ITPP2/443-1292/13/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2013 r. (data wpływu) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności sprzedaży składników majątkowych i niemajątkowych - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania czynności sprzedaży składników majątkowych i niemajątkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w formie dwóch salonów samochodowych: marki XXX, zlokalizowanego w XXX oraz marki XXX, znajdującego się w XXX. W salonach prowadzona jest zarówno sprzedaż samochodów ww. marek, jak i ich serwisowanie. Prowadzenie działalności w formie dwóch odrębnych salonów jest podyktowane świadomą polityką Spółki (celowo wyodrębniła salony jako jej oddziały), ale i wymogami stawianymi przez właścicieli marek. Organizacja każdego z salonów jest ułożona w sposób optymalny dla każdego z nich, ale z uwzględnieniem wymagań właścicieli marek pojazdów, w tym marki XXX, wynikających z zawartych umów dealerskich. Każdy z salonów posiada odrębną pozycję w strukturze organizacyjnej Spółki i w każdym istnieje wewnętrzny system organizacyjny nadzorowany przez specjalnie powołane do tego celu osoby. Dzięki takiemu wyodrębnieniu salonów, poza koniecznością sprostania czynnikom zewnętrznym, uzyskuje informacje o efektywności działania każdego z salonów osobno. Informacja o prowadzeniu działalności w tych oddziałach (salonach) została zgłoszona do Krajowego Rejestru Sądowego (w rubryce 3 KRS wpisano miejsca prowadzenia działalności oddziałów, w tym adres salonu XXX). Ewidencja księgowa prowadzona jest z podziałem na poszczególne salony, tj. dla każdego z salonów ewidencjonowane są osobno przychody i koszty, pieniądze w kasie, zapasy w magazynach, należności za sprzedane towary i usługi, otrzymane zaliczki na dostawy. Zobowiązania zasadniczo są prowadzone w zespole "2" kont rozrachunkowych, ale istnieje możliwość przyporządkowania poszczególnych zobowiązań powstałych w wyniku zakupów dokonanych bezpośrednio dla danego salonu. Ponadto konta głównych dostawców, dla salonu XXX jest nim XXX Sp. z o.o., pozwalają na szczegółowy podział rodzaju zobowiązań, tj. osobno z tytułu zakupu samochodów, części i innych zakupów dla salonu. Również majątek trwały jest przyporządkowany do danego salonu - prowadzona ewidencja pozabilansowa (księga inwentarzowa) przewiduje szczegółowe rozgraniczenie majątku na prowadzone salony. Tak szczegółowo prowadzona ewidencja umożliwia zapisy zdarzeń dotyczących każdego z salonów osobno, w tym salonu XXX. Ewidencja rachunkowa umożliwia także ustalenie szczątkowych rachunków zysków i strat oraz bilansów dla poszczególnych salonów (na podstawie zdarzeń bezpośrednio obciążających salony, księgowanych na kontach analitycznych Spółki). W najbliższym czasie Spółka planuje sprzedaż salonu marki XXX. Zbycie obejmie:

* nieruchomość, tj. grunt wraz z posadowionymi na nim obiektami i infrastrukturą,

* wyposażenie salonu (autoryzowane urządzenia, narzędzia do serwisu samochodów marki XXX, itp.),

* zapasy (samochody marki XXX, części samochodowe i inne pozostające na stanie salonu na dzień transakcji zbycia),

* bazę danych klientów i dostawców Spółki związanych z tą marką pojazdu,

* prawa i obowiązki wynikające z umów handlowych dotyczących salonu marki XXX, np. prawa do używania znaku marki XXX, programów informatycznych wymaganych przy prowadzeniu salonu tej marki, obowiązki wynikające z udzielanych klientom gwarancji przy sprzedaży samochodów marki XXX, itp.,

* zobowiązania powstałe z wpłaconych przez klientów salonu zaliczek na dostawy samochodów marki XXX, które na dzień transakcji zbycia nie zostaną rozliczone (natomiast pozostałe zobowiązania z tytułu dostaw towarów i usług dotyczące salonu XXX nie zostaną zbyte nabywcy).

Ponadto wraz z ww. majątkiem, na podstawie art. 231 Kodeksu pracy, nabywca przejmie pracowników Spółki pracujących w salonie XXX (około 30 osób). Nabywca salonu zamierza kontynuować działalność w zakresie prowadzonym przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym zbycie salonu marki XXX jest zbyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP), które na podstawie art. 6, w powiązaniu z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega przepisom tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wymieniony w stanie faktycznym zespół składników, który planuje sprzedać, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług i jego zbycie nie podlega przepisom tej ustawy. Spółka wskazała, że zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa, na mocy art. 2 pkt 27e ustawy, rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Spółka stwierdziła, że na podstawie powyższej definicji, w doktrynie prawa podatkowego wskazuje się przesłanki, których łączne wystąpienie jest uznawane za konieczne i wystarczające do uznania danych składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, tj.:

* istnienie zespołu składników materialnych i niematerialnych, w tym również zobowiązań,

* zespół składników jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,

* składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych i mogłyby one stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze (tzw. wyodrębnienie funkcjonalne).

Planowane zbycie salonu XXX niewątpliwie stanowi zbycie zespołu składników materialnych i niematerialnych, który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo służące realizacji określonych zadań gospodarczych, tj. sprzedaży samochodów marki XXX i świadczeniu usług przez autoryzowaną stację obsługi pojazdów tej marki. Spółka podniosła, że nie ulega wątpliwości, że wymienione w stanie faktycznym składniki stanowią zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazała, że wprawdzie nie wszystkie zobowiązania związane z salonem XXX objęte zostaną zbyciem, ponieważ zobowiązania z tytułu poczynionych przed datą zbycia zakupów towarów i usług nie przejdą na nabywcę, zbyciem jednak objęte zostaną zobowiązania z tytułu zaliczek wpłacanych przez klientów salonu na poczet dostaw towarów i usług, które na dzień transakcji zbycia nie zostaną rozliczone. Ponadto w ramach zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do zbycia wejdą również inne pasywa, których źródłem będą umowy handlowe, np. zobowiązania wynikające z gwarancji udzielanych klientom przy sprzedaży samochodów marki XXX. Spółka stwierdziła, że nie budzi wątpliwości, że w skład zbywanego zespołu składników wejdą też zobowiązania, co oznacza że wymieniony warunek pierwszy zostanie spełniony. Nie jest wymagane przy zbyciu przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, przenoszenie na nabywcę wszystkich zobowiązań. Podniosła, że jak wynika z orzecznictwa sądowego, np. z wyroku NSA z 15 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1223/I1, w kontekście uregulowań wspólnotowych nie ma podstaw do przyjęcia, że przeniesienie zobowiązań jest tą okolicznością, która decyduje bądź współdecyduje o możliwości wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Istotą jest funkcjonalność przenoszonych składników. W powyższym wyroku można również przeczytać: "Sąd podzielił stanowisko strony przeciwnej i uznał, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT nie wymaga, aby w jego skład musiały wchodzić wszystkie zobowiązania, czy też bezwzględnie cały majątek, jaki związany jest z daną częścią przedsiębiorstwa. Sąd zauważył, że w przeciwnym razie, gdyby wierzyciel posiadający nieznaczną wierzytelność w stosunku do pozostałych zobowiązań spółki nie zgodziłby się na jej przeniesienie - to w konsekwencji pozbawiłby dany zespół składników majątkowych statusu zorganizowanej części przedsiębiorstwa". Spółka wskazała, że wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma określone miejsce w strukturze organizacyjnej całego przedsiębiorstwa. Podniosła, że salon XXX ma określone miejsce w jej strukturze organizacyjnej, a poza tym miejsce jego prowadzenia, jako oddziału, wpisane zostało do KRS. Wyodrębnienie organizacyjne oznacza również, że powinno być możliwe alokowanie składników materialnych i niematerialnych (w tym pracowników) do działalności prowadzonej przez Z. Wskazała, że istniejący w Spółce organizacyjny podział na dwa niezależne od siebie salony, które dla jej potrzeb wewnętrznych (rachunkowości zarządczej) rozliczane są oddzielnie, umożliwia taką alokację. Będące przedmiotem zbycia składniki materialne i niematerialne, w tym pracownicy, tworzą zespół powiązanych wzajemnie składników tworzących salon samochodowy XXX. Salon ten został organizacyjnie wyodrębniony w Spółce w celu wykonywania zadań tego salonu i jej potrzeb wewnętrznych, jak i wymagań wynikających z zawartej umowy dealerskiej na prowadzenie salonu tej marki. Spółka stwierdziła, że warunek organizacyjnego wyodrębnienia salonu w ramach jej działalności należy uznać również za spełniony. Możliwe jest również wyodrębnienie finansowe salonu XXX dzięki szczegółowo prowadzonej w Spółce ewidencji księgowej. Podniosła, że w doktrynie przyjmuje się, że samo wyodrębnienie finansowe nie musi oznaczać samodzielności finansowej, w szczególności nie oznacza to konieczności prowadzenia odrębnej księgowości dla zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czy też samodzielnego sporządzania bilansu. Spółka wskazała, że z interpretacji dostępnych na stronie Ministerstwa Finansów wynika, że przesłanka wyodrębnienia finansowego jest spełniona jeśli prowadzona ewidencja zdarzeń gospodarczych umożliwia przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W praktyce powszechnie przyjmuje się, że wystarczające do stwierdzenia wyodrębnienia finansowego jest prowadzenie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych, za pomocą której możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Prawidłowość powyższej argumentacji potwierdzona została m.in. przez Dyrektora izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 11 czerwca 2010 r., zgodnie z którą "wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, gdy sposób prowadzenia ewidencji rachunkowej przedsiębiorstwa pozwala na przyporządkowanie majątku, przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a ściślej do realizowanych przez nie zadań gospodarczych. Nie należy jednak utożsamiać tego pojęcia z pełną samodzielnością finansową". Spółka wskazała, że prowadzona ewidencja księgowa pozwala na wyodrębnienie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań, a także innych pozycji bilansowych związanych z salonem XXX, w tym przyporządkowania temu salonowi środków trwałych i ich umorzenia, posiadanych zapasów, czy gotówki w kasie. W efekcie możliwe jest ustalenie wyniku finansowego na poziomie danego salonu. Co więcej, istnieje również możliwość roboczego (szczątkowego) sporządzenia bilansu dla tego salonu. Zatem, kryterium wyodrębnienia finansowego można uznać również za spełnione. Spółka podniosła, że w zakresie tzw. wyodrębnienia funkcjonalnego istotne jest, by zbywany zespół składników zdolny był do realizacji określonych zadań gospodarczych i mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze. Funkcję tę niewątpliwie spełnia zespół składników objęty zbyciem, ponieważ obejmuje nie tylko tzw. rzeczowe składniki majątku, ale i składniki uznawane w dzisiejszej rzeczywistości gospodarczej za dużo cenniejsze, tj. wartości niematerialne i prawne. Zgodnie z warunkami planowanej umowy zbycia, nabywca uzyska prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów handlowych, w tym prawa licencyjne, informacje o klientach salonu, czy wiedzę i umiejętności wyszkolonych dla potrzeb prowadzenia salonu pracowników, którzy w ramach transakcji przejdą do nabywcy. Zatem zbywany zespół składników tworzy kompletny salon marki XXX i pozwala nabywcy na kontynuowanie działalności salonu co najmniej w dotychczasowym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.