ITPP1/443-665/11/13-S/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 697/12, uchylający wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 815/11, stwierdza że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2011 r., (data wpływu 12 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży wyrobów ciastkarskich - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży wyrobów ciastkarskich.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest producentem wyrobów spożywczych. W swojej ofercie produktowej ma towary z pozycji 10.71.12 PKWiU z 2008 r. (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r.; Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.; dalej: PKWiU z 2008 r.) lub grupowane w ramach kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej. Towary te obejmują: biszkopty (gotowe blaty ciasta biszkoptowego), tortille oraz muffinki.

Data minimalnej trwałości tych towarów lub ich termin przydatności do spożycia, oznaczony zgodnie z odrębnymi przepisami, przekracza 45 dni. Spółka od 1 stycznia 2011 r. opodatkowuje dostawy krajowe tych towarów 23% stawką VAT.

S półka posiada klasyfikację statystyczną potwierdzającą przynależność powyższych towarów do grupowania 10.71.12 PKWiU z 2008 r. lub Wiążącą Informację Taryfową potwierdzającą ich klasyfikację do kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej, który odpowiada kodowi 10.71.12 PKWiU z 2008 r. (por. opinie GUS z 30 września 2010 r. nr OK-5672/ KW-2960/2010 oraz z 8 lutego 2007 r. nr OK.-5672/KW-6467/2006, jak również WIT PL-WIT-2008-00133, PL-WIT-2008-132, PL-WIT-2008-00131, PL-WIT-2008-130, PL-WIT-2008-00846, PL-WIT-2008-00847, PL-WIT-2008-00848).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji faktycznej i prawnej Spółka może stosować obniżoną 8% stawkę VAT do dostawy towarów z grupowania PKWiU 10.71.12 Wyroby ciastkarskie i ciastka, świeże PKWiU z 2008 r. lub 1905 90 60 nomenklatury scalonej wtedy, gdy data ich minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia przekracza 14 lub 45 dni.

Zdaniem Wnioskodawcy, pytanie interpretacyjne Spółki dotyczy stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. z uwzględnieniem zmian wprowadzonych do ustawy o VAT dnia 1 kwietnia 2011 r. W ramach powyższych zmian w ustawie o VAT wprowadzono nowe oznaczenia klasyfikacyjne dla towarów objętych zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT obniżoną stawką VAT i wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT. Ich celem było dostosowanie przepisów podatkowych do zmienionej w 2008 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W szczególności, w załączniku nr 3 do ustawy o VAT zmieniono numerację i opisy kodów PKWiU z 2008 r.: pozycja 25 obejmująca grupowanie 15.81.1 PKWiU z 1997 r. - "Pieczywo, wyroby piekarskie i ciastkarskie, świeże" została zastąpiona pozycją 31 obejmującą grupowanie 10.71.11 PKWiU z 2008 r. "Pieczywo świeże" oraz pozycją 32, obejmującą grupowanie 10.71.12 PKWiU z 2008 r. "Wyroby ciastkarskie i ciastka, świeże". Dodatkowo, opis z PKWiU dla towarów z grupowania 10.71.12 PKWiU z 2008 r. uzupełniono o kryterium warunkujące stosowanie stawki obniżonej do ich dostawy w kraju. Taką stawką, zgodnie z nowym brzmieniem pozycji 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, zostały objęte wyłącznie takie towary, dla których data minimalnej trwałości oznaczona zgodnie z odrębnymi przepisami nie przekracza 14 dni, a w przypadku oznaczania tych towarów zgodnie z odrębnymi przepisami wyłącznie terminem przydatności do spożycia, termin ten również nie przekracza 14 dni w okresie do 31 marca 2011 r. albo odpowiednio 45 dni w okresie od 1 kwietnia 2011 r. Towary z dłuższą niż 14 albo 45 dni datą minimalnej trwałości lub terminem przydatności do spożycia są od 1 stycznia 2011 r. opodatkowane 23% stawką VAT.

Powyższe zmiany nie zostały w jakiś szczególny sposób uzasadnione. Ze stenogramów sejmowych z prac nad ustawami nowelizującymi ustawę o VAT oraz wypowiedzi Ministerstwa Finansów wynika, że jednym z celów była promocja spożycia produktów świeżych.

Analogiczne ograniczenia w stosowaniu stawek obniżonych dla pieczywa świeżego z kodu 10.71.11 PKWiU z 2008 r. (pieczywo przekraczające 14-dniową datę minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia było do końca marca 2011 r. opodatkowane 23% VAT) zostały zniesione w ramach nowelizacji ustawy o VAT obowiązującej od 1 kwietnia 2011 r. Od tego dnia, pieczywo świeże z terminem minimalnej trwałości lub przydatności do spożycia przekraczającym 14 dni jest opodatkowane 8% stawką VAT. Pieczywo świeże pozostałe jest opodatkowane 5% stawką VAT (por. art. 41 ust. 2 ustawy o VAT oraz pozycję 31 załącznika nr 3 i pozycję 23 załącznika nr 10 do ustawy o VAT).

Zdaniem Spółki, dostawa krajowa wyrobów ciastkarskich i ciastek, świeżych z kodu 10.71.12 PKWiU z 2008 r. lub z kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej jest opodatkowana 8% stawką VAT również wtedy, gdy ich data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia przekracza 14 lub 45 dni.

Swoje stanowisko Spółka opiera na wnioskach wynikających z porównania brzmienia przepisów krajowych i odpowiednich przepisów wspólnotowych normujących zasady stosowania stawek obniżonych w przypadku dostawy krajowej produktów spożywczych. Przepisy wspólnotowe nie wprowadzają bowiem żadnych warunków w stosowaniu stawek obniżonych dla towarów z pozycji 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Takich warunków nie powinny zatem zawierać również przepisy polskie. Przepisy te należy zatem wykładać w taki sposób, jakby warunków tych w ogóle nie było.

1.

Celem harmonizacji europejskiej w obszarze VAT było wprowadzenie powszechnego podatku od wartości dodanej sprzyjającego rozwojowi konkurencji i swobodzie przepływu towarów (punkt 4 preambuły do Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; Dz. U. UE. L Nr 347, dalej: Dyrektywa VAT). Cel ten stanowi jedną z podstawowych wskazówek interpretacyjnych w ocenie konkretnych rozwiązań przepisów prawa krajowego przyjętych w ustawie o VAT,

Zgodnie z art. 98 ust. 1 i 2 Dyrektywy VAT, państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone do dostaw towarów i świadczenia usług określonych w załączniku III Dyrektywy VAT. Załącznik III w pkt 1 wymienia środki spożywcze (łącznie z napojami, ale z wyłączeniem napojów alkoholowych) przeznaczone do spożycia przez ludzi i zwierzęta, żywe zwierzęta, nasion, roślin oraz składniki zwykle przeznaczone do produkcji środków spożywczych; produkty zwykle przeznaczone do użytku jako dodatek lub substytut środków spożywczych. Jednocześnie, jeśli państwa członkowskie wprowadzą dla danych środków spożywczych stawki obniżone, mogą wyznaczyć granice w stosowaniu tych stawek odwołując się do kodów nomenklatury scalonej (art. 98 ust. 3 Dyrektywy VAT).

2.

Zderzenie regulacji polskich i wspólnotowych ujawnia dwie sprzeczności. Po pierwsze, przepisy polskie klasyfikują towary do stawki obniżonej, kierując się grupowaniami PKWiU. Tymczasem, art. 98 ust. 1 do 3 i Załącznik III Dyrektywy VAT wskazuje, że państwo członkowskie celem wyznaczania granic stosowania stawek obniżonych może odwołać się do systemu nomenklatury scalonej albo wprowadzić obniżenie stawek VAT w kształcie bezpośrednio wynikającym z Załącznika III do Dyrektywy VAT. Po drugie, ustawa o VAT w ramach pozycji 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wprowadza dodatkowe kryterium stosowania stawki obniżonej, które nie wynika z Dyrektywy VAT, czy nomenklatury scalonej.

Pierwsza niezgodność jest pomijalna w omawianej sprawie. Kod 10.71.12 PKWiU z 2008 r. odpowiada kodowi CN 1905 90 60. Opisy i zakresy tych kodów są różne, ale oba obejmują ciasta i ciastka. Oba przy tym nie różnicują klasyfikacji tych towarów w zależności od daty ich minimalnej trwałości lub terminu przydatności do spożycia. Dlatego ich dostawa, niezależnie od przyjętego w porządku krajowym systemu klasyfikacji statystycznej, zgodnie z przepisami wspólnotowymi, powinna być opodatkowana według tych samych zasad.

Niezgodność druga w omawianej sytuacji wymusza bezpośrednie oparcie się na wspólnotowym porządku prawnym z pominięciem warunku 14 i 45 dni. Ustawodawca polski, określając warunki stosowania stawek obniżonych był związany art. 98 ust. 1 do 3 i Załącznikiem III Dyrektywy VAT. Z przepisów tych wynika, że obniżonymi stawkami VAT mogą zostać objęte artykuły spożywcze. Granice stosowania obniżenia wyznacza, w razie decyzji państwa członkowskiego odnośnie do wprowadzenia stawki obniżonej dla artykułów spożywczych, nomenklatura scalona. Ustawodawca krajowy nie dysponuje zatem pełną uznaniowością i swobodą w kształtowaniu zasad stosowania obniżonych stawek VAT. Musi przy ich wyznaczaniu "trzymać się" nomenklatury scalonej jako punktu odniesienia. Oznacza to, że ostateczny kształt przyjętego obniżenia stawek VAT musi być zakresowo zgodny z odpowiednimi pozycjami nomenklatury scalonej. Zgodność ta dotyczy zarówno katalogu towarów objętych obniżeniem stawek VAT - wszystkie towary objęte danym kodem nomenklatury scalonej korzystają w takim samym stopniu z takiego obniżenia, jak i sposobu ich klasyfikacji do danego kodu i warunków, które muszą spełnić, żeby w takim kodzie się znaleźć. Ustawodawca krajowy nie może zatem włączyć do systemu stawek obniżonych tylko niektórych produktów z wytypowanej do stawek obniżonych pozycji nomenklatury scalonej lub klasyfikacji krajowej (zgodnej z tą nomenklaturą). Nie może również różnicować pozycji podatkowej produktów należących do danego grupowania nomenklatury scalonej wprowadzonego do systemu stawek obniżonych.

Produkty objęte wnioskiem znajdują się w kodzie 1905 90 60 nomenklatury scalonej. W kodzie tym klasyfikowane są "wszystkie delikatne wyroby piekarnicze nieobjęte poprzednimi podpozycjami, na przykład ciasteczka, paszteciki i bezy". System nomenklatury scalonej nie różnicuje klasyfikacji tych produktów w zależności od ich "świeżości". Wszystkie towary posiadające wskazaną specyfikację produktową mieszczą się w tym kodzie bez względu na ich termin minimalnej trwałości lub przydatności do spożycia. Również PKWiU z 2008 r. nie różnicuje sytuacji klasyfikacyjnej towarów z kodu 10.71.12 ze względu na ich datę minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia. Dlatego towary z tego kodu i jego odpowiednika w ramach PKWiU - kodu 10.71.12, korzystają ze stawki obniżonej również po przekroczeniu powyższych terminów. Jedynym warunkiem zastosowania do ich dostawy obniżonej stawki VAT jest ich przynależność do kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej lub kodu 10.71.12 PKWiU z 2008 r. ujętych w pozycji 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

3.

Do analogicznego wniosku prowadzi analiza skutków dla systemu VAT, wynikających z wprowadzenia powyższych ograniczeń w stosowaniu stawki obniżonej dla produktów objętych kodem 10.71.12 PKWiU z 2008 r.

Różnicowanie wysokości stawki VAT w ramach tego samego asortymentu towarowego niewątpliwie zakłóca neutralność systemu podatku od wartości dodanej. Obniżenie stawki VAT tylko dla dostaw niektórych towarów należących do tej samej grupy produktowej wspiera konkurencyjność dostaw towarów korzystających z obniżenia stawki kosztem towarów, których dostawy są opodatkowane stawką podstawową. Z tej perspektywy, stosowanie różnych stawek VAT dla dostaw towarów objętych kodem 10.71.12 PKWiU z 2008 r. zaburza konkurencyjność obrotu towarowego, wpływa na niego i modyfikuje w sposób negatywny jego przebieg - por. wyrok ETS z 23 października 2003 r. nr C-109/02 pomiędzy Komisją Europejską a Republiką Federalną Niemiec, wyrok ETS 267/99 Christiane Urbing-Adam a Administration de 1enregistrement et des Romains.

Niezależnie, zróżnicowanie stawek VAT dla dostaw tych samych towarów (towarów ujętych w kodzie 10.71.12 PKWIU z 2008 r.) oznacza wprowadzenie ograniczeń ilościowych w dostawach towarów objętych gorszymi warunkami podatkowymi (opodatkowanych 23% stawką VAT) z art. 34 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Takie ograniczenia, w świetle powyższego przepisu są dopuszczalne tylko wówczas, gdy ich wprowadzenie uzasadniają względy moralności publicznej, porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi i zwierząt lub ochrony roślin, ochrony narodowych dóbr kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej, bądź ochrony własności przemysłowej i handlowej. Zakazy te i ograniczenia nie powinny jednak stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytych ograniczeń w handlu między państwami członkowskim. Żaden z tych warunków nie wypełnił się w omawianej sprawie; w szczególności - promowanie spożycia produktów świeżych nie mieści się w warunku ochrony zdrowia i życia ludzi. Kryterium "świeżości" towarów z kodu PKWiU 10.71.12 stoi zatem w bezpośredniej sprzeczności z normą art. 34 - por. wyrok ETS C-126/06.

Te powody dodatkowo potwierdzają, że dostawy towarów objętych grupowaniem PKWiU z 2008 r. 10.71.12 są, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT i pozycją 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT i po uwzględnieniu kontekstu wspólnotowego, opodatkowane 8% stawką VAT niezależnie od ich daty minimalnej trwałości lub przydatności do spożycia. W szczególności, 8% stawka VAT dotyczy dostaw towarów, dla których powyższe terminy przekraczają 14 dni (w okresie 1 stycznia - 31 marca 2011 r.) albo 45 dni (w okresie od 1 kwietnia 2011 r.).

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2011 r. znak ITPP1/443-665/11/IK oceniono stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, którą oddalono wyrokiem wydanym przez Wojewódzki Sądu Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 815/11.

Wnioskodawca, kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. (data wpływu) złożył skargę kasacyjną, w wyniku której Naczelny Sądu Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 697/12 uchylił zaskarżony wyrok, jak również uchylił zaskarżoną interpretację.

Kwestią sporną w niniejszej sprawi, która została rozstrzygnięta przez Naczelny Sąd Administracyjny była odpowiedź na pytanie, czy można stosować obniżoną 8% stawkę podatku do dostaw towarów z grupowaniu PKWiU 10.71.12 wyroby ciastkarskie i ciastka, świeże lub 1905 90 60 nomenklatury scalonej wtedy, gdy data ich minimalnej trwałości lub termin przydatności do pożycia przekracza 14 lub 45 dni.

W wyroku tym NSA podzielił stanowisko Spółki, zwracające uwagę na sprzeczności w regulacjach polskich i unijnych dotyczących zakresu stosowania stawek obniżonych. Dyrektywa VAT umożliwia państwom członkowskim wyznaczanie granic stawek obniżonych jedynie poprzez odwołanie do systemu nomenklatury scalonej. W uzasadnieniu tego wyroku NSA wskazał, że polski ustawodawca przy ustalaniu stawek obniżonych powinien posługiwać się nomenklaturą scaloną, gdyż tylko ten system klasyfikacyjny jest rozstrzygający dla objęcia danego asortymentu towarowego obniżoną stawką podatku. Obniżona stawka podatku powinna być zastosowana w odniesieniu do wszystkich towarów objętych danym kodem CN. Ustawodawca krajowy bowiem włączając do systemu stawek obniżonych tylko niektóre produkty z danego grupowania nomenklatury scalonej różnicuje ich pozycję podatkową.

Sąd zgodził się ze Stroną, że tut organ błędnie postąpił, utożsamiając samą możliwość wprowadzenia stawek obniżonych przez państwo członkowskie z prawem do różnicowania stawek dla tego samego asortymentu towarowego poprzez ustalanie ich daty minimalnej trwałości czy terminu przydatności do spożycia. W ocenie Sądu, państwo członkowskie wprawdzie we własnym zakresie podejmuje decyzje, jakie produkty objąć stawkami obniżonymi, jednak granice stosowania tych stawek wyznacza nomenklatura scalona, a przepisy nie mogą naruszać konkurencji w ramach tego samego rynku towarowego.

NSA stwierdził, że towary z kodu CN i jego odpowiednika w ramach PKWiU winny korzystać ze stawki obniżonej również po przekroczeniu tych terminów. Jedynym warunkiem zastosowania do ich dostawy stawki obniżonej jest ich przynależność do kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej lub kodu PKWiU 10.71.12, ujętych w poz. 32 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Zróżnicowanie sytuacji podatkowej towarów z kodu 1905 90 60 nomenklatury scalonej lub kodu PKWiU z 2008 r. 10.71.12 jest naruszeniem zasady neutralności i zaburza konkurencyjność obrotu handlowego.

Ustawodawca, zdaniem Sądu, określając warunki zastosowania stawki obniżonej dla przedmiotowych towarów był związany treścią art. 98 ust. 1 do 3 i Załącznika III Dyrektywy VAT, niezależnie od ich daty minimalnej trwałości lub przydatności do spożycia.

Ustawa o podatku od towarów i usług w poz. 32 załącznika nr 3 wprowadza dodatkowe, nieprzewidziane kryterium stosowania stawki obniżonej i ogranicza zastosowanie tej stawki tylko do sytuacji, w których towary z grupowania 1905 90 60 nomenklatury scalonej (odpowiednio sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 10.71.12) mają określony termin przydatności do spożycia lub minimalnej trwałości. W rezultacie tylko część produktów sklasyfikowanych w ww. klasyfikacjach objęta jest stawką obniżoną.

W ocenie Sądu, ww. regulacja przekracza zakres dyspozycji przewidzianej w Dyrektywie VAT dla wprowadzenia stawek obniżonych. Ustawodawca odstąpił bowiem od nomenklatury scalonej i wprowadził własny wzorzec klasyfikacji. Sąd wskazał, że polskie przepisy w tym zakresie pozostają w sprzeczności z przepisami unijnymi.

W takim przypadku, gdy zachodzi niezgodność pomiędzy przepisami unijnymi oraz przepisami krajowymi, a w toku wykładni przepisu krajowego nie można wywieść wniosku zgodnego z treścią i celem przepisu unijnego, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że należy bezpośrednio zastosować przepisy unijne, pomijając przepisy prawa krajowego.

Jak wynika z uzasadnienia przedstawionego przez Sąd, art. 98 obejmuje jedynie środki spożywcze przeznaczone do spożycia przez ludzi i zwierzęta nie przyjmując kryterium, które przyjął krajowy ustawodawca w poz. 32 załącznika nr 3 do ustawy. Zarówno w europejskiej, jak i polskiej klasyfikacji PKWiU nie występuje definicja "wyrobów świeżych". Zawężenie stosowania stawki preferencyjnej wyłącznie do wyrobów ciastkarskich i ciastek, które spełniają ww. kryterium związane z terminem przydatności do spożycia, w ocenie Sądu, nie jest właściwe.

Z powyższego wyroku wynika, że w niniejszej sprawie należy się kierować przepisami wspólnotowymi, które nie warunkują zastosowania stawki preferencyjnej dla towarów sklasyfikowanych w tym samym grupowaniu nomenklatury scalonej od terminów przydatności ich spożycia.

Podsumowując zatem dostawa towarów, sklasyfikowanych w grupowaniu 1905 90 60 nomenklatury scalonej i 10.71.12 PKWiU podlega opodatkowaniu 8% stawką VAT niezależnie od ich daty minimalnej trwałości lub przydatności do spożycia.

W dniu 22 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. organu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 697/12, uchylający zaskarżoną interpretację oraz uchylający wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 815/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.