ITPP2/443-149/13/EB
Pismo z dnia 15 maja 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP2/443-149/13/EB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2013 r. (data wpływu 22 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z dokumentów "faktur VAT" - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 lutego 2013 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z dokumentów "faktur VAT".
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Spółka od miesiąca stycznia 2013 r. na potwierdzenie świadczenia usług wystawia dokument o nazwie "faktura". Pomimo zmian w nazewnictwie dokumentu, część kontrahentów, powołując się na instrukcję będącą na stronach Ministerstwa Finansów, wystawia nadal dokument o nazwie "faktura VAT".
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy od stycznia 2013 r. na podstawie dokumentów o nazwie "faktura VAT", Spółka nadal może odliczać podatek naliczony.
Zdaniem Wnioskodawcy, od stycznia 2013 r. prawidłowym dokumentem jest "faktura" i tylko na podstawie takiego dokumentu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).
Na podstawie art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:
sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
(uchylona),
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku,
(uchylony)
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności,
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego,
(uchylony),
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
Zasady dotyczące m.in. wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.). Na podstawie § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:
datę jej wystawienia;
kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.
Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:
imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy,
numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11,
numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT",
dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury,
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
miarę ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług,
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku,
wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
stawki podatku,
sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu,
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
Zmiany wprowadzone od dnia 1 stycznia 2013 r. w cytowanym wyżej rozporządzeniu upraszczają zasady fakturowania, poprzez m.in. zmniejszenie liczby obowiązkowych danych, które powinna zawierać faktura lub przez wprowadzenie możliwości zastąpienia niektórych danych innymi. Jednym z takich uproszczeń, jest brak wymogu podawania na fakturze oznaczenia "faktura VAT". W starym stanie prawnym brak ww. określenia na fakturze, powodował, że nie spełniała ona wymogów formalnych. Wprowadzając w treści § 5 ust. 1 rozporządzenia zmiany, ustawodawca określił, jakie elementy powinna zawierać faktura, przy czym należy zaznaczyć, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "powinna zawierać", należy rozumieć jako minimum danych, które powinny być zawarte w fakturze. Powyższe oznacza, że dopuszczalne jest także stosowanie innych dodatkowych informacji, czy adnotacji na fakturze, takich jak np.: "ORYGINAŁ", "KOPIA", "FAKTURA VAT", które w żaden sposób nie mogą być traktowane jako błędy formalne.
Z treści złożonego wniosku wynika, iż od miesiąca stycznia 2013 r. Spółka na potwierdzenie świadczenia usługi wystawia dokument o nazwie "faktura". Pomimo zmian w nazewnictwie, część kontrahentów, powołując się na instrukcje będącą na stronach Ministerstwa Finansów, nadal wystawia dokument o nazwie "faktura VAT".
Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach oznaczonych słowami "faktura VAT", o ile spełniają one wymogi formalne, określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., bowiem z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ani powołanego rozporządzenia nie wynika, iż nie dają one podstaw do odliczenia podatku, jako faktury błędnie wystawione. Należy podkreślić, że odliczenie podatku naliczonego jest możliwe pod warunkiem niezaistnienia przesłanek, o których mowa w art. 88 ustawy, uniemożliwiających to odliczenie.
Mając na uwadze powyższe stanowisko Spółki, że "od stycznia 2013 r. prawidłowym dokumentem jest "faktura" i tylko na podstawie takiego dokumentu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego" należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.