ITPP1/4512-1015/15/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku sporządzenia spisu z natury w związku z wykreśleniem z rejestru przedsiębiorców działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 listopada 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku sporządzenia spisu z natury w związku z wykreśleniem z rejestru przedsiębiorców działalności gospodarczej.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT. Działalność prowadzi Pan od dnia 20 sierpnia 2008 r. w zakresie produkcji wyrobów tartacznych oraz usług budowlanych. W 2012 r. popadł Pan w kłopoty finansowe, w związku z czym 4 października 2012 r. zawiesił Pan prowadzoną działalność gospodarczą na okres jednego roku czyli do 4 października 2013 r. Po upływie okresu zawieszenia nie wznowił Pan działalności gospodarczej, jak również nie przedłużył Pan okresu zawieszenia. W związku z tym z mocy prawa działalność została skreślona z rejestru przedsiębiorców. O fakcie tym nie został Pan poinformowany ani w chwili zawieszania działalności, ani w żaden inny sposób. Dopiero w chwili kiedy chciał Pan wznowić działalność gospodarczą, poinformowano Pana, że jest to niemożliwe i musi Pan zamknąć działalność, która została skreślona i otworzyć nową. Nie będąc świadom konsekwencji związanych z likwidacją działalności tak też Pan zrobił. Dopiero później dowiedział się Pan w księgowości, że na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy o VAT przy likwidacji działalności gospodarczej musi Pan sporządzić remanent likwidacyjny i odprowadzić do Urzędu Skarbowego podatek VAT od ujętego na nim wyposażenia, środków trwałych, oraz towarów handlowych. Działalność gospodarczą nadal prowadzi Pan pod tą samą nazwą i adresem, jak również nadal jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT. W prowadzonej działalności wykorzystuje Pan środki trwałe i wyposażenie. Jest to dla Pana nadal ta sama działalność gospodarcza. VAT-Z złożył Pan 25 listopada 2014 r. na wezwanie otrzymane z Urzędu Skarbowego, tego samego dnia dokonał Pan również rejestracji VAT nowej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji jest Pan zobowiązany na dzień likwidacji działalności sporządzić remanent likwidacyjny na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy o VAT oraz odprowadzić do Urzędu Skarbowego podatek należny.

Zdaniem Wnioskodawcy, w powyższym przypadku nie ma obowiązku sporządzania remanentu likwidacyjnego, ponieważ nadal prowadzi działalność gospodarczą o tym samym profilu oraz pod tym samym numerem NIP. Działalność gospodarczą został Pan zmuszony zamknąć, gdyż nie dano Panu innej możliwości. Likwidacja działalności nastąpiła 10 listopada 2014 r., jednak 12 listopada 2014 r. następuje ponowna rejestracja w CEID-G, a następnie 25 listopada 2014 r. rejestracja dla celów podatku VAT. Została zachowana ciągłość "bycia" czynnym podatnikiem podatku VAT. Uważa Pan również, że jest to nadal ta sama działalność, w której wykorzystuje Pan zarówno środki trwałe oraz wyposażenie. Gdyby został Pan poinformowany o zamiarze wykreślenia z rejestru przedsiębiorców, a co za tym idzie konieczności likwidacji działalności, dokonałby wcześniejszego wznowienia działalności. Uważa Pan również, że byłby zobowiązany do zrobienia remanentu likwidacyjnego tylko w przypadku całkowitej likwidacji działalności, a nie tylko likwidacji formalnej, gdyż nie było innej możliwości. Gdyby pozwolono Panu odwiesić działalność w celu jej kontynuacji nie musiałby Pan dokonywać jej zamknięcia, oraz rejestrowania nowej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Z regulacji art. 5 ust. 3 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosowanie do treści art. 14 ust. 1 ustawy - opodatkowaniu podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 (art. 14 ust. 2 ustawy).

Natomiast jak stanowi art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 4 ustawy, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Według art. 14 ust. 6 ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Do dnia 20 września 2008 r. zawieszenie działalności gospodarczej było pojęciem nieznanym ma gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ustawa ta nie wiązała z tym pojęciem czy też stanem faktycznym żadnych skutków prawnych. Na przedsiębiorcy, tak jak podczas prowadzenia działalności, tak i w tym okresie spoczywały obowiązki podatkowe np. był on obowiązany składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe. Dopiero likwidacja działalności gospodarczej była zdarzeniem wywołującym skutki prawne w świetle przepisów tej ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 1a.

W myśl art. 14a ust. 1b ww. ustawy, okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej może być oznaczony w dniach, miesiącach albo miesiącach i dniach.

W myśl art. 14a ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 14a ust. 4 ustawy o swobodzie gospodarczej, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

Jak stanowi art. 14a ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej oraz wznowienie wykonywania działalności gospodarczej następuje na wniosek przedsiębiorcy.

Okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku, i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej lub do dnia wskazanego w tym wniosku, który nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia wniosku (art. 14a ust. 6 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 14a ust. 7 powołanej wyżej ustawy, w stosunku do zobowiązań o charakterze publicznoprawnym zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej wywiera skutki prawne od dnia, w którym rozpoczyna się zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, do dnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywania działalności gospodarczej.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dane zawarte w CEIDG nie mogą być z niej usunięte, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wykreślenie wpisu w CEIDG nie oznacza usunięcia danych.

Stosownie do art. 34 ust. 2 ww. ustawy przedsiębiorca podlega wykreśleniu z CEIDG z urzędu, w drodze decyzji administracyjnej ministra właściwego do spraw gospodarki, w przypadku:

1. gdy prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę;

1a) wpisania do rejestru przedsiębiorców jednoosobowej spółki kapitałowej powstałej wskutek przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą;

3a) niezłożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej od dnia następującego po dniu, do którego przedsiębiorca zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie art. 14a ust. 1d;

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wprost nie wynika obowiązek zgłaszania zawieszenia działalności gospodarczej do właściwego urzędu skarbowego przez podatnika tego podatku. Ustawa z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888) wprowadziła zmiany do ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, zgodnie z dodanym do art. 99 przepisem ust. 7a i 7b, w przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej podatnicy nie mają obowiązku składania deklaracji, o których mowa w ust. 1 i 2, za okresy rozliczeniowe, których to zawieszenie dotyczy.

Zgodnie z art. 99 ust. 7b ustawy, zwolnienie z obowiązku składania deklaracji podatkowych, o którym mowa w ust. 7a, nie dotyczy:

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny (art. 96 ust. 7 ustawy).

Według art. 96 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Jak stanowi art. 96 ust. 9 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że zawieszenie działalności gospodarczej samo w sobie nie stanowi zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika. Podatnik, który zawiesza prowadzenie działalności gospodarczej na pewien czas, nadal pozostaje podatnikiem podatku od towarów i usług, z tym że w okresie zawieszenia wykonywania działalności przedsiębiorca nie prowadzi aktywnej działalności. Zgłoszenie zawieszenia działalności gospodarczej nie oznacza zatem ustania bytu przedsiębiorcy, a jedynie przerwę w wykonywaniu działalności gospodarczej.

W rozpatrywanej sprawie natomiast nie podjął Pan w ustawowym czasie zawieszonej działalności gospodarczej i dlatego jak wskazał w opisie stanu faktycznego został wykreślony z CEIDG na mocy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wykreślenie z rejestru podatników podatku VAT następuje automatycznie na skutek wykreślenia z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej.

Z treści art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy tej części posiadanych przez osobę fizyczną towarów, które po nabyciu nie zostały odprzedane i w stosunku, do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. A zatem warunkiem koniecznym do opodatkowania towarów w zakresie wynikającym z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług jest istnienie po stronie podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towaru. W przypadku zatem zaistnienia określonych okoliczności, wszystkie towary, przy zakupie których został odliczony podatek naliczony muszą zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług, aby zrównoważyć to odliczenie. Towary, które nie spełniają ww. warunku, nie podlegają w takiej sytuacji opodatkowaniu.

Zauważyć należy, iż opodatkowanie towarów, które po nabyciu nie zostały odsprzedane, uzasadnione jest konstrukcją podatku od towarów i usług jako podatku konsumpcyjnego, jak również jest przejawem zasady neutralności tego podatku. Jeśli bowiem podatnik odliczył podatek od nabycia towarów, które później zostały przeznaczone w istocie na konsumpcję, to wówczas powinien zostać obciążony podatkiem należnym, aby zapewnić faktyczne, jednokrotne opodatkowanie konsumpcji. W takim bowiem przypadku następuje zrównanie pozycji byłego podatnika, który nabytych towarów nie wykorzystał w opodatkowanej działalności gospodarczej, z pozycją ostatecznego konsumenta, który musi ponieść ciężar podatku zawartego w cenie nabycia towarów.

Zaprzestając wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podatniku tegoż podatku, będącym osobą fizyczną ciążą obowiązki wynikające z przepisu art. 14 ustawy. Jak bowiem wskazano na wstępie, w świetle art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Natomiast ww. podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Jak wskazano we wniosku, na dzień likwidacji działalności - wykreślenia działalności gospodarczej z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej - zostały Panu wyposażenie, środki trwałe oraz towary handlowe. Zatem, w świetle powołanych przepisów prawa podatkowego, należy stwierdzić, że jeżeli przy nabyciu ww. towarów przysługiwało Panu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zapłacony przy nabyciu tych towarów, ciążył na Panu obowiązek sporządzenia spisu z natury.

Mając na uwadze ww. przepisy oraz dokonaną analizę stwierdzić należy, że był Pan zobowiązany do sporządzenia spisu z natury na dzień wykreślenia z rejestru przedsiębiorców działalności gospodarczej i zapłaty podatku VAT, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć należy również, że fakt ponownego rozpoczęcia działalności gospodarczej w tym samym zakresie nie ma wpływu w przedmiotowej sprawie. Jak bowiem wynika z wniosku działalność gospodarcza została wykreślona z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej. Ponowne rozpoczęcie działalności nie może być uznane, że wystąpiła ciągłość tej działalności.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.