ITPP1/443-463/13/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2013 r. (data wpływu 20 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku dla sprzedaży kart wstępu do klubu fitness - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku dla sprzedaży kart wstępu do klubu fitness.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest prowadzenie klubu fitness oraz sprzedaż usług związanych z rekreacją ruchową i poprawą kondycji psychofizycznej. Klientami Spółki są osoby fizyczne samodzielnie nabywające karty (karnety) uprawniające do wstępu do klubu fitness. Spółka dokonuje sprzedaży swoich usług osobom fizycznym również za pośrednictwem podmiotów oferujących klientom korporacyjnym programy motywacyjne dla pracowników. Charakter działalności determinuje fakt, że w każdym przypadku odbiorcami finalnymi oferowanych przez Wnioskodawcę usług są korzystające z usług związanych z rekreacją osoby fizyczne.

Do prowadzenia działalności Spółka wykorzystuje posiadany obiekt sportowy wyposażony w specjalistyczną infrastrukturę. Klientom klubu do swobodnego użytku udostępniane są:

* w pełni wyposażona sekcja urządzeń do treningu aerobowego - bieżnie, rowerki stacjonarne, orbitreki i ergometry, które umożliwiają polepszenie kondycji fizycznej, wzmocnienie układu naczyniowo-sercowego, zwiększenie wydolności organizmu oraz redukcję tkanki tłuszczowej;

* sprzęt do ćwiczeń siłowych, mający na celu zwiększenie wytrzymałości włókien mięśniowych, wyrzeźbienie i poprawę sylwetki oraz budowę masy mięśniowej.

Cały obiekt służy szeroko rozumianej rekreacji - umożliwia podejmowanie aktywności ruchowej, poprawę kondycji psychofizycznej, budowanie tężyzny fizycznej i masy mięśniowej. Wstęp do obiektu i korzystanie z dostępnych w nim urządzeń ma przede wszystkim na celu efektywne spędzenie wolnego czasu oraz dbałość o zdrowie.

Usługą sprzedawaną przez Spółkę jest możliwość wstępu do prowadzonego obiektu - klubu fitness. Klienci nabywają w tym celu imienne karnety miesięczne, karnety wielomiesięczne lub karnety na konkretną liczbę wejść.

Zakres poszczególnych karnetów może się różnić. Część karnetów uprawnia do korzystania z siłowni i sauny, część umożliwia dodatkowo podjęcie treningu aerobowego, praktykowanie jogi lub gimnastyki. W każdym przypadku o sposobie wykorzystania danego karnetu w obrębie dostępnego zakresu decyduje klient.

Spółka nie ma wpływu na to, w jaki sposób klient spędzi w klubie czas. W momencie zakupu karnetu klienci nie są obowiązani do zadeklarowania i w praktyce nie deklarują chęci treningu w określony sposób czy na określonych urządzeniach. Ten sam karnet można wykorzystać w różny sposób (np. poprzez samodzielny trening na siłowni, udział w zajęciach z jogi, skorzystanie z sauny czy jazdę na rowerze stacjonarnym). Spółka nie jest w stanie określić, jak poszczególne karnety są w rzeczywistości wykorzystywane.

W ofercie klubu znaleźć można również inne, sprzedawane odrębnie usługi, takie jak porady dietetyka lub trening personalny z instruktorem. Usługi te, co do zasady, Spółka jest w stanie wyodrębnić i oferować, jako samodzielne świadczenia nieobjęte kartami wstępu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisane powyżej usługi świadczone przez Spółkę w ramach sprzedaży kart wstępu (karnetów) do prowadzonego przez nią klubu fitness powinny zostać opodatkowane 8% stawką podatku VAT jako pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu.

Zdaniem Spółki, ustawa o VAT przewiduje obniżone stawki podatku dla niektórych rodzajów towarów i usług. W ocenie Spółki świadczone przez nią usługi sprzedaży kart wstępu do klubu fitness mieszczą się w kategorii usług sklasyfikowanych w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT stanowiąc "pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu". Tym samym zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT w zw. z art. 146a pkt 2 tej ustawy, powinny podlegać opodatkowaniu z zastosowaniem 8% stawki VAT.

Spółka w celu potwierdzenia swojego stanowiska powołała treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 41 ust. 1 oraz poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

W dalszej części swojego stanowiska Spółka podkreśla, że oferowana przez nią podstawowa usługa - sprzedaż kart wstępu do klubu fitness stanowi usługę kompleksową. Usługą główną z perspektywy nabywcy (klienta klubu fitness) jest wstęp do obiektu sportowego - klubu fitness.

Aktywności dostępne w ramach usługi wstępu takie jak m.in. trening na siłowni, trening aerobowy, zajęcia z jogi, gimnastyka czy korzystanie z sauny stanowią elementy kompleksowej usługi. Ewentualne wyodrębnianie poszczególnych sposobów wykorzystania karnetu miałoby charakter sztuczny, a w praktyce byłoby wręcz niemożliwe. Szczegółowy sposób wykorzystania karnetu przez klienta, tj. rodzaj aktywności z których będzie korzystał w ramach wybranego karnetu, jest bowiem w swym założeniu niezależny od Spółki i ma nie podlegać jej kontroli.

Spółka przywołuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z którego wynika zakaz sztucznego rozdzielania usług, stanowiących homogeniczną całość gospodarczą (np. wyroki w sprawach: C-41/04 Levob Verzekeringen BV BankNV, C-249/96 Card Protection Plan LTD, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S). Przyjęty w orzecznictwie jest również pogląd wyrażony m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2006 r. (I FSK 945/05), że kompleksowość usługi należy oceniać z punktu widzenia jej nabywcy.

W celu właściwego zakwalifikowania dla celów podatku VAT świadczonej przez Spółkę usługi, zdaniem Spółki, należy odnieść się do kluczowego pojęcia "wstępu" oraz pojęcia "rekreacji" używanych w pozycji 186 załącznika do ustawy VAT.

W ocenie Spółki, w odniesieniu do pojęcia "wstęp" należy wskazać, iż sama ustawa o VAT nie wskazuje jak należy rozumieć to pojęcie. Tym samym do jego wyjaśnienia skorzystać trzeba ze słownika języka polskiego. Internetowy Słownik Języka Polskiego Polskich Wydawnictw Naukowych jako jedno ze znaczeń słowa "wstęp" wskazuje "możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestnictwa w czymś". Posługuje się również przykładem zastosowania tego wyrazu definiując kartę wstępu jako "bilet lub zaproszenie upoważniające do wejścia gdzieś".

Zdaniem Spółki, z przytoczonej definicji słownikowej pojęcia "wstęp" wynika, że:

* świadczona przez Spółkę usługa polega właśnie na umożliwieniu klientom wejścia do klubu, daje prawo do uczestniczenia w aktywnościach ruchowych oferowanych przez klub, a

* sam karnet sprzedawany przez Spółkę stanowi właśnie kartę (bilet) upoważniający do wejścia do klubu.

A zatem, w ocenie Spółki, nie ma wątpliwości, iż językowa wykładnia pojęcia "wstęp" odzwierciedla charakter świadczonej przez Spółkę usługi, będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

W ustawie o VAT brak jest również definicji legalnej pojęcia usług związanych z rekreacją. Wielki Słownik Języka Polskiego przygotowany pod kierownictwem Piotra Żmigrodzkiego wyjaśnia, że pod pojęciem "rekreacja" rozumie się "ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu". Inne słowniki (przykładowo "Uniwersalny słownik języka polskiego" pod redakcją S. Dubisza, wydany w Warszawie w 2003 r.) również kładą nacisk na aktywny aspekt rekreacji podając przykłady użycia tego wyrazu takie jak ośrodki rekreacyjne, zajęcia czy ćwiczenia rekreacyjne.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, usługi związane z rekreacją dotyczą usług dostarczających aktywności ruchowej oraz usług służących dobremu samopoczuciu. Właśnie tego rodzaju usługi świadczy Spółka oferując klientom kompleksową usługę wstępu do klubu fitness obejmującą możliwość korzystania z dostępnego sprzętu i urządzeń do ćwiczeń, relaksu oraz pozostałych zajęć.

Spółka podkreśla, iż powiązanie dwóch określeń: "usługi związane z rekreacją" oraz "w zakresie wstępu" świadczy o tym, iż wstęp w zakresie usług związanych z aktywnym wypoczynkiem, jakim jest rekreacja, dotyczy właśnie aktywnego w nim uczestniczenia.

Spółka stwierdziła, że pogląd o aktywnym charakterze uczestniczenia i korzystania z usług zaklasyfikowanych w pozycji 186 załącznika nr 3 do ustawy VAT "pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu" znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 września 2012 r. (sygn. I Sa/Kr 889/12), w którym Sąd stwierdził:, (...)Skoro więc ustawodawca używa określenia "rekreacja" z istoty odwołującego się do aktywnego uczestnictwa błędem jest rozumienie usług rekreacyjnych jedynie jako uczestnictwa pasywnego".

Analogicznie, w wyroku z 22 listopada 2012 r. (sygn. I Sa/Rz 980/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie podkreślił:" (...) wstęp do parków rozrywki i wesołych miasteczek, (...) pozostałe usługi związane z rekreacją (pozycja 186 załącznika) nie może oznaczać biernego zachowania nabywcy biletu-klienta po "dokonaniu wstępu", (...) zasady doświadczenia życiowego dają podstawy do stwierdzenia, że klient-nabywca biletu "wstępuje" tam po to, by wykazać się pewną aktywnością, sprawnością fizyczną, itd.".

Zdaniem Spółki należy przyjąć, że sprzedaż kart wstępu do klubu fitness, w którym świadczone są usługi związane z rekreacją ruchową powinna być zakwalifikowana jako usługa związana z rekreacją, wyłącznie w zakresie wstępu, a w konsekwencji opodatkowana 8% stawką podatku VAT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych wydanych w analogicznych sprawach. Przykładowo, w interpretacji z dnia 18 października 2011 r. (sygn. 1LPP2/443-1089/11-2/AK) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał: "(...) preferencyjną stawkę podatku należy stosować w przypadku, gdy oplata za wstęp jest związana z dostępem do określonego obiektu, czy sprzętu różnego rodzaju, tak jak to ma miejsce w przypadku np. siłowni." Podobnie, w interpretacji z 12 grudnia 2011 r. (sygn. ILPP4/443-631/11-2/EWW) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził: "(...) świadczone przez Zainteresowanego usługi wstępu do siłowni i sauny opodatkowane są 8% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i w zw. z poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 wskazanej ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak stanowi przepis art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku - stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy - wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 186 wymieniono - bez względu na symbol PKWiU - "pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu".

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka oferuje osobom fizycznym usługi związane z rekreacją ruchową i poprawą kondycji fizycznej, polegające na udostępnieniu m.in. siłowni wraz z urządzeniami na zasadzie wykupienia wstępu (karnetu miesięczne, wielomiesięczne lub na konkretną liczbę wejść). Zakres poszczególnych karnetów zależy od klienta, może obejmować korzystanie z siłowni i sauny lub też dodatkowe treningi aerobowe, jogę lub gimnastykę.

Należy wskazać, że ustawodawca nie określił form ani kategorii "wstępu", które objął obniżoną stawką podatku. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN)"wstęp" to "możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś".

Ponadto, w celu dalszej analizy tego pojęcia, warto powołać obowiązujące od 1 lipca 2011 r. rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, które w art. 32 ust. 1 wskazuje, że usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

W art. 32 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazano natomiast, że ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

W myśl art. 32 ust. 3 ww. rozporządzenia, ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę.

Należy wyjaśnić, iż wskazanie na ww. regulacje spowodowane jest tym, że użyto w nich również pojęcia "wstęp", zatem jest to pomocne w definiowaniu znaczenia tego terminu. Co więcej, Rada Unii Europejskiej we wstępie do ww. rozporządzenia, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 347 z 11.12.2006, s. 1), w szczególności jej art. 397 oraz uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, w pkt 27 wskazała, iż "Aby zapewnić jednolite opodatkowanie świadczenia usług kulturalnych, artystycznych, sportowych, naukowych, edukacyjnych, rozrywkowych i podobnych, należy zdefiniować pojęcie wstępu na tego rodzaju wydarzenia i usługi pomocnicze związane z takim wstępem".

Ww. rozporządzenie Rady Nr 282/2011 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2011 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady Nr 282/2011 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zatem z ww. przepisów rozporządzenia wynika, że świadczenie usług wstępu, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, obejmuje prawo wstępu na spektakle, występy cyrkowe, koncerty, wystawy, mecze, zawody, konferencje, seminaria.

Jak wynika z powyższego, "wstęp" należy rozumieć jako możliwość wejścia "gdzieś", co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych urządzeń czy sprzętów. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie sportowej poprzez oglądanie (uczestnictwo bierne).

Następnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 96 powołanej powyżej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie stosują stawkę podstawową VAT, która jest określana przez każde państwo członkowskie jako procent podstawy opodatkowania i która jest jednakowa dla dostaw towarów i świadczenia usług.

Stosownie do art. 98 ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone (ust. 1). Stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III (ust. 2). W załączniku III wymieniony został m.in. wstęp na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne (pkt 7), wstęp na imprezy sportowe (pkt 13), korzystanie z obiektów sportowych (pkt 14).

Krajowy ustawodawca, zważając na powyższe uregulowania, zastrzegł, iż preferencyjna stawka podatku 8% odnosi się wyłącznie do wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy: w poz. 179 "usług związanych z działalnością obiektów sportowych" (PKWiU 93.11.10.0), w poz. 183 "usług związanych z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne (bez względu na symbol PKWiU), w poz. 184 "usług bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałych usług w zakresie kultury - wyłącznie w zakresie wstępu" (bez względu na symbol PKWiU) oraz w poz. 186 "pozostałych usług związanych z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu" (bez względu na symbol PKWiU).

Uwzględniając powyższe, a także mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, wskazać należy, że państwo członkowskie korzystające ze stworzonego przez art. 98 ust. 1 i 2 ww. Dyrektywy uprawnienia, ma, z zastrzeżeniem poszanowania zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT, możliwość ograniczenia stosowania obniżonej stawki podatku VAT. Możliwość ta uzasadniona jest w szczególności twierdzeniem, że stawka obniżona stanowi wyjątek, ograniczenie jej stosowania do określonych i swoistych aspektów tej kategorii jest spójne z zasadą, według której wyjątki i odstępstwa należy interpretować ściśle (np. wyrok Trybunału Sprawiedliwość UE z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie C-94/09 Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej).

Odnosząc się do usług w zakresie wstępu, o którym mowa w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, stwierdzić należy, że pojęcia tego nie można utożsamiać z pojęciem "karnetu" czy "biletu wstępu", uprawniającym do korzystania z dostępnych urządzeń czy sprzętów (uczestnictwo czynne). Wstęp na siłownię, zajęcia jogę, strefę saun oraz na zajęcia fitness nie uprawnia korzystającego (klienta) do wstępu jedynie w sensie wejścia gdzieś, jak to ma miejsce np. w przypadku nabycia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne korzystanie z usług siłowni.

Zauważyć należy, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca sprzedaje karnety wstępu (na limitowaną lub nielimitowaną liczbę wejść) oraz bilety jednorazowe umożliwiające wejście na siłownię, saunę, zajęcia fitness, jazdę na rowerze stacjonarnym, a zatem karnet (bilet) upoważnia osobę będącą w jego posiadaniu do korzystania z urządzeń do ćwiczeń fizycznych. Wstęp upoważniający do wejścia na siłownię w celu korzystania z urządzeń, przyrządów znajdujących się w tam, oznacza zatem dla klientów możliwość dowolnego korzystania z wszelkich dostępnych w ramach nabytego karnetu urządzeń. A zatem pobierana od klienta opłata uprawnia do korzystania z szerszego zakresu usług niż sam wstęp.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy pobierane przez Spółkę opłaty, stanowiące wynagrodzenie za świadczone usługi, a uprawniające do korzystania z urządzeń dostępnych w prowadzonej przez Spółkę klubie, służącym poprawie kondycji fizycznej, nie mogą być uznane za opłaty za wstęp, lecz przede wszystkim za możliwość korzystania z urządzeń.

Mając na uwadze fakt, że pojęcia używane do oznaczenia towaru lub usługi opodatkowanych stawką obniżoną, należy interpretować ściśle - stwierdzić należy, że opłaty pobierane przy sprzedaży karnetów (na limitowaną lub nielimitowaną liczbę wejść - miesięcznych lub wielomiesięcznych), uprawniających do korzystania z udostępnionych klientom urządzeń, nie są uznane za opłaty za wstęp. Wobec tego, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie są usługami wymienionymi w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy - co wyklucza zastosowanie preferencyjnej 8% stawki podatku - sprzedaż wskazanych karnetów i biletów podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż co do zasady wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji. Zgodnie z art. 14e § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Ponadto należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, m.in. wyroki WSA w Krakowie z dnia 28 września 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 889/12, czy WSA w Rzeszowie z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt I Sa/Rz 980/12), bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Niemniej jednak orzecznictwo w tej kwestii nie jest jednolite. Tytułem przykładu należy wskazać wyroki WSA w Gliwicach z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gd 1543/11, czy wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 1126/12, potwierdzające stanowisko organu w zakresie opodatkowania karnetów wstępu stawką podstawową.

Sąd w Gliwicach stwierdził m.in.: "Wstęp należy rozumieć zatem jako możliwość wejścia "gdzieś", co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica co do zasady za uczestniczenie w imprezie poprzez np. oglądanie (uczestnictwo bierne). Zatem pojęcia usług w zakresie wstępu (o którym mowa w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy) nie można utożsamiać z pojęciem "biletu wstępu" uprawniającego do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych, które prowadzone są na zasadzie czynnego uczestnictwa w nich. Wstęp na siłownię, do solarium, na zajęcia fitness, czy też wstęp na masaż nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie wejścia gdzieś, jak to ma miejsce np. w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne uczestnictwo w zajęciach sportowo-rekreacyjnych, a więc korzystanie z kompleksowej usługi siłownia/fitness, solarium i masaż. (...) W związku z tym Spółce na sprzedaż biletów na zajęcia fitness, siłownię, saunę i solarium i masaż nie przysługuje uprawnienie do zastosowania preferencyjnej 8% stawki podatku od towarów i usług wynikającej z art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 186 załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji Skarżąca winna, jak stwierdził organ opodatkować usługi, o których mowa powyżej podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w ww. wyroku (I SA/Gd 1126/12) wskazał: "(...) posiadacz karnetu wstępu nie tylko może wejść do klubu fitness, ale przede wszystkim posiadając karnet uprawniony jest do czynnego korzystania, czy to indywidualnie, czy też w sposób zorganizowany w grupach, ze sprzętów i urządzeń znajdujących się w poszczególnych salach klubu. Wobec powyższego sprzedaż przez Skarżącego karnetów na zajęcia fitness, siłownię, saunę (pojedynczego lub łącznego) nie może być opodatkowana preferencyjną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% wskazanej w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT w związku z poz. 186 załącznika nr 3 do tej ustawy. Prawidłowo więc uznał organ podatkowy, że świadczone przez Skarżącego usługi, nie będące usługami wstępu, opodatkowane są podstawową stawką podatku w wysokości 23%, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, każda z osobna, jak i jako usługa kompleksowa".

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.