ITPP2/443-502/13/EB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2013 r. (data wpływu 28 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 29 sierpnia 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu dostawy działek gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 28 maja 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 29 sierpnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu dostawy działek gruntu.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu, zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W wyniku zawarcia umowy darowizny Wnioskodawca otrzyma od ojca prawo własności nieruchomości, składającej się z kilku działek, które wejdą w skład majątku osobistego. W momencie dokonywania darowizny działki będą miały charakter budowlany. Wnioskodawca rozważa sprzedaż działek jednemu, bądź wielu nabywcom. Przed dokonaniem sprzedaży nie zamierza dokonywać podziału działek. Planuje skorzystać z usług biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, ewentualnie dodatkowo na działkach podlegających sprzedaży ustawić tablicę informującą o możliwości ich nabycia. Wnioskodawca nie będzie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych, nie prowadzi profesjonalnego obrotu nieruchomościami, nie ma również zamiaru wykorzystać przedmiotowych działek do rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej. Nie prowadzi gospodarstwa rolnego, ani działalności rolniczej, a także nie składał zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w przeszłości nie dokonywał zbycia jakichkolwiek nieruchomości. Jest współwłaścicielem mieszkania położonego w miejscowości S. W związku z koniecznością zamiany mieszkania na większe, planuje je sprzedać i kupić inne, o większym metrażu. Zatem zamierza dokonać jednej transakcji zbycia nieruchomości. Obecnie wraz z żoną podpisał umowę z developerem i poszukuje nabywcy na swoje mieszkanie. Zamierzonej sprzedaży nie można zakwalifikować do działalności gospodarczej a sprzedając część majątku Wnioskodawca skorzysta z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej (zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych rodziny), do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zbycie przez Wnioskodawcę nieruchomości stanowi wykonywanie działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, zgodnie z powyższymi przepisami, jest kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a po drugie musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wskazał, że pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza" na potrzeby podatku od towarowi usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Po powołaniu ich treści w aktualnym brzmieniu podniósł, że działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Stwierdził, że w porównaniu do poprzedniego brzmienia definicji, ustawodawca zdecydował się usunąć z treści przepisu określenie, zgodnie z którym za działalność gospodarczą można było uznać również określoną czynność, gdy została ona wykonana jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar jej częstotliwego wykonywania. Podniósł, że w projekcie uzasadnienia do nowelizacji ustawy wskazano, że przedmiotowa definicja w sposób ściślejszy odwzorowuje pojęcie podatnika i działalności gospodarczej, przyjęte na gruncie Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej dyrektywa). Zauważył, że autorzy projektu podkreślają, że zmiana ta uwzględnia również wnioski płynące z tez wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-180/10 C-181/10. Nowe brzmienie art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wskazuje, że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości uznania za podatnika każdego, kto dokonuje określonych transakcji związanych z działalnością gospodarczą w sposób okazjonalny. Taka regulacja odzwierciedla dotychczasową linię orzeczniczą w tym zakresie, bowiem w wyrokach z 7 października 2010 r. (I FSK 1289/10) oraz 9 listopada 2011 r. (I FSK 1655/11) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że transakcje okazjonalne (art. 12 ust. 1 Dyrektywy) nie zostały objęte zakresem działalności gospodarczej w ustawie o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca przytoczył wnioski, które wypływają z orzeczeń w sprawie C-180/10 i C-181/10, wskazując, że podobnie okoliczność, że przed sprzedażą dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Wskazał, że takiego charakteru nie ma również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. W konsekwencji stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wnioskodawca stwierdził, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Podniósł, że taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo wskazał, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Wnioskodawca stwierdził, że nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, zbycie majątku osobistego, który nie jest związany z działalnością gospodarczą. Podniósł, że przenosząc powyższe argumenty na grunt niniejszej sprawy, w wyniku dokonania darowizny przez ojca, określone działki, wejdą do Jego majątku osobistego, zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 33 k.r.o.). W ocenie Wnioskodawcy, zbycie majątku osobistego nabytego na mocy umowy darowizny, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznane za działalność handlową ze skutkiem uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług. Wskazał, że nie prowadzi działalności obejmującej profesjonalne nabywanie i zbywanie lub "rozwój" nieruchomości, tak jak handlowiec czy deweloper. Nabycie nieruchomości nastąpi do majątku osobistego na mocy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a ojcem umowy darowizny, a nie w związku z chęcią rozpoczęcia regularnego, zawodowego obrotu nieruchomościami. W stosunku do przedmiotowych działek nie dokonywał i nie będzie dokonywać czynności faktycznych lub prawnych, których celem byłoby rozreklamowanie planowanego zbycia nieruchomości (nie będzie prowadził działalności marketingowej). Stwierdził, że nie zamierza podejmować aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami przez zaangażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Zamierza jedynie skorzystać z usług biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, co zdaniem Wnioskodawcy mieści się w standardowych działaniach podejmowanych przez osoby fizyczne przy zwykłym wykonywaniu prawa własności. Ewentualnie rozważa umieszczenie na działkach podlegających sprzedaży tablicy informującej o możliwości ich nabycia. Zdaniem Wnioskodawcy, czynności te nie wykraczają poza zwykłe, tradycyjne formy ogłoszenia stosowane przy standardowej sprzedaży nieruchomości i należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym, w takiej sytuacji planowaną sprzedaż działek należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Stwierdził, że nie zatrudnia i nie będzie zatrudniał personelu, który dokonywałby jakichkolwiek czynności prawnych lub faktycznych na nieruchomościach lub w związku z nimi (np. usług budowlanych, montażowych) oraz nie posiada i nie będzie posiadał (ani na podstawie umowy leasingu, ani na własność, ani pod innym tytułem prawnym) jakichkolwiek aktywów, które służyłyby do "rozwoju" nieruchomości, czy do sprzedaży nieruchomości (np. biuro). Nie ponosił i nie będzie ponosić wydatków na nakłady inwestycyjne, w szczególności związane z rozwojem nieruchomości. Ponadto nie posiada i nie będzie posiadał strony internetowej, na której prezentowana byłaby nieruchomość i jej zalety w ramach oferty, czy też zaproszenia do rokowań, nie przygotowywał i nie będzie przygotowywać tzw. business planów lub studiów wykonalności projektów związanych z rozwojem nieruchomości oraz nie posiada licencji pośrednika w obrocie nieruchomościami. Podniósł, że nie pozyskiwał i nie będzie pozyskiwać środków na "rozwój" nieruchomości (np. kredytów bankowych). Wnioskodawca stwierdził, że biorąc powyższe pod uwagę, pomimo, że przedmiotowe grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, z okoliczności sprawy nie wynika, aby sprzedając grunty należące do Jego majątku osobistego działał w charakterze handlowca. Wskazał, że nie nabył nieruchomości, o której mowa we wniosku w celach zarobkowych. W konsekwencji sprzedając część majątku osobistego skorzysta z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że skoro przedmiotowe działki, wchodzące w skład nieruchomości nabytej w drodze umowy darowizny na potrzeby prywatne, nigdy nie były i nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej należy uznać, że w wyniku sprzedaży nieruchomości nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych działek, wchodzących w skład darowanej nieruchomości, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarowi usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.