ITPP2/443-536/09/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2009 r. (data wpływu 2 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zasądzonych kwot z tytułu zwrotu kosztów sądowych - jest prawidłowe.

W dniu 2 lipca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zasądzonych kwot z tytułu zwrotu kosztów sądowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z niepłaceniem czynszów przez osoby zamieszkujące w Jej zasobach kieruje przeciwko nim pozwy do sądu, w efekcie których wydawane są nakazy zapłaty należności głównej z odsetkami, kosztów sądowych, kosztów zastępstwa procesowego. Spółdzielnia składając pozew do sądu wnosi również określone kwoty tytułem tzw. kosztów sądowych. Sąd w rozumieniu Wnioskodawcy jest podmiotem, którego na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się jako podatnika podatku od towarów i usług. Po zakończeniu procesu, na podstawie nakazu zapłaty, pozwany zwraca Spółdzielni poniesione przez nią koszty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wpływy z tytułu zwróconych Spółdzielni kosztów sądowych należy uznać jako zwolnione, czy niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrócone koszty sądowe są kwotami niepodlegającymi opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto zatem generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

W powołanej ustawie nie określono co należy rozumieć pod pojęciem odpłatności (wynagrodzenia), które powoduje, że dostawa towarów lub świadczenie usług stają się czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Niemniej jednak, w oparciu o orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, przyjmuje się, że określając pojęcie "wynagrodzenie" należy uwzględnić następujące zasady:

* konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem - będącym świadczeniem wzajemnym,

* dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności.

Stosownie do brzmienia art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.), strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z pozwami kierowanymi przez Spółdzielnię do sądu przeciwko niepłacącym czynszu mieszkańcom, orzeczeniem sądu wydawane są nakazy zapłaty głównej należności z odsetkami, kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego. Spółdzielnia składając pozew do sądu wnosi również określone kwoty tytułem tzw. kosztów sądowych. Po zakończeniu procesu na podstawie nakazu zapłaty pozwany zwraca Spółdzielni poniesione przez nią koszty.

Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż w związku z otrzymaniem zwrotu zasądzonych wyrokiem sądu kosztów sądowych, zarówno po stronie Spółdzielni, jak również sądu i strony zobowiązanej do zwrotu kosztów nie zachodzi żadna z czynności objętych dyspozycją przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Strona, wobec której zasądzono zwrot kosztów sądowych, ma obowiązek wpłacić je na podstawie posiadanego prawomocnego wyroku sądu. Należność ta stanowi zwrot opłat i wydatków, które zobowiązana była uiścić strona wnosząca pismo do sądu, nie zaś wynagrodzenie otrzymane w zamian za konkretne działanie lub zaniechanie. Pomiędzy stronami procesu oraz sądem nie występuje żaden stosunek zobowiązaniowy, z którego wynikałby obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności.

Wobec powyższego, czynność, w wyniku której następuje zwrot zasądzonych wyrokiem sądu kosztów sądowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.