ITPP1/443-749/10/12-S/AP - VAT w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1007/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 49/11 - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych - jest prawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina zamierza sprzedać nieruchomości gruntowe niezabudowane, dla których brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. W aktualnym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy zbywane nieruchomości znajdują się w strefie mieszkalnej, mieszkalno-usługowej oraz usługowej. Z kolei w ewidencji gruntów i budynków przedmiotowe nieruchomości stanowią grunty orne klas IV-VI, pastwiska trwałe oraz łąki trwałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa opisanych nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane czynności prawne nie podlegają podatkowi od towarów i usług zgodnie z prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2010 r. sygn. akt FSK 274/09. W aspekcie przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, ocena czy dostawa określonego terenu korzysta ze zwolnienia od tego podatku, powinna być dokonywana na podstawie zapisów w ewidencji gruntów i budynków, w przypadku gdy nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2010 r. znak ITPP1/443-749/10/AP oceniono stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe uznając, że w tym konkretnym przypadku o przeznaczeniu terenu decydują zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Tak więc skoro z zapisu studium wynika, że przedmiotowe grunty to tereny budowlane, a tym samym możliwe jest przeznaczenie ich pod zabudowę, nie ma w niniejszej sprawie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym planowana dostawa nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. 22% stawką VAT.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę.

Wyrokiem z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 49/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Sąd w wyroku tym, analizując przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 1 i 4) oraz przenosząc rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdził, że zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę dla przedmiotowego terenu nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla tych terenów opracowano jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, uwzględniające zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju jak i ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy. Sąd podkreślił, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Analizując znaczenie pojęcia "studium" Sąd oparł się na poglądzie wyrażonym w wyroku z dnia 23 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 274/09, w którym wskazano, że "nienormatywność studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego, jako aktu kierownictwa wewnętrznego powoduje, że na jego podstawie nie może być określony przedmiot opodatkowania ani pozostałe elementy stosunku prawnopodatkowego.". A zatem skoro takiego planu w opisanym stanie sprawy nie ma to decydujące znaczenie co do zakwalifikowania danego obszaru ma ewidencja budynków i gruntów.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku: WSA w Warszawie z dnia 11 lipca 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 899/07, WSA w Łodzi z dnia 4 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 1423/08, WSA w Rzeszowie z dnia 16 września 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 461/10.

W ocenie Sądu w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył w dniu 11 maja 2011 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1007/11 została oddalona. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10 wydany w składzie 7 sędziów. Wobec braku ustawowej definicji terenów, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, Sąd sięgnął do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną, w tym do art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, zgodnie z którym podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Przepis ten stanowi zatem, że podstawę m.in. wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub przeznaczonych pod zabudowę, w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, tj. aktów prawnych określających przeznaczenie terenu, decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. Ponadto Sąd wskazał wykładnię prokonstytucyjną, podnoszą że z art. 217 Konstytucji RP wynika, iż nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być zatem wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa, a więc nie spełnia wymogów konstytucyjnych. Dodatkowo Sąd zauważył (przywołując wyrok NSA z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 274/09), że postanowienia studium i kierunków zagospodarowania przestrzennego są kierowane do organów gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej. Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Postanowienia studium nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej, co oznacza, że nie można na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określać czy przedmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę.

W dniu 22 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 49/11, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1007/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 49/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.