ITPP1/4512-95/15/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) uzupełnionym w dniu 13 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania i zasad dokumentowania należnej kwoty z tytułu wcześniejszego wypowiedzenia umowy zlecenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i zasad dokumentowania należnej kwoty z tytułu wcześniejszego wypowiedzenia umowy zlecenia.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jestem Pan mikroprzedsiębiorcą działającym w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej od 1999 r. Od dnia 28 października 2004 r. w oparciu o umowę zlecenia wykonywał Pan usługi (porządkowo-czystościowe) dla innego podmiotu noszącego miano Spółki z o.o. W tym celu zatrudniał Pan personel fizyczny na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony. Rachunkowość prowadzi Pan na zasadach przewidzianych dla "książki" przychodów i rozchodów i jest podatnikiem podatku dochodowego PIT-5L i VAT.

Pana główny Zleceniodawca od listopada 2014 r. zaprzestał (z przyczyn leżących po jego stronie) płacenia należności wynikających z comiesięcznych faktur VAT. I tak w listopadzie 2014 r. nie zapłacił za usługi wykonane w październiku 2014 r., zaś w grudniu 2014 r. nie zapłacił faktury za usługi wykonane w listopadzie 2014 r. Ten stan rzeczy trwa do chwili obecnej. Dotychczasowa zasada ustalona rzeczoną umową przewidywała, że jako Zleceniobiorca wystawia faktury za wykonane usługi metodą "z dołu".

Obecnie Pana firma jest w trakcie procesów restrukturyzacyjnych, gdyż dokonał Pan niezbędnej redukcji personelu oraz wszelkich możliwych oszczędności, a także obniżył koszty działalności. Jednocześnie przygotowuje Pan do złożenia pozew do zapłaty oraz wpisał Pan niesolidnego kontrahenta do Krajowego Rejestru Dłużników. Dłużnik nie odpowiada na wezwania do zapłaty, również te nazywane ostatecznymi przedsądowymi. Od wystawionych faktur odprowadził Pan w terminie i na czas przewidziane prawem podatki. W grudniu 2014 r., kiedy to Zleceniodawca zaprzestał odpowiadać na wezwania do zapłaty wypowiedział Pan bieg wiążącej strony umowy z powodu zalegania przez Zleceniodawcę z zapłatą za dwa terminy płatności.

Przedmiotowa Umowa zlecenia przewidywała również, że w przypadku wypowiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron Zleceniodawca zobowiązany będzie do zapłaty sześciomiesięcznego wynagrodzenia określonego w zapisach tej umowy płatnego na koniec pierwszego miesiąca okresu wypowiedzenia w terminie 21 dni od daty wystawienia dokumentu księgowego. W tym miejscu należy podkreślić, że ta sama umowa przewidywała również, że w okresie wypowiedzenia Zleceniobiorca zwolniony zostaje z obowiązku świadczenia wszelkich usług na rzecz Zleceniodawcy, zachowując jednakże prawo do wynagrodzenia. Również i w tym przypadku konieczne stało się złożenie w Sądzie Rejonowym pozwu o zapłatę należności.

Spółka po 10 latach bezproblemowej i bezkonfliktowej współpracy w ostatnich miesiącach przestała być godnym zaufania i wiarygodnym kontrahentem. Niestety z przyczyn nieleżących po Pana stronie zaprzestała regulowania należności wynikających z faktur za wykonane usługi w miesiącach październik i listopad 2014 r. - czym naruszyła nie tylko dobre obyczaje biznesowe, ale przede wszystkim zapisy wiążącej obie strony umowy za świadczone przez Pana usługi, tj. § 4, a w szczególności pkt 4 tejże umowy, który przewidywał sankcje za bezpodstawne naruszenie terminów płatności. W związku z tym, że Spółka nie odpowiadała na wezwania kierowane do niej o zapłatę Pana należności za wykonaną pracę zmuszony był Pan od dnia 10 grudnia 2014 r. zaprzestać wykonywania usług, a następnie z dniem 31 grudnia 2014 r. na podstawie rzeczonej umowy wypowiedzieć Spółce świadczenie usług z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2015 r.

W związku z tym Spółka oprócz zaległych faktur za wykonane przez Pana usługi zobowiązana jest również wypłacić należne Panu 6-miesięczne odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy za świadczone usługi w łącznej kwocie 103.757,94 zł. Wskazuje Pan, iż nie jest zobowiązany do świadczenia usług ani takowych świadczyć na rzecz tej Spółki nie zamierza. Z uwagi na fakt, że obecnie Dłużnik zalega z płatnościami to najprawdopodobniej zmuszony będzie Pan wstąpić z nim w spór sądowy.

W dniu 2 lutego 2015 r. na podstawie par 4 pkt 5 umowy o usługi wystawił Pan kontrahentowi Notę Obciążeniową tytułem wynagrodzenia za 6-miesięczny okres wypowiedzenia. W okresie wypowiedzenia zwolniony jest Pan z obowiązku świadczenia usług na rzecz Zleceniodawcy, przy czym prawo do wynagrodzenia zachowuje. Jednocześnie w Nocie Obciążeniowej, zgodnie ze stanem faktycznym i z zapisami Umowy powołał się Pan na art. 746 k.c. Do dnia dzisiejszego Nota Obciążeniowa nie została uregulowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy wystawiając Notę Obciążeniową postąpił Pan prawidłowo.

2. Czy nie doliczając obowiązującej stawki VAT postąpił Pan prawidłowo.

Zdaniem Wnioskodawcy, sam jako przedsiębiorca i podatnik skłaniałby się ku Nocie Obciążeniowej, aby nie narażać siebie na uiszczenie danin w postaci podatku VAT 23%. Według Pana - jako podatnika - należy uznać sześciomiesięczny okres jako formę odszkodowania, a nie usługę, gdyż nie świadczy Pan w tym czasie usług na rzecz Zleceniodawcy. Do tej pory niesolidny i nierzetelny kontrahent nie dokonał zapłaty i w związku z tym zamierza Pan dochodzić swoich praw przed sądem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. ustawy wynika, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Z przywołanych regulacji zawartych w art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyści.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia odpłatności była przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Ponadto zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast w art. 106e ustawy o VAT, wskazano jakie elementy faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że od dnia 28 października 2004 r. w oparciu o umowę zlecenia wykonywał Pan usługi (porządkowo-czystościowe) dla Spółki. Pana Zleceniodawca od listopada 2014 r. zaprzestał (z przyczyn leżących po jego stronie) płacenia należności wynikających z comiesięcznych faktur VAT. I tak w listopadzie 2014 r. nie zapłacił za usługi wykonane w październiku 2014 r., zaś w grudniu 2014 r. nie zapłacił faktury za usługi wykonane w listopadzie 2014 r. W grudniu 2014 r., kiedy to Zleceniodawca zaprzestał odpowiadać na wezwania do zapłaty wypowiedział Pan bieg wiążącej strony umowy z powodu zalegania przez Zleceniodawcę z zapłatą za dwa terminy płatności. Przedmiotowa umowa zlecenia przewidywała również, że w przypadku wypowiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron Zleceniodawca zobowiązany będzie do zapłaty sześciomiesięcznego wynagrodzenia określonego w zapisach tej umowy płatnego na koniec pierwszego miesiąca okresu wypowiedzenia w terminie 21 dni od daty wystawienia dokumentu księgowego. Sama umowa przewidywała również, że w okresie wypowiedzenia Zleceniobiorca zwolniony zostaje z obowiązku świadczenia wszelkich usług na rzecz Zleceniodawcy, zachowując jednakże prawo do wynagrodzenia. W dniu 2 lutego 2015 r. na podstawie par 4 pkt 5 umowy o usługi wystawił Pan kontrahentowi Notę Obciążeniową tytułem wynagrodzenia za 6-miesięczny okres wypowiedzenia. W Nocie Obciążeniowej, zgodnie ze stanem faktycznym i z zapisami Umowy powołał się Pan na art. 746 k.c.

W rozpatrywanej sprawie kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie, czy należna kwota (która w ocenie Pana stanowi odszkodowanie) na podstawie zawartej umowy, w związku z wypowiedzeniem umowy z przyczyn leżących po stronie Zleceniodawcy, podlega po Pana stronie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ustosunkowując się do powyższego, należy zauważyć, że jeżeli zaniechanie pewnych czynności za "odszkodowaniem" przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl postanowień art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu należnej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 1664/12, rozstrzygające na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowanie należności za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu. W orzeczeniu tym NSA powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt III CZP 39/12, cytując: "kara umowna jest związana z odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego (poszczególnymi przejawami nienależytego wykonania zobowiązania). Odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, lecz wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego uprawnienia prawnokształtującego, realizowanego na podstawie postanowienia zawartego w umowie wzajemnej (art. 395 § 1 i art. 492 k.c.) albo wynikającego z przepisów ustawy." Ponadto wskazał, że tego rodzaju wypłaty płyną z tego samego źródła - umowy najmu. Podsumowując Sąd stwierdził, że jeżeli czynność najmu podlega opodatkowaniu to kwota, co do której strony się umówiły w umowie, również podlega opodatkowaniu.

Rozstrzygając o kwestii odszkodowania, warto jeszcze raz odwołać się do rozważeń zawartych w powołanej wyżej uchwale Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 39/12. Na uwagę zasługują wywody natury ogólnej dotyczące możliwości powstania szkody w wyniku samego rozwiązania umowy. Kwintesencja stanowiska Sądu sprowadza się do tego, że kara umowna, stanowiąca surogat odszkodowania za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, musi wiązać się z powstałą szkodą, a samo odstąpienie od umowy obowiązku zapłaty odszkodowania nie rodzi.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że kwestia odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine Co. przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92). W orzeczeniu tym Trybunał nie uznał za prawidłowe zastosowanie innych zasad opodatkowania VAT dla "wynagrodzenia należnego jednej stronie od drugiej w związku z rezygnacją z najmu" niż dla czynszu opłacanego w ramach umowy najmu nieruchomości. A zatem z tego rozstrzygnięcia Trybunału wynika, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu przez wynajmującego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takich przypadkach nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu należnego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Zleceniobiorcy, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie świadczenie pieniężne należne Panu, na podstawie zawartej umowy, z tytułu przedterminowego rozwiązania (wypowiedzenia) umowy zlecenia stanowi płatność wynikającą z łączącego strony stosunku. Stanowi ono bowiem zabezpieczenie interesów Pana poprzez zagwarantowanie wypłaty dodatkowego wynagrodzenia w przypadku skrócenia okresu obowiązywania umowy zlecenia w sytuacji, gdy Zleceniodawca nie wykona zobowiązań określonych umową. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą wskazanych należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z wypowiedzeniem umowy zlecenia, po Pana stronie nie wystąpiła szkoda, która wymagałaby naprawy ze strony Zleceniodawcy.

Należy podkreślić, że fakt, iż strony w zawartej umowie postanowiły o zobowiązaniu Zleceniodawcy do zapłaty sześciomiesięcznego wynagrodzenia określonego w zapisach tej umowy, w przypadku wypowiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron, nie oznacza, że automatycznie dochodzi do powstania szkody, która wymaga wypłacenia odszkodowania. W świetle brzmienia art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa zaniechania, z którego szkoda wynikła, a w przedmiotowej sprawie nie doszło do takiej sytuacji.

Wobec powyższego w analizowanym stanie faktycznym, kiedy to w umowie zawarto zobowiązanie Zleceniodawcy do zapłaty sześciomiesięcznego wynagrodzenia określonego w zapisach tej umowy, w przypadku wypowiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron, istnieje porozumienie stron co do możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy i powstania należności uzgodnionej przez strony (odpowiadającej wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia) nie można uznać, że należność ta stanowi odszkodowanie niepodlegające regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji uznać należy, że świadczenie pieniężne należne Panu z tytułu wypowiedzenia umowy stanowi wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączących strony więzów obligacyjnych oraz przewidzianej wprost w postanowieniach umowy zlecenia. Wcześniejsze rozwiązanie umowy (wypowiedzenie) w opisanych okolicznościach należy traktować jako odpłatne świadczenie usług, spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy. W związku z tym, że ani w ustawie, ani też w wydanych do ustawy przepisach wykonawczych ustawodawca nie przewidział ani zwolnienia, ani też stawki obniżonej od podatku dla opisanych czynności, w opisanych okolicznościach świadczenie to podlega opodatkowaniu wg podstawowej stawki VAT, tj. w wysokości 23%. W celu udokumentowania opisanej czynności winien Pan wystawić fakturę, na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie jak wskazał Pan we własnym stanowisku Notę Obciążeniową.

W świetle powyższego stanowisko Pana uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.