ITPP2/443-1771/11/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2011 r. (data wpływu 20 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniach 8 i 13 lutego (daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do sprzedaży budynków oraz ustanowienia prawa wieczystego użytkowania gruntów - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 grudnia 2011 r., złożono wniosek, uzupełniony w dniach 8 i 13 lutego (daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do sprzedaży budynków oraz ustanowienia prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miejska w dniu 25 lutego 1984 r. decyzją Naczelnika Miasta przekazała nieodpłatnie na rzecz Ośrodka Sportu i Rekreacji grunt położony na terenie plaży miejskiej. Na przedmiotowej nieruchomości w 1988 r. został wybudowany sanitariat a w 1989 r. baza kajakowa, w których była prowadzona działalność przez ww. ośrodek. W budynkach tych, w latach 2003-2010, zostały przeprowadzone remonty, których wartość była niższa niż 30% wartości początkowej budynków (wartość netto przeprowadzonych remontów wyniosła 60.950,00 zł). Z tytułu przeprowadzonych remontów odliczono podatek od towarów i usług w wysokości 8.890,00 zł. Dnia 14 września 2011 r., na wniosek ośrodka, została wydana decyzja Burmistrza Miasta w sprawie wygaśnięcia trwałego zarządu gruntem stanowiącym mienie komunalne na ww. nieruchomości. W związku z tym ustalono możliwość zagospodarowania tego terenu, poprzez oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste wraz ze sprzedażą na własność posadowionych na nim budynków w drodze przetargu. Powyższe obiekty są budynkami w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Ww. obiekty nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy przez Gminę. Teren będący przedmiotem zbycia składać się będzie z jednej geodezyjnie wydzielonej działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku od towarów i usług należy opodatkować sprzedaż gruntu i budynków.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku ustanawiania użytkowania prawa wieczystego użytkowania wraz ze sprzedażą budynków na trwale związanych z gruntem i zasiedlonych wcześniej niż 2 lata przed datą transakcji - podatek w wysokości 23% należy doliczyć do pierwszej opłaty i opłat rocznych, natomiast sprzedaż budynków nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług. Gmina wskazała, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, od podatku zwalnia się dostawę budynków za wyjątkiem budynków nowych, niezasiedlonych oraz zasiedlonych przed okresem krótszym niż 2 lata od daty ich zbywania. Z kolei z art. 29 ust. 5 ww. ustawy wynika, że w przypadku sprzedaży budynków trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Zasady tej nie stosuje się do czynności oddania gruntu zabudowanego w użytkowanie wieczyste, o czym stanowi ust. 5a powyższego artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwolniona od podatku została dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z cytowanego przepisu wynika, iż aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części, do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Oznacza to, że jeżeli podatnik wybuduje obiekt lub zmodernizuje go ponosząc przy tym nakłady na ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (po wybudowaniu lub ulepszeniu) zostanie oddany do użytkowania w rozumieniu przepisów budowlanych i wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych, nie jest to równoznaczne z jego zasiedleniem. W takim przypadku oddanie do użytkowania nie nastąpi bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce, gdy nowowybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub oddany w dzierżawę, czy najem, gdyż nastąpi wówczas wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu.

Należy również zauważyć, iż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Zgodnie zaś z ust. 11 powyższego artykułu, oświadczenie o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a powołanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Na podstawie ust. 7a tegoż artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W oparciu o ust. 5a powyższego artykułu, przepisu ust. 5 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Z zawartych w k.c. regulacji wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. W myśl art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Stosownie do art. 71 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Jak wynika z treści ust. 2 powyższego artykułu, pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4. W myśl ust. 4 tegoż artykułu, opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Z treści wniosku wynika, że Gmina w dniu 25 lutego 1984 r. przekazała nieodpłatnie na rzecz ośrodka grunt położony na terenie plaży miejskiej. Na przedmiotowej nieruchomości w 1988 r. został wybudowany sanitariat a w 1989 r. baza kajakowa, w których prowadzona była działalność przez ww. ośrodek. Powyższe obiekty są budynkami w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. W budynkach tych, w latach 2003-2010, zostały przeprowadzone remonty, których wartość nie przekraczała 30% wartości początkowej budynków. Z tytułu ww. remontów został odliczony podatek naliczony. Ponadto, obiekty te nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy przez Gminę. W dniu 14 września 2011 r., na wniosek ośrodka, została wydana decyzja Burmistrza, w sprawie wygaśnięcia trwałego zarządu gruntem. Obecnie Gmina zamierza oddać grunt w użytkowanie wieczyste (jedną geodezyjnie wydzieloną działkę) oraz sprzedać posadowione na nim ww. budynki.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane regulacje prawne stwierdzić należy, iż w związku z tym, że dostawa przedmiotowych budowli dokonana będzie w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Jednak biorąc pod uwagę fakt, iż Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy budowie ww. obiektów i nie poniosła wydatków na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej tych obiektów stwierdzić należy, iż dostawa przedmiotowych budynków korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, a nie jak błędnie wskazała Gmina w swoim stanowisku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Natomiast oddanie nieruchomości gruntowej w wieczyste użytkowanie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów nabywa i usług 23% stawką podatku.

W związku z powyższym stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba