ITPP2/443-328/08/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2008 r. (data wpływu 14 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2008 r. (data wpływu 1 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe

W dniu 14 kwietnia 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 30 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 27 grudnia 1995 r. Wnioskodawca nabył od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa grunt o pow. 1,96 ha. Grunt ten zakwalifikowany jest do klasy VI R i stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy. Od czasu nabycia do chwili obecnej Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, a przedmiotowy grunt wykorzystywany był do celów prywatnych, jako ugór klasy VI.

Przy nabyciu gruntu, czynność ta była wyłączona z zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z zaświadczeniem uzyskanym z Urzędu Gminy z dniem 1 stycznia 2004 r. utracił ważność miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy. Działki te w czasie ważności planu posiadały następujący zapis: RP - uprawy polowe, grunty orne.

W 2007 r. Wnioskodawca dokonał podziału gruntu na mniejsze działki z zamiarem sprzedaży. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 30 czerwca 2008 r. Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony we wniosku stan faktyczny o następujące informacje.

Grunt, o których mowa we wniosku, zostały nabyty dla celów prywatnych tj. pod uprawy rolnicze, nie jest zabudowany oraz nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej, stanowiąc ugór i pastwisko.

W związku z utratą ważności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w trakcie opracowywania jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla gminy. W okresie sprzedaży jest to grunt rolny. Do chwili obecnej nie nastąpiła zmiana przeznaczenia przedmiotowego gruntu. Wnioskodawca nie składał wniosku o wydanie pozwolenia na budowę, jedynie została wydana decyzja o warunkach zabudowy przez wójta gminy. Działki, które powstały w wyniku podziału gruntu będą przedmiotem kilku transakcji i oferowane będą do sprzedaży poprzez ogłoszenia w prasie lokalnej. Wnioskodawca nie nabywał i nie zbywał jakiejkolwiek nieruchomości, oraz w przyszłości nie planuje zbycia innych nieruchomości. Potwierdził również, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie rejestrował się jako podatnik w celu rozliczenia transakcji, o których mowa we wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od transakcji sprzedaży działek ma zostać naliczony podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze stanowisko NSA z wyroku z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, sprzedaż takiego gruntu nie może być opodatkowana, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a więc nie jest to dostawa towaru dokonywana przez podatnika. Grunt stanowi majątek osobisty. W świetle powyższego sprzedaż gruntów, które stanowiły majątek osobisty osoby fizycznej nieprowadzącej działalności, nabytych w tym celu i na ten cel wykorzystywanych, nie mieści się w pojęciu działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", zostały, dla potrzeb podatku od towarów i usług, zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednakże podatnikiem staje się również z mocy prawa podmiot, który wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą w Współczesnym słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć". Tak więc, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O pojawieniu się częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki prawnopodatkowe było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Biorąc pod uwagę definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, iż dokonane przez Wnioskodawcę czynności w zakresie podziału i sprzedaży gruntu nabytego uprzednio celem wykorzystywania pod uprawy rolnicze i de facto w takim charakterze użytkowanego (pastwisko i ugór) noszą znamiona działalności gospodarczej. Powyższe skutkuje stwierdzeniem, iż w zakresie tych czynności Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika, co przesądza o objęciu wykonywanych przez niego czynności przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie w powołaną wyżej definicją legalną, grunty zostały włączone przez ustawodawcę do zakresu przedmiotowego opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Odwołując się jednak do treści przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9, należy wskazać, że zwolnieniu od podatku podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zatem przepis ten uprawnia do zastosowania zwolnienia sprzedaży terenów (gruntów) o ściśle określonym charakterze, do których zalicza się również grunty rolne, czyniąc jednak kluczowe zastrzeżenie, że nie mogą być one przeznaczone pod zabudowę.

Toteż wskazany przez Wnioskodawcę rolny charakter przedmiotowych gruntów nie uzasadnia zastosowania wskazanego zwolnienia, z uwagi na fakt uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, co jest jednoznaczne z możliwością legalnego wykorzystania tych gruntów pod zabudowę.

Kluczowe okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku, czyli uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy (wydawanej na wniosek zainteresowanego), podział nieruchomości na wiele odrębnych działek, przeznaczenie wyodrębnionych działek dla celów sprzedaży, jak również oferowanie ich jako towaru w prasie lokalnej, stanowią ciąg zdarzeń, które mogą świadczyć o zamiarze wykonywania czynności sprzedaży w sposób częstotliwy, a więc w warunkach przesądzających o prowadzeniu działalności gospodarczej. Podjęte przez Wnioskodawcę czynności mające na celu przygotowanie działek do sprzedaży są podstawą do uznania, iż zamierza On ową sprzedaż prowadzić w sposób częstotliwy (powtarzalny), aby osiągnąć określone przysporzenie, stając się tym samym podatkiem podatku od towarów i usług. Nie bez znaczenia, dla uznania Wnioskodawcy za podatnika w zakresie analizowanych czynności, jest cel, którym kierował się nabywając przedmiotowe grunty tj. nabycie pod uprawy rolne, co z kolei wyklucza, deklarowane przez Wnioskodawcę, nabycie dla celów prywatnych.

W efekcie, dokonaną przez Wnioskodawcę sprzedaż przedmiotowych działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową należy potraktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie należy dodać, że powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenie sądu administracyjnego dotyczy rozstrzygnięcia wydanego w oparciu o nieadekwatny do niniejszej sprawy stan faktyczny i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie może stanowić podstawy do rozstrzygnięcia.

Końcowo informuje się, że tutejszy organ nie dokonywał oceny dokumentów załączonych do wniosku, bowiem zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z tym wydana interpretacja odnosi się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.