ITPP2/443-596/12/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2012 r. (data wpływu 23 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usługi ściągania długu - jest prawidłowe.

W dniu 23 maja 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usługi ściągania długu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej również jako Wnioskodawca lub Sprzedający) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów tego podatku w Polsce. Działalność Spółki obejmuje w szczególności działalność inwestycyjną na rynku nieruchomości oraz działalność deweloperską. W ramach tej działalności Spółka nabywa grunty (własność oraz prawo użytkowania wieczystego gruntów), a następnie grunt ten przystosowuje do prowadzenia na nim inwestycji budowlanych. W ramach przystosowania inwestycyjnego, działki gruntu mogą być dzielone i po podziale sprzedawane Na części gruntów Spółka prowadzi samodzielnie inwestycje budowlane. Przystosowanie inwestycyjne, w szczególności takie, które wymaga podziału gruntu na mniejsze działki, zazwyczaj wymaga wydzielenia odpowiednich części gruntów pod drogi publiczne. Zapewnienie dostępu do drogi publicznej dla każdej wydzielonej działki jest bowiem warunkiem skutecznego prawnie podziału gruntu. Dostęp do drogi publicznej wpływa również na wartość wydzielonych działek powodując, iż stają się one atrakcyjne dla potencjalnych nabywców, którzy chcieliby na nich prowadzić inwestycje. Konsekwencją wydzielenia gruntów pod drogi publiczne jest przejście prawa własności do takich gruntów na właściwy organ samorządu lub - w przypadku prawa użytkowania wieczystego - wygaśnięcie takiego prawa. Zgodnie z art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm., dalej: "UGN"), za działki gruntu przekazane pod drogi publiczne przysługuje odszkodowanie. W toku działalności inwestycyjnej i deweloperskiej, przekazywanie gruntów pod drogi publiczne za odszkodowaniem jest normalnym następstwem takiej działalności, a uzyskiwane odszkodowania są wykorzystywane do realizacji kolejnych inwestycji w ramach działalności.

Spółka była użytkownikiem wieczystym nieruchomości przeznaczonych na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z planami inwestycyjnymi postanowiła podzielić te nieruchomości na mniejsze działki gruntu (dalej: "działki inwestycyjne"), aby tak wydzielone grunty sprzedać inwestorom zainteresowanym w ich zabudowaniu. Dokonując takiego podziału Spółka musiała uwzględnić także wydzielenie części nieruchomości pod drogi publiczne, aby zapewnić działkom inwestycyjnym dostęp do tych dróg. Wydzielenie działek z dostępem do dróg publicznych podniosło atrakcyjność inwestycyjną tych działek i dzięki temu wpłynęło na ich wartość. Wydzielenie gruntów pod drogi publiczne umożliwiło także przyszłe korzystanie z działek inwestycyjnych zgodnie z ich przeznaczeniem. Niektóre działki inwestycyjne powstałe po podziale nieruchomości zostały już sprzedane przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, pozostałe na obecnym etapie znajdują się jeszcze w użytkowaniu wieczystym Spółki.

Decyzją z grudnia 2008 r. Prezydent Miasta zatwierdził projekt podziału pod drogi publiczne nieruchomości, których użytkownikiem wieczystym była Spółka. Na skutek tej decyzji, na mocy art. 98 ust. 1 UGN, nastąpiło wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego przysługującego Spółce w stosunku do części nieruchomości wydzielonych pod drogi publiczne. W związku z powyższym, na podstawie art. 98 ust. 3 UGN w związku z art. 130 UGN, Spółce przysługiwało odszkodowanie z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego (dalej: "Wierzytelność"). Wartość Wierzytelności została oszacowana w oparciu o wyceny niezależnych rzeczoznawców z zakresu wyceny nieruchomości.

Miasto nie wypłaciło Spółce odszkodowania, a ważność decyzji, która powinna to odszkodowanie ustalić, była przedmiotem postępowania przed sądami administracyjnymi. Spółka spodziewając się dalszych trudności w dochodzeniu Wierzytelności postanowiła sprzedać Wierzytelność podmiotowi wyspecjalizowanemu w dochodzeniu tego rodzaju świadczeń. Spółka zawarła zatem umowę sprzedaży Wierzytelności z Bankiem (dalej: "Umowa Sprzedaży"). Sprzedaż Wierzytelności nastąpiła bez prawa regresu po stronie Banku. W dniu podpisania umowy nabycia Wierzytelności Bank (dalej: "Kupujący" lub "nabywca wierzytelności") zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedającego wstępną cenę sprzedaży (niższą od oszacowanej wartości wierzytelności) określoną jako ustalony w umowie sprzedaży procent Wartości Wierzytelności ("wstępna cena sprzedaży"). Równocześnie strony uzgodniły, że w zamian za zakup przez Bank Wierzytelności w celu jej ściągnięcia, Bankowi należne będzie wynagrodzenie netto ustalone w wysokości różnicy pomiędzy Wartością Wierzytelności określoną przez strony w Umowie Sprzedaży, a wstępną ceną sprzedaży (ceną zapłaconą przez Bank za tę Wierzytelność). Do tej kwoty Bank doliczył podatek w wysokości 23% i wystawił na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT dokumentującą świadczoną usługę. Spółka zapłaciła Bankowi podatek w wysokości 23% na podstawie faktury wystawionej przez Bank na rzecz Spółki. W związku z nabyciem Wierzytelności Bank stał się uprawniony do dochodzenia Wierzytelności od Dłużnika na drodze ugodowej, a w przypadku niepowodzenia dochodzenia Wierzytelności na drodze ugodowej Bank zobowiązany jest wystąpić z roszczeniem o zapłatę Wierzytelności na drogę sądową. Ponadto w Umowie Sprzedaży strony zastrzegły m.in., że Sprzedający zobowiązany będzie, na żądanie Kupującego, jeżeli okaże się to niezbędne lub wpłynie na sprawność i efektywność dochodzenia Wierzytelności na drodze sądowej w uzasadnionej opinii Kupującego, do współpracy w zakresie prowadzonego postępowania, w szczególności poprzez pomoc we wskazaniu właściwych środków dowodowych.

Strony ustaliły też, że w przypadku, gdy na skutek działań Banku zmierzających do odzyskania długu, Dłużnik spłaci dług na rzecz Banku w kwocie wyższej niż wstępna cena sprzedaży ustalona w Umowie, Bank będzie zobowiązany wypłacić Spółce dodatkową kwotę, stanowiącą określony procent wyegzekwowanej wierzytelności.

W grudniu 2011 r. Bank uzyskał interpretację indywidualną od Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 grudnia 2011 r. nr IPPP1/443-1438/11-4/ISZ (dalej: "Interpretacja"), w której Minister potwierdził prawidłowość opodatkowania podatkiem od towarów i usług przez Bank powyższej transakcji.

Minister wskazał, iż " (...) w sytuacji przedstawionej we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę od Sprzedającego należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz Sprzedawcy z tytułu nabycia przysługujących mu wierzytelności wynikającą z należnego odszkodowania za grunt należący do Sprzedającego wydzielony na drogi publiczne. (...) Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od Sprzedającego, w celu ich wyegzekwowania nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w z art. 41 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki 23%".

Ponadto Minister potwierdził, że "Kupujący występuje jako podmiot świadczący usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT na rzecz Sprzedającego wierzytelność. Usługę świadczoną przez Kupującego w związku z nabyciem przedmiotowej wierzytelności należy zaliczyć do czynności ściągania długów, które podlegają opodatkowaniu 23% VAT. Za podstawę opodatkowania należy przyjąć wynagrodzenie należne Bankowi za tę usługę czyli kwotę dyskonta ustaloną przez strony jako różnica pomiędzy wartością Wierzytelności a ceną zapłaconą za tę Wierzytelność przez Bank".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze wystawionej przez Bank z tytułu opisanej w stanie faktycznym transakcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze wystawionej przez Bank z tytułu transakcji opisanej w stanie faktycznym.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki.

Artykuł 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stwierdza, że zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego, zaś VAT, obliczony od ceny towaru lub usługi według stawki, która ma zastosowanie do takiego towaru lub usługi, jest wymagany od każdej transakcji po odjęciu kwoty podatku poniesionego bezpośrednio w rożnych składnikach kosztowych. Jest to zatem podatek obciążający konsumpcję. Przez konsumpcję należy rozumieć wykorzystanie towarów i usług dla celów innych niż działalność gospodarcza opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Z konsumpcją mamy zatem do czynienia przede wszystkim w przypadku wykorzystania towarów i usług przez podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej (nie podatników). Konsument nabywający towary w tego typu przypadkach, ponosi ciężar opodatkowania, gdyż nie jest uprawniony do odliczenia podatku. Zatem podatnicy wykorzystujący nabyte towary i usługi dla celów opodatkowanej działalności gospodarczej nie są konsumentami, czyli nie powinni ponosić ciężaru podatku obciążającego konsumpcję. Konstatacja ta stanowi punkt wyjścia do sformułowania zasady neutralności podatku od towarów i usług dla podatników tego podatku. Zasada ta nie została zdefiniowana w sposób normatywny. Słownikowe znaczenie terminu "neutralność" należy kojarzyć z obojętnością, brakiem wpływu na coś lub kogoś. Odnosząc ten termin do podatku należałoby się spodziewać, że podatek "neutralny" dla podatnika to taki, który nie będzie oddziaływał na podmiot (jednostkę), w szczególności na stan jego zasobów (nie będzie ich wzbogacał lub uszczuplał). Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie 268/83 Rompelman, system odliczeń ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem należnym do zapłaty lub zapłaconym w toku całości jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób.

Orzecznictwo TSUE wytycza w coraz większym stopniu kryterium odliczenia podatku nie w oparciu o związek zakupu z konkretną transakcją dającą prawo do odliczenia lub też niedającą tego prawa, lecz raczej o związany z zakupem rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej (dającej prawo do odliczenia lub niedającej tego prawa). Dla przykładu w wyroku w sprawie C-29/08 SKF Trybunał stwierdził, że: "prawo do odliczenia zostaje jednak również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty omawianych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika. Orzecznictwo TSUE każe zatem rozumieć szeroko związek podatku naliczonego z działalnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

W orzeczeniu w sprawie C-317/94 Elida Gibbs TSUE zwrócił uwagę, że to nie sami podatnicy ponoszą ciężar podatku. Jedynym wymogiem na nich nałożonym jest pobór podatku w imieniu organów skarbowych i rozliczenie się z niego przed organami skarbowymi.

Wnioskodawca dodał, że TSUE konsekwentnie (np.: w wprawach C-62/93 BP Supergas, czy C-110/98 Gabalfrisa) stwierdzał, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego jest integralną częścią systemu VAT i co do zasady, nie może podlegać ograniczaniu. Prawo do odliczenia musi być wykonywane niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich podatków naliczanych od transakcji związanych z nakładami. Zatem fundamentalna dla unijnego systemu podatku od wartości dodanej zasada neutralności zakłada brak obciążenia działalności opodatkowanej podatnika kosztem podatku VAT (por. "Dyrektywa VAT 2006/112/WE" pod red. Jerzego Martiniego, Komentarz 2011).

Zasada neutralności podatku od towarów i usług dla podatników, w krajowym ustawodawstwie znajduje odzwierciedlenie w art. 86 ust. 1 ustawy. Przepis ten stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, w jaki sposób i w jakim zakresie towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby umożliwiało to podatnikowi dokonanie odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Spółki, w świetle powyższych uwag, nie jest konieczne bezpośrednie wykorzystanie takich towarów i usług do czynności opodatkowanych. Związek, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy może być również pośredni, tj. zakupione przez podatnika towary i usługi dotyczyć mogą również całości opodatkowanej działalności gospodarczej danego podatnika (a nie koniecznie - konkretnej świadczonej przez niego usługi, czy dostawy towaru).

W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, iż dany zakup może wiązać się nawet z wykonaniem czynności niepodlegającej opodatkowaniu, która jest jednak niezbędna lub tylko potrzebna do prowadzenia działalności opodatkowanej (T. Michalik, VAT. Komentarz, Wyd. 8, Legalis (el), 2012). Istnieją bowiem takie kategorie kosztów, których nie można w bezpośredni sposób powiązać z konkretnymi transakcjami opodatkowanymi, ale koszty te wpływają na cenę opodatkowanych towarów czy usług. Tego rodzaju koszty związane są zatem z ogólną działalnością opodatkowaną podatnika, a taki związek jest wystarczający dla istnienia prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu takich kosztów (por. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT 2010. Komentarz. Wyd. 2. Legalis (el.), 2010).

Artykuł 88 ustawy wprowadza pewne ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego przez podatnika. Zgodnie z treścią tego przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w sytuacji gdy, np.:

* sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

* transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;

* wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż.

Ograniczenie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego narusza zasadę neutralności podatku VAT, dlatego też może ono być stosowane w ściśle określonych w przepisach prawa, wyjątkowych sytuacjach. Transakcja, będąca przedmiotem niniejszego wniosku, zawarta została w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jako podatnika podatku od towarów i usług i ma związek z ogólną działalnością Spółki opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. W świetle powyższego, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez Bank (opisanej w stanie faktycznym wniosku).

Wnioskodawca wskazał, iż Wierzytelność z tytułu odszkodowania za utracone prawo użytkowania wieczystego powstała w toku jego działalności, związanej z przygotowaniem i zbywaniem działek inwestycyjnych w ramach transakcji opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Spółka zainicjowała postępowanie podziałowe prowadzące do wydzielenia gruntów pod drogi i wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego, dążąc do wzrostu wartości pozostałych działek gruntu, z których część została już zbyta. Odszkodowanie z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego w przedstawionym stanie faktycznym ma zatem niewątpliwy związek z działalnością opodatkowaną. W ten sam sposób związek ten wykazuje także cena uzyskana za sprzedaż Wierzytelności, którą Wnioskodawca uzyskał od Banku. W konsekwencji, związek z działalnością opodatkowaną miała transakcja sprzedaży Wierzytelności na rzecz Banku, z tytułu której Bank świadczył na rzecz Spółki usługę podlegającą opodatkowaniu. Tym samym, przedmiotowa usługa związana jest z czynnościami opodatkowanymi przez Spółkę podatkiem od towarów i usług, tj. zbywaniem gruntów. Jednocześnie, przedmiotowa usługa ma związek z całością działalności Spółki opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, prowadzoną przez Spółkę po dokonaniu analizowanej transakcji. W przypadku zakupu przez podatnika usługi ściągania długów, nie budzi bowiem wątpliwości ich związek z całością działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W przypadku Spółki, należy podkreślić, że środki pieniężne uzyskane dzięki usłudze realizowanej przez Bank w ramach sprzedaży Wierzytelności, mogła wykorzystać na sfinansowanie prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka dodatkowo wskazała, że w Jej ocenie, w przedmiotowej sprawie nie zachodzą wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazane w ustawie o podatku od towarów i usług. W szczególności, zastosowania nie znajduje art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, który wyłącza prawo odliczenia w przypadku, kiedy transakcja stanowiąca źródło podatku naliczonego nie podlegałaby opodatkowaniu lub była zwolniona od podatku od towarów i usług. Jak wynika bowiem z interpretacji indywidualnej Ministra Finansów otrzymanej przez Bank (będący usługodawcą Spółki), przedmiotowa transakcja prawidłowo została potraktowana jako świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu 23% stawką podatku. W interpretacji Indywidualnej z dnia 27 grudnia 2011 r. nr IPPP1/443-1438/11-4/ISZ wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, której przedmiotem zapytania była transakcja zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Bankiem, Minister Finansów potwierdził, że " (...) w sytuacji przedstawionej we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę od Sprzedającego należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz Sprzedawcy z tytułu nabycia przysługujących mu wierzytelności wynikającą z należnego odszkodowania za grunt należący do Sprzedającego wydzielony na drogi publiczne. (...) Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od Sprzedającego, w celu ich wyegzekwowania nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w z art. 41 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki 23%". Ponadto Minister potwierdził, że "Kupujący występuje jako podmiot świadczący usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT na rzecz Sprzedającego wierzytelność. Usługę świadczoną przez Kupującego w związku z nabyciem przedmiotowej wierzytelności należy zaliczyć do czynności ściągania długów, które podlegają opodatkowaniu 23% VAT. Za podstawę opodatkowania należy przyjąć wynagrodzenie należne Bankowi za tę usługę czyli kwotę dyskonta ustaloną przez strony jako różnica pomiędzy wartością Wierzytelności a ceną zapłaconą za tę Wierzytelność przez Bank".

W konsekwencji, opodatkowanie przez Bank podatkiem od towarów i usług usługi świadczonej na rzecz Spółki (opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku), w kontekście zasady neutralności podatku oznacza, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez Bank. Podsumowując, zdaniem Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze wystawionej przez Bank z tytułu opisanej w stanie faktycznym transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.