ITPP2/443-36/14/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2014 r. (data wpływu 15 stycznia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności zbycia udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 7 kwietnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności zbycia udziału we współwłasności nieruchomości.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wraz z mężem nabyła Pani w 1999 r. nieruchomość, która została sprzedana w dniu 4 stycznia 2006 r. na rzecz A. i R. Zbycie dokonane zostało aktem notarialnym repertorium A nr 90/2006. Nieruchomość stanowiła prywatną własność (nie była własnością firmy). Nie prowadziliście Państwo działalności w zakresie handlu nieruchomościami, nie byliście "dealerami".

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że nieruchomość została nabyta w celu wybudowania domu i prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży paliw, gdyż na działce znajdowały się już 2 dystrybutory. Nieruchomość składa się z 3 działek:

* nr 1/38 o pow. 3.846 m² (parking);

* nr 1/37 o pow. 249 m² (droga);

* nr 1/27 o pow. 3.502 m², następnie podzielona na 2 działki - nr 1/35 o pow. 1.064 m² i nr 1/36 o pow. 2.438 m².

Sprzedane zostały następujące działki:

* nr 1/38 o pow. 3.846 m² (parking);

* nr 1/37 o pow. 249 m² (droga);

* nr 1/36 o pow. 2.438 m² (stacja paliw).

Działki zostały nabyte w 1996 r. "na własne nazwisko (nie na firmę)". Wykorzystywane były w następujący sposób:

* nr 1/38 o pow. 3.846 m² (parking);

* nr 1/37 o pow. 249 m² (droga);

* nr 1/36 o pow. 2.438 m² (stacja paliw).

Na działce nr 1/35 o pow. 1.064 m² został wybudowany dom jednorodzinny. W dniu sprzedaży wszystkie 3 działki (nr 1/38, nr 1/37, nr 1/36) były wydzierżawione, gdyż działalność gospodarcza została zakończona w dniu 31 grudnia 2004 r. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego teren przeznaczony był pod budowę domów jednorodzinnych i ewentualnie pod drobną działalność usługowa. Wszystkie obiekty znajdujące się na działkach były wybudowane zgodnie z prawem budowlanym. Stacja paliw była wybudowana wcześniej przez PGR, natomiast dom został wzniesiony we własnym zakresie. Działalność gospodarczą prowadziła Pani od 1996 r. do 2004 r., po czym teren został wydzierżawiony w 2003 r. przez Panią i córkę na rzecz osoby fizycznej, która nabyła tą nieruchomość 4 stycznia 2006 r. (3 działki). W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą była Pani podatnikiem podatku od towarów i usług. Przez cały czas podatek był odprowadzany do właściwego urzędu skarbowego. Działalność prowadzona była w niewielkim zakresie, z uwagi na położenie stacji paliw. Nie dokonywała Pani dodatkowej zabudowy nieruchomości. Na nieruchomość ponoszone były drobne nakłady i nie wpłynęły one na podwyższenie jej wartości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z jednorazową sprzedażą zobowiązana była Pani do zapłacenia dodatkowo podatku w wysokości 22% "netto".

Zdaniem Wnioskodawcy, notariusz bezpodstawnie naliczył podatek, gdyż od jednorazowej sprzedaży (wyrok NSA) prywatnej własności, ani wówczas ani dzisiaj nie płaci się podatku od towarów usług w wysokości 22%, czy 23%. Wyrok NSA sygn. akt I FSK 1289/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z uwagi na fakt, że sprzedaży nieruchomości dokonano w 2006 r., niniejszą interpretację wydano na podstawie przepisów prawa podatkowego obowiązujących w tym roku.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty - art. 2 pkt 6 ustawy.

Z powyższych zapisów wynika, że od chwili wejścia w życie tych przepisów, tj. od 1 maja 2004 r. zasadą jest opodatkowanie dostawy gruntów podatkiem od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazując w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. czynności podlegające opodatkowaniu ustawodawca odszedł od czysto cywilistycznego pojęcia dostawy towarów jako przeniesienia własności towaru. Definiując w art. 15 ust. 1 ww. ustawy pojęcie podatnika, uwzględnił definicję zawartą w art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej (77/388/EWG) (Dz.Urz.UE.L 145 z późn. zm.), który stanowił, że "podatnik" oznacza każdą osobę prowadzącą niezależnie od miejsca zamieszkania, działalność gospodarczą określoną w ustępie 2, bez względu na cel, czy rezultaty tej działalności. Ustęp 2 cyt. artykułu stanowił, że działalność gospodarcza, o której mowa w ustępie 1, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, w tym działalność górniczą i rolniczą oraz działalność w ramach wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu.

Stosownie do treści art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do § 2 ww. artykułu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za jej używanie przez dzierżawcę. W efekcie dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przez towary używane, w przypadku budynków i budowli lub ich części - zgodnie z zapisem ust. 2 pkt 1 wskazanego artykułu - rozumie się budynki i budowle lub ich części jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat.

W art. 43 ust. 6 ww. ustawy wskazano, że zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym położone są budynki i budowle rozstrzygają przepisy art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków lub budowli trwale związanych z tym gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 1996 r. nabyła Pani udział we współwłasności nieruchomości zabudowanej, w celu prowadzenia działalności gospodarczej (sprzedaż paliw) oraz wybudowania domu. Nabycie nastąpiło "na własne nazwisko (nie na firmę)". Działalność gospodarcza była prowadzona od 1996 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. Od 2003 r. nieruchomość była dzierżawiona osobie fizycznej. W 2006 r. sprzedała Pani udział we współwłasności nieruchomości (3 działek) zabudowanej stacją pali, drogą i parkingiem na rzecz dotychczasowego dzierżawcy.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że pomimo że przy sprzedaży udziału we współwłasności działek gruntu zabudowanych stacją paliw, parkingiem i drogą wystąpiła Pani - wbrew twierdzeniom zawartym we wniosku - w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaż ta korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Z uwagi na fakt, że uważa Pani, że przy sprzedaży nie posiadała statusu podatnika podatku od towarów i usług, oceniając stanowisko całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że w myśl postanowień art. 79 § 1-3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty nie może zostać wszczęte w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej oraz w okresie między zakończeniem kontroli, a wszczęciem postępowania - w zakresie zobowiązań podatkowych, których dotyczy postępowanie lub kontrola. Prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, przy czym przepisu tego nie stosuje się, jeżeli ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

Zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Weryfikacja rozliczeń podatkowych przez organ podatkowy możliwa jest przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Dlatego też prawo do złożenia wniosku o zwrot nadpłaty (wraz z korektą deklaracji) istnieje jedynie do czasu upływu terminu przedawnienia, o którym mowa w § 70 Ordynacji podatkowej.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że naniesienia znajdujące się na działkach będących przedmiotem sprzedaży stanowiły budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.