ITPP1/443-946/13/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu 19 września 2013 r.), uzupełnionym o dopłatę w dniu 6 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania wykonywanych czynności, za które pobierane są opłaty z tytułu realizacji zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami prawa - jest prawidłowe.

W dniu 19 września 2013 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony o dopłatę w dniu 6 grudnia 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania wykonywanych czynności, za które pobierane są opłaty z tytułu realizacji zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami prawa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miasto jest gminą o statusie miasta na prawach powiatu. Władzę wykonawczą sprawuje prezydent miasta (starosta), o czym stanowi (art. 91-92) ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592) oraz (art. 26 ust. 1 i 4) ustawy z dnia 8 marca 1990 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) o samorządzie gminnym. Prezydent wypełnia zadania przy pomocy Urzędu Miasta. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym gmina i powiat wykonują zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje usługi administracji publicznej, które w opisywanym niżej przypadku nie mają charakteru cywilnoprawnego lecz publicznoprawny. Obowiązek pobierania opłat z tytułu świadczonych usług wynika wyłącznie z przepisów ustaw i rozporządzeń, potwierdzonych decyzjami administracyjnymi albo zaświadczeniami. Wykonywane czynności należą do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej, są zadaniami własnymi gminy wykonywanymi przez prezydenta miasta lub zadaniami o charakterze ponadgminnym wykonywanymi przez starostę, nie należą do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej.

Czynności polegające na pobieraniu opłat dotyczą: opłat komunikacyjnych wynikających z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137) za:

* wydanie karty parkingowej (art. 8 ust. 4)

* przejazd pojazdów nienormatywnych (art. 64f i 64g ust. 1)

* rejestrację pojazdu (wydanie dowodu rejestracyjnego, tablic rejestracyjnych, nalepki kontrolnej) (art. 73 ust. 1);>/li>

* czasową rejestrację pojazdu; (art. 74 ust. 1);

* kartę pojazdu (art. 77 ust. 4);

* czasowe wycofanie pojazdu (art. 78a ust. 1 i 3);

* wyrejestrowanie pojazdu (art. 79 ust. 1 i 5);

* udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Pojazdów (art. 80a i 80 d);

* udostępnienie danych lub Informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Kierowców (art. I00a i I00d);

* usuwanie pojazdu (art. 130a ust. 2 pkt 5c i 6);

* kary za przejazd pojazdów nienormatywnych (art. I40aa ust. 1 i art. 140ab);/li>

* wymiana prawa jazdy i innego dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami (art. 150 ust. 1).

Ww. czynności należą do zadań publicznych o charakterze ponadgminnym i wykonywane są przez starostę, za które pobierane są opłaty oraz opłaty ewidencyjne na zasadach i w wysokościach wskazanych w aktach wykonawczych:

* rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 30 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 67, poz. 616) w sprawie wzorów kart parkingowych dla osób niepełnosprawnych i placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub edukacją tych osób;

* rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 28 marca 2012 r. (Dz. U. poz. 366) w sprawie wysokości opłat za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego;

* rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 22 grudnia 2003 r. (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego i tablic (tablicy) rejestracyjnych pojazdów;

* rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 421) w sprawie wysokości opłat za karlę pojazdu;

* rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2004 r. (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2004 r. Nr 285, poz. 2856) w sprawie czasowego wycofania pojazdów z ruchu;

* rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2002 r. w sprawie wysokości opłaty będącej warunkiem wyrejestrowania pojazdu w przypadku udokumentowanej trwalej i zupełnej utraty pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności;

* rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 maja 2013 r. w sprawie opłaty ewidencyjnej stanowiącej przychód Funduszu - Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców;

* rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 sierpnia 2001 r. (Dz. U. Nr 92, poz. 1028) w sprawie centralnej ewidencji kierowców

* obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 7 sierpnia 2012 r. (M. P., poz. 579) w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2013 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym;

* rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie wymiany praw jazdy;

Ww. opłaty za wyjątkiem opłat ewidencyjnych stanowią dochód powiatu.

Urząd Miasta jako jednostka obsługująca prezydenta miasta (starostę) realizuje ww. powierzone mu zadania. Wszystkie wymienione wyżej czynności wynikają z przepisów prawa - ustaw i rozporządzeń.

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast na podstawie art. 15 ust. 6 cyt. tej samej ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynność wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Natomiast § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. Nr 247) stanowi, że czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych są zwolnione od podatku. Wobec niejasności przepisów Urząd Miasta ma wątpliwości co do ich zastosowania. Na dzień dzisiejszy ww. opłaty podlegają "VAT zwolnionemu".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłaty komunikacyjne wynikające z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137) powinny podlegać w świetle obowiązujących przepisów opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, pobierając ww. opłaty urząd wykonuje zadania administracji publicznej określone przepisami prawa, tj. ustawami i rozporządzeniami wykonawczymi. Usługi nie mają charakteru cywilnoprawnego lecz publicznoprawny. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) Urząd Miasta wykonujący zadania o charakterze publicznym, z wyłączeniem czynności z zakresu prawa cywilnego nie powinien być uznawany jako podatnik VAT, ponieważ nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Biorąc pod uwagę, że gmina i powiat czyli jednostki samorządu terytorialnego są organami władzy publicznej, pobierającymi należności o charakterze daniny publicznej (art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885), ww. opłaty nie powinny być objęte podatkiem od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawca powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FSK 520/12 z dnia 8 lutego 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 powołanej ustawy.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Ponadto, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy.

A zatem wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji.

Jak już wyżej wskazano, naczelną zasadą regulacji wspólnotowych, jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Stąd też w tym kontekście należy rozpatrywać, czy czynności związane z pobieraniem opłat wskazanych we wniosku są realizowane przez Gminę w ramach jej zadań z zakresu władzy publicznej.

W odniesieniu do opłat będących przedmiotem wniosku, konieczna jest ocena stanu faktycznego, dokonywana z uwzględnieniem przepisów prawa na podstawie których określone opłaty są wymagane.

I. Opłata za wydanie karty parkingowej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym kartą parkingową może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami, o których mowa w art. 7 ust. 2.

W myśl art. 8 ust. 2 przepis ust. 1 stosuje się również do:

Kartę parkingową, za opłatą, wydaje starosta (art. 8 ust. 4).

II. Opłata za przejazd pojazdów nienormatywnych.

Z przepisu art. 64 ww. ustawy wynika, że ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem wypełnienia ustanowionych przez ustawodawcę przesłanek.

Z kolei przepis art. 64f ust. 1 ww. ustawy ustala maksymalną wysokość stawek opłat za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego.

Stosownie do art. 64g ust. 1 ww. ustawy opłaty za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego są przekazywane przez:

III. Opłaty za rejestrację pojazdu.

Przepis art. 71 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy stanowi, że dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe. Przepis ten nie dotyczy pojazdów, o których mowa w ust. 3.

Pojazdy określone w ust. 1 są dopuszczone do ruchu, jeżeli odpowiadają warunkom określonym w art. 66 oraz są zarejestrowane i zaopatrzone w zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną.

Rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedzibę), wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust. 2-5 (art. 73 ust. 1 ww. ustawy).

IV. Opłaty za czasową rejestrację pojazdu.

Czasowej rejestracji pojazdu dokonuje, w przypadkach określonych w ust. 2, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela pojazdu, wydając pozwolenie czasowe i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne - art. 74 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

V. Opłaty za kartę pojazdu.

Stosownie do art. 77 ust. 1 ww. ustawy producent lub importer nowych pojazdów jest obowiązany wydać kartę pojazdu dla każdego pojazdu samochodowego wprowadzonego do obrotu handlowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Karta pojazdu jest przekazywana właścicielowi pojazdu (ust. 2).

Kartę pojazdu dla pojazdu samochodowego, innego niż określony w ust. 1, wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, właściwy w sprawach rejestracji starosta przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem pojazdów zabytkowych i pojazdów, o których mowa w art. 73 ust. 2a, 2b i 4 (ust. 3).

Z art. 77 ust. 4 wynika, że minister właściwy do spraw transportu:

VI. Opłaty za czasowe wycofanie pojazdu.

Stosownie do art. 78 ust. 1a ustawy - Prawo o ruchu drogowym w razie przeniesienia na inną osobę własności pojazdu czasowo wycofanego z ruchu dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu właścicielowi decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu i kartę pojazdu, jeżeli była wydana

W myśl art. 78 ust. 2 ustawy właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie nieprzekraczającym 30 dni starostę o:

Zdarzenia, o których mowa w ust. 2, są dokumentowane w karcie pojazdu; odpowiednich wpisów dokonuje starosta (art. 78 ust. 3).

Jak stanowi ust. 5 ww. przepisu minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki czasowego wycofania pojazdów z ruchu, wysokość opłat w zależności od okresu wycofania z ruchu, w wysokości nie wyższej niż 150 zł, oraz wzory dokumentów stosowanych w tym zakresie, mając na względzie konieczność przeciwdziałania używaniu pojazdów czasowo wycofanych z ruchu oraz koszty ponoszone przez organy administracji publicznej.

VII. Opłaty za wyrejestrowanie pojazdu.

Jak stanowi art. 79 ust. 1 ww. ustawy pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku:

W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach. Przepisu nie stosuje się do pojazdów Policji i jednostek ochrony przeciwpożarowej (art. 79 ust. 5).

Minister właściwy do spraw administracji publicznej, uwzględniając w szczególności koszty ponoszone przez gminy związane z usuwaniem negatywnych skutków utraty pojazdu oraz kosztów związanych z usuwaniem wraków, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty, o której mowa w ust. 5 (art. 79 ust. 6).

VIII. Opłaty za udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Pojazdów.

W myśl art. 80a ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy tworzy się centralną ewidencję pojazdów, zwaną dalej "ewidencją". W ewidencji gromadzi się dane i informacje o pojazdach zarejestrowanych oraz o ich właścicielach lub niektórych posiadaczach.

Stosownie do art. 80d ust. 1 ustawy udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w ewidencji następuje:

Ponadto ust. 3a ww. przepisu stanowi, że organy i podmioty obowiązane do pobrania i przekazania lub uiszczenia opłaty ewidencyjnej mają obowiązek, w terminie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 7:

IX. Opłaty za udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Kierowców.

Zgodnie z art. 100a ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym tworzy się centralną ewidencję kierowców, zwaną dalej "ewidencją".

2. W ewidencji gromadzi się dane o osobach posiadających lub którym cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi lub tramwajami, zwane dalej "uprawnieniami".

3. W ewidencji gromadzi się także dane o osobach nieposiadających uprawnień, w stosunku do których orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów.

3. W ewidencji gromadzi się także dane o:

Udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji następuje dla podmiotów, o których mowa w art. 100c ust. 1, 2 i ust. 4a - nieodpłatnie; dla podmiotów, o których mowa w art. 100c ust. 3 - odpłatnie (art. 100d ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy).

X. Opłaty za usuwanie pojazdu.

Stosownie do art. 130a ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

Stosownie do art. 130a ust. 2 ustawy pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c).

Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a (art. 130a ust. 6).

XI. Kary za przejazd pojazdów nienormatywnych.

Jak stanowi art. 140aa ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.

W myśl art. 140ab ust. 1 ustawy karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1, ustala się w wysokości:

2. W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ust. 2, za przejazd pojazdem nienormatywnym nakłada się karę jak za przejazd bez zezwolenia.

XII. Opłaty za wymianę prawa jazdy i innego dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami.

Stosownie do art. 150 ust. 1 ustawy prawa jazdy i inne dokumenty uprawniające do kierowania pojazdami lub potwierdzające dodatkowe kwalifikacje i wymagania w stosunku do kierujących pojazdami, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują ważność do czasu ich wymiany dokonywanej na koszt osoby uprawnionej w zakresie, na jaki zostały wydane. Osoba uprawniona dokonująca wymiany jest obowiązana do uiszczenia opłaty ewidencyjnej.

Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając wszystkie wydawane przed dniem wejścia w życie ustawy dokumenty uprawniające do kierowania pojazdem oraz koszty związane z ich wymianą, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i terminy wymiany praw jazdy i innych dokumentów uprawniających do kierowania pojazdami lub potwierdzających dodatkowe kwalifikacje kierujących pojazdami oraz wysokość opłat za ich wymianę (art. 150 ust. 2).

Jak wskazano we wniosku zasady i wysokość odpłatności za świadczone czynności wynikają odpowiednio z:

* rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie wzorów kart parkingowych dla osób niepełnosprawnych i placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub edukacją tych osób (Dz. U. Nr 67, poz. 616);

* rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 28 marca 2012 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego (Dz. U. , poz. 366);

* rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego i tablic (tablicy) rejestracyjnych pojazdów (Dz. U. Nr 230, poz. 2302);

* rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 421) w sprawie wysokości opłat za karlę pojazdu;

* rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie czasowego wycofania pojazdów z ruchu (Dz. U. Nr 285, poz. 2856 z późn. zm.);

* rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2002 r. w sprawie wysokości opłaty będącej warunkiem wyrejestrowania pojazdu w przypadku udokumentowanej trwalej i zupełnej utraty pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności (Dz. U. Nr 44, poz. 419);

* rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 maja 2013 r. w sprawie opłaty ewidencyjnej stanowiącej przychód Funduszu - Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców (Dz. U. poz. 617);

* rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 sierpnia 2001 r. w sprawie centralnej ewidencji kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 1028 z późn. zm.);

* obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 7 sierpnia 2012 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2013 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym (M. P., poz. 579);

* rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 29 kwietnia 2002 r. w sprawie wymiany praw jazdy (Dz. U. Nr 69, poz. 640 z późn. zm.);

Uwzględniając powołane przepisy wskazać należy, że wykonywane czynności, za które pobierane są stosowne opłaty należą do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej, które zostały nałożone stosownymi przepisami prawa.

A zatem w zakresie w jakim realizowane są zadania z zakresu administracji rządowej, nałożone odrębnymi przepisami prawa, zastosowanie znajduje regulacja art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wprawdzie art. 15 ust. 6 cyt. ustawy stanowi, że wspomniane w nim podmioty są podatnikami w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednak w analizowanych przypadkach taka sytuacja nie występuje. Czynności, o których mowa, mają bowiem charakter publicznoprawny. Pobieranie zatem wskazanych we wniosku opłat nie wynika z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowi wymóg nałożony przez przepisy prawa. W odniesieniu do wpływów będących przedmiotem wniosku wskazać należy, że są to bowiem wpływy uzyskiwane w ramach reżimu publicznoprawnego.

W kontekście powyższego należy uznać, że pobierający opisane we wniosku opłaty, nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. Zatem pobieranie opłat (a więc danin publicznych) w wysokości określonej powołanymi aktami prawnymi, tj. opłat za:

* wydanie karty parkingowej,

* przejazd pojazdów nienormatywnych,

* rejestrację pojazdu (wydanie dowodu rejestracyjnego, tablic rejestracyjnych, nalepki kontrolnej),

* czasową rejestrację pojazdu,

* kartę pojazdu,

* czasowe wycofanie pojazdu,

* wyrejestrowanie pojazdu,

* udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Pojazdów,

* udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w Centralnej Ewidencji Kierowców,

* usuwanie pojazdu,

* kary za przejazd pojazdów nienormatywnych,

* wymianę prawa jazdy i innego dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami,

jest formą sprawowania władztwa publicznego, a zatem czynności te nie są objęte podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.