ITPP2/443-298/14/AP - Brak możliwości zastosowania art. 31a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przy wystawianiu faktur dokumentujących wynagrodzenie za przewóz towarów wyrażone w walucie obcej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2014 r. (data wpływu 10 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania art. 31a ust. 1 ustawy przy wystawianiu faktur dokumentujących wynagrodzenie za przewóz towarów - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania art. 31a ust. 1 ustawy przy wystawianiu faktur dokumentujących wynagrodzenie za przewóz towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie usług transportu drogowego towarów oraz spedycji. W części przyjętych do realizacji zleceń, jako sposób określenia wynagrodzenia przewoźnika wskazuje się wartość wyrażoną w walucie obcej przeliczoną wg kursu waluty z dnia załadunku. Zapłata za usługę następuje w PLN. Faktura za wykonaną usługę wystawiona jest w walucie polskiej, czasami w opisie usługi, oprócz numeru zlecenia wskazuje się umówione wynagrodzenie w walucie obcej i kurs zastosowany do jej przeliczenia z dnia wskazanego w zleceniu.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie sprowadzające się do kwestii.

Czy w sytuacji wystawienia faktury w PLN oraz żądania zapłaty w PLN, do określenia podstawy opodatkowania należy zastosować art. 31a ust. 1 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 31a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy kwoty stosowanie do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. W ocenie Spółki, podstawa opodatkowania wyrażona jest w złotych, a nie w walucie obcej. Przyjęty przez strony umowy sposób kalkulacji wynagrodzenia, gdzie wskazuje się walutę obcą i dzień, z którego należy przyjąć kurs tej waluty nie oznacza, że podstawa opodatkowania została określona w takiej walucie. Strony umówiły się bowiem na wynagrodzenie w PLN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 31a ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Bank na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Bank na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, w przypadku gdy podatnik wystawia fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone na tej fakturze w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Bank na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury. Przepis ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z ww. regulacji, znajdują one zastosowanie w przypadku, gdy podstawa opodatkowania jest wyrażona w walucie obcej. Biorąc pod uwagę definicję podstawy opodatkowania należy wnioskować, że jeśli zapłata, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży, jest określona w walucie polskiej, nie stosuje się zasad przeliczania zawartych w art. 31a ustawy.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego i przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że skoro faktury dokumentujące wynagrodzenie wystawiane są przez Spółkę w walucie polskiej - mimo, że umawia się z przewoźnikami na określoną kwotę wynagrodzenia w walucie obcej - należy uznać, że w tej sytuacji nie mają zastosowania przepisy art. 31a ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.