ITPP2/443-247a/12/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 28 lutego 2012 r.), uzupełnionym w dniu 21 maja 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 21 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od marca 2010 r. prowadził Pan (jako komornik) postępowanie egzekucyjne z nieruchomości należącej do dłużnika "N. P." spółki z o.o. w M. Po dokonaniu zajęcia tej nieruchomości - obejmującej działkę gruntu o obszarze 500 m³ zabudowaną budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 166,55 m² (poza piwnicami) - pismem z dnia 5 maja 2010 r. zlecono rzeczoznawcy majątkowemu jej oszacowanie. W dniu 12 października 2010 r. biegły przedstawił opinię (operat szacunkowy), szacując nieruchomość na kwotę 306.260 zł W opinii zastrzegł, iż jest to kwota netto i nie uwzględnia podatku od towarów i usług. Według ustaleń miejscowego Sądu Rejonowego, nieruchomość powyższą dłużnik kupił w przepisowej formie (aktu notarialnego) od Miasta Gminy M. w stycznia 2008 r. za kwotę 303.000 zł, po ustnym przetargu publicznym przeprowadzonym w dniu 11 grudnia 2007 r. Dłużnik był w nim jedynym oferentem dopuszczonym do tego przetargu, przy czym znajdujący się na gruncie budynek mieszkalny objęty jest ochroną konserwatorską. W akcie notarialnym strony umowy sprzedaży wskazały przeznaczenie budynku na cele mieszkaniowe wielorodzinne z usługami nieuciążliwymi i na usługi nieuciążliwe.

Zgodnie z art. 965 k.p.c., najniższa suma, za którą nieruchomość można nabyć na pierwszej licytacji wynosi 3/4 sumy oszacowania i jest to tzw. cena wywołania. W przedmiotowej sprawie stanowiła ona kwotę 229.695 zł.

W ogłoszeniu o pierwszej licytacji podał Pan zarówno sumę oszacowania (306.260 zł), cenę wywołania (229.695 zł) oraz wysokość podatku naliczonego od ceny wywołania (52.829,85 zł) i łączną sumę (282.524,85 zł).

Wysokość ceny wywołania i obliczonego od niej podatku zostały podane na początku licytacji przeprowadzonej dnia 18 lipca 2011 r. W licytacji wzięło udział dwóch licytantów, najwyższa zaoferowana przez jednego z nich kwota wyniosła 355.000 zł (brutto) i z braku dalszych postąpień przetarg został zamknięty. Sąd udzielił przybicia na rzecz licytanta, który zaoferował najwyższą kwotę (art. 987 k.p.c.), a następnie postanowieniem z dnia 12 września 2011 r. przysądził mu własność nieruchomości (art. 998 § 1 k.p.c.). W obu postanowieniach wymieniona została kwota 355.000 zł. Natomiast w postanowieniu planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji nieruchomości wymieniona została kwota 288.617,89 zł, jako podlegająca podziałowi między wierzycieli. Uczyniono tak zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., według której jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, w planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości jako sumę ulegającą podziałowi wymienia się kwotę uzyskaną z egzekucji, pomniejszoną o podatek od towarów i usług (OSNC 2007/10/146).

Ww. budynek w dacie sprzedaży nie był zamieszkany i wymagał remontu. Dłużnik nie wykonał żadnego remontu tego budynku i nie wykorzystał go "na żadne cele". Z aktu notarialnego wynika, że sprzedawca - z powołaniem się na treść art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług - był zwolniony od pobrania podatku i podatek ten nie został naliczony.

W dniach 24 września i 19 listopada 2010 r. przebywał Pan na przedmiotowej nieruchomości i stwierdził, że budynek mieszkalny (poniemiecki) znajduje się w bardzo złym stanie technicznym, wykluczającym jego eksploatację. Nie jest zamieszkany, ani użytkowany. Nie był Pan w stanie ustalić jego przeznaczenia. Na tej podstawie przyjął Pan, że nieruchomość nie spełnia warunków zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W dniu 28 września 2011 r. wystawił Pan nabywcy nieruchomości fakturę VAT, w której podał kwotę 355.000 zł wpłaconą przez nabywcę, w tym podatek 23%, w kwocie 66.382,11 zł i wartość netto 288.617,89 zł.

O dokonanej sprzedaży i przekazaniu podatku poinformował Pan właściwy urząd skarbowy pismem z dnia 19 października 2011 r. Naczelnik tego urzędu w piśmie z dnia 8 lutego 2012 r. adresowanym do Pana potwierdził otrzymanie w dniu 19 października 2011 r. wymienionej kwoty tytułem podatku. Nie są znane Panu okoliczności, w których doszło do sprawdzenia wymienionej faktury przez pracownika Urzędu Skarbowego, który w protokole z dnia 26 października 2011 r. stwierdził, że naliczenie podatku było niezasadne. Na tej podstawie nabywca pismem z dnia 16 stycznia 2012 r. zażądał od Pana korekty faktury i zwrotu nadpłaconego podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pobranie podatku co do zasady i wysokości było zasadne.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo dokonał ww. czynności "co do kwestii podatku". Przyznał jednak, że jego znajomość problematyki podatkowej jest ograniczona i nie pozwala na bardziej przekonujące uzasadnienie dokonanej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwanej dalej ustawą - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Jak stanowi art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ustawodawca, w art. 2 pkt 14 ustawy, definiuje pojęcie "pierwszego zasiedlenia", przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli lub ich części) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało zatem miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt (lub jego część) będzie przedmiotem sprzedaży albo będzie oddany w najem, bądź dzierżawę. Zarówno bowiem dostawa, jak też najem, bądź dzierżawa, są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ze złożonego wniosku wynika, że od marca 2010 r. prowadził Pan (jako komornik sądowy) postępowanie egzekucyjne z nieruchomości należącej do dłużnika. Według ustaleń miejscowego Sądu Rejonowego, nieruchomość tą dłużnik nabył w drodze aktu notarialnego w stycznia 2008 r.

Z aktu notarialnego wynika, że sprzedawca - z powołaniem się na treść art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług - zastosował zwolnienie od podatku do sprzedaży tej nieruchomości. W akcie tym strony umowy sprzedaży wskazały przeznaczenie budynku na cele mieszkaniowe wielorodzinne z usługami nieuciążliwymi i na usługi nieuciążliwe. Ww. budynek w dacie sprzedaży nie był zamieszkany i wymagał remontu. Dłużnik nie wykonał żadnego remontu i nie wykorzystał tego budynku "na żadne cele". Dokonując sprzedaży przyjął Pan, że nie spełniała ona warunków do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W związku z tym wystawił nabywcy nieruchomości fakturę VAT, naliczając 23% podatek od towarów i usług.

Na tym tle powziął Pan wątpliwość dotyczącą zasadności pobrania podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przepisy z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że - wbrew Pana stanowisku - dostawa budynku wskazanego we wniosku, korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a tą dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata. W niniejszym przypadku pierwsze zasiedlenie - w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy - miało miejsce w stycznia 2008 r., w związku ze sprzedażą budynku na rzecz dłużnika.

Wobec powyższego sprzedaż gruntu, na którym posadowiony jest ww. obiekt - uwzględniając zapis art. 29 ust. 5 ustawy - również podlegała zwolnieniu od podatku. Wobec tego brak było podstaw do pobrania przez Pana - na podstawie art. 18 ustawy - podatku od towarów i usług z tytułu dokonania ww. sprzedaży.

Należy zaznaczyć, że tutejszy organ nie dokonywał oceny dokumentów załączonych do wniosku, bowiem zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem niniejszą interpretację wydano wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku.

Końcowo, informuje się, że w kwestii wskazania organu właściwego do "nakazania zwrotu podatku" oraz "spowodowania jego zwrotu", wydano postanowienie nr ITPP2/443-247b/12/MD.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.