ITPP2/443-481/08/PS - Czy z uwagi na sporadyczną sprzedaż gruntu Spółka działa jako podatnik podatku od towarów i usług i czy powstaje w takim wypadku obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 6 czerwca 2008 r. (data wpływu 9 czerwca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2008 r. (data wpływu 22 sierpnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie opodatkowania dostawy (prawa użytkowania wieczystego) nieruchomości niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2008 r. złożono wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 sierpnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy (prawa użytkowania wieczystego) nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

"P" Sp. z o.o. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym. Jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka powstała w wyniku przekształcenia w drodze komunalizacji "P", a jedynym Jej wspólnikiem jest Gmina Miasto I. W chwili obecnej Przedsiębiorstwo działając w oparciu o decyzję jedynego właściciela zamierza zbyć w drodze przetargu nieruchomość gruntową, niezabudowaną, stanowiącą prawo użytkowania wieczystego "P" Sp. z o.o. Nieruchomość położona jest w I. Sprzedaż gruntu ma charakter sporadyczny (w 2006 r. Spółka zbyła nieruchomość zabudowaną w I. i zastosowano zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług). Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieruchomość mająca być przedmiotem dostawy oznaczona jest symbolami 1RHMN i 2RHMN-tereny rzemiosła i handlu z zabudową mieszkaniową oraz 5RHS-tereny rzemiosł, handlu i składów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z uwagi na sporadyczną sprzedaż gruntu Spółka działa jako podatnik podatku od towarów i usług i czy powstaje w takim wypadku obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych pojawiają się interpretacje wynikające z wykładni Dyrektywy 2006/112/WE i wyr. ETS w sprawie C-230/94, które wskazują, iż celem ustawodawcy było obciążenie podatkiem od towarów i usług wyłącznie podmiotów profesjonalnych. Wnioskodawca podnosi, że aby ustalić czy ktoś działa jako podatnik trzeba ustalić czy robi to w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i czy podejmuje czynności z zamiarem prowadzenia działalności w sposób częstotliwy. Uznanie za podatnika może nastąpić jedynie, gdy występuje jako handlowiec, a więc dokonuje profesjonalnie obrotu gruntem. Ponadto, wskazuje że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości określonej w art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112, a więc okazjonalna sprzedaż nie powinna powodować obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, u sprzedawcy działającego poza profesjonalnym obrotem. Na potwierdzenie powyższego powołano orzeczenia sądów administracyjnych, w tym między innymi: orzeczenie NSA z 24 kwietnia 2007 r. (I FSK 603/06), orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2007 r. (I SA/Wr 830/06). Z uwagi na powyższe poglądy w literaturze i orzecznictwie, Spółka może skorzystać ze zwolnienia, ponieważ nie wykonuje sprzedaży nieruchomości profesjonalnie, a czynność ma charakter sporadyczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powyższych zapisów wynika, że od chwili wejścia w życie tych przepisów, tj. od 1 maja 2004 r. zasadą jest opodatkowanie dostawy gruntów podatkiem od towarów i usług.

Prawo użytkowania wieczystego uznaje się za prawo rzeczowe o charakterze zbliżonym do prawa własności. Mimo, iż nie zostało ono wymienione odrębnie w art. 5 ust. 1 ustawy, jego zbycie należy traktować jako dostawę towarów.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Spółka zamierza dokonać zbycia prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej, które to zbycie w świetle powyższych uregulowań prawnych traktuje się jako dostawę towaru.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Dalej, w ust. 2 ustawodawca określił, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicje podatnika i działalności gospodarczej zawarte w regulacjach prawa krajowego i unijnego są podobne, jednak nie tożsame. Artykuł 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wykracza bowiem poza definicję zawartą w art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy Rady 77/388/EEC z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 145 z późn. zm.), obecnie art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1), przewidując, iż w odniesieniu do wszystkich kategorii osób wymienionych w tym przepisie, z działalnością gospodarczą mamy do czynienia również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czego nie zawiera definicja wynikająca z art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy.

Stwierdzić jednakże należy, iż formuła art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wykorzystuje możliwość stworzoną dla państw członkowskich w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE), na podstawie którego państwa te mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie lub sporadycznie zawiera i przeprowadza transakcje związane z działalnością. Dotyczy to również sprzedaży gruntów budowlanych. Mając na uwadze powyższe przepisy wspólnotowe, stwierdzić należy, że skoro dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika podmiotu, który formalnie nie wykonuje działalności gospodarczej, a jedynie dokona okazjonalnej czynności związanej z taką działalnością, w szczególności dokona dostawy działek budowlanych, to tym bardziej za podatnika należy uznać podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu i wykona ponownie czynność wykonywaną w ramach tej działalności.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi oraz zwolnienie od podatku niektórych czynności. I tak, stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod budowę.

Podatnik dokonujący dostawy przedmiotowych gruntów nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, a także ze zwolnienia wynikającego z § 8 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), zgodnie z którym, zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Regulacja ta oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie jest objęta dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie dostawa podlega opodatkowaniu stawką w wysokości 22% - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy.

W przedstawionym opisie Spółka wskazała, że dla przedmiotowego gruntu istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, według którego są to tereny rzemiosła i handlu z zabudową mieszkaniową oraz tereny rzemiosł, handlu i składów. W związku z powyższym sprzedaż tej nieruchomości jako gruntów przeznaczonych pod zabudowę, tj. gruntów wyłączonych ze zwolnienia od podatku na podstawie zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu stawką w wysokości 22%.

Odnosząc się natomiast do powołanych wyroków sądów krajowych, wskazać należy, iż wyroki nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, a orzeczenia sądu podejmowane są w oparciu o zebrany materiał dowodowy, dlatego trudno jest określić w jakim stopniu przedstawiona sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia sądu oraz sytuacja Wnioskodawcy przedstawiona we wniosku jest tożsama. W odniesieniu do powołanego wyr. ETS stwierdzić należy, iż dotyczy on osoby fizycznej niebędącej osobą profesjonalnie prowadzącą działalność gospodarczą. Tymczasem Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w sposób profesjonalny, jak wskazała w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego. Zatem sprzedaż majątku związanego z prowadzona działalnością gospodarczą podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.