ITPP1/443-841/11/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2011 r. (data wpływu 14 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wpłat na poczet wspólnej inwestycji prowadzonej w ramach konsorcjum - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 czerwca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wpłat na poczet wspólnej inwestycji prowadzonej w ramach konsorcjum.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, podpisując umowy o wspólnym prowadzeniu inwestycji z udziałowcami, innymi kupcami handlującymi na dotychczasowym targowisku zawiązał swego rodzaju konsorcjum, mające na celu poprawę warunków handlowania. Projektowana inwestycja była realizacją zobowiązania, jakie właściciel gruntów (Gmina) zawarł w umowie o ich dzierżawę. Tak więc na podstawie umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji Spółka zobowiązała się wybudować centrum handlowe według zaakceptowanego przez wszystkich współinwestorów projektu na obcym gruncie. Zgodnie z umową Spółce, jako dzierżawcy przysługuje prawo do zwrotu niezamortyzowanych nakładów poniesionych w ramach inwestycji w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy dzierżawy gruntu. W umowach o wspólnym prowadzeniu inwestycji kupcy wskazali Spółkę jako lidera konsorcjum (Inwestora zastępczego). Zgodnie z podpisanymi umowami Inwestor zastępczy koordynował współdziałanie wszystkich inwestorów, gromadził środki pieniężne oraz wydatkował je wyłącznie na realizację wspólnego przedsięwzięcia. Spółka wykonywała nałożone na nią, w umowach o wspólnym prowadzeniu inwestycji, zadania nieodpłatnie. Zobowiązania finansowe podmiotów uczestniczących w realizacji inwestycji, na podstawie umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji, dotyczyły jedynie wspólnego przedsięwzięcia t.j. inwestycji i finansowania: części wspólnej finansowanej przez wszystkich inwestorów, części wspólnej finansowanej przez inwestorów, którzy korzystają z określonych części inwestycji oraz części indywidualnej finansowanej odrębnie przez tych inwestorów, którzy będą korzystać z określonych części inwestycji z wyłączeniem innych inwestorów. W związku z tym, że koszt planowanej inwestycji znacznie przekraczał możliwości finansowe inwestorów Spółka zaciągnęła kredyt inwestycyjny na pokrycie występujących niedoborów. Warunkiem udzielenia i uruchomienia kredytu było zgromadzenie na wydzielonym koncie środków w wysokości co najmniej 30% całkowitych kosztów inwestycji. W związku z tym Spółka otworzyła wydzielony rachunek, na który przyjmowała wpłaty na poczet wspólnej inwestycji, które do momentu rozpoczęcia inwestycji stanowiły kaucję zabezpieczającą należyte wykonanie umowy przez inwestorów. W momencie rozpoczęcia budowy budynku handlowego na obcym gruncie wydatkowała je zgodnie z postanowieniami umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji wyłącznie na pokrycie kosztów prowadzonej inwestycji. W związku z tym, że Spółka prowadzi pełną ewidencję księgową, prowadziła ewidencję inwestycji i rozliczała podatek VAT. Inwestorzy dokonywali wpłat na wydzielony rachunek kwot, których wysokość uzależniona była, zgodnie z przyjętymi zakresami finansowania, od poziomu zaangażowania we wspólne przedsięwzięcie. Ostateczne rozliczenie, zgodnie z postanowieniami umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji, polegało na przyporządkowaniu kosztów do poszczególnych zakresów finansowania na poszczególnych inwestorów oraz na przeniesieniu części wspólnego przedsięwzięcia na poszczególnych inwestorów na podstawie stosownych faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z wyrokiem ETS z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie Empresa de Desenvolvimenta Mineira (C-77/01) działania wykonywane przez członków konsorcjum zgodnie z umową ustalającą zasady działania konsorcjum (w tym wypadku umowy o wspólnym prowadzeniu inwestycji) oraz zgodnie z ustalonym udziałem w nim każdego przedsiębiorstwa, nie stanowią "odpłatnej" dostawy towaru lub świadczenia usługi w rozumieniu. Dyrektywy VAT, a tym samym nie są czynnością opodatkowaną VAT w rozumieniu tejże Dyrektywy. Nie jest relewantny dla oceny fakt, iż czynności te wykonywane są przez podmiot koordynujący prace konsorcjum. Działania Spółki, zgodnie z postanowieniami umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji, nie stanowiły odpłatnej dostawy lub świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o VAT i przez to nie były czynnościami objętymi tym podatkiem. Zawiązane na podstawie umowy o wspólnym prowadzeniu inwestycji konsorcjum nie podlegało obowiązkowi ewidencji, o którym mowa w ustawie z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatków i podatników. Wynika to z tego, że konsorcjum to nie mieści się w zakresie podmiotowym, opisanym w art. 2 cytowanej ustawy. Zatem konsorcjum nie było podatnikiem lub płatnikiem w rozumieniu ustaw podatkowych. Wobec tego konsorcjum kupców zawarte na podstawie umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji nie składało żadnych deklaracji podatkowych. Dodatkowo należy nadmienić, że konto, na którym gromadzone były środki finansowe stanowiło subkonto rachunku bieżącego lidera (Inwestora zastępczego) i jako takie pozostawało w jego całkowitej gestii. Jednakże z oczywistych względów nie można przyjąć, że środki gromadzone na subkoncie przez Inwestora zastępczego stanowiły jego przychód lub jakiekolwiek inne przysposobienie majątkowe. Co więcej wpłaty te można od strony podatkowej potraktować tak jak wkłady wspólników spółki cywilnej, a więc wpłaty takie nie mogą być opodatkowane podatkiem VAT. Wydatkowanie środków pieniężnych przez Inwestora zastępczego (lidera konsorcjum) stanowiło jego zadanie w myśl postanowień umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji, który zastępował inwestorów (członków konsorcjum) w stosunkach z dostawcami towarów i usług związanych z realizacją inwestycji. Po zakończeniu inwestycji Spółka wystawiła Inwestorom (stronom umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji) faktury VAT za pośrednictwem których przypisała części wspólnego przedsięwzięcia poszczególnym inwestorom. Przypisanie części wspólnego przedsięwzięcia poszczególnym podmiotom, które podpisały umowy o wspólnym prowadzeniu inwestycji, można porównać do sytuacji podatkowej inwestycji w obcym środku trwałym przy likwidacji konsorcjum. W momencie likwidacji konsorcjum następuje konwersja udziałów poszczególnych członków konsorcjum na inwestycję w obcym obiekcie. Inwestycja w obcym środku trwałym nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Tym samym, inwestycja taka nie podlega opodatkowaniu w momencie likwidacji działalności konsorcjum, gdyż nie jest rzeczą ruchomą, energią, budynkiem lub budowlą, a ponadto nie jest wymieniona w PKWiU (PKOB).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, jak właściciel. Powyższe przepisy oznaczają, zdaniem Wnioskodawcy, że aby dostawa towarów była opodatkowana, muszą być spełnione łącznie następujące warunki: dostawa musi odbywać się na terytorium kraju oraz w wyniku dostawy musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, jak właściciel. Inwestorzy (członkowie konsorcjum) dokonują wpłat na poczet realizowanej przez Spółkę inwestycji, polegającej na wybudowaniu centrum handlowego na gruncie dzierżawionym od Gminy przez Lidera konsorcjum (Inwestora zastępczego). W przypadku przedterminowego rozwiązania umowy dzierżawy Spółce przysługiwać będzie zwrot udokumentowanych i poniesionych, a nie zamortyzowanych nakładów związanych z inwestycją. Zatem z racji budowy na gruncie dzierżawionym od Gminy dzierżawcy przysługują wyłącznie prawa majątkowe w postaci roszczenia o zwrot nakładów, gdyż w świetle prawa cywilnego budynki i budowle na gruncie dzierżawionym stanowią własność właściciela gruntu, w tym wypadku Gminy. Natomiast przedmiotem opodatkowania jest dostawa towarów - a taką nie jest przypisanie części wspólnego przedsięwzięcia poszczególnym inwestorom. Tak więc wpłaty mające na celu sfinansowanie wspólnej inwestycji należy odróżnić od wpłat na poczet dostawy towarów i ich nie opodatkowywać.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Oznacza to, że usługi świadczone przez podmiot gospodarczy będą opodatkowane wówczas, gdy: są wykonywane na terytorium kraju oraz są wykonywane odpłatnie. Podkreślenia wymaga fakt, że odpłatność ma miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. Odpłatne świadczenie usługi oznacza, że świadczący usługę otrzymuje w zamian korzyść majątkową, która musi dać się wyrazić w pieniądzu lub w formie rzeczowej. Spółka pełniąc obowiązki lidera konsorcjum wykonywała swe obowiązki nieodpłatnie, a poszczególni sygnatariusze umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji uczestniczyli w kosztach wspólnego przedsięwzięcia inwestycyjnego w trybie i do wysokości kwot określonych w umowach. Wnoszone przez inwestorów (członków konsorcjum) wpłaty na rzecz wspólnej inwestycji nie stanowiły należności Spółki w związku z wykonywaniem na rzecz inwestorów czynności opodatkowanych w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług lecz były współfinansowaniem przez nich inwestycji realizowanej przez Spółkę (lidera konsorcjum) w ramach wykonywania zadań określonych w umowach o wspólnym prowadzeniu inwestycji. Wobec powyższego nie można przyjąć, iż członkowie dzieląc się kosztami inwestycji w ramach wspólnego przedsięwzięcia świadczyli sobie wzajemnie usługi. W związku z czym wpłaty dokonywane przez strony umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji w celu sfinansowania wspólnego przedsięwzięcia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże na mocy zawartych umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji Inwestor zastępczy (lider konsorcjum) zobowiązał się do przeniesienia na rzecz inwestorów części praw do amortyzowania poczynionych nakładów inwestycyjnych i praw dochodzenia od właściciela gruntów niezamortyzowanych nakładów w przypadku rozwiązania umowy przed terminem. W związku z tym, że Spółka jest płatnikiem VAT i rozliczała inwestycję we własnych księgach, przeniesieniu części poniesionych nakładów na inwestorów musi towarzyszyć jednoczesne pomniejszenie wydatków zaksięgowanych na koncie inwestycji w toku. Korekta taka wymaga wystawienia faktur VAT, opiewających na wpłacone przez inwestorów kwoty, gdyż w przeciwnym wypadku Spółka odniosłaby nieuzasadnioną korzyść majątkową związaną ze zwrotem nadpłaconego w związku z inwestycją podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z tak sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Z przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części (art. 19 ust. 11 ustawy).

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Natomiast od dnia 1 kwietnia 2011 r. przepis ten wprowadził dodatkowe zastrzeżenie, t.j. ust. 1a - pozostała treść przepisu jest tożsama.

Wskazać należy, iż co do zasady konsorcjum jest organizacją zrzeszającą kilka podmiotów gospodarczych na określony czas, w konkretnym celu. Jakkolwiek ani w prawie cywilnym ani w prawie podatkowym nie występuje legalna definicja konsorcjum, przyjmuje się, że zawarcie umowy konsorcjum możliwe jest na podstawie art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), w ramach tzw. swobody umów. W konsekwencji strony zawierające umowę konsorcjum mogą ją ukształtować w sposób dowolny, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz właściwości takiego stosunku. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być także osoba trzecia). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Przechodząc zatem na grunt prawa podatkowego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Dodać należy, że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości wynikającej z art. 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, każde państwo członkowskie, z zastrzeżeniem konsultacji z Komitetem ds. VAT, może uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium kraju, które będąc prawnie niezależne, są ściśle związane ze sobą finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie.

Konsorcjum - w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego - nie może być zatem uznane za podatnika VAT. Oznacza to, że relacji zachodzących pomiędzy stronami umowy konsorcjum (podatnikami VAT), dla potrzeb podatku od towarów i usług, nie należy oceniać na zasadach wewnętrznych rozliczeń konsorcjum. Powyższego nie zmienia okoliczność, że w przypadku umów konsorcjum dopuszczalne jest zawarcie ustaleń, że rozliczenia gospodarcze i księgowe, w tym dotyczące podpisywania umów z podmiotami świadczącymi usługi na rzecz uczestników konsorcjum - będą dokonywane przez wytypowany przez uczestników konsorcjum podmiot wiodący.

A zatem przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami VAT. Powyższe oznacza, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie prawidłowego rozpoznawania obowiązku podatkowego oraz dokumentowania określonych czynności.

Pojęcie "świadczenia usług" ma bardzo szeroki zakres, bowiem nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu regulacji zawartej w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

Uwzględniając powyższe na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro na mocy zawartych umów o wspólnym prowadzeniu inwestycji Wnioskodawca (Inwestor zastępczy) w zamian za finansowanie inwestycji w odpowiedniej części zobowiązał się do przeniesienia na rzecz inwestorów części praw do amortyzowania poczynionych nakładów inwestycyjnych i praw dochodzenia od właściciela gruntów niezamortyzowanych nakładów w przypadku rozwiązania umowy przed terminem, czynności te stanowią - w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz pozostałych współinwestorów.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, dokonywane przez współinwestorów wpłaty na poczet wspólnej inwestycji, do momentu rozpoczęcia inwestycji stanowiły kaucję zabezpieczającą należyte wykonanie umowy.

Należy zauważyć, że zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem kwota ta nie jest w takim przypadku traktowana jako otrzymanie części należności. Wobec powyższego nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast w sytuacji, gdy wpłacona kaucja, zgodnie z postanowieniami umowy, zostaje zaliczona na poczet przyszłej należności za dostawę towarów lub świadczenie usługi, bądź na poczet już wykonanej czynności przestaje spełniać swoją funkcję i stanowi odpowiednio zaliczkę na poczet przyszłej sprzedaży lub zapłatę za dokonaną sprzedaż. Tym samym kaucja, jako kwota należna po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowi obrót, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji rodzi obowiązek podatkowy w terminach przewidzianych w ustawie, t.j. z chwilą otrzymania zaliczki, w omawianym przypadku z chwilą, gdy wpłacona kwota przestała być kaucją zabezpieczającą (jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku, z chwilą rozpoczęcia inwestycji).

Reasumując należy stwierdzić, że z chwilą przeznaczenia kaucji zabezpieczającej na pokrycie kosztów poniesionych przez Spółkę związanych z prowadzoną inwestycją stała się ona w istocie zaliczką na usługę, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego czynność ta powinna być udokumentowana fakturą VAT.

W efekcie Wnioskodawca po zakończeniu inwestycji winien wystawić faktury końcowe w wartościach odpowiadających kwotom przenoszonych na współinwestorów części wspólnego przedsięwzięcia pomniejszonym o wartości dokonanych wpłat stanowiących zaliczki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie reguluje zasad zawierania między stronami umów cywilnoprawnych, natomiast organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego, dlatego też niniejszą interpretację indywidualną wydano przy założeniu, iż przyjęty w umowie sposób rozliczeń nie narusza przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.