ITPP2/443-1159/12/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2012 r. (data wpływu 24 września 2012 r.), uzupełnionym w dniach 20 i 29 listopada oraz 14 grudnia 2012 r. (daty wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności, za które pobierana jest opłata eksploatacyjna - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 września 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 20 i 29 listopada oraz 14 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania czynności, za które pobierana jest opłata eksploatacyjna.

W przedmiotowym wniosku oraz w uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W budynku Starostwa Powiatowego znajduje się oddział, który korzysta z części wspólnej lokalu, tj. wejścia, korytarza i wc. Starostwo obciąża ww. oddział opłatą eksploatacyjną związaną z utrzymaniem części wspólnej nieruchomości. W skład tej opłaty wchodzą: koszty zarządu, dozór, sprzątanie i konserwacja części wspólnych oraz amortyzacja budynku. Kwota opłaty była ustalona zgodnie z umową z dnia 2 listopada 1995 r. zawartą pomiędzy kierownikiem Urzędu Rejonowego a dyrektorem. Od stycznia 1999 r., z mocy ustawy o nowym podziale administracyjnym kraju, Powiat przejął niektóre zadania wykonywane przez dotychczasowy Urząd Rejonowy. Starostwo z urzędu przejęło i realizuje ww. umowę w prawie uczestnictwa w kosztach zarządu części wspólnej nieruchomości. Starostwo jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Do ustalonej kwoty za opłatę eksploatacyjną dolicza podatek 23%. Kwota opłaty eksploatacyjnej określona w umowie z dnia 2 listopada 1999 r., w tamtym okresie była kwotą należną. W związku z tym, że strona w umowie (wynajmujący Urząd Rejonowy) nie była podatnikiem podatku od towarów i usług, nie było określone czy kwota jest wartością netto. Była to kwota, która dla wynajmującego zaspakajała koszty zarządu. Z chwilą przejęcia przez Starostwo w celu niepomniejszenia zaspokojenia kosztów zarządu, potraktowano tę kwotę jako wartość netto. Ustnie strony ustaliły, iż kwota wynikająca z umowy z dnia 2 listopada 1995 r. zawartej pomiędzy kierownikiem Urzędu Rejonowego a dyrektorem jest kwotą netto.

W związku z powyższym, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest traktowanie kwoty pierwotnej opłaty eksploatacyjnej jako wartości netto stanowiącej podstawę opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota ustalona przez Urząd Rejonowy w 1995 r. jest kwotą netto stanowiącą podstawę opodatkowania, ponieważ urząd ten nie był podatnikiem podatku od towarów i usług. Z chwilą wystąpienia obowiązku podatkowego Starostwo Powiatowe doliczyło do pierwotnej kwoty podatek 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Analizując art. 29 ust. 1 w powiązaniu z art. 2 pkt 22 ustawy należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania jest obrót, który stanowi kwotę należną z tytułu sprzedaży, a więc m.in. z tytułu odpłatnego świadczenia usług, pomniejszoną o podatek należny.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro jak wynika z treści wniosku strony transakcji ustaliły, iż kwota opłaty eksploatacyjnej jest kwotą netto stanowi w świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawę opodatkowania.

Pomimo, że Starostwo słusznie wskazało, iż kwota ustalona z Urzędem Rejonowym stanowi podstawę opodatkowania, ze względu na błędną argumentację, oceniając stanowisko całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.