ITPP1/4512-32/16/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowych na rzecz gminy - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowych na rzecz gminy.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 28 września 2012 r. Burmistrz C, po rozpatrzeniu wniosku Prezesa Zarządu I Sp. z o.o. (obecnie: A sp. z o.o.: dalej jako Spółka), decyzją zatwierdził projekt podziału nieruchomości gruntowej oznaczonej numerem geodezyjnym w obrębie 9, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W wyniku tego podziału powstały nowe działki o numerach od 2/5 do 2/51, pod warunkiem jednakże, że przy zbywaniu wskazanych działek w projekcie podziału nowo wydzielonych działek zostanie ustanowiona dla nich droga wewnętrzna. Droga wewnętrzna została wydzielona na działkach nr 2/4 i 2/19, zaś droga gminna została wydzielona na działkach 2/8 i 2/22. Jak wskazano w uzasadnieniu, działki 2/8 i 2/22 przechodzą na własność Gminy Miasto C z dniem, w którym decyzja stanie się ostateczna zaś za wydzielone działki pod drogę gminną Spółce przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem a właściwym organem. Jednocześnie stwierdzono, że projekt podziału działek w tym przypadku został opracowany zgodnie z planem z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przyjętym uchwałą Rady Miejskiej.

W dniu 31 października 2012 r. Burmistrz, po rozpatrzeniu kolejnego wniosku Prezesa Zarządu I sp. z o.o., decyzją zatwierdził projekt podziału nieruchomości gruntowych oznaczonych numerami geodezyjnymi nr 214, 215 i 341 w obrębie 9 w C, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W wyniku tego podziału powstały nowe działki o numerach od 395 do 418, przy czym działka numerze 417 została przeznaczona na drogę wewnętrzną dla działek o numerze 413, 414, 415 i 416 zaś działka numer 418 została przeznaczona na drogę gminną. W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że podział jest dopuszczalny, jeśli po wydzieleniu działki mają także dostęp do drogi publicznej, przez co rozumie się także wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek. Jednocześnie wskazano, że działka 418 przechodzi na własność Gminy Miasto C z dniem, w którym decyzja stanie się ostateczna a za wydzieloną działkę gruntu pod drogę gminną przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielami a właściwym organem. Wskazano także, że przedłożony projekt podziału został opracowany zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przyjętym uchwałą Rady Miejskiej.

Pismami z dnia 23 lipca 2014 r. Spółka wystąpiła o przyznanie odszkodowania za przekazane na rzecz Gminy Miasto działki: odrębnie żądanie złożono dla działki oznaczonej nr 418, odrębnie - dla działek 2/8 i 2/22. Pismami z 1 sierpnia 2014 r. Burmistrz poinformował Spółkę, że akceptuje stawkę odszkodowania w wysokości 26 zł za 1 m2 w przypadku wszystkich działek, jednakże wskazał, że w budżecie miasta na bieżący rok brak jest środków finansowych na wypłatę Spółce odszkodowania za przejęte działki. W marcu 2015 r. Burmistrz poinformował Spółkę, że takie odszkodowanie zostanie jej wypłacone do 30 września 2015 r., pod warunkiem sporządzenia protokołów z przeprowadzonych rokowań. Protokoły te, odrębnie dla działek o numerach 2/8 i 2/22 z obrębu 9 oraz odrębnie dla działki 418 z obrębu 9, zostały sporządzone w dniu 24 kwietnia 2015 r. Faktyczna wypłata odszkodowań za wskazane działki nastąpiła w dniu 30 września 2015 r. Spółka wystawiła faktury, a z uwagi na fakt, iż działki te w planie zagospodarowania przestrzennego są przeznaczone pod zabudowę, stosując stawkę 23% wyliczyła kwotę podatku metodą "w stu" i wystawiła stosowne faktury.

Obecnie, Spółka powzięła wątpliwość, czy prawidłowo postąpiła opodatkowując przeniesienie prawa własności działek o numerach wskazanych powyżej na rzecz Gminy Miasto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki, że czynność przeniesienia prawa własności działek gruntowych na rzecz Gminy Miasto o wskazanych wyżej numerach, z uwagi na brak określenia (ustalenia) wysokości odszkodowania w momencie uprawomocnienia się decyzji o zatwierdzeniu planu podziału nieruchomości gruntowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność przeniesienia prawa własności działek gruntowych na rzecz Gminy Miasto, z uwagi na brak określenia (ustalenia) wysokości odszkodowania w momencie uprawomocnienia się decyzji o zatwierdzeniu planu podziału nieruchomości gruntowych (o numerach wskazanych powyżej) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powołując brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 pkt 1, jak również art. 14 ust. 2 lit. a Dyrektywy Rady 2006/112/WE Spółka wskazała, że przedmiotem opodatkowania jest odpłatna dostawa towarów, w tym przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, które pełni funkcję wynagrodzenia z tytułu tej dostawy. Należy podkreślić, że wynagrodzenie musi mieć konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał) dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru (np. wyroki w sprawach 102/86 Apple and Pear Development Council). Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości; odszkodowanie spełnia rolę wynagrodzenia za przymusowe przeniesienie własności towarów. Zatem jeśli wywłaszczenie z nieruchomości następuje za odszkodowaniem, wówczas ma ono charakter odpłatnej dostawy towarów i spełniony zostaje warunek przedmiotowy opodatkowania jej podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie określone w stosownej decyzji organu administracyjnego, czy określone w porozumieniu, pełni funkcję wynagrodzenia.

Wobec powyższego, aby stwierdzić, że doszło do odpłatnej dostawy towarów z art. 5 ust. 1 pkt 1 w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT należy wykazać, że zostały spełnione wszystkie przesłanki (elementy) składające się na tę czynność, tj. musi mieć miejsce przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz musi zostać określone (ustalone) odszkodowanie (ten element zostanie skonkretyzowany w momencie, kiedy zostanie ustalone odszkodowanie). Ustawie o podatku od towarów i usług podlegać więc będzie taka czynność, która składać się będzie z dwóch "stanów faktycznych" przeniesienia z mocy prawa własności towarów oraz odszkodowania.

W ocenie Spółki, istotne dla przedmiotowej sprawy jest to, że obowiązek podatkowy i zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług powstają równocześnie. Pojęcie obowiązku podatkowego zdefiniowane zostało w art. 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: Ordynacja podatkowa) jako wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Natomiast zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Aby powstało zobowiązanie podatkowe, na podatniku musi więc ciążyć obowiązek podatkowy. Zobowiązanie podatkowe jest więc formą konkretyzacji zindywidualizowanego obowiązku podatkowego i może powstać wyłącznie wtedy, gdy wcześniej bądź równocześnie powstał obowiązek podatkowy danego podmiotu. Zwykle zobowiązanie podatkowe jest normatywnym następstwem obowiązku podatkowego. Nie zawsze natomiast powstanie obowiązku podatkowego wywoła zobowiązanie podatkowe, a więc konieczność zapłaty skonkretyzowanego co do wysokości, terminu i miejsca podatku. W literaturze podkreśla się różnice w relacji czasowej między powstaniem obowiązku podatkowego a zobowiązania podatkowego w zależności od tego, czy chodzi o podatek w otwartym czy też zamkniętym stanie faktycznym. W podatkach o zamkniętym stanie faktycznym, z którym wiąże się obowiązek zapłaty podatku (np. odpłatna dostawa towaru w podatku od towarów i usług), obowiązek podatkowy i zobowiązanie podatkowe powstają równocześnie (por. M. Niezgódka-Medek {w}: Ordynacja podatkowa. Komentarz, S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Wydawnictwo LexisNexis 2010 r., s. 66 - 67).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy wskazać należy, że w przypadku przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, w stanie prawnym obowiązującym w momencie wydania nieruchomości (czyli w 2012 r.) obowiązek podatkowy powstał, zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, z chwilą wydania towaru. Wobec tego z chwilą wydania nieruchomości (działek gruntowych), powinno powstać jednocześnie zobowiązanie podatkowe w podatku VAT, a zatem skonkretyzowane świadczenie polegające na zapłacie podatku. Do takiej konkretyzacji konieczne jest jednak wskazanie, w jakiej wysokości zostało przyznane odszkodowanie za przeniesienie na własność Skarbu Państwa nieruchomości gruntowych. Użyty w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zwrot "w zamian za odszkodowanie" należy rozumieć w taki sposób, że w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienia z mocy prawa własności towarów, który pokrywa się z momentem wydania nieruchomości, wysokość odszkodowania musi być ustalona kwotowo (nie jest natomiast konieczne jego wypłacenie). W przypadku, jaki zaistniał u Spółki, w 2012 r. miało miejsce jedynie przeniesienie własności towarów (działek gruntowych) z mocy prawa, natomiast nie zaistniał jeszcze drugi stan faktyczny, czyli ustalenie wysokości odszkodowania, jak bowiem już wskazano, w przypadkach działek gruntowych o numerach wymienionych powyżej sprawie nie została ustalona wysokość odszkodowania; zostało ono dopiero ustalone w 2015 r., po podjęciu działań przez Spółkę w tym zakresie. Zatem w tym momencie dostaw towarów nie było możliwe określenie podstawy opodatkowania (nie było bowiem znane wynagrodzenie) a w konsekwencji określenie kwoty podatku.

W tej sytuacji należy uznać, że przeniesienie na mocy ostatecznych decyzji zatwierdzających plan podziału nieruchomości gruntowym z jednoczesnym przeniesieniem na rzecz Gminy Miasto własności wskazanych działek gruntowych nie nastąpiło za odszkodowaniem w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, co powoduje, że nie zaistniała czynność podlegająca opodatkowaniu VAT. W dniu, w którym decyzje te stały się ostateczne, a więc w dniu przejścia własności nieruchomości na rzecz Gminy Miasto odszkodowania nie zostały przyznane, a ich wysokość nie była znana.

Wobec powyższego nie można uznać, że przejście własności nieruchomości gruntowych (dostawa towaru) już wówczas miało charakter odpłatny. W konsekwencji nie został w tym momencie spełniony wymóg odpłatności dostawy, bowiem odszkodowanie nie zostało jeszcze przyznane i ustalone. W tej sytuacji, w ocenie Spółki - z uwagi na nieustalenie wysokości odszkodowania za poszczególne działki gruntowe - nie powstał obowiązek podatkowy; nie jest wiec możliwe powstanie zobowiązania podatkowego. Obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości w zamian za odszkodowanie nie mógł bowiem wystąpić przed ustaleniem wysokości odszkodowania na mocy ostatecznej decyzji organu, czyli Burmistrza C. Sytuacji tej nie zmienia fakt, że przepisy ustawy o VAT przewidują inny moment poważania obowiązku podatkowego dla czynności przeniesienia prawa własności w zamian za odszkodowanie (art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o VAT) - obowiązujący w momencie otrzymania odszkodowania). Przepis ten ma zastosowanie do sytuacji, gdy wszystkie elementy istotne dla powstania zobowiązania podatkowego są znane w momencie dokonania dostawy towaru.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez NSA w dwóch wyrokach z dnia 23 stycznia 2014 r. sygn. akt. I FSK 201/13 i sygn. akt. I FSK 335/13. Jak podkreślił NSA "prawidłowo Sąd I instancji ocenił, że przejście własności już wówczas miało charakter nieodpłatny, nie został bowiem w tym momencie spełniony wymóg odpłatności dostawy, bowiem odszkodowanie nie zostało jeszcze przyznane i ustalone. Przedstawiony w sprawie stan faktyczny w pełni uprawnia do konstatacji, że nie można było przyjąć za organem, że w rozpatrywanej sprawie powstał obowiązek podatkowy skoro z uwagi na nieustalenie wysokości odszkodowania nie jest możliwe powstanie zobowiązania podatkowego. Obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości w zamian za odszkodowanie nie mógł wystąpić przed ustaleniem wysokości odszkodowania na mocy ostatecznej decyzji Wojewody".

Mając powyższe na uwadze, czynność przeniesienia prawa własności działek gruntowych na rzecz Gminy Miasto C o numerach przedstawionych w stanie faktycznym, z uwagi na brak określenia (ustalenia) wysokości odszkodowania w momencie uprawomocnienia się decyzji o zatwierdzeniu planu podziału nieruchomości gruntowych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - towarach - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z kolei na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Odrębny sposób powstania obowiązku podatkowego od zasad ogólnych określonych w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika z faktu, że kwota faktycznego wynagrodzenia tytułem przejęcia prawa własności nieruchomości może nie być jeszcze ustalona w momencie wywłaszczenia.

Ponadto przepis, zgodnie z którym, w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty obowiązywał także w 2012 r. Stosownie do § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.) w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

W tym miejscu zauważyć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 769/10 stwierdził, że w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Zdaniem Sądu choć § 3 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego do ustawy nie odwołuje się bezpośrednio do przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, brak jest podstaw do różnicowania pod względem momentu powstania obowiązku podatkowego obu przypadków, które reguluje art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, wątpliwości Spółki dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności przeniesienia własności działek gruntowych na rzecz Gminy Miasto.

Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518, z późn. zm.), działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

W myśl ust. 3 ww. artykułu, za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za działki gruntu, wydzielone pod nowe drogi albo pod poszerzenie dróg istniejących, a także za urządzenia, których właściciele lub użytkownicy wieczyści nie mogli odłączyć od gruntu, oraz za drzewa i krzewy gmina wypłaca, z zastrzeżeniem ust. 1a, odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielami lub użytkownikami wieczystymi a właściwym organem wykonawczym jednostki samorządu terytorialnego lub starostą. Dopłatę, o której mowa w art. 105 ust. 2, oraz odszkodowanie, jeżeli nie dojdzie do jego uzgodnienia, ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Odszkodowanie wypłaca właściwy organ.

Za działki gruntu wydzielone pod drogi powiatowe, wojewódzkie lub krajowe albo pod poszerzenie tych dróg odszkodowanie wypłaca odpowiednio powiat, województwo lub Skarb Państwa (ust. 1a ww. artykułu).

Z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (a więc również nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. Przy czym odszkodowanie pełni tutaj funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Przytoczone przepisy nie wskazują jednak, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność, jako świadczenie wzajemne, może również przybrać postać rzeczową (zapłatą może być inny towar lub usługa) albo mieszaną (zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa). Dla uznania czynności za odpłatną wystarczające jest, aby istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

I tak, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ww. ustawy).

Mając powyższe na uwadze, jak również opis stanu faktycznego należy wskazać, że skoro w dniu przejścia własności nieruchomości na rzecz Gminy Miasto odszkodowania "nie zostały przyznane, a ich wysokość nie była znana", nie oznacza, że dokonane czynności nie podlegają opodatkowaniu. Zauważyć należy bowiem, że "faktyczna wypłata odszkodowań za wskazane działki nastąpiła w dniu 30 września 2015 r.". A zatem zbywając opisane we wniosku działki gruntowe, Spółka dokonała przeniesienia prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Spełnione zostały tym samym przesłanki do uznania tej czynności odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z wyżej wskazanych względów stanowisko zgodnie z którym przeniesienie prawa własności działek gruntowych nie podlega opodatkowaniu uznać należało za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że interpretacja dotyczy jedynie sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.