ITPP2/443-198/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 20 maja 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania "mediów" związanych z wynajmowanymi lokalami mieszkalnymi - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 20 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania "mediów" związanych z wynajmowanymi lokalami mieszkalnymi.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina, na podstawie umów cywilnoprawnych wynajmuje najemcom, będącym osobami fizycznymi, lokale na cele mieszkaniowe. Lokale wyposażone są w centralne ogrzewanie, energię elektryczną, wodę i kanalizację sanitarną. Zgodnie z postanowieniami umów najmu, najemcy zobowiązani są do zapłaty czynszu "z góry" do 10 dnia każdego miesiąca, jak również ponoszą koszty ogrzewania lokalu wg kalkulacji kosztów przeprowadzonych po zakończeniu okresu grzewczego za dany rok oraz opłatę za ścieki wg kosztów funkcjonowania oczyszczalni. Corocznie, po zakończeniu okresu grzewczego, wynajmujący dokonuje kalkulacji kosztów, które następnie przesyła najemcy. Kwota ogólna wynikająca z kalkulacji jest płacona na rachunek bankowy wynajmującego zaliczkowo, co miesiąc w wysokości 1/12 ogólnej kwoty, począwszy od następnego miesiąca po otrzymaniu kalkulacji. Na kalkulację kosztów utrzymania budynku składają się: zakup opału, energia elektryczna zużyta przy obsłudze c.o., obsługa i eksploatacja kotłowni węglowej, w tym wynagrodzenie i pochodne wynagrodzeń palacza c.o. Oprócz czynszu najemca obowiązany jest również do wnoszenia opłat niezależnych takich jak: koszty pobieranej energii elektrycznej, opłaty za wodę wg wskazań licznika zainstalowanego na własny koszt oraz opłaty za wywóz nieczystości stałych wg umów zawartych z dostawcami usług.

Czynsz za lokal mieszkalny ustala się na podstawie zarządzenia Wójta Gminy z dnia 26 września 2003 r. w sprawie ustalania stawki czynszu za 1 m² powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych oraz uchwały Rady Gminy z dnia 22 lutego 2011 r. w sprawie wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, zasad polityki czynszowej oraz zasad wynajmowania lokali i jest określony kwotowo w umowie, natomiast opłata za ogrzewanie lokalu wynika z kalkulacji.

Czynsze za lokale mieszkalne są zwolnione od podatku. Od opłat za "media" przy najmie lokali mieszkalnych Gmina odprowadza podatek od towarów i usług wg stawek właściwych dla usługi, tj. w wysokości 23% za c.o. oraz 8% za ścieki i obciąża nimi najemców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku należy opodatkować "media" przy wynajmie lokali mieszkalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, "dostarczanie mediów" (ogrzewanie, ścieki) należałoby opodatkować taką samą stawką jak usługę główną, zatem "dostawę mediów" do lokalu mieszkalnego należałoby zwolnić od podatku od towarów i usług, ponieważ czynsz najmu lokali mieszkalnych jest zwolniony od tego podatku.

Urząd wskazał, iż zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchmości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Urząd uważa, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z "mediów" stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Bez zawartej umowy najmu podmiot nie zawarłby samej umowy na "media". Stwierdził, że kwota opłat z tytułu kosztów związanych z zapewnieniem "mediów" do lokali jest zatem należnością, wynikającą z umowy najmu, na podstawie której doszło do udostępnienia lokalu, jest tym samym świadczeniem wtórnym i akcesoryjnym. Nie jest odrębnym elementem, ale tworzy pewną całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej (usługi najmu) sprzedaż "mediów" utraciłaby swój sens.

Urząd nadmienił, iż wydane przez sądy i izby skarbowe opinie w tych sprawach są różne, dlatego też, z celów ostrożnościowych, "media" opodatkowywano wg właściwych stawek podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. organ wskazuje, że powołany przez Urząd art. 29 ust. 1 ustawy, od dnia 1 kwietnia 2011 r. uzyskał następujące brzmienie: "Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. ". Powołanie przez Urząd poprzedniego brzmienia ww. przepisu pozostaje jednak bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.