ITPP1/4512-294/16/KM - VAT w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy lokali mieszkalnych oraz sposobu opodatkowania odsetek od rat kapitałowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 29 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 7 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy lokali mieszkalnych oraz sposobu opodatkowania odsetek od rat kapitałowych - jest prawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 7 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy lokali mieszkalnych oraz sposobu opodatkowania odsetek od rat kapitałowych.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym prowadzącym działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności m.in. są: roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, roboty budowlane świadczone w ramach generalnego wykonawstwa na podstawie zawartych kontraktów, działalność deweloperską obejmującą budowę i sprzedaż lokali, usługi pozostałe (wynajem sprzętu, dzierżawa sprzętu, usługi transportowe wynajem pomieszczeń).

Spółka tworzy Grupę kapitałową A., ponieważ jest jednostką dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. z dnia 11 marca 2013, poz. 330 z późn. zm.) i posiada udziały w 5 spółkach kapitałowych, których przedmiotem działalności jest działalność deweloperska. Spółka świadczy również roboty budowlane w ramach generalnego wykonawstwa dla spółek powiązanych.

Spółka planuje uruchomić program sprzedaży mieszkań na raty. Program ten przeznaczony jest dla nabywców, którzy nie posiadają zgromadzonych środków na zakup mieszkania i nie mają zdolności kredytowej. Celem programu jest poprawa poziomu sprzedaży na projektach deweloperskich realizowanych przez spółki Grupy Kapitałowej A.

Kupujący zainteresowany zakupem mieszkania na raty, podpisze ze spółką A. przedwstępną umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego, w której spółka zobowiąże się do nabycia ww. mieszkania od dewelopera (spółki z Grupy Kapitałowej A.) i podpisania z Kupującym przyrzeczonej umowy sprzedaży po zapłacie przez niego całości ceny a Kupujący do zakupu ww. mieszkania na warunkach określonych w umowie. W umowie zostaną określone między innymi: cena sprzedaży lokalu, wysokość oprocentowania rat kapitałowych oraz data wydania lokalu, data zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży, data wpłaty zadatku oraz daty płatności rat kapitałowych na poczet ceny sprzedaży lokalu powiększonych o odsetki. Wydanie kluczy Kupującemu nastąpi po dokonaniu zapłaty zadatku przez Kupującego i po podpisaniu protokołu odbioru lokalu.

Do czasu odbioru lokalu Kupujący zobowiązany jest do wpłaty zadatku w wysokości: 10%, 20% lub 30% (do wyboru przez nabywcę). Pozostałą cenę sprzedaży mieszkania Kupujący zapłaci, po wydaniu lokalu, w 120 miesięcznych równych ratach oprocentowanych według stawki WIBOR dla depozytów 1-rocznych powiększonych o marżę w wysokości 5% w skali roku, płatnych co miesiąc w terminie do 15 dnia każdego miesiąca. Dodatkowo nabywca zapłaci prowizję od wartości mieszkania rozłożonej na raty. Wszystkie wpłaty dokonywane będą na rachunek bieżący spółki.

Przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie podpisana w formie aktu notarialnego pod warunkiem wpłaty przez Nabywcę całości ceny sprzedaży lokalu. Zgodnie z umową przedwstępną istnieje możliwość wcześniejszej spłaty ceny lokalu. Od daty wydania lokalu nabywcy spółka A. będzie obciążała Kupującego opłatami eksploatacyjnymi za mieszkanie, na podstawie not obciążeniowych lub faktur otrzymywanych od Wspólnoty Mieszkaniowej. Dodatkowo nabywca zostanie obciążony kosztem podatku od nieruchomości, opłatami za użytkowanie przypadającymi na zajmowany przez niego lokal i innymi opłatami. Szczegółowy wykaz opłat opisany jest w przedwstępnej umowie sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku.

1. Czy samo wydanie mieszkania na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego oraz przekazanie kluczy Kupującemu, z którym Spółka zawarła przedwstępną umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego, stanowi moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu VAT, czy też jest nim moment zapłaty poszczególnych rat należności za lokal mieszkalny.

2. Czy odsetki od rat kapitałowych należne Spółce, po wydaniu lokalu, stanowią wynagrodzenie za odrębną od dostawy usługę finansową i korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1 Zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Za towary uważa się rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6).

Przeniesienie prawa do rozporządzania lokalem jak właściciel nie oznacza wystąpienia skutku cywilno-prawnego w postaci przeniesienia prawa własności na nabywcę w formie aktu notarialnego. Chodzi więc przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania lokalem, a nie rozporządzanie nim w sensie prawnym.

W świetle przepisów ustawy nieruchomości spełniają definicję towarów. Ich sprzedaż traktowana jest natomiast jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Zasady powstawania obowiązku podatkowego w VAT określone zostały w art. 19a ustawy o VAT. Zgodnie z tymi przepisami obowiązek podatkowy w VAT powstaje co do zasady, z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

W konsekwencji obowiązek podatkowy w VAT powstanie z chwilą wydania lokalu na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego i przekazania kluczy do lokalu. Bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego jest fakt zawarcia umowy przenoszącej własność w formie aktu notarialnego w późniejszym terminie. Obowiązek podatkowy powstaje od całej ceny sprzedaży, określonej w umowie bez względu na to, czy spółka otrzymała całość czy część zapłaty. Jeżeli przed wydaniem lokalu spółka otrzymała część zapłaty od nabywcy na poczet ceny sprzedaży, wtedy obowiązek podatkowy w VAT powstaje od kwoty otrzymanej zapłaty w momencie jej otrzymania.

Ad. 2 Odsetki od rat kapitałowych obliczone dopiero w dacie ich zapłaty i po wydaniu lokalu stanowią usługę pośrednictwa finansowego, która korzysta ze zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Mając na uwadze powyższe uregulowania należy wskazać, że nieruchomości spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą wynikającą z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W myśl cytowanych wyżej przepisów art. 19a ust. 1 i ust. 8 ustawy, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy lokali i budynków powstaje z chwilą dokonania dostawy tych budynków i lokali, tj. z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Co do zasady, będzie to miało miejsce w chwili podpisania aktu notarialnego. Jeżeli jednak przed podpisaniem tego aktu będzie miało miejsce wydanie tych budynków lub lokali, obowiązek podatkowy powstanie z tym dniem. Natomiast jeżeli przed dokonaniem dostawy zostanie uiszczona całość lub część należnej zapłaty, obowiązek powstanie z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje uruchomić program sprzedaży mieszkań na raty. Kupujący podpisze przedwstępną umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego, w której Wnioskodawca zobowiąże się do nabycia ww. mieszkania od dewelopera (spółki z Grupy Kapitałowej A.) i podpisania z Kupującym przyrzeczonej umowy sprzedaży po zapłacie przez niego całości ceny, a Kupujący do zakupu ww. mieszkania na warunkach określonych w umowie. W umowie zostaną określone m.in.: cena sprzedaży lokalu, wysokość oprocentowania rat kapitałowych oraz data wydania lokalu, data zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży, data wpłaty zadatku oraz daty płatności rat kapitałowych na poczet ceny sprzedaży lokalu powiększonych o odsetki. Wydanie kluczy Kupującemu nastąpi po dokonaniu zapłaty zadatku przez Kupującego i po podpisaniu protokołu odbioru lokalu.

Pozostałą cenę sprzedaży mieszkania Kupujący zapłaci, po wydaniu lokalu, w 120 miesięcznych równych ratach oprocentowanych według stawki WIBOR dla depozytów 1-rocznych powiększonych o marżę w wysokości 5% w skali roku, płatnych co miesiąc w terminie do 15 dnia każdego miesiąca. Dodatkowo nabywca zapłaci prowizję od wartości mieszkania rozłożonej na raty.

Analizując przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że czynność sprzedaży nieruchomości (lokali mieszkalnych) na raty przez Wnioskodawcę stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać należy, że zgodnie z cyt. wcześniej art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (...).

W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się przy tym, że z punktu widzenia opodatkowania czynności podatkiem VAT istotne jest nie tyle przeniesienie prawa własności, lecz przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem, chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Użycie określenia "jak właściciel" oznacza, że moment powstania obowiązku podatkowego nie jest uzależniony od przeniesienia prawa własności rzeczy, ale uzyskania możliwości ekonomicznego dysponowania rzeczą przez nabywcę. Definicję "dysponowania rzeczą jak właściciel", należy rozumieć szeroko. Wydanie rzeczy rozumieć należy zatem w znaczeniu potocznym, tj. jako fizyczne umożliwienie dysponowania towarem. Niemniej jednak wydanie musi nastąpić w związku z dostawą towarów.

Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel. Konstruując definicję dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, ustawodawca w art. 7 ustawy posłużył się celowo zwrotem "rozporządzania towarem jak właściciel", wskazując, że dostawa towarów nie jest tożsama z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, przy klasyfikacji zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel, a taka możliwość pojawia się dopiero z chwilą przekazania towaru, co w sprawie będącej przedmiotem wniosku, nastąpi z dniem wydania lokalu mieszkalnego - nieruchomości, również w sytuacji, gdy czynność ta będzie miała miejsce przed zawarciem umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie właśnie w przepisach regulujących powstanie obowiązku podatkowego. Treść cytowanego wyżej art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług świadczy o tym, że zdarzeniem, z wystąpieniem którego należy wiązać powstanie obowiązku podatkowego, jest - co do zasady - wydanie towaru lub wykonanie usługi. Przepis ten odzwierciedla regulacje przepisów wspólnotowych. Zgodnie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług. Brzmienie przepisu wspólnotowego - który w odniesieniu do powstania obowiązku podatkowego (co określa się w dyrektywach jako wymagalność podatku) posługuje się pojęciem "dostarczenie" - uwidocznia jeszcze silniej faktyczny charakter czynności skutkującej opodatkowaniem. Zarówno w prawie krajowym, jak i w przepisach dyrektyw, zasadniczy skutek podatkowy przypisuje się więc faktycznym, ekonomicznym aspektom czynności.

Tak w piśmiennictwie i orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych, jak i w orzecznictwie TSUE podkreśla się ten właśnie faktyczny, ekonomiczny element jako istotny z punktu widzenia skutków podatkowych, wskazując, że pojęcia takie, jak "wydanie towaru", czy "wykonanie usługi" należy rozumieć jako czynności faktyczne, pamiętając o autonomii prawa podatkowego, zwłaszcza w stosunku do prawa cywilnego. Wydania rzeczy nie można zatem utożsamiać z przeniesieniem własności rzeczy.

Konsekwencją oderwania skutków podatkowych wydania od skutków cywilnoprawnych jest uznanie, że wydanie w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy może nastąpić również wówczas, gdy dana czynność na gruncie prawa cywilnego jest nieważna. Tym samym, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy nieruchomości może powstać także wtedy, gdy umowa jej sprzedaży została sporządzona bez zachowania formy aktu notarialnego. Należy podkreślić, że moment wydania należy zawsze oceniać, traktując tę czynność jako czynność faktyczną. Tym samym, w przypadku dostawy lokali dla momentu powstania obowiązku podatkowego wydanie w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług może nastąpić w momencie innym niż sporządzenie aktu notarialnego.

Skoro dla opodatkowania danej czynności podatkiem VAT nie jest istotne zachowanie wszelkich warunków stanowiących, tj. czynności przez prawo cywilne, ale ekonomiczny efekt wykonania usługi lub przejścia faktycznego władztwa nad rzeczą, to konsekwentnie uzależnia się moment powstania obowiązku podatkowego nie od tego, kiedy doszło do przeniesienia własności, ale od chwili, w której nastąpiło faktyczne wydanie rzeczy odbiorcy.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy oraz opis sprawy należy wskazać, że w analizowanej sytuacji momentem dokonania dostawy towaru będzie dzień przekazania nieruchomości na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego i jednocześnie wydania kluczy do lokalu mieszkalnego.

W konsekwencji - podzielając stanowisko zawarte we wniosku - obowiązek podatkowy w VAT powstanie z chwilą wydania lokalu na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego i przekazania kluczy do lokalu. Bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego jest fakt zawarcia umowy przenoszącej własność w formie aktu notarialnego w późniejszym terminie. Obowiązek podatkowy powstaje od całej ceny sprzedaży określonej w umowie, natomiast jeżeli przed wydaniem lokalu Wnioskodawca otrzyma część zapłaty od nabywcy na poczet ceny sprzedaży, w tym przypadku zadatek w wysokości: 10%, 20% lub 30% (do wyboru przez nabywcę), wtedy obowiązek podatkowy w VAT powstaje od kwoty otrzymanej zapłaty w momencie jej otrzymania.

Podsumowując, moment wydania towaru (nieruchomości), obejmujący możliwość jego faktycznego dysponowania i wykorzystywania, który nastąpi przed podpisaniem aktu notarialnego przenoszącego własność nieruchomości, będzie stanowił moment powstania obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy (w zakresie nieobjętym ewentualną wcześniejszą płatnością i powstaniem obowiązku podatkowego z tego tytułu, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy).

Kwestią opodatkowania odsetek za rozłożenie na raty przez sprzedawcę należnej mu od nabywcy płatności zajmował się Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu C-281/91.

Jak wynika z orzeczenia C-281/91 (Muys'en De Winter's Bouwn-en Annemingsbedrijf BV vs. Staatssecretaris van Financien) w przypadku, gdy termin płatności został odroczony do momentu dokonania dostawy lub wykonania usługi (czyli do momentu powstania obowiązku podatkowego) wówczas odsetki związane z faktem odroczenia powinny składać się na podstawę opodatkowania. Podstawą opodatkowania - ustaloną na moment powstania obowiązku podatkowego - jest bowiem wszystko to (a więc także i odsetki) co podatnik ma otrzymać w związku z wykonaniem świadczenia.

Jeśli natomiast odroczenie płatności udzielane jest od momentu następującego po powstaniu obowiązku podatkowego, czynność tę należy potraktować jako usługę finansową. W tej sytuacji odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania głównego świadczenia, lecz są traktowane jako odrębna usługa odroczenia płatności - jako usługa finansowa.

TSUE w wydanym rozstrzygnięciu stwierdził, że artykuł 13 część B litera d numer 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować tak, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi prawo do odroczenia płatności za oprocentowaniem, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl tego przepisu. Jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje jednakże klientowi do chwili dostawy prawo do odroczenia płatności w zamian za zapłatę odsetek, odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, są jednakże elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów albo usługi w myśl art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

Ponadto Trybunał uznał, że odsetki naliczone po momencie dokonania dostawy lub wykonania usługi nie powiększają podstawy opodatkowania, lecz stanowią wynagrodzenie za zwolnioną od podatku usługę finansową.

W świetle powyższego należy przyjąć, że w opisanej we wniosku sytuacji spełnione zostały przesłanki dla uznania czynności związanej z rozłożeniem na raty płatności za świadczenie usługi finansowej. Wnioskodawcę należy uznać za świadczącego usługę, a beneficjentem usługi jest podmiot, na rzecz którego dokonywana jest dostawa nieruchomości. Tym samym pobierane przez Wnioskodawcę odsetki są wynagrodzeniem za ww. świadczenie wykonywane na rzecz beneficjenta.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W związku z powyższym należy uznać, że mamy do czynienia - w świetle regulacji zawartych w powołanym wyżej art. 8 ust. 1 ustawy - z odpłatnym świadczeniem usług finansowych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powyższe zwolnienie - w oparciu o ust. 13 ww. artykułu - stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Z kolei z treści art. 43 ust. 14 ustawy, wynika, że przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące uznania rozłożenia płatności na raty oraz konieczności zapłacenia należnych odsetek z tego tytułu za odrębną usługę finansową korzystającą ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.