ITPP2/443-208/14/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.), uzupełnionym w dniu 12 maja 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 12 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 14 maja 1992 r. działający w imieniu Gminy Miasta członkowie Zarządu Gminy Miasta, na mocy zawartej notarialnie umowy, oddali, działającemu w imieniu Spółki członkowi jej Zarządu, do odpłatnego korzystania i pobierania pożytków składniki mienia, które wchodziły w skład E., które to przedsiębiorstwo na mocy uchwały Zarządu Miasta zostało postawione w stan likwidacji, w celu oddania zorganizowanej części jego mienia na czas oznaczony do odpłatnego korzystania przez Spółkę. Mienie to stanowiące nieruchomość położoną w miejscowości G. przy ul. K., na którą składają się grunty zabudowane budynkiem administracyjno-biurowym, budynkiem warsztatowym, wiatą stalową oraz placem parkingowym, na mocy podpisanej w dniu 3 listopada 1997 r. umowy sprzedaży i oddania gruntu w użytkowanie, w części dotyczącej budynków i budowli stały się własnością Spółki. Grunty zostały przekazane Spółce w użytkowanie wieczyste. W 2013 r. decyzją Prezydenta Miasta prawo użytkowania wieczystego zostało przekształcone w prawo własności. Budynek warsztatowy i wiata stalowa w całości są dzierżawione, w pierwszym przypadku firmie zajmującej się montażem alarmów samochodowych, w drugim - firmie na punkt sprzedaży sprzętu AGD. W części budynku administracyjno-magazynowego funkcjonuje administracja i Zarząd Spółki, pozostała część pomieszczeń tego budynku dzierżawiona jest innym podmiotom na cele biurowe, magazynowe i usługowe, w tym myjni samochodowej. Dzierżawa budynku warsztatowego, wiaty oraz części pomieszczeń w budynku administracyjnym trwa nieprzerwanie od 1998 r. do chwili obecnej. W odniesieniu do budynku warsztatowego i wiaty Spółka nie poniosła wydatków na ich ulepszenie. W przypadku budynku administracyjnego ostatnie wydatki na jego ulepszenie Spółka poniosła w 2005 r. Łączna kwota poniesionych wydatków przekroczyła 30% jego wartości początkowej. Transakcje wynikające z umów zawartych przez Spółkę w dniu 14 maja 1992 r. i w dniu 3 listopada 1997 r., na mocy obowiązujących w tym czasie ich zawierania przepisów, nie były objęte podatkiem od towarów i usług. Wiata stalowa i plac parkingowy stanowią budowle w rozumieniu przepisów Prawo budowlane. Aktualnie Spółka zamierza zbyć wskazaną nieruchomość, co rodzi pytanie o skutki takiej transakcji w podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytania.

* Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, tj. przejęcia mienia od Gminy Miasta w sposób opisany powyżej, eliminuje formułę pierwszego zasiedlenia, a zatem Spółka w stosunku do całej planowanej transakcji sprzedaży może skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

* W sytuacji, kiedy ww. sprzedaż nie będzie mogła w całości skorzystać ze zwolnienia od podatku, to czy biorąc pod uwagę, że kwota netto uzyskana ze sprzedaży obejmować będzie nieruchomość jako całość, to do podziału tej kwoty na część do opodatkowania i część z tego podatku zwolnioną można zastosować wskaźnik procentowy wyliczony na bazie udziału powierzchni przekazanej w dzierżawę do powierzchni ogółem, z uwzględnieniem części wspólnych budynku administracyjnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, wskazana sprzedaż nieruchomości "poprzez fakt sposobu wejścia w jej posiadanie" (nabycie nie było objęte podatkiem od towarów i usług), powinna być w całości zwolniona od podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do pytania nr 2 Spółka wyraziła stanowisko, że w sytuacji, gdy wskazana sprzedaż nie będzie mogła być zwolniona od podatku jedynym możliwym sposobem podziału uzyskanej ze sprzedaży kwoty netto na część podlegającą opodatkowaniu i zwolnioną, będzie zastosowanie wskaźnika procentowego wynikającego z udziału powierzchni oddanej w dzierżawę do powierzchni ogólnej w budynku administracyjnym. Ponownie stwierdziła, że budynek warsztatowy i wiata w całości są oddane w dzierżawę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zaznaczenia wymaga, że art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie "dostawa towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, gdyż "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie "dostawa towarów" oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel", ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Należy wskazać, że w sytuacji, gdy do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego doszło przed dniem 1 maja 2004 r., a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, nie podlegała ona opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

O dnia 1 stycznia 2014 r. art. 146a pkt 1 ustawy stanowi, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do wydania budynku (budowli) lub jego części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem, dzierżawę, gdyż zarówno sprzedaż, jak i najem lub dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Stosownie do regulacji art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Ustęp 11 powyższego artykułu stanowi, że oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Zgodnie z ust. 7a powyższego artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W świetle obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro - jak wskazano w treści uzupełnienia wniosku - "transakcje dotyczące nieruchomości", dokonane w 1992 r. oraz 1997 r. nie były objęte podatkiem od towarów i usług, to w ww. datach nie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy budynków i budowli znajdujących się na tej nieruchomości. Za pierwsze zasiedlenie należy natomiast uznać oddanie w dzierżawę budynku warsztatowego, wiaty oraz części budynku administracyjno-magazynowego, która to czynność stanowi odpłatne świadczenie usług i jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. A zatem ich sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż zostanie dokonana po pierwszym zasiedleniu i po upływie dwóch lat od tego zasiedlenia. Wprawdzie w odniesieniu do budynku administracyjno-biurowego Spółka poniosła nakłady w wysokości wyższej niż 30% jego wartości początkowej, jednak część tego budynku jest od 1998 r. nieprzerwanie przedmiotem dzierżawy. Natomiast zbycie pozostałej części ww. budynku, która nie była przedmiotem dzierżawy, będzie zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustaw, gdyż przy jego nabyciu Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, a po poniesieniu ww. nakładów (ostatnie poniesione w 2005 r.), w stanie ulepszonym jest wykorzystywany przez Spółkę do czynności opodatkowanych przez okres dłuższy niż 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy). Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a będzie miało również zastosowanie do zbycia placu parkingowego, który - jak wskazała Spółka - stanowi budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego, gdyż przy jego nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i Spółka nie poniosła nakładów na jego ulepszenie. Zwolnienie od podatku, przy uwzględnieniu treści art. 29a ust. 8 ustawy, będzie miało zastosowanie również do zbycia gruntu, na którym znajdują się ww. budynki i budowle.

Ze względu na fakt, że tut. organ w wydanym rozstrzygnięciu ocenił, że planowana transakcja sprzedaży będzie w całości korzystała ze zwolnienia od podatku, przy warunkowej formule pytania nr 2, ocena stanowiska korelującego z tym pytaniem stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.