ITPP2/443-218/07/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2007 r. (data wpływu 30 listopada 2007 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2008 r. (data wpływu 15 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność nie podlegającą opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 listopada 2007 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność nie podlegającą opodatkowaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie skupu i sprzedaży zwierząt. W związku z tym jest zarejestrowanym podatnikiem VAT-czynny. Nie rejestrował się jako podatnik czynny w związku z transakcjami kupna i sprzedaży nieruchomości. W grudniu 1993 r. nabył z majątku prywatnego zabudowaną nieruchomość. W latach 2000-2001 z przedmiotowej nieruchomości sprzedał trzy działki, jako grunty rolne. Z pozostałej części wydzielił mniejsze działki i swoje gospodarstwo domowe wraz z przyległymi gruntami rolnymi. W roku 2007 dwie z działek, po zmianie przeznaczenia z działki rolnej na działkę budowlaną, zostały sprzedane dwóm różnym osobom. W akcie notarialnym określono cenę wraz z podatkiem VAT. Wnioskodawca nie podejmował żadnych dodatkowych czynności zmierzających do przygotowania gruntu do sprzedaży. Przedmiotowe grunty nie były również oferowane na rynku sprzedaży działek, a transakcje były przypadkowe. Istotne jest natomiast, że przedmiotowe działki były wykorzystywane w działalności rolniczej jako użytki zielone - łąki. Z pozostałych czterech działek dwie w przyszłości mają być sprzedane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając działki niezabudowane, powstałe z podziału zakupionej uprzednio nieruchomości do celów innych niż działalność gospodarcza, należy naliczyć podatek VAT i rozliczyć go w deklaracji VAT-7.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż opisanych działek nie była związana z działalnością gospodarczą. Nie występował w transakcjach jako handlowiec, a częstotliwość transakcji jest z góry ograniczona. W związku z tym nie powinna ona zostać opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do treści art. 2 pkt 6 wspomnianego aktu prawnego za towar uważane są również grunty. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie określony powyżej zakres opodatkowania obejmuje czynności odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel dokonanego na terenie kraju.

Warunkiem opodatkowania danej czynności, oprócz wymienionego powyżej, jest to aby czynność ta była wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem był podatnikiem od towarów i usług. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do powyższego, ust. 2 stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja podatnika obejmuje więc również osoby fizyczne, pod warunkiem wykonywania przez nie samodzielnej działalności gospodarczej bez względu na jej cel i rezultat. Artykuł 15 ust. 3 i 3a ustawy o podatku od towarów i usług zawiera katalog czynności, których nie można uznać za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jednak żadna z nich nie dotyczy czynności będących przedmiotem tej sprawy. Odpowiednio definicja działalności gospodarczej ma podobnie uniwersalny charakter, obejmując wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym także rolników. Tym samym wskazuje ona na ciągły i zorganizowany charakter tych czynności, cechujący się stałością i powtarzalnością. Ustawodawca polski implementował w art. 15 ust. 2 wspomnianej ustawy konstrukcję zawartą w art. 4 (3) VI Dyrektywy (77/388/EEC) Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145), obecnie art. 12 (1) zastępującej ją od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Zakłada ona możliwość uznania za działalność gospodarczą również czynności wykonywanych jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Podsumowując powyższe stwierdzić należy, iż za podatnika można uznać również osobę, która (okazjonalnie) sporadycznie względnie jednorazowo dokonuje czynności, gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także z działalnością osób wykonujących wolne zawody.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący rolnikiem nabył w roku 1993 przedmiotową nieruchomość, którą następnie włączył do prowadzonego gospodarstwa rolnego. W roku 2007 dokonał podziału tego gruntu na mniejsze działki, z czego 2 sprzedał odrębnym nabywcom. Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca będąc rolnikiem posiada status podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą. Wprawdzie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od tego podatku, jednak zwolnienie to dotyczy tylko dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych. Tymczasem w świetle przytoczonych przepisów, a w szczególności art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność osób tam wymienionych, w tym również rolników. Zatem wszelkie czynności pozostające w związku działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także z działalnością osób wykonujących wolne zawody nie są obojętne pod względem podatkowym.

Zgodnie z art. 55#179; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Ostatnia wzmianka oraz umieszenie wspomnianego przepisu w części tytułu kodeksu cywilnego dotyczącej przedsiębiorstw wskazuje, że ustawodawca unormował gospodarstwo jako jednostkę produkcyjną zajmującą się stale i zawodowo wytwarzaniem pewnych określonych dóbr, tradycyjnie kwalifikowanych do rolnictwa. Podstawę takiej działalności stanowią przede wszystkim grunty o odpowiednim, lecz nieokreślonym ustawowo obszarze. Pewne jest tylko to, że nie mogą one być zbyt małe. Pomocna w tym względzie wydaje się być definicja zawarta w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 z późn. zm.), do której odwołuje się ustawa o podatku od towarów i usług, a stawiająca wymóg posiadania gruntów o powierzchni przekraczającą 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy. Stąd też uznać należy, że rolnik sprzedający grunty wyodrębnione z takiego gospodarstwa rolnego nie zbywa majątku osobistego, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo rolne. Czynność taka zawsze ściśle związana będzie z prowadzoną działalnością rolniczą i jako taka ma znaczenie w zakresie prawa podatkowego. Podatnik sprzedając majątek związany z działalnością jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług.

Poza tym zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 oraz podmiotów wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub na podstawie przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, chyba że przysługuje im zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego zgodnie z art. 87 lub przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2 i 3 (art. 99 ust. 7 wspomnianej ustawy).

Stwierdzić należy dodatkowo, iż powołany wyrok sądu jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawężającym. W związku z tym, nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Reasumując stwierdzić należy, że dokonana przez Wnioskodawcę odpłatna dostawa gruntów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, która musi zostać uwzględniona w składanej deklaracji podatkowej VAT-7.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń