ITPP2/443-492/08/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w mieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2008 r. (data wpływu 16 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uzyskania statusu podatnika z tytułu dostawy działek przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uzyskania statusu podatnika z tytułu dostawy działek przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1993 r. Wnioskodawca nabył udział we współwłasności działki gruntowej o powierzchni 104 ha. Pozostałymi współwłaścicielami tego gruntu są żona, syn i córka. Grunt stanowi ziemię rolną i takie miał przeznaczenie, przy czym przez cały okres jego posiadania nie była prowadzona ani przez Wnioskodawcę, ani przez pozostałych współwłaścicieli jakakolwiek działalność rolnicza. Nabyty grunt nie był przedmiotem najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Jedynie trawa zarastająca przedmiotowy grunt była i jest koszona, a współwłaściciele otrzymywali należne dotacje do hektara z UE.

Jak zaznaczył Wnioskodawca, nadrzędnym celem zakupu ziemi była chęć jej posiadania. Zakup nie był podyktowany chęcią sprzedaży, czy osiągnięcia dochodu. O czym świadczy data jej nabycia.

Aktualnie, w wyniku zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, część z tej działki (około 70 ha) zostanie podzielona na działki o powierzchni 10 -12 arów.

Podział działek, studium i plan zagospodarowania ma być finansowany przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli. Poza tymi kosztami Wnioskodawca i współwłaściciele nie ponieśli żadnych innych nakładów związanych ze sprzedawanymi działkami. Przedmiotowe działki będą sprzedawane jako nieuzbrojone.

Wnioskodawca zaznaczył, że do podziału na mniejsze działki i sprzedaży jest zmuszony wyłącznie zmianą planu zagospodarowania przestrzennego i nie blokowaniem rozwoju miasta. Deklaruje, że gdyby nie pojawiły się powyższe okoliczności, to nie doszłoby do podziału i przyszłej sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w zakresie sprzedaży udziałów we współwłasności podzielonych działek będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy przyszła sprzedaż udziału w działkach nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2008 r. o podatku od towarów i usług i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu.

Nabycie przedmiotowego gruntu wiązało się z przeznaczeniem go na własne potrzeby, było nabyciem do majątku osobistego, a nie z zamiarem sprzedaży.

Jeśli, zdaniem Wnioskodawcy, czynność zakupu gruntu została dokonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania czynności zbycia udziałów we współwłasności już podzielonych działek, nie może być On uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok z dnia 24 kwietnia 2008 r. WSA w Szczecinie o sygn. akt I SA/Sz 826/07 (niepublikowany).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza" zostały, dla potrzeb podatku od towarów i usług, zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednakże podatnikiem staje się również z mocy prawa podmiot, który wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą we "Współczesnym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć". Tak więc, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O pojawieniu się częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Istotnym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki prawnopodatkowe było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Ze wskazanych regulacji wynika zatem, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ustawy, istotne znaczenie ma częstotliwość dokonywania czynności. W efekcie dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującemu tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co może mieć miejsce nawet przy czynności dokonanej jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje sprzedaż udziałów w posiadanych 70 ha gruntów, które będą podzielone na działki o powierzchni 10 -12 arów każda.

Wnioskodawca podkreślił, że nadrzędnym celem nabycia przedmiotowych gruntów była chęć ich posiadania, a nie czynniki ekonomiczne (np. osiągnięcie dochodu). Jednak taki argument nie wydaje się przesądzać, że Wnioskodawca już przy zakupie przedmiotowego gruntu nie mógł przewidywać późniejszej odsprzedaży. Za takim stwierdzeniem przemawia przede wszystkim powierzchnia zakupionych gruntów (104 ha), która, biorąc pod uwagę racjonalność działania Wnioskodawcy, wyklucza możliwość wykorzystywania ich w całości wyłącznie na potrzeby osobiste. Bez znaczenia w tym kontekście pozostaje data nabycia gruntu, ponieważ przepisy prawa podatkowego nie przewidują w tym zakresie okresów "karencji", których upływ rzutowałaby w efekcie na nie opodatkowanie określonych czynności, przy wystąpieniu przesłanek określonych w przepisach, a determinujących powstanie obowiązku podatkowego.

Analizując z kolei okoliczności bezpośrednio poprzedzające planowaną przez Wnioskodawcę sprzedaż działek tj. przede wszystkim podział nieruchomości gruntowej niezabudowanej na mniejsze działki, który związany jest - co podkreślił Wnioskodawca - z sfinansowaniem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz planu zagospodarowania przestrzennego, należy uznać, że zostały podjęte czynności mające na celu przygotowanie posiadanego gruntu pod kątem zwiększenia jego walorów handlowych. Innymi słowy dokonano celowych i profesjonalnych działań zmierzających do dokonania sprzedaży gruntów w warunkach częstotliwości.

W związku z powyższym uzasadnionym jest przypisanie charakteru handlowego podejmowanym przez Wnioskodawcę czynnościom, co wiąże się z wypełnieniem dyspozycji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy i uznaniem tych czynności faktycznych za działalność gospodarczą wykonywaną przez podatnika podatku od towarów i usług. Zatem planowaną sprzedaż gruntów przeznaczonych pod zabudowę należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług, gdyż jest dokonywana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Na kwalifikację prawnopodatkową nie może mieć wpływu, narzucona zdaniem Wnioskodawcy czynnikami zewnętrznymi, konieczność dokonania podziału przedmiotowych gruntów w związku z rozwojem miasta, w obrębie którego mają się one znaleźć. Co prawda właściwy organ samorządu terytorialnego dokonuje, zgodnie z odrębnymi przepisami, zmiany przeznaczenia gruntu, nie jest to jednak stan zobowiązujący do sprzedaży takich gruntów, decydująca jest wola właściciela. Organ władzy publicznej lub podmioty działające w imieniu takiego organu mogą skorzystać z instrumentów administracyjnych i zobowiązać do dostawy (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) w trybie nakazu, może to również nastąpić z mocy prawa, w zamian za odszkodowanie (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy). Okoliczności te, jak wynika ze złożonego wniosku, nie miały miejsca w niniejszej sprawie.

Zatem, biorąc pod uwagę wskazane regulacje prawne, istotne okoliczności przedstawione we wniosku, a przede wszystkim fakt podziału przedmiotowego gruntu na mniejsze jednostki ewidencyjne, z których część Wnioskodawca zamierza zbyć (w warunkach częstotliwości, celem osiągnięcia korzyści finansowych), należy uznać, że Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym uzyska status podatnika podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy dodać, że powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenie sądu administracyjnego dotyczy rozstrzygnięcia wydanego w oparciu o nieadekwatny do niniejszej sprawy stan faktyczny i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie może stanowić podstawy do rozstrzygnięcia.

Końcowo, należy zauważyć, że w dniu 14 maja 2008 r. tut. organ wydał interpretację indywidualną o sygn. akt ITPP1/443-199/08/BS, w związku ze złożeniem wniosku z dnia 12 lutego 2008 r. (data wpływu 25 luty 2008 r.), w którym Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego co do istoty zbieżny z analizowanym w niniejszej sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej również uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.