast były nieodpłatnie użytkowane w ramach umowy użyczenia przez sąsiada, celem utrzymania ich w odpowiedniej kulturze. Są to grunty niezabudowane. Zostały przekształcone na grunty przeznaczone pod zabudowę na wniosek Burmistrza, w ramach realizowania zadań własnych gminy, zgodnie z uchwalonym wcześniej planem zagospodarowania przestrzennego.

W wyniku podziału działki nr 9/15, dokonanego na wniosek właścicieli, powstały kolejne działki o numerach od 9/16 do 9/26, o pow. od 0.1058 ha do 5.5514 ha (łączna powierzchnia 7 ha). W dniu 27 czerwca 2008 r. działka nr 9/19 została sprzedana, natomiast działki nr 9/24 i 9/25 uchwałą rady miasta zostaną przekazane gminie na drogi publiczne. Działki od nr 9/16 do 9/18 oraz od nr 9/20 do 9/23 planowane są do sprzedaży. Działki sprzedawane będą okazjonalnie. Wnioskodawca nie wyklucza ich sprzedaży poprzez biuro pośrednictwa. Działka nr 9/26 o pow. 5.5514 ha, po zniesieniu współwłasności, może być przeznaczona do dalszego podziału i ewentualnej sprzedaży, jednak Wnioskodawca nie jest w stanie określić terminu sprzedaży, ponieważ ewentualny podział tej działki i jej sprzedaż uzależnia od czynników finansowych, zdrowotnych, migracyjnych itp.

W związku z powyższym, w piśmie z dnia 29 września 2008 r., zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązującego prawa dokonanie sprzedaży działek z majątku prywatnego nie jest objęte obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku od towarów i usług. Dla przypisania działania w charakterze podatnika konieczne jest określenie zamiaru w jakim dokonano nabycia gruntu, a była to nieruchomość rolna nabyta na własne potrzeby.

W ocenie Wnioskodawcy, w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) wskazano, że nie każda sprzedaż rzeczy dokonana we własnym imieniu i na własny rachunek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ale tylko taka, która była jedynym celem (uprzedniego) ich nabycia (art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług). Zdaniem Wnioskodawcy zostało to potwierdzone w wyroku NSA z dnia 25 maja 1997 r., sygn. akt SA/Rz 81/96.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości sprzedaż majątku osobistego (tj. nie wchodzącego w skład przedsiębiorstwa), należącego do osoby fizycznej nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Takie stanowisko, w ocenie Wnioskodawcy, zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. W przedmiotowym wyroku sąd stwierdził, że "jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność wykonywał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie". Taka sytuacja, w opinii Wnioskodawcy, występuje w Jego przypadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza" zostały, dla potrzeb podatku od towarów i usług, zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednakże podatnikiem staje się również z mocy prawa podmiot, który wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą we "Współczesnym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć". Tak więc, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O występowaniu częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Istotnym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki prawnopodatkowe było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Ze wskazanych regulacji wynika zatem, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast w świetle definicji działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ustawy, istotne znaczenie ma częstotliwość dokonywania ww. czynności. W efekcie dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującemu tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co może mieć miejsce nawet przy czynności dokonanej jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał w 2008 r. sprzedaży jednej działki (9/19) przeznaczonej pod zabudowę, a w perspektywie planuje sprzedaż kolejnych działek, wydzielonych ze współwłasności nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca nie wyklucza również kolejnego podziału, jednej z nowopowstałych działek o największej powierzchni (9/26), co może wiązać się z późniejszymi ofertami ich sprzedaży.

Wnioskodawca oświadczył, że nabycie przedmiotowych gruntów nastąpiło do majątku prywatnego (grunt nie był i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą). Jednak taki argument nie wydaje się przesądzać, że Wnioskodawca już przy zakupie przedmiotowego gruntu nie mógł przewidywać późniejszej odsprzedaży. Za takim stwierdzeniem przemawia przede wszystkim powierzchnia zakupionych gruntów (17,5 ha) która, biorąc pod uwagę racjonalność działania Wnioskodawcy, wyklucza możliwość wykorzystywania ich w całości wyłącznie na potrzeby osobiste. Bez znaczenia w tym kontekście pozostaje fakt, iż nabycia gruntu dokonano pod rządami ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze. zm.), ponieważ przepisy prawa podatkowego nie przewidują w tym zakresie okresów "karencji", których upływ rzutowałaby w efekcie na nie opodatkowanie określonych czynności, przy wystąpieniu przesłanek określonych w przepisach, a determinujących powstanie obowiązku podatkowego. Decydujące jest bowiem w tym zakresie dokonywanie czynności sprzedaży w sytuacji, gdy w świetle obecnie obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, grunt niezabudowany, ale przeznaczony pod zabudowę jest samoistnym towarem, podlegającym opodatkowaniu.

Na gruncie niniejszej sprawy zasadnym jest również wskazanie, że zarówno działka, która została już zbyta, jak również działki planowane do sprzedaży, mimo zastrzeżenia Wnioskodawcy, że zostały nabyte do majątku prywatnego, nie były de facto wykorzystywane na własne potrzeby, skoro użytkowała je osoba trzecia na podstawie umowy użyczenia. Taki stan rzeczy istniał od początku nabycia gruntu, z którego następnie wydzielono przedmiotowe działki. Zatem należy przyjąć, że Wnioskodawca, potraktował zakup gruntu jako lokatę kapitału, a podejmując czynności zmierzające następnie do jego sprzedaży, rozporządza majątkiem w celu osiągnięcia zysku.

Analizując z kolei okoliczności bezpośrednio poprzedzające częściowo dokonaną, jak również planowaną przez Wnioskodawcę sprzedaż działek tj. przede wszystkim etapowy podział nieruchomości gruntowej niezabudowanej na mniejsze działki, zniesienie współwłasności, czy też ewentualność oferowania towaru poprzez profesjonalnego pośrednika, należy uznać, że zostały podjęte i w przyszłości również zostaną podjęte czynności mające na celu przygotowanie posiadanego gruntu pod kątem zwiększenia jego walorów handlowych. Zatem, jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca czyni celowe i profesjonalne działania zmierzające do dokonania sprzedaży gruntów, przy czym sprzedaż ta będzie miała charakter częstotliwy.

W związku z powyższym uzasadnionym jest przypisanie charakteru handlowego podejmowanym przez Wnioskodawcę czynnościom, co wiąże się z wypełnieniem dyspozycji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy i uznaniem tych czynności faktycznych za działalność gospodarczą wykonywaną przez podatnika podatku od towarów i usług. Zatem dokonaną, jak i planowaną sprzedaż gruntów przeznaczonych pod zabudowę należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług, gdyż jest dokonywana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, biorąc pod uwagę aktualnie obowiązujące regulacje prawne, istotne okoliczności przedstawione we wniosku, a przede wszystkim fakt podziału przedmiotowego gruntu na mniejsze jednostki ewidencyjne, z których jedną Wnioskodawca zbył, a resztę zamierza zbyć (celem osiągnięcia korzyści finansowych), należy uznać, że prowadzi On w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym uzyskując status podatnika podatku od towarów i usług, jest zobowiązany do opodatkowania transakcji sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia krajowych sądów administracyjnych dotyczą rozstrzygnięć wydanych w oparciu o nieadekwatny do niniejszej sprawy stan faktyczny i tylko do niego się zawężają, w związku z tym nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia. Natomiast ogólnikowe powołanie się na orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, bez jego skonkretyzowania (np. przez podanie sygnatury), nie pozwala na zweryfikowanie przez tut. organ jego ewentualnego pomocniczego charakteru przy wykładni przepisów prawa mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.