ITPP2/443-1246/12/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu 11 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów przemieszczenia określonych towarów do innego kraju Unii Europejskiej - jest prawidłowe.

W dniu 11 października 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów przemieszczenia określonych towarów do innego kraju Unii Europejskiej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W okresie od maja do czerwca 2012 r., w oparciu o zamówienie złożone przez szwedzkiego kontrahenta, Spółka wykonała instalację gaszenia w elektrociepłowni znajdującej się na terytorium Szwecji. Prace polegały na montażu automatyki sterującej, wykonaniu rurociągów zasilających oraz wykonaniu układu grzewczego wraz z izolacją termiczną.

W celu wykonania opisanego zadania w Polsce nabyte zostały materiały niezbędne do wykonania tej usługi. Część z nich została przygotowana przez Spółkę już w Polsce poprzez wykonanie prac niezbędnych do ich montażu w elektrociepłowni (wykonano tzw. proces prefabrykacji elementów), a część z nich bez przerobu była montowana w miejscu świadczenia usługi. Dokonując zakupów w Polsce Spółka odliczała podatek naliczony zawarty w ich cenie na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na to, że przedmiotowa usługa świadczona była na terenie Szwecji na rzecz tamtejszego podatnika podatku od wartości dodanej, na podstawie art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług Spółka wystawiła faktury ze "stawką NP.". Spółka nie zarejestrowała się w Szwecji jako podatnik podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka miała prawo uznać, że przewiezione na teren Szwecji półwyroby oraz materiały nie stanowiły wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zdaniem Spółki, w związku z tym, że przewiezione materiały, zarówno te częściowo przygotowane do montażu, jak i te bez przerobu, były niezbędne do wykonania zadania, ich dostawa miała jedynie charakter pomocniczy, służyła bowiem prawidłowemu wykonaniu usługi. Spółka jest zdania, że postąpiła prawidłowo nie uznając tego przemieszczenia za dostawę wewnątrzwspólnotową.

Powyższe świadczenie miało niewątpliwie charakter kompleksowy, na który składały się materiały wykorzystane do jego wykonania, jak i usługa polegająca na ich zmontowaniu w jedną działającą instalację przeciwpożarową, jako że klienta nie interesowały elementy składowe (materiały), a jedynie efekt końcowy w postaci wykonania tejże instalacji. Jak stwierdził ETS w orzeczeniu z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 (Levob Verzekeringen BVOV Bank NV vs Staatssecretaris va Financien), jeżeli dwa lub więcej świadczeń dokonanych przez podatnika na rzecz jego odbiorcy są tak ściśle związane, że obiektywnie w aspekcie gospodarczym tworzą jedną całość to wszystkie te świadczenia stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania podatku VAT, a ich rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Dlatego też Spółka uważa, że wykazywanie odrębnie wartości półwyrobów i materiałów (jako WDT) i odrębnie wartości usługi byłoby nieprawidłowe, ponieważ zniekształcałoby to obraz faktycznie dokonanej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - co do zasady - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, przy czym przepis ten stosuje się - jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu - pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zgodnie z ust. 3 ww. artykułu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz (art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy).

W świetle dyspozycji art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, miejscem dostawy towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz, jest miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Powołane przepisy stanowią odzwierciedlenie regulacji Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 str. 1 z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą.

Według art. 17 ust. 1 Dyrektywy, przemieszczenie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego uznaje się za odpłatną dostawę towarów.

"Przemieszczenie do innego państwa członkowskiego" oznacza każdą wysyłkę lub transport rzeczowego majątku ruchomego przez podatnika lub na jego rzecz, do celów działalności jego przedsiębiorstwa, do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego, w którym ten majątek się znajduje, jednakże na terytorium Wspólnoty.

Za przemieszczenie do innego państwa członkowskiego nie uznaje się wysyłki lub transportu towarów do celów dostawy towarów, które są instalowane lub montowane przez dostawcę lub w jego imieniu, dokonanej przez podatnika na terytorium państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów, na warunkach przewidzianych w art. 36 < art. 17 ust. 1 lit. b Dyrektywy>.

Zgodnie z art. 36 Dyrektywy, w przypadku gdy towary wysyłane lub transportowane przez dostawcę, nabywcę lub osobę trzecią są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dostawcę lub w jego imieniu, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane.

W przypadku gdy instalacja lub montaż dokonywane są w państwie członkowskim innym niż państwo dostawcy, państwo członkowskie, na terytorium którego dokonywana jest instalacja lub montaż, podejmuje środki niezbędne, aby uniknąć podwójnego opodatkowania w tym państwie członkowskim.

W świetle art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w okresie od maja do czerwca 2012 r., w oparciu o zamówienie złożone przez szwedzkiego kontrahenta, Spółka wykonała instalację gaszenia w elektrociepłowni znajdującej się na terytorium Szwecji. Prace polegały na montażu automatyki sterującej, wykonaniu rurociągów zasilających oraz wykonaniu układu grzewczego wraz z izolacją termiczną. W celu wykonania opisanego zadania, w Polsce nabyte zostały materiały niezbędne do wykonania tej usługi. Część z nich została przygotowana przez Spółkę już w Polsce poprzez wykonanie prac niezbędnych do ich montażu w elektrociepłowni (wykonano tzw. proces prefabrykacji elementów), a część z nich bez przerobu była montowana w miejscu świadczenia usługi. Dokonując zakupów w Polsce Spółka odliczała podatek naliczony zawarty w ich cenie na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na to, że przedmiotowa usługa świadczona była na terenie Szwecji na rzecz tamtejszego podatnika podatku od wartości dodanej, na podstawie art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług Spółka wystawiła faktury ze "stawką NP.". Spółka nie zarejestrowała się w Szwecji jako podatnik podatku od wartości dodanej.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą uznania za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów przemieszczenia określonych towarów do innego kraju Unii Europejskiej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług potwierdzić należy pogląd Spółki, iż na gruncie opisanej sytuacji nie wystąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy. Przemieszczenie na terytorium Szwecji wyrobów, o których mowa we wniosku nie było czynnością docelową i samoistną. Wyroby te nie zostały zbyte tam w takim stanie w jakim zostały przemieszczone. Zostały bowiem przemieszczone w celu wykonania z ich udziałem usługi montażu instalacji gaszenia w elektrociepłowni (w ten sposób stały częścią składową nieruchomości). Bez przemieszczenia ww. wyrobów z terytorium kraju na terytorium Szwecji niemożliwe byłoby wykonanie przez Spółkę usługi w takim kształcie, w jakim została zamówiona przez kontrahenta.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.