ITPP2/443-1268/12/15-S/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 895/15 (data wpływu prawomocnego wyroku 5 października 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2012 r. (data wpływu 16 października 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki na budowanie (poprawę) wizerunku miasta oraz promocję Gminy - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług szkoleniowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, która prowadzi zarówno działalność o charakterze publicznym, tj. wykonuje zadania publiczne zlecone w drodze przepisów prawa, jak również działalność o charakterze komercyjnym, tj. podejmuje czynności na zasadach analogicznych jak zwykli przedsiębiorcy.

Wykonując zadania publiczne, osiąga przychody, m.in. z poboru podatków i opłat lokalnych, z opłat za wydanie określonych koncesji bądź pozwoleń, czy z opłat za wykonanie innych czynności administracyjnych. Tego typu przychody nie są traktowane przez Gminę jako obrót stanowiący podstawę opodatkowania VAT i nie są raportowane w składanej deklaracji VAT.

Prowadząc działalność o charakterze komercyjnym, osiąga przychody, m.in. ze sprzedaży, najmu bądź dzierżawy nieruchomości, z opłat za ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, czy też ze świadczenia usług umieszczania nośników reklamy. Tego typu przychody są traktowane przez Gminę jako obrót stanowiący podstawę opodatkowania VAT i są raportowane w składanej deklaracji VAT (jako sprzedaż opodatkowana według odpowiednich stawek VAT bądź jako sprzedaż zwolniona z VAT). Jest podatnikiem VAT czynnym.

Celem maksymalizacji przychodów, pochodzących zarówno z działalności "publicznej", jak i z działalności komercyjnej, Gmina podejmuje szereg działań mających na celu budowanie (poprawę) wizerunku miasta oraz promocję Gminy. W związku z tym ponosi określone wydatki, m.in. na nabycie powierzchni reklamowych, czasu antenowego, usług public relations, ulotek i folderów promocyjnych, czy produkcję i nabycie gadżetów promocyjnych. Na fakturach dokumentujących przedmiotowe wydatki (o charakterze promocyjnym) jest naliczany polski VAT (przez dostawcę albo przez Gminę, jeśli jest podatnikiem VAT z tytułu nabycia danego towaru czy usługi).

Tytułem przykładu, Gmina ponosiła wydatki na promocję w mediach w związku z organizacją turnieju..., który częściowo odbywał się w mieście. Organizacja turnieju... oraz poniesienie przez Gminę określonych wydatków promocyjnych, skutkowało napływem turystów do Gminy, co zachęciło reklamodawców do korzystania z usług Gminy. W efekcie promocji miasta, jako jednego z Miast-Gospodarzy turnieju..., Gmina czerpała (i czerpie), m.in. pożytki z dzierżawy i najmu tablic reklamowych.

Innym przykładem mogą być, np. kampanie promocyjne w mediach, zachęcające potencjalnych inwestorów do nabywania czy dzierżawy terenów inwestycyjnych w Gminie. Co więcej, wszelkie akcje promocyjne mające na celu budowanie (poprawę) wizerunku miasta skutkują zwiększeniem zainteresowania potencjalnych nabywców terenów budowlanych na obszarze Gminy. Nie ulega więc wątpliwości, iż takie wydatki promocyjne mają ostatecznie wpływ na sprzedaż opodatkowaną VAT po stronie Gminy.

Z innej strony, nie ulega wątpliwości, iż VAT naliczony od takich wydatków na promocję i budowanie (poprawę) wizerunku Gminy w jakiejś części wpływa również na działalność "publiczną" Gminy, a nie tylko na działalność o charakterze komercyjnym. Niemniej jednak, Gmina nie jest w stanie określić, jaka część wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję Gminy bezpośrednio dotyczy działalności "publicznej", a jaka działalności komercyjnej. W efekcie nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie ponoszonych wydatków (oraz VAT naliczonego na tych wydatkach) z działalnością opodatkowaną VAT, bądź działalnością pozostającą poza zakresem opodatkowania VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* Czy na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Gmina ma prawo do odliczenia VAT od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku miasta oraz promocję Gminy.

* Czy Gmina powinna odliczać podatek od towarów i usług od wydatków na poprawę wizerunku miasta oraz promocję Gminy w oparciu o tzw. współczynnik VAT ustalony zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję. Zgodnie z ww. przepisem, podatnikowi VAT (o którym mowa w art. 15 ustawy) przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT (z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w sprawie).

Z powyższego przepisu wynika, iż aby odliczenie VAT od danego wydatku było możliwe, konieczne jest łączne spełnienie dwóch warunków:

Powołując treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Gmina zauważa, iż co do zasady, każdy podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, jest podatnikiem VAT. Niemniej jednak, w ocenie Gminy, ustawa o VAT przewiduje pewne sytuacje, w których podmiot prowadzący działalność gospodarczą nie jest traktowany jak podatnik VAT - taka sytuacja dotyczy m.in. organów władzy publicznej, o czym stanowi art. 15 ust. 6 ustawy. Przedmiotowe wyłączenie oznacza, iż w przypadku organów władzy publicznej prowadzących działalność gospodarczą, nie są one traktowane jak podatnicy VAT, jeśli dana działalność gospodarcza jest wykonywana w ramach obowiązków o charakterze publicznym. W takich przypadkach, organy władzy publicznej nie powinny traktować przychodów osiąganych z wykonywania obowiązków o charakterze publicznym, jako "obrotu podlegającego raportowaniu w deklaracji VAT".

Gmina wskazuje, iż przepisy art. 15 ust. 1 i 6 ustawy o VAT znajdują zastosowanie w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, w tym w przypadku Gminy. Takie podejście jest również zgodne z przepisami unijnymi, które zakładają wyłączenie z definicji podatnika lokalnych organów władzy, wykonujących swoje obowiązki nałożone na nie przepisami prawa (art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r.). Podejście to zostało również potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 145/11 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 listopada 2011 r., sygn. akt III SA/G1 760/11. Biorąc pod uwagę powyższe, Gmina jest specyficznym podatnikiem VAT. Nie ulega wątpliwości, że prowadzi działalność gospodarczą (w tym działalność podlegająca opodatkowaniu VAT), w związku z czym powinna być traktowana jako podatnik VAT wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W niektórych przypadkach jednak nie powinna być traktowana jako podatnik VAT - wtedy, kiedy zastosowanie znajduje art. 15 ust. 6 ustawy. Niemniej jednak, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, możliwość odliczenia VAT przysługuje podatnikom zdefiniowanym w art. 15 ustawy. Nie ma natomiast wątpliwości, iż Gmina jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT. W efekcie więc, art. 86 ust. 1 ustawy VAT znajduje zastosowanie w tej sytuacji, dlatego też, zdaniem Gminy, wskazany powyżej warunek (a) należy uznać za spełniony.

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, aby VAT od danego wydatku mógł zostać odliczony przez podatnika, to wydatek ten musi pozostawać w związku z czynnościami opodatkowanymi VAT. Jednocześnie zakres tego związku nie jest istotny, aby powstało samo prawo do pełnego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowej sytuacji, budując (poprawiając) swój wizerunek, bądź też prowadząc autopromocję, Gmina zyskuje zainteresowanie różnych grup społecznych oraz grup interesów, co ma swoje odzwierciedlenie w Jej w przychodach, w tym również w przychodach z działalności gospodarczej. Zdaniem Gminy, nie można odrzucić stanowiska, iż dzięki budowaniu pozytywnego wizerunku, zyskuje nowych inwestorów, bądź partnerów handlowych, którzy są zainteresowani inwestowaniem w Gminie, bądź we współpracy z nią. W rezultacie, uzyskuje przychody opodatkowane podatkiem od towarów i usług, m.in. ze sprzedaży, czy wynajmu nieruchomości, bądź ze świadczenia usług umieszczania nośników reklamy.

W tym zakresie, działania Gminy można porównać do działalności zwykłego przedsiębiorcy, który prowadzi autopromocję zarówno w celu zwiększenia przychodów operacyjnych, jak również w celu budowania swojego prestiżu, czy "społecznie odpowiedzialnego" wizerunku. W przypadku zwykłych przedsiębiorców, związek VAT od wydatków na promocję z działalnością gospodarczą (opodatkowaną VAT) przedsiębiorcy nie jest kwestionowany i przedsiębiorca może odliczać VAT od takich wydatków. Tak też, w ocenie Gminy, należy przyjąć w tym przypadku - skoro jest podatnikiem VAT z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej (zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy), co zbliża Ją do sytuacji przedsiębiorcy, to nie można odmówić związku wydatków promocyjnych (VAT naliczonego od tych wydatków) z prowadzoną działalnością gospodarczą, a przez to z czynnościami opodatkowanymi VAT. W efekcie więc, art. 86 ust. 1 ustawy o VAT znajduje zastosowanie w sytuacji Gminy. Dlatego też wskazany powyżej warunek (b), w ocenie Gminy, należy uznać za spełniony.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Gminy, jest podatnikiem VAT, który ponosi wydatki na własną promocję, zaś wydatki te pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (opodatkowaną VAT). W rezultacie, Gmina powinna mieć prawo do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję.

Gmina wskazała, iż stanowisko takie znajduje również uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz praktyce organów podatkowych. Przykładowo stanowisko o związku wydatków na kampanie promocyjne gmin i innych podmiotów publicznych z czynnościami opodatkowanymi VAT potwierdzono, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2012 r., sygn. akt III SA/Gl 1316/11, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 grudnia 2011 r., znak IBPP4/443-1332/11/JP, czy interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 sierpnia 2011 r., sygn. IBPP4/443-805/11/AŚ.

Zdaniem Wnioskodawcy, VAT od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję Gminy powinien być odliczany w oparciu o tzw. współczynnik VAT ustalony zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Zgodnie z ustawą, podatnik VAT ma prawo do odliczenia VAT, jeśli pozostaje on w związku z czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT. Co do zasady, czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT są czynności skutkujące naliczeniem VAT przez podatnika. Natomiast czynnościami niedającymi prawa do odliczenia VAT są zasadniczo czynności zwolnione z VAT, ewentualnie czynności nie wykonywane w ramach "bycia" podatnikiem VAT (czyli czynności pozostające poza zakresem opodatkowania VAT), o ile możliwe jest bezpośrednie przypisanie podatku naliczonego do tych czynności.

Ustawa o VAT oraz praktyka organów podatkowych przewidują dwie sytuacje dotyczące odliczania VAT w przypadku, gdy VAT naliczony jest związany ze sprzedażą "mieszaną" (tekst jedn.: czynnościami jednocześnie dającymi, jak i niedającymi prawa do odliczenia VAT).

Pierwsza z nich zakłada, iż podatnik VAT jest w stanie powiązać VAT naliczony od danego wydatku bezpośrednio z czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT oraz (odrębnie) z czynnościami niedającymi takiego prawa. Wtedy zastosowanie znajduje art. 90 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia VAT, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik VAT jest obowiązany do odrębnego określenia kwot VAT naliczonego związanych z poszczególnymi czynnościami (tzw. bezpośrednia alokacja).

Druga sytuacja zakłada, iż VAT naliczony od wydatków ponoszonych przez podatnika jest związany z różnymi rodzajami czynności podejmowanymi przez podatnika VAT (tekst jedn.: z czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT oraz z czynnościami takiego prawa nie dającymi), a podatnik VAT nie jest w stanie określić czy też zdefiniować stopnia związku z tymi poszczególnymi czynnościami. Wtedy zastosowanie znajduje art. 90 ust. 2 ustawy o VAT zgodnie z którym, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot VAT podlegającego odliczeniu VAT w oparciu o tzw. bezpośrednią alokację, podatnik VAT może odliczyć taką kwotę VAT, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT (tzw. współczynnik VAT).

Jak wskazano w stanie faktycznym, w przypadku VAT od wydatków promocyjnych ponoszonych przez Gminę zastosowanie znajduje druga sytuacja (wskazana powyżej). Oznacza to, iż VAT od tych wydatków jest w sposób pośredni związany zarówno z działalnością "publiczną" (działalność poza VAT), jak i z działalnością komercyjną (działalność opodatkowana VAT i zwolniona z VAT). W rezultacie więc, Gmina powinna odliczać VAT od wydatków promocyjnych w oparciu o proporcję (współczynnik) ustaloną zgodnie z odpowiednimi przepisami.

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, jeśli VAT od danego wydatku jest w sposób pośredni związany z różnymi rodzajami działalności prowadzonej przez podatnika VAT, to zakres odliczenia VAT od takiego wydatku należy ustalać zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (w oparciu o tzw. współczynnik VAT).

Jak wskazano wyżej, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot VAT podlegającego odliczeniu VAT w oparciu o tzw. bezpośrednią alokację, podatnik VAT może odliczyć taką kwotę VAT, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT). Jednocześnie, jak stanowi art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia VAT, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi VAT przysługuje prawo do odliczenia VAT oraz czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

W opinii Gminy, skoro nie jest w stanie bezpośrednio powiązać VAT od wydatków na budowanie (poprawę) własnego wizerunku oraz autopromocję z poszczególnymi rodzajami realizowanych zadań, to jedynym dopuszczalnym przez ustawę o VAT sposobem odliczania VAT w takiej sytuacji jest stosowanie współczynnika VAT (zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT). Gmina wskazała, iż stanowisko takie znajduje również uzasadnienie w praktyce organów podatkowych - przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 stycznia 2010 r. sygn. IBPP4/443-1474/09/EJ, czy w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 grudnia 2009 r., sygn. IBPP4/443-1224/09/EJ. W drugiej z przytoczonych interpretacji, organ wskazał, iż:, (...) nieprawidłowe jest przyjęcie przez Wnioskodawcą stanowiska, że nowo powstały w ramach projektu budynek nie będzie generował dochodu opodatkowanego podatkiem VAT. W budynku tym część powierzchni będzie zajmować bowiem kasa, która będzie generowała dla Wnioskodawcy dochód opodatkowany podatkiem VAT. Kasa ta sprzedawać będzie bilety wstępu do kopalni, która jest częścią Muzeum, a wygenerowany podatek należny jest podatkiem do rozliczenia przez Wnioskodawcę w deklaracji VAT-7. W świetle powyższego stwierdzić należy, że towary i usługi nabyte w celu realizacji projektu będą w części związane ze sprzedażą opodatkowaną powstałą w wyniku sprzedaży biletów wstępu. Zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług w ramach projektu "Budowa obiektów obsługujących Rezerwat" przy zastosowaniu wyżej wskazanych przepisów art. 90 i 91 ustawy o VAT (...)".

Stanowisko to znajduje również uzasadnienie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 9 sierpnia 2012 r., sygn. IPTPP1/443-386/12-3/RG, potwierdzającej możliwość odliczania VAT przez gminę od wydatków mieszanych, takich jak utrzymanie budynku urzędu gminy, czy od wydatki na promocję gminy.

Jeśli zatem nie ma możliwości bezpośredniego określenia zakresu tego odliczenia to stosuje się tzw. współczynnik VAT. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, uzasadnione jest stanowisko, iż Gmina powinna odliczać VAT od wydatków na promocję Gminy w oparciu o współczynnik VAT, określony zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Gmina wskazała również, iż polskie przepisy w zakresie VAT nie wprowadzają specyficznych ograniczeń dotyczących odliczenia podatku VAT, który jest związany zarówno z czynnościami opodatkowanymi VAT, jak i z czynnościami pozostającymi poza zakresem opodatkowania VAT (wyjątkiem jest tutaj ponoszenie nakładów związanych z nieruchomościami, uregulowane w art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, które jednak nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie). W takich sytuacjach konieczne jest, w ocenie Wnioskodawcy, stosowanie standardowych zasad odliczania VAT (w tym kalkulacji współczynnika VAT) wynikających z ustawy o VAT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 stycznia 2013 r. znak ITPP2/443-1268/12/AK, oceniono stanowisko Gminy jako nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Gmina złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 620/13, oddalił skargę.

Gmina złożyła skargę kasacyjną na ww. wyrok WSA.

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt I FSK 109/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku wskazując, że skarga kasacyjna Gminy jest uzasadniona. W ocenie Sądu, oczywistym jest, że w sytuacji każdego podmiotu, który prowadzi akcję autopromocji, ma to służyć jego całościowej działalności, a nie jedynie jej części. Fakt, że w przypadku gminy realizując zadania promocyjne realizuje ona w ten sposób jedno z zadań własnych nie wyklucza automatycznie, że efekt tej promocji nie jest nakierowany również na cele w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, tym bardziej, że efekty tej działalności przekładają się na jej działania w sferze publicznej. Okoliczność zatem, że promocja gminy ma prowadzić do zwiększenia jej atrakcyjności jako obszaru inwestycyjnego, prowadząc do redukcji bezrobocia, wzrostu konkurencji na danym rynku, poprawy infrastruktury, napływu ludności, transferu technologii, itd., w szerszej perspektywie ma przekładać się na zawieranie umów cywilnoprawnych z potencjalnymi inwestorami, a więc na działania gospodarcze gminy. Nie ma zatem, w ocenie Sądu, żadnych racjonalnych podstaw do twierdzenia, że działania promocyjne Gminy mają służyć jedynie jej celom publicznym z wyłączeniem celów gospodarczych, gdyż obydwa te cele są ze sobą ściśle sprzężone i oddziaływujące na siebie (dochody z działalności gospodarczej służą przecież również działalności publicznej gminy).

W dniu 5 października 2014 r. wpłynął do tutejszego organu opatrzony klauzulą prawomocności wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 895/15 uchylający zaskarżoną interpretację. W wyroku tym Sąd stwierdził, że w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz czynnościami niepodlegającymi podatkowi (których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z tych kategorii czynności), podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji określonej w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, lecz odliczenie pełne. Wartość czynności niepodlegających w ogóle opodatkowaniu nie wchodzi bowiem do sumy wartości obrotów ustalonych dla potrzeb liczenia proporcji sprzedaży. W przypadku gdy podatnik wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane oraz czynności niepodlegające podatkowi, nie ma obowiązku stosowania odliczenia częściowego (gdyby ewentualnie chciał ustalić proporcję sprzedaży dla celów odliczenia, to wyniesie ona 100%). Brak jest bowiem - przy braku w ustawie jednoznacznej regulacji tegoż zagadnienia - podstaw do pozbawiania podatnika w ogóle możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i nieopodatkowanymi, gdyż godziłoby to w zasadę neutralności VAT, poprzez bezpodstawne obciążenie podatnika podatkiem naliczonym wynikającym z tego rodzaju wydatków.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, w związku z przepisem art. 153 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 895/15 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.