ITPP1/443-515b/12/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. (data wpływu 27 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 30 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku dla czynności refakturowania mediów na rzecz najemców lokali mieszkalnych i użytkowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 30 lipca 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku dla czynności refakturowania mediów na rzecz najemców lokali mieszkalnych i użytkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan współwłaścicielem nieruchomości usługowo-mieszkalnej położonej w G, należącej do kilkunastu osób, w której wszystkie lokale są przeznaczone pod wynajem. Wśród współwłaścicieli, trzech - posiadających łącznie ok. 19,72% udziałów w nieruchomości, w tym Pan - to podatnicy podatku od towarów i usług. Należności za usługi i inne zakupy regulowane są na podstawie wystawianych faktur zbiorczych na cały budynek, przy czym faktury wystawiane są albo na wszystkich współwłaścicieli jako nabywców, albo na Pana jako nabywcę i wówczas wystawiana jest nota korygująca nabywcę na wszystkich właścicieli. Dotyczy to m.in. ogrzewania, dostawy wody i odprowadzenia ścieków (jeden wspólny licznik główny i podliczniki w lokalach), oświetlenia windy i klatki schodowej, napędu windy, konserwacji windy, wywozu śmieci. Koszty tych opłat eksploatacyjnych zmieniają się w czasie i są trudne do oszacowania, zwłaszcza w przypadku umów długoletnich, dlatego w umowach najmu zawarte jest ich refakturowanie na najemców. Do tej pory w refakturach, zarówno dla najemców lokali użytkowych, jak i mieszkalnych, stosowano stawkę VAT taką jak w fakturze otrzymanej od usługodawcy (np. woda. śmieci - stawka 8%). Dowiedział się Pan od biura rachunkowego prowadzącego rachunkowość dla nieruchomości, że urzędy skarbowe mają różną interpretację odnośnie stawek VAT w tego rodzaju refakturach, dotyczących najemców lokali użytkowych.

Wskazał Pan, iż w interpretacji Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 30 czerwca 2011 r., umieszczonej w Internecie, przyjęto za właściwą stawkę na media tożsamą ze stawką na czynsz najmu, a więc 23% dla wszystkich mediów, niezależnie od stawki pierwotnej zawartej w fakturze od dostawcy. Inna informacja dotycząca interpretacji indywidualnej IPTPP4/443-103/11-2/KB mówi również, że stawka 23% jest obligatoryjna dla refaktur dotyczących mediów dla lokali użytkowych począwszy od 1 stycznia 2011 r. Z kolei w internetowej publikacji Anety Szwęch z dnia 9 maja 2011 r. "Jak rozliczyć refakturowanie usług w VAT" opartej na Biuletynie VAT nr 8 z 15 kwietnia 2011 r. jest powiedziane, że ostatnia nowelizacja z dnia 1 kwietnia 2011 r. ustawy o podatku od towarów i usług, artykułem 8 ust. 2a wprowadziła zapis, dotyczący refakturowania, "dostosowując nasze prawo do art. 28 dyrektywy 2006/112/WE" i że jednym z warunków refakturowania jest "odsprzedaż za pomocą faktury VAT z uwzględnieniem tej samej stawki (ewentualnie zwolnienia), która wynika z faktury VAT otrzymanej od usługodawcy".

Powyższe rozbieżności interpretacyjne nie dają pewności odnośnie prawidłowości postępowania przy refakturowaniu kosztów mediów, a tym samym odnośnie jego zgodności z prawem.

W złożonym w dniu 30 lipca 2012 r. uzupełnieniu do wniosku wskazał Pan dodatkowo, iż nieruchomość położona w G jest współwłasnością, aktualnie 18 osób nie tworzących spółki ani wspólnoty (nie ma wyodrębnionych lokali, jest jedna księga wieczysta dla całej nieruchomości). Wszystkie lokale użytkowe i mieszkalne przeznaczone są pod wynajem. Zarząd nad nieruchomością sprawuje trzech współwłaścicieli, w tym Pan, na podstawie udzielonych pełnomocnictw. Księgowość dotyczącą całej nieruchomości prowadzi profesjonalne biuro rachunkowe, które przechowuje wszystkie oryginały dokumentów sprzedaży (oryginały kopii) i zakupów oraz wylicza należne podatki. Wśród właścicieli nieruchomości, kilku to podatnicy VAT. Początkowo było ich czterech, następnie ośmiu, a od lutego 2011 trzech, niebawem może być pięciu. Dla podatników VAT biuro rachunkowe prowadzi rejestry VAT i wylicza podatek należny do odprowadzenia do Urzędu Skarbowego za każdy miesiąc. Płatnikiem wyliczonych przez biuro podatków VAT i PIT-5 za wszystkich niemal współwłaścicieli jest Pan (z wyjątkiem osób łączących dochody z dzierżawy z inną działalnością, które otrzymują wyliczone przez biuro kwoty na podatki i opłacają je we własnym zakresie). Faktury i rachunki w imieniu wszystkich współwłaścicieli wystawiane są przez osobę zatrudnioną przez zarząd na umowę zlecenie. Posiada Pan interpretacje dotyczące spraw związanych z danymi na fakturach zakupu i sprzedaży dotyczących nieruchomości będącej współwłasnością kilkunastu osób nie tworzących spółki, ani wspólnoty, otrzymane od Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 13 lipca 2001 r. i 4 lipca 2006 r.

Wskazuje Pan, iż zgodnie z ww. interpretacjami, w przypadku zakupów np. mediów, usług, rzeczy, "faktury zbiorcze" to faktury obejmujące zakup dla całego budynku, w których jako nabywcy wymienieni są albo wszyscy współwłaściciele wraz z ich numerami NIP, albo tylko Pan, ale wówczas do takiej faktury wystawiona jest nota korygująca nabywcę na wszystkich współwłaścicieli. Adresem nabywcy w fakturach zakupu jest adres nieruchomości. Rozdzielenie kosztu na poszczególnych właścicieli zgodnie z ich udziałami należy do biura rachunkowego, obsługującego całą nieruchomość. Powołując się na interpretację Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 13 lipca 2001 r., "która dopuszcza możliwość wystawiania faktur mających kilku sprzedawców", wystawiane są faktury sprzedaży, w których sprzedawcami są współwłaściciele będący podatnikami podatku VAT. Nieracjonalne byłoby wystawianie np. w roku 2010 dziewięciu dokumentów sprzedaży po kilkanaście, kilkadziesiąt groszy (8 faktur i rachunek) za jedną usługę. Faktury sprzedaży pozwalają na precyzyjne wyliczenie należnych podatków, były oceniane przez Urząd Skarbowy w G i Urząd Skarbowy w S i nie budziły zastrzeżeń.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania, sformułowane ostatecznie w nadesłanym w dniu 30 lipca 2012 r. uzupełnieniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, refaktury dla lokatorów powinny mieć stawki VAT takie jak w pierwotnej fakturze od usługodawcy, ze względu na to, że czynsz dla lokali mieszkalnych jest zwolniony z VAT. Jeśli zaś chodzi o lokale użytkowe, w Pana ocenie, refaktura powinna dokładnie przenosić koszty na faktycznego usługobiorcę, z podatkiem VAT włącznie. Biorąc jednak pod uwagę interpretację Naczelnika US w Łodzi i przyjmując założenie, że media są częścią czynszu, należy zastosować stawkę 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, postawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

I tak, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 2 ww. ustawy od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy wymieniono m.in.:

* w poz. 140 - usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych (PKWiU 36.00.20.0),

* w poz. 141 - usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych (PKWiU 36.00.30.0),

* w poz. 142 - usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków (PKWiU ex37),

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że jest Pan współwłaścicielem nieruchomości usługowo-mieszkalnej, w której wszystkie lokale są przeznaczone pod wynajem. W ramach umów najmu zawarto postanowienia o refakturowaniu kosztów mediów na najemców.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy na wstępie, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (woda, odprowadzenie ścieków, energia itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

W przypadku najmu lokali użytkowych ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu "czynszu", a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za tzw. media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu. W takim przypadku najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Usługa pomocnicza, taka jak zapewnienie przykładowo dostępu do wody nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z jej dostawcą. W przypadku braku takiej umowy, jak wskazano powyżej, najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości.

Zwrócić należy także uwagę na to, że zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE.

Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, (...) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym, ponoszone przez najemcę wydatki (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Mając powyższe na uwadze, odnosząc się do stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że jeżeli z zawartej umowy najmu wynika, że oprócz czynszu najmu najemcy zobowiązani są ponosić również dodatkowe opłaty za media związane z korzystaniem z przedmiotu najmu, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także te koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, czyli koszty, którymi Wnioskodawca obciąża najemcę w związku ze świadczeniem usługi najmu.

Żaden bowiem najemca nie byłby zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy samych "mediów", gdyby nie wynajmował lokalu mieszkalnego bądź użytkowego, bowiem byłoby to bezcelowe i nieracjonalne.

A zatem w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest usługa wynajmu lokali użytkowych, a poszczególne opłaty stanowią element cenotwórczy tej usługi, podlega ona - jako świadczenie jednolite - opodatkowaniu tym podatkiem według zasad właściwych tej usłudze, tj. stawką podstawową w wysokości 23%, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w odniesieniu do opodatkowania wynajmu lokali mieszkalnych, należy stwierdzić, iż otrzymywane przez Wnioskodawcę od najemców opłaty za "media", dotyczące tych lokali, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako świadczenie jednolite są objęte, według zasad właściwych tej usłudze, zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jak bowiem wykazano, zgodnie z ogólnymi zasadami podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia konkretnej usługi, w tym przypadku usługi wynajmu lokali mieszkalnych lub użytkowych, nie powinno się sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa najmu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je na odrębnych zasadach. Do takiego postępowania nie uprawniają przywołane wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. Jak wykazano bowiem, w przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę o charakterze kompleksowym, lecz stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie refakturowania jej poszczególnych elementów.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.